Dagblaðið Vísir - DV - 01.10.1988, Qupperneq 15

LAUGARDAGUR 1. OKTÓBER 1988.
15
„Er erfitt aö vera faöir,“ spurði
táningurinn á heimilinu og glotti
framan í undirritaðan, fóður sinn.
Faðirinn hreytti einhverjum ónot-
um í strákinn, sennilega af því
hann vissi upp á sig skömmina.
Þrátt fyrir árin öll í hlutverkinu
gat hann varla talist fullnuma. Faö-
irinn stóð fyrir framan ísskápinn í
hádeginu einn nýliðinn vikudag,
vonlítill á svipinn. Til stóð að gefa
börnunum eitthvað í svanginn og
koma þeim svo í skólann. Æfmg-
una vantaði illilega en faðirinn
vissi að nú var að duga eða drepast.
Vandræði þessi voru til komin
af því að móöirin, hæstráöandi til
sjós og lands, hafði tekið upp á þeim
óskunda að bregða sér í vikuferð
til útlanda. Heimilisstöríin og upp-
eldið lenti því á húsbóndanum.
Utanlandsferðin var sem betur fer
ákveðin með stuttum fyrirvara og
því náði kvíði vegna heimilisstarf-
anna ekki að safnast upp að marki.
Sama er að segja um börnin. Þau
sáu auðvitað fram á hörmungartíð,
en vika er svo sem fljót að líða. Þau
muna nefnilega enn, þótt komið sé
á fjórða ár, er þau lentu í svipuöu
máli. Þá fór móðirin í ferð sem stóð
í tvær vikur. Þá voru pylsur í mat-
inn, ýmist með pylsubrauði eða
venjulegu brauði. Bjúgu voru
ábyggilega hituö og einhver óg-
rynni notuð af seríósi og kexi. Öllu
þessu tóku börnin af stakri þolin-
mæði og biðu þess eins að móðirin
kæmi úr ferðinni. Þó gátu þau ekki
orða bundist á síðasta degi þessa
sérstaka mötuneytis fööurins. Þá
var þeim boöið upp á kornflex og
franskar kartöflur._ Þá samsetn-
ingu höfðu þau aldrei séð áður á
borðum.
Glott á fyrsta degi
Það var því von að táningurinn,
fær í flestan sjó, glotti er hann sá
kokkinn föður sinn standa eins og
þvöru fyrir framan matarbúr
heimilisins. Þetta var á fyrsta degi
útlegðar móðurinnar. Strákurinn
fékk sér epli og var án efa búinn
með hálft franskbrauð með sultu
áður en pabbi gamli skaust heim
úr vinnunni til að sjá um heimilið.
Eftir að hafa náð sér í eplið snaraði
hann sér út og sagðist ætla í skól-
ann. Hann hefur án efa séð það
strax að skynsamlegast var að
koma sér af vettvangi. Miðbarnið,
tólf ára töffari, sá að ekki var á
þann gamla að treysta. Hann fór
því í einn skápa móður sinnar og
sótti sér hafragrjón. „Haföu ekki
áhyggjur,“ sagði hann, „ég bý mér
til hafragraut.“ Sá gamli lét sér það
vel líka, þótt enn fái hann ekki skil-
ið dálæti stráksins á þessum eftir-
rétti.
Ballett og foreldrafundir
Allt horfði þetta vel, en aðalvand-
inn var eftir. Heimasætan á heimil-
inu, sjö vetra, er ströng við föður
sinn. Allt skal vera eftir bókinni.
Hún átti að fá að borða undirstöðu-
góðan mat áður en hún færi í skól-
ann. Svo átti að smyrja nesti og
setja í töskuna. Klukkan hálf fimm
átti pabbi síðan aö vera kominn
heim til þess að fara með þá dálitlu
í djassballett. Þar átti að bíða og
keyra svo beint í skólann í náms-
kynningu. „Hvar er miðinn um
það,“ spurði pabbinn sem mundi
nú að hann hafði stundum séð eig-
inkonu sína lesa miða til foreldra
frá kennurum barna sinna. Við
nánari athugun komst hann að því
aö hér var um eins konar foreldrá-
fund að ræða. Fyrirbrigði sem
hann hafði forðast eins og heitan
eldinn öll þessi ár. Afsakaði sig með
því að hann væri að vinna og kæm-
ist því miður ekki. Nú stoðaði ekki
lengur að halda því fram. „Ég fékk
svona miða lika,“ sagði sá tólf ára
um leið og hann tók hafragrautinn
af eldavélinni. „Við eigum að mæta
klukkan átta," sagði hann og bætti
því viö að táningurinn, stóri bróð-
ir, hefði örugglega falið sinn miöa
einhvers staðar. Hann var hins
vegar ekki til frásagnar, farinn með
eplið í skólann.
Fall á prófinu
í hverju er ég lentur, hugsaði ör-
vinglaður faðirinn, og það strax á
fyrsta degi þessa mötuneytistíma-
bils. Ekki nóg með matseldina
heldur bættust við þrír foreldra-
fundir og djassballett. Enginn tími
gafst þó til þess að velta þessum
örlögum fyrir sér því í sama mund
hringdi dyrabjallan. Þar vorú kom-
in tvö bekkjarsystkini dömunnar
og ætluðu að verða samferða i skól-
ann. Þá tók faðirinn eftir því að
heimasætan var með sorgarrendur
undir nöglum. Það má ekki spyrj-
ast, hugsaði hann, aö barnið fari
skítugt í skólann. Stúlkan var því
LaugardagspistQI
Jónas Haraldsson
drifm í þvott með það sama. Að því
loknu vildi öll hersingin leggja af
stað. Þá mundi sá gamli eftir því
að hann hafði ekki gefið barninu
neinn hádegismat og tíminn var
útrunninn. Hvað var nú til bragðs
aö taka? „Viltu hafa meö þér epli?“
spurði hann til þess að sýna ein-
hvern lit. Ekki var hægt að hafa
barnið svangt í skólanum. „Nei,"
sagði sú stutta og sýndi föður sín-
um enga miskunn, enda biðu skóla-
félagarnir. „Hvað viltu þá?“ spurði
pabbinn. „Má ég sjá inn í ísskáp?"
svaraði heimasætan. Þar var ekki
um auðugan garð að gresja því
matarinnkaup föðurins höfðu far-
ist fyrir. „Ég ætla aö fá mér gul-
rætur,“ sagði stúlkan og benti á
nokkra sterti neðst í skápnum. Með
það var hún rokin með félögunum
og eftir stóð sá sem ábyrgð bar á
öllu saman. Hann hafði falliö á
prófinu strax fyrsta daginn. Yngsta
barnið fékk aðeins gulrætur í há-
degismat og fór svangt í skólann.
Þeir eldri höföu gert grín aö pabba
gamla og treystu greinilega frekar
á sjálfa sig en hann.
Minnisleysi í vinnunni
Heimasætan hringdi í pabba sinn
í vinnuna og minnti hann á djass-
ballettinn. Vissi sem var að hann
þjáðist af minnisleysi strax og hann
var kominn í vinnuna. Samt komu
þau feögin of seint í balletttímann.
Þau komu líka of seint á foreldra-
fundinn eða námskynninguna.
Þegar pabbjnn hafði muldrað ein-
hver afsökunarorð leit hann yfir
hópinn. Þar hafði framsögu kenn-
arinn, ung kona. Mæður voru þar
mættar með börn sín en lítiö sást
af kynbræðrunum. Konurnar
þeirra voru greinilega ekki í út-
löndum. Föðurnum varð hugsað til
hinna pabbanna sem höfðu það
gott í vinnunni, deildu um nýju rík-
isstjórnina og veltu fyrir sér hvort
íslensku handboltastrákarnir
myndu tapa með tíu eða tuttugu
marka mun næstu nótt. Áhyggju-
laust líf og þeim líkt. Ábyrgðin var
ekki þeirra.
Jólaföndur og kökubasar
Undir lok fundarins kom að þeim
lið að kjósa foreldri úr bekknum
til setu í foreldraráði. Um pabbann
fóru undarlegir straumar. Það yrði
nú til að kóróna daginn ef hann
lenti í því ráði. Fengi ef til vill það
verkefni aö sjá um jólaföndrið eða
kökubasar til styrktar vorferðalagi
foreldrafélagins. „Er nokkur sjálf-
boðaliði?" spurði kennarinn. Éng-
inn gaf sig fram og og pabbinn
horfði ýmist upp í loft skólastof-
unnar eða skoðaði á sér tærnar.
Augu kennslukonunnar ungu
stoppuðu á pabbanum. Þar kom að
því, hugsaði hann skelfdur, ekkert
til bjargar. „Hvernig er það," sagöi
kennslukonan og beindi máli sínu
til pabbans, væri konan þín ekki
tilbúin til aö vera eitt ár í viðbót
meö okkur í foreldrafélaginu?" Um
pabbann fór heitur fagnaðar-
straumur og hann blessaði konu
sína í huganum. „Jú, eflaust,"
stundi hann út úr sér, „hún gat
ekki komið núna en er vafalaust
tilbúin til þess." Pabbinn sá sam-
stundist að þetta var ósanngjarnt,
en hvað var til ráða? Hann vissi
líka að ef þetta hefði verið öfugt,
hann heföi verið kosinn í foreldra-
ráð án þess að mæta á fundi, hefði
hann tapað sér. En hann andaði
samt léttar. Dagurinn var ekki al-
■ gerlega glataður.
Málfundur um konur
Um kvöldið sauð faðirinn pylsur,
en endurbætti matreiösluna með
því að hita pylsubrauöin í stað þess
að gefa börnunum þau beint úr
plastpokanum. Engin mótmæli
komu fram á heimilinu; utan hvað
táningurinn stakk upp á því að
ekki skaðaöi að reyna fyrir sér með
hakk og spaghettí innan tíðar.
Þegar allt var að komast i ró kom
sá tólf ára til föður síns og bað um
aðstoð. „Það er málfundur hjá okk-
ur á morgun og ég halda ræðu um
konur,“ sagði töffarinn. Faðirinn
leit á uppkastið hjá syni sínum og
sá aö hann hafði skrifaö: „Fundar-
stjóri, góðir fundarmenn!
Konur standa körlum framar á
öllum sviðum."