Aldamót - 01.01.1895, Blaðsíða 51

51
Að koma svo fram í öllu, að fagurgali vinsældanna
si-kitli eyrun.
Þykir ekki prestunum og guðfræðingunum ís-
lenzku æðimörgum það nokkuð »fínna« nú á dög-
ora að gefa sig við pólitík, en að hugsa um kirkj-
una og hennar málefni og að helga því alla krapta
sína ?
Lifsteiknin eru fá. Hinn andlegi gróður er
næsta lítill. Og sumt af honum er ormstungið. Það
sitja pöddur á blöðunum, sem afmynda þau og gjöra
þau ljót á litinn. Það er komin órækt i garðinn.
Illgresið hreykir höfðinu svo hátt, að það sýnist ætla
sjer að standa um aldur og æfi.
Mikil og öfiug andleg bylting þarf að verða í
voru litla þjóðlífi. Og þess er ekki að örvænta að
hún kunni að komast á, þótt hún verði ef til vill
seinfara.
Ef allir góðir menn, sem sjá hætturnar og ó-
hroðann og öfugstreymið og eiga dálítinn neista af
trú og sannfæring f hjarta sinu, vildu leggjast á
eitt og verða samtaka, mundi mikið vinnast.
En trúna og sannfæringuna sýnist vanta.
Gef þú oss þetta, drottinn!
Vjer erum enn komnir saman á kirkjuþing1).
Þetta litla kirkjufjelag vort er þegar orðið 10 ára
gamalt. Það hefur reynt margt á þessum 10 árum.
Það hefur eflaust mætt öfiugri mótspyrnu en nokk-
ur önnur andleg hreifing á meðal þjóðar vorrar á
þessari öld. Þrátt fyrir allt lifir það þó enn, — þrátt
1J Fyrirlestur þessi var haldinn í byrjun kirkjuþingsins.
4*