Eimreiðin - 01.01.1912, Síða 45

45
heyra, hve mannsöfhuðurinn í kringum pallinn var áhugamikill og
áfjáður eftir að fá að vita, hver sá og sá væri af glímumönnun-
um, líkt og annars á sér stað um lýðfræga ræðuskörunga eða
stjórnvitringa. »Hver er sá, sem þarna glímir?« — ^Petta er hann
Jóhannes glímukappi« . . . »þetta hann Hallgrímur . . . Sigurjón .. .
Guðmundur ... og þessi bráðfimi þarna hann Snorri Einarsson« o.
s. frv. — Og nú kallar A. Tulinius sýslumaður, sem glímunum
stýrði, þá Jóhannes og Sigurjón og gangast þeir að, glíma létt
og liðlega, og skifti þó ekki mörgum togum áður en Jóhannes
laut að velli. Dundu þá við fagnaðaróp mikil hjá þingheimi, því
meginþorri áhorfendanna vóru Sunnlendingar, og þótti þeim jafn-
an vænt um, er þeirra maður bar hærri hlut. Svo glímdu þeir
Guðm. Stefánsson og Jóhannes, og féll Guðmundur að úrskurði
dómnefndar. Tá glímdu þeir Hallgrímur og Jóhannes, og varð nú
hljóð meðan stóð á þeim sviftingum. Féll Jóhannes þá enn fyrir
Hallgrími, og dundu þá við glymjandi fagnaðaróp. I annað sinn
glímdu þeir Sigurjón og Jóhannes, en þá féll Sigurjón.
Samkvæmt úrskurði dómnefndar fékk Hallgr. Benediktsson
i. verðlaun, Guðm. A. Stefánsson 2., og Jóhannes Jóseps-
son 3. Vóru »Ármenningar heldur en ekki upp með sér, er þeir
sáu formann sinn. sigurvegarann, borinn í gullstól, og krýndan
blómsveigum, af leikvellinum, og lustu þá upp dynjandi fagnaðar-
ópi. Pað var heldur ekki ástæðulaust, því þessum úrslitum hafði í
rauninni enginn við búist. Var mikið um þau talað alt kveldið og
fregnin um þau barst óðfluga til Rvíkur og þaðan út um land alt.
Tótti mönnum nú sýnt, að góð íþróttamanna-efni væri í »Ármanni«,
og varð það engin smáræðishvöt fyrir félagsmenn hans til að
lierða sig og æfa betur, svo sigurinn yrði ekki brátt dreginn aftur
úr höndum þeim.
LUNDÚNAFÖRIN. Sama ár (1907) um haustið var farið að
tala um að senda menn til Lundúna, til þess að sýna þar íslenzka
glímu í sambandi við ólympsku leikina, sem þar átti að halda
1908. Tóku menn þá að æfa sig af kappi, til þess að, vera sem
bezt undirbúnir, og héldu því fram allan veturinti. Var talað um
að senda 7 menn, 1 af Austurlandi, 3 af Norðurlandi og 3 úr
Rvík. Var samskota leitað um land alt, og varð vel ágengt, því
allir vildu styrkja íþróttamennina til að sýna íslenzku glímuna í
umheiminum. Varð það og úr, að 7 menn vóru sendir, og urðu