Dagblaðið Vísir - DV - 24.02.1996, Blaðsíða 24

24
u^uGARDAGUR 24. FEBRÚAR 1996 J.
Fyrrverandi dópisti og smyglari segir frá reynslu sinni:
Fyrst í nefið á Litla-Hrauni
- segir stórsmyglarana alltaf sleppa
„Venjulegt fólk sér sjaldan þessa einstaklinga því þeir liggja í hálfgerðum dvala á daginn og koma ekki út nema á
næturnar. Það er undantekning ef þetta fólk fer á skemmtistaði. Það hangir frekar í hinum fjölmörgu grenjum sem
finnast um alla Reykjavík."
Hann ólst upp í Breiðholtinu, í
Fellahverfinu þegar það var að
byggjast upp. Snemma kynntist
hann eiturlyijavímunni og þeirri
„gleði“ sem henni fylgdi. Eiturlyfin,
hvort sem það var vín eða önnur
efni, voru leið hans út úr hinum
gráa hversdagsleika, inn í tælandi
gerviveröld vímunnar.
Áður en langt um leið var hann
sokkinn djúpt í eiturlyfjaneyslu og
átti sér varla viðreisnar von. Til
þess að fjármagna neysluna fór
hann að smygla eiturlyfjum til
landsins. Að hans mati auðveld leið
til að ná sér í dóp, peninga og
spennu. En samtímis auöveld leið
til að brjóta sig niður andlega og lík-
amlega, eins og hann kynntist Ul-
þyrmilega. Hann er þrjátíu og
þriggja ára gamall og hefur verið
edrú í tæp tvö ár. Hér er saga hans
í stuttu máli.
Baði 13 ára að
ka
„Ég drakk áfengi í fyrsta skiptið
13 ára gamall. Ég drakk strax illa og
drykkjunni virtist alltaf fylgja eitt-
hvert vesen. Fyrst i stað drakk ég
aðeins um helgar en um fimmtán
ára aldurinn kynntist ég hassinu.
Þá fann ég „mitt“ vímuefni. Ég varð
rólegri og gerði ekki neitt af mér.
Mér leið vel af hassinu til að byrja
með og minnkaði drykkjuna mikið
eftir að ég kynntist því. Það var
ágætt því eins og ég sagöi áðan
fylgdi alltaf eitthvað helvitis vesen
drykkjunni.
Á þeim tíma sem við strákamir
vorum að byrja í hassinu var frekar
erfitt að nálgast það. Hægt og rólega
komum við okkur upp samböndum
við „dílera", sem seldu hass, og
smám saman varð auðveldara að
komast yfir efnið.“
Hassið gaf lífinu lit
„Stundum gat þó verið erfitt að
redda hassinu. Ég man eftir kvöld-
um þar sem ég og vinir mínir vor-
um alveg á nálum yfir því hvort
tækist að ná í einhvem „dílerinn“
sem átti hass. Ef við náðum í hass
breyttist mórallinn á svipstundu og
ailt varð gott. Við gátum farið í bíó
eða gert eitthvað annað skemmti-
legt. Hassið gaf lífinu lit. Ef það
reddaðist ekki breyttist eftirvænt-
ingin og biðin í algert þunglyndi og
ekkert var hægt aö gera. Lífið var
bara ekki lengur gaman án
hassvimunnar.
Ég hafði farið nokkrum sinnum
til útlanda á þessum tíma, sérstak-
lega til Kaupmannahafnar. Auðvelt
var að kaupa hass þar og það var
mun ódýrara þar en á íslandi. Við
tókum alltaf nokkur grömm með
okkur heim til eigin nota. Ég held
að þá hafi maður kveikt á perunni
með að hægt væri að stórgræða á
því að smygla inn eiturlyfjum. Ég
var dæmdur i sex mánaða fangelsi
fyrir gömul brot þegar ég var sextán
ára gamall. Ég átti erfitt með að láta
annarra manna bíla í friði þegar ég
drakk og hafði nokkrum sinnum
verið tekinn fyrir að stela bílum og
ölvun við akstur. Dóminn tók ég út
þegar ég var tvítugur. Þá kynntist
ég liði-sem var mikið í alls kyns
dópi. Daginn sem ég slapp úr fang-
elsinu bauð einn af góðkunningjum
lögreglunnar og félagi minn í fang-
elsinu mér upp á amfetamín.
Þannig að á Litla-Hrauni fékk ég
mér í fyrsta skiptið í nefið.“
Amfetamín í endaþarmi
„Fyrstu alvörusmyglferöina fór
ég þremur mánuðum eftir að ég
kom út af Litla-Hrauni. Fór þá fyrir
aðila, sem ég kynntist í fangelsinu,
til Amsterdam og náði þar í rúm 200
grömm af hreinu amfetamíni. Hluta
af því sendi ég með pósti til vissra
aðila á íslandi en ég tók um 130
grömm sjálfur heim. Setti efnið í
smokka og stakk þeim upp í enda-
þarminn. Það var búið að ganga frá
öllu áður en ég fór út. Ég þurfti bara
að fara á ákveðinn stað og ná í efn-
ið.
Mér fannst mjög spennandi í
þeirri ferð og það var viss ævintýra-
ljómi yfir öllu. Flugfarið var borgað
fyrir mig út, ég fékk um 30 grömm
af efninu í minn hlut og gat síðan,
með því að blanda það, breytt því í
50-60 grömm. Ég notaði hluta af því
sjálfur, gaf vinum og kunningjum
og seldi svo afganginn.“
Kóngur í smátíma
„Allt í einu átti ég nóg af dópi,
nóg af peningum og ofan á allt sam-
an komst ég til útlanda. Það eina
sem ég þurfti að gera var að komast
í gegnum tollinn án þess að verða
tekinn. Ég var kóngur í smátíma
því allir vilja vera vinir manns þeg-
ar maður á dóp. Þess má geta að öll
„spíttbréfin" sem ég sendi skiluðu
sér. Þannig að fyrsta ferðin gekk
eins og í sögu. Ég var mjög spennt-
ur þegar ég fór í gegnum tollinn og
átti alveg eins von á því að verða
tekinn. Á þessum tíma var ég ekki
enn kominn á skrá hjá Fíknó og átti
samkvæmt því að vera nokkuö ör-
uggur. Maður veit samt aldrei. Ég
komst þó í gegn án nokkurra erfið-
leika."
Vítahringur
„Það er einu sinni þannig að þeg-
ar maður græðir peninga á auðveld-
an hátt þá eyðast þeir einnig fljótt,“
segir hann. „Ég lifði hátt og eyddi á
báða bóga. Því leið ekki á löngu þar
til peningarnir voru búnir, dópið
einnig og ég fór að huga að annarri
ferð. Þetta verður að hálfgerðum
vítahring þegar maður er á annað
borð byrjaður og erfitt að losna út
úr þessu.
Þremur til fjórum mánuðum eftir
fyrstu ferðina fór ég aftur til
Ámsterdam og tók svipaðan
skammt með heim. Allt gekk vel í
þeirri ferð og ég gat haldið áfram
svipuðu liferni. Nóg af dópi og pen-
ingum.“
Tekinn á flugvellinum
„Þriðja ferðin gekk ekki eins vel
því ég var tekinn á Keflavíkurflug-
velli. Ég var alveg rólegur þegar
þeir stoppuðu mig og fóru með mig
afsíðis til að leita á mér. Ég var lát-
inn klæða mig úr öllu og þeir fóru
vandlega yfir allan farangurinn
minn og fótin en fundu ekkert. Þá
vildu þeir fara með mig í gegnum-
lýsingu og mér fór ekki að lítast á
blikuna. Ég var samt kaldur og
sagðist ekkert hafa á móti því að
fara í gegnumlýsingu. Bjóst jafnvel
við að þeir myndu sleppa mér.
Við keyrðum i bæinn, á Borgar-
spítalann þar sem ég var settur í
gegnumlýsingu. Þá kom í ljós að ég
hafði eitthvað inni í mér. Það var
farið með mig beint niður á lög-
reglustöð. Þar fékk ég klefa með kló-
setti og skilaði af mér amfetamín-
smokkunum. Þeir tóku þá i sína
vörslu og voru mjög glaðir.
Ég sat inni í nokkra daga og var
þá sleppt. Þeir vissu sem betur fer
ekkert um fyrri ferðirnar mínar því
ég hafði eyðilagt gamla vegabréfið
mitt og fengið mér nýtt og aðeins
einn stimpill frá Amsterdam var í
því.“
Missti nefið ofan í kók-
ið
„Tvö ár liðu áður en dæmt var í
málinu og fékk ég átta mánaða dóm.
Svo liðu tvö ár í viðbót þar til ég af-
plánaði dóminn. í millitíðinni fór ég
í meðferð. Þá var ég tuttugu og
tveggja ára. Ég var búinn að fá al-
gert ógeð á þessu lífemi. Þetta gat
ekki farið öðruvísi en niður á við.
Ég var orðinn háður „spíttinu" og
það gekk alltaf meira á mig. Ég
tærðist meir og meir upp og var
orðinn grindhoraður. Djammið
rann út í eitt og var ekki lengur
bundið við helgamar. Oft kom fyrir
að ég svaf ekki í marga daga, hvað
þá að ég borðaði eitthvað. „Spíttið"
hefur þau áhrif að maður þarf
hvorki að sofa né borða. Það lengsta
sem ég vakti var um fjórtán sólar-
hringar. Mókti af og til á daginn í
mesta lagi.
Ég náði ekki löngum edrútíma
eftir þessa meðferð og var aftur
kominn á kaf nokkrum mánuðum
seinna. Það kostar mikið að vera í
neyslu og því var auðvelt að sann-
færa sig um að.best væri að fara í
aðra ferð. Ég og vinkona min fómm
saman út og hún smyglaði efninu
inn, því mjög líklegt var að ég yrði
tekinn. í það skiptið smygluðum við
um hundrað grömmum af hassi og
um fjörutíu grömmum af kókaíni til
landsins. Við ætluðum að selja allt
og græða á þessu. Ég náði að selja
hassið en missti nefið ofan í kókið
og seldi í mesta lagi 4-5 grömm af
því. Afgangurinn fór ofan í mig, vin-
konu mína og nokkra vini.“
Kolsvartur hversdags-
leiki
„Smyglið borgaði þó ferðina og ég
kom sléttur út úr þessu „ævintýri".
Síðustu smyglferðina fór ég tuttugu
og fimm ára gamall. í þetta sinn tók
ég einn kunningja minn með mér og
tók hann það að sér að koma efninu
gegnum tollinn. Við komumst inn
með um 300 grömm af hassi og um
tíu grömm af kókaíni, lifðum hátt í
stuttan tíma en svo var allt búið og
hinn kolsvarti hversdagsleiki tók
við. Stöðugt að redda sér í næstu
vímu og reyna að halda áfram að
„lifa“ lífinu.
Ég þekkti nokkra „dílera“ og fékk