Eimreiðin - 01.01.1912, Qupperneq 47

47
sýna glímuna þar, og tóku þeir því með ánægju. Glímdu þeir svo
í leikhúsi þessu á hverju kvöldi í heila viku og buðu áhorfendum
til leiks. Urðu ýmsir til að reyna sig, en enginn gat staðið þeim
snúning, og þótti mörgum nafnkunnum glímukappanum (í útlend-
um glímum) súrt í. broti, að verða að detta á svipstundu, og
skilja ekkert í þeim brögðutn, sem beitt var, eða afleiðingum þeirra.
t*ví þeir vissu ekkert fyr en þeir lágu á bakinu á gólfinu og hristu
höfuðið yfir öllu saman. Pað er óneitanlega skemtilegt augnablik
fyrir glímumanninn, er hann stendur þannig frammi fyrir þúsund-
um manna. Pað er kallað frammi í salnum: »Getur maður fengið
að reyna?« — »Guðvelkomið« er svarað, og svo þrammar heljar-
stór beljaki upp á leiksviðið, tekur tökum, og býðst til að standa
og verjast, þegar merkið er gefið. En áður en varir, er komið á
hann gott klofbragð og hann flatur á gólfið. Og sömu ferðina
fara þeir svo hver af öðrum, allir sem reyna. En áhorfendurnir
verða forviða af undrun yfir snarleik glímumannanna og þeim fítons-
krafti, sem þeir hafi í fótunum.
Sýningin í Ólympíu-leikhúsinu varð til þess, að margir fengu
dálitla hugmytid ,um glímuna og fóru að veita henni eftirtekt af
af alhuga. Með því var fyrsta sporið stigið: Glítnan er orðin kunn
á alþjóðamóti heimsins, og liggur því næst fyrir að vitina að því,
að hún verði liður á dagskrá ólympsku leikjanna. Að því marki
eiga íslenzkir íþróttamenn að keppa. Pað er hámarkið.
fjÓÐHÁTÍÐARLEIKMÓTlÐ 1909. Lundúna fararnir komu
heim aftur til íslatids miklu fróðari en þeir fóru. Peir höfðu lært
afarmikið á því, að vera viðstaddir alla ólympsku leikina, og
fengið ýmsar þarfar og góðar leiðbeiningar. Og þegar heim kom,
tóku þeir undireins næsta sumar að gar.gast fyrir íþróttaleikjum,
sérstaklega í Rvík. Gengust sendimennirnir þaðan fyrir þjóðhátíðar-
leikmóti í Rvík I.—2. ág. 1909, og fóru þar fram kapphlaup,
kappsttnd o. fl. Pað var í fyrsta sinn, er stór skeið1 vóru háð, 1
mílu danska, og urðu margir til að taka þátt í þeim. Hér á ís-
landi verða trtenn að hlaupa á blessuðu landinu, eins og það er,
hæðóttu og ýmist á fótinn eða undan fæti. Verða þessar mis-
hæðir þess valdttndi, að hér geta menn ekki hlaupið sömu vega-
1 Svo nefndu forfeðúr okkar kapphlaup (sbr. frásögn Snorra af skeiði fijálfa
°g Huga hjá Útgarðaloka), og virðist réttara að halda sínu eigin nafni en að taka
upp danska nafnið »Löb« í ísl. mynd (hlaup).