Dagblaðið Vísir - DV - 14.09.2002, Blaðsíða 10

Útgáfufólag: Útgáfufélagiö DV ehf.
Framkvæmdastjóri: Hjalti Jónsson
A&alritstjórí: Óli Björn Kárason
Ritstjóri: Sigmundur Ernir Rúnarsson
A&stoöarritstjóri: Jónas Haraldsson
Ritstjórn, skrifstofur, auglýsingar, smáauglýsingar, blaöaafgreiósla, áskrift:
Skaftahlíö 24,105 Rvík, sími: 550 5000
Fax: Auglýsingar: 550 5727 - Ritstjórn: 550 5020 - Aörar deildir: 550 5749
Ritsfjórn: ritstjorn@dv.is - Auglýsingar: auglysingar@dv.is. - Dreifing: dreifing@dv.is
Akureyri: Kaupvangsstræti 1, sími: 462 5000, fax: 462 5001
Setning og umbrot: Útgáfufélagiö OV ehf.
Plötugerb og prentun: Árvakur hf.
DV áskilur sér rétt til að birta aösent efni blaösins í stafrænu formi og í gagnabönkum án endurgialds.
DV greiöir ekki viðmælendum fyrir viðtöl viö þá eða fyrir myndbirtingar af þeim.
Flokkur í vanda
Vandræði Samfylkingarinnar
virðast engan endi ætla að taka.
Ákvörðun Ingibjargar Sólrúnar
Gísladóttur borgarstjóra að fara
ekki fram í alþingiskosningum á
komandi vori varpar enn einu
sinni kastljósinu að pólitískri eyði-
merkurgöngu samfylkingarfólks.
Fyrir siðustu alþingiskosningar voru væntingar Sam-
fylkingarinnar miklar og forystumenn kosningabandalags-
ins töluðu íjálglega um að loks væri komið fram pólitískt
afl sem stæði jafnfætis Sjálfstæðisflokknum. Draumsýn
um sameiningu vinstrimanna reyndist hins vegar lítið
annað en tálsýn.
Skömmu fyrir kosningar taldi samfylkingarfólk að allt
yfir 31% væri sigur, þrátt fyrir að samanlagt fylgi vinstri-
flokkanna fjögurra sem mynduðu kosningabandalagið
hefði verið 38%. Niðurstaða kosninganna var 26,8% fylgi.
Allt frá síðustu kosningum og frá því Samfylkingin var
formlega stofnuð fyrir rúmum tveimur árum hefur forystu-
mönnum hennar ekki tekist að marka þau spor í íslenska
stjórnmálasögu sem að var stefnt. Eftir rúmlega þriggja ára
stjórnarandstöðu stendur flokkurinn veikum fótum og liðs-
menn hans gleðjast yfir skoðanakönnunum sem sýna fylgi
sem slagar upp í kjörfylgi í kosningunum 1999.
í vonleysi hafa samfylkingar gert sér vonir um að Ingi-
björg Sólrún Gisladóttir kæmi sem hvítur riddari til að
leysa flokksmenn úr pólitískri prisund. í huga þeirra er
borgarstjóri foringinn sem flokkurinn þarfnast - er flokkn-
um lífsnauðsynlegur eigi honum að takast að fella ríkis-
stjórn Framsóknarflokks og Sjálfstæðisflokks. En eins og
svo oft áður hafa flokksmönnum verið mislagðar hendur -
góður ásetningur tryggir ekki alltaf að vel og skynsamlega
sé staðið að málum.
Skoðanakönnun Gallups fyrir Kreml.is, sem stýrt er af
stuðningsmönnum Samfylkingarinnar, átti greinilega að
vera pólitískt útspil til að „hanna“ atburðarás sem gerði
borgarstjóra kleift að stiga inn á svið landsmálanna. En á
stundum eru „hönnuðir“ pólitiskra atburðarása of snjallir
og allt snýst í höndunum á þeim.
Skoðanakönnun DV sýndi að mikill meirihluti stuðn-
ingsmanna R-listans i borgarstjórnarkosningunum var
andsnúinn því að Ingibjörg Sólrún færi fram til Alþingis.
Meirihlutinn var greinilega á því að loforð i kosningabar-
áttu ættu að standa. En þrátt fyrir afdráttarlausa niður-
stöðu og þrátt fyrir loforð tók borgarstjóri sér umhugsun-
arfrest.
Ingibjörg Sólrún kaus að ganga ekki niður eftir rauða
dreglinum sem Össur Skarphéðinsson hafði rúllað út fyr-
ir hana. Össur segist i viðtali við Helgarblað DV i dag telja
að staða sin hafi styrkst, meðal annars vegna þess að hann
hafi sýnt i verki að hann hugsi fyrst og fremst um hag
Samfylkingarinnar.
Þetta er undarlegt stöðumat hjá formanninum. Það
mætti vissulega segja að hann hefði gert „það eina rétta“
en staða hans hefur ekki styrkst fremur en staða fyrirliða
knattspyrnidiðs sem býst til að ganga af velli á lokamínút-
um leiksins.
Og Össur vandar ekki Samfylkingunni kveðjurnar i við-
talinu. Hún er ekki orðin burðugur flokkur að hans mati;
hana skortir trúverðugleika; sveit þingmanna flokksins er
ekki nægilega öflug. Vandfundin eru dæmi um aðra eins
lýsingu formanns á eigin stjórnmálaflokki.
Þetta er það sem formaðurinn situr uppi með að eigin
mati. Og flokkurinn situr uppi með formanninn. Samfylk-
ingin er svo sannarlega flokkur i vanda.
Óli Björn Kárason
____________________________ LAUGARDAGUR 14. SEPTEMBER 2002
DV
Ungfrú strönd
Jónas
Haraldsson
aöstoöarritstjóri
Laugardagspistill
Ég ýtti á hnappinn og beið þess
að lyftan lokaðist. Ég var á leið á
minn stað á sjöundu hæð hótelsins,
einn með mínum þanka um leið og
ég horfði á sjálfan mig í speglum
lyftunnar. Auðvitað má segja að það
sé hégómi einn að horfa á sjálfan
sig í spegli lyftu en í þessari varð
ekki hjá því komist. Það voru spegl-
ar á alla vegu. Því blasti ásjónan
við, hliðar jafnt sem bak. Ég gerði
það sem flestir gera í þessari stöðu,
að minnsta kosti ef þeir eru einir,
strauk gegnum hárið og brosti við
sjálfum mér. Einhvem tímann las
ég að karlar mátuðu sig frekar í
speglum á almannafæri en konur.
Þeir eru hégómagjarnari en þeir
vilja vera láta.
Lyftudymar voru að lokast þegar
smágerður handleggur skaust á
milli. Þær opnuðust á ný. Inn
smaug ung stúlka í baðfötum, rauð-
um að lit. Nú má vera að mér hefði
brugðið við eðlilegar aðstæður en
þær voru það ekki. Við vorum stödd
á baðstrandarhóteli og því daglegt
brauð að léttklætt fólk skytist milli
hæða. Stúlkan vakti því ekki sér-
staka athygli mína þótt í rauðu
bíkini væri. Ég hætti að vísu að
góna á sjálfan mig í speglasalnum,
leit niður og varð ópersónulegur í
framan eins og verða vill þegar
tveir ókunnugir hittast í þröngu
lyfturrými.
Átta meyjar
Baðklædda stúlkan vildi greini-
lega doka við því hún ýtti á stöðu-
hnapp lyftunnar. Önnur stúlka
smokraði sér inn, eins klædd, síðan
koll af kolli uns átta bíkiniklæddar
stúlkur stóðu hjá mér í lyftunni, all-
ar í rauðu. Ég færði mig innst í lyft-
una enda óhjákvæmilegt. Við vor-
um níu saman þótt svo virtist í
speglasalnum að tugir léttklæddra
yngismeyja umkringdu mig. Þrátt
fyrir fjöldann taldi ég víst að lyftan
réði við þyngslin. Hún var gerð fyr-
ir tólf manns. Við vorum níu og ég
get fullyrt að álfakroppar þessir
náðu ekki meðalþyngd kvenna. Þær
voru í staðalhæð, náðu mér í brjóst,
grannar og fráleitt ólögulegar. Það
sá ég þótt ég horfði ýmist upp, nið-
ur eða til hliðanna. Hvergi varð vik-
ist undan. Því réð speglasalurinn.
Lyftan lokaðist á eftir þeirri átt-
undu. Stúlkumar töluðu hver upp í
aðra, hlógu og bentu. Ég skildi ekki
neitt enda tungumálið mér fram-
andi. Það hvarflaði að mér að þær
væru að tala um mig þar sem þær
skríktu og bentu svo ósjálfrátt dró
ég inn magann og lyfti brjóstinu. Ég
var sem betur fer búinn að strjúka
gegnum hárið þannig að það lagð-
ist eins vel og kostur var. Við
nánari umhugsun taldi ég þó
ólíklegt að ég væri um-
ræðuefnið. Mér
sýndist þær
aíls
ekki taka eftir mér. Viðkvæmnin
var því óþörf. Ég slakaði aðeins á
maganum.
Stúlkurnar fóm úr lyftunni einni
hæð neðar en ég. Eftir sat daufur
ilmvatnsilmur og minning um átta
meyjar í baðfotum. Ég velti því fyr-
ir mér, meðan lyftan fór upp um
eina hæð, af hverju þær væru eins
klæddar, allar i rauðu bikiní. Und-
arlegt að velja sér ekki mismunandi
liti, jafnvel þótt vinkonur ættu í
hlut. En hvað veit ég? hugsaði ég
með mér. Kannski þótti ekkert flott-
ara í þessu landi, og á þessari bað-
strönd, en rautt bíkini.
Fegurðarsamkeppni
Ég sagði konunni minni af þess-
um ferðafélögum í lyftunni þegar
inn á hótelherbergið kom, lýsti
klæðnaði stúlknanna og furðaði
mig enn á hinum sameinaða smekk.
„Er lítið úrval baðfata í tiskubúðun-
um hér?“ spurði ég konuna. Hún er
betur heima í þeim efnum en ég.
„Þú fylgist nú ekkert með,“ sagði
konan þá er lauk lýsingum mínum
á fáklæddu meyjunum átta. „Veistu
ekki að hér fer fram fegurðarsam-
keppni? Stelpurnar í keppninni
dvelja á sama hóteli og við og eru
alltaf eins klæddar, hvort sem þær
eru í baðfótum eða einhverju utan
um sig. Þær hafa verið hér við
sundlaugina í stífum æfmgum milli
þess sem þær hafa skroppið niður á
strönd enda keppa þær um titilinn
ungfrú strönd 2002.“
Konan mældi mig út með augun-
um. „Þér er farið að fórlast ef þú
þekkir ekki fegurðardrottningar frá
öðru kvenfólki. Hefurðu látið kíkja
á sjónina nýverið? Hvað voru þeir
annars margir með þér í lyftunni,
kropparnir, elskan, sagðirðu átta?“
„Æ,“ sagði ég og lét sem ég
heyrði hvorki tóninn né sæi glottið
á frúnni, „þær voru óttalega rýr-
ar. Þessar stelpur stóðu varla
út úr hnefa. Mér fannst
vanta á þær allt hold.
Voru fegurðardrottn-
ingar ekki miklu fal-
legri og kynþokka-
fyllri i okkar ung-
dæmi? Manstu
t.d. eftir Lindu
P.? Hún var ekki
aðeins fögur
heldur kyn-
þokkafull
líka.
Heimur
versn-
andi
fer,“
taut-
aði
Önnur stúlka smokraði
sér inn, eins klœdd, síðan
koll af kolli uns átta bík-
iniklæddar stúlkur stóðu
hjá mér í lyftunni, allar í
rauðu. Ég fœrði mig
innst í lyftuna enda
óhjákvœmilegt. Við vor-
um níu saman þótt svo
virtist í speglasalnum að
tugir léttklœddra yngis-
meyja umkringdu mig.
„riú er þetta allt tóm anorexía og
búlómía."
„Þetta eru ósköp sætar stelpur,"
sagði konan, „og fráleitt með anor-
exíu. Þær eru fínar á skrokkinn
vegna þess að þær eru duglegar að
æfa sig, styrkja og hreyfa. Það gætu
sumir tekið sér til fyrirmyndar,"
sagði hún og horfði á mig miðjan.
Ég dró kviðinn inn, líkt og í lyft-
unni nokkru fyrr, enda betra að
gleyma sér ekki. „Iss,“ sagði ég, enn
á innsoginu, „án
þess að ég dæmi
þær allar, gef ekk-
ert fyrir þessar hor-
renglur."
Stranda-
maður
ársins
Eft-
ir