Dagblaðið Vísir - DV - 14.09.2002, Blaðsíða 34

34
/ / e t c) a rb l a c) jrjnyr
LAUGARDAGUR 14-. SEPTEMBER 2002
Athyglisfælni leikarinn
Ingvar E. Siqurðsson ræðir íuiðtali við Helqarblað DV um
qaldur, qeðveiki oq að hann sé írauninni ekki úr Borqarnesi.
Heil þjóð er á leiðinni í bíó þessa dag-
ana til að sjá bandaríska kafbátamynd,
nokkuð sem ekki hefur verið talið á
áhugasviði íslendinga hingað tii. Aðal-
hlutverkin eru sossum ekki i höndum
neinna smámenna. Harrison Ford fékk
heiðursverðlaun við síðustu óskarsverð-
launaafhendingu og Liam Neeson er einn
af bestu sonum Hollywood. En það voru
ekki bara þeir sem drógu íslendinga í bíó
heldur kollegi þeirra, íslendingurinn Ingv-
ar E. Sigurðsson. Siðustu vikurnar hafa
verið sýnd brot úr myndinni fyrir sýning-
ar í kvikmyndahúsum landsins og hefur
þá jafnan verið öskrað og klappað þegar
Ingvari hefur brugðið fyrir. Spenningur-
inn fyrir myndinni var mikill og um síð-
ustu helgi rann stóra stundin upp þegar
myndin var frumsýnd á íslandi. Myndin
hefur fengið góðar viðtökur en flest hefur
þó fallið í skuggann af frammistöðu Ingv-
ars í myndinni.
Ég hitti Ingvar á Hótel Sögu skömmu
eftir frumsýninguna. Stundum er eins og
ég sé andsetinn af forvitnum ættfræðingi
og þvi er fyrsta spurningin um hvort hann
sé ekki úr Borgarnesi. „Nei,“ segir Ingvar,
„þetta er þrálátur misskilningur. Pabbi
var símstöðvarstjóri þar i þrettán ár og ég
bjó þar í fjögur. Núna eru foreldrar minir
flutt aftur til Reykjavíkur og ég hef lítið til
Borgarness að sækja lengur."
Framliðni ættfræðingurinn í mér koðn-
ar niður í sætinu: þannig að þú ert bara
Reykvíkingur? spyr ég. „Já,“ segir Ingvar,
„ég er fæddur og uppalinn í Reykjavík en
flutti á krítískum tima í Borgarnes. Ég var
átján ára. Og í Borgarnesi var ég dreginn
í leikfélagið."
Er það upphafið á þinum leiklistarferli?
„Já, ég hugsa það. Hugsanlega hefði ég
sótt um leiklistarskólann ef ég hefði ekki
farið í Borgarnes en það var frábært að
hafa leikið eitthvað áður en ég fór í próf-
in.“
Varstu þá meiri fótboltastrákur fyrir
þann tíma?
„Nei, ég var antisportisti. Ég spilaði fót-
bolta í fríminútum og svoleiðis og bróðir
minn reyndi mjög að koma mér í boltann
og sendi mig á alls kyns æfingar. Ég meik-
aði bara ekki íþróttaandann."
Var það keppnisandinn sem þú kunnir
ekki við?
„Ég veit það ekki alveg. Þótt ég sé mik-
il félagsvera þá átti ég erfitt með mig í
hópi. Ég gat ekki verið í skátunum, KFUM
og ekki æft fimleika. Samt var ég líkam-
lega mjög efnilegur og ég fann alveg að ég
hafði bæði kraft og keppnisanda. En það
var eitthvað sem hefti mig. Ég var mikið
draumórabarn og hafði gaman af að loka
mig inni og setja plötu á grammófóninn."
Er ekki rétt að þú ert hógvær og frekar
feiminn að eðlisfari?
„Það er voðalega einkennileg blanda að
vera leikari og vilja þó nánast ekki at-
hygli. Það er eitthvað skrýtið við það;
blanda af athyglissýki og athyglisfælni.
Mér finnst rosalega gaman að æfa verk en
vil svo helst ekki sýna þau.“
ÖIl á saina báti
Það muna örugglega margir eftir
trommuatriðinu í Englum alheimsins þar
sem Ingvar fór með aðalhlutverkið.
Spilarðu á trommur? spyr ég.
„Ég get varla sagt það,“ svarar Ingvar
og staöfestir liklega hógværðina sem spurt
var um fyrir nokkrum sekúndum. „Ég var
í bílskúrsbandi í Reykjavík áður en við
fluttum upp í Borgarnes og þar var ég sett-
ur á bak við trommusettið í borgfiskri
hljómsveit."
Líður þér vel á sviðinu?
„Ég get verið mjög stressaður áður en
ég fer á svið en þegar ég er kominn á svið-
ið er ekki hægt að fara neitt og þá líður
mér vel - ef ég veit hvað ég er að gera.“
Hvernig leið þér í inntökuprófunum í
Leiklistarskólanum?
„Mér leið ágætlega en þetta var
stressandi. Ég kynntist fólkinu í
hópnum fljótlega, fannst hin samt
þekkjast mjög vel en þau komu öll
úr svipuðu umhverfi, höfðu verið
saman í Herranótt í MR og þess
háttar. En svo vorum við öll á sama
báti.“
Við rifjum upp hverjir voru með
Ingvari í árgangi: Baltastar Kormák-
ur, Edda Arnljótsdóttir, kona Ingvars
Eggert Kaaber, Erling Jóhannesson
Harpa Arnardóttir, Hilmar Jónsson og
Katarina Nolso frá Færeyjum.
Heljarstöklí í huganum
Það er ekki langt síðan
ég uppgötvaði (!) að , : ,
leikarar sjá sjaldn-
ast þær sýningar
sem þeir leika
sjálfir i. Það
þarf reyndar
ekki að vera
meira en
meðalsnot-
ur til að
sjá þetta
út en það
er nú
eins og
það er.
Upprif-
inn
yfir
þessari
upp-
götvun
minni
spyr ég
Ingvar hvort
hann sé ekki að
upplifa sjálfan sig
á annan hátt í bíó
inu.
„Jú, eftir þvi sem maður
sér sjálfan sig oftar horfir
maður meira á sig sem ein-
hvern annan,“ segir Ingvar.
„Ég er hættur að vera við-
kvæmur fyrir sjálfum mér;
að ég líti ekki nógu vel út, sé
ekki nógu sætur eða svoleið-
is. Það er ekki málið. Þetta
er kannski svolítið eins og
þegar maður heyrir rödd
sína í fyrsta sinn á bandi.
Manni finnst einhvern veg-
inn að þetta sé ekki maður
sjálfur. Ég geri það stundum
á æfingatímabilinu í leikhús-
inu að ég sest út I sal og sé
mig fyrir mér á sviðinu og
fylgi mér eftir í gegnum sen-
urnar. Ég hef stungið upp á
því við leikstjóra að leikhóp-
urinn settist skömmu fyrir
frumsýningu út í sal og
fylgdist með ljósabreytingum
og hlustaði á tónlistina í
verkinu og lifði þannig verk-
ið saman."
Er þetta ekki svipað þeirri
tækni sem herir og hryðju-
verkamenn nota við undir-
búning árása, þeir fara aftur
og aftur yfir mögulega at-
burðarás?
„Einhver sagði,“ segir Ingv-
ar, „að fyrsta skrefið til að
stökkva heljarstökk væri að sjá
sig fyrir sér í huganum í stökk-
inu. Ef imyndunin ræður við
það þá er maður nær því að
geta það í raunveruleikanum."
Geðsjúklingar, fyllibyttur
og bamaníðingar
Ég hef lengi haft dálitinn áhuga
á því hvernig geðveiki og listræn
sköpun mætast en það er frekar
vinsælt viðfangsefni í listum. Ingv-
ar lék eins og frægt er orðið Pál í
Englum alheimsins og þegar ég sá þá
mynd verð ég að játa að ég hafði nokkrar
áhyggjur af Ingvari. Og núna, einhverjum
kvikmyndum seinna, kemst
ég ekki hjá því að spyrja
Ingvar: hvemig var að
leika Pál?
„Þegar ég var kom-
inn með það á hreint
hvernig ég vildi
leika hann þá var
það ekkert mál.
Sumir líta á leiklist
sem eitthvað huglægt
en fyrir mér er leiklist
einfaldlega tækni. Ég
stilli ákveðnar bylgju-
lengdir og set
eitt-
•>r-
hvað í gang líkamlega til að hjálpa hug-
sjónum og tilfinningum að koma fram.
Það hefur engin áhrif á mig, Ingvar E. Sig-
urðsson, heldur er leikurinn bara viðbót
við einhverja reynslu."
Rithöfundar hafa oft kvartað yfir því að
íslendingar lesi skáldverk þeirra með
símaskrána við hendina svo hægt sé að
fletta upp hver sé hver í bókum þeirra.
Hefurðu lent í því, Ingvar, að fólk tengi
þig beint við persónur sem það hefur séð
þig leika?
„Já. Ekki upp á síðkastið heldur fremur
þegar ég var að byrja að leika. Fólk átti
ekki von á því að ég gerði ákveðna hluti á
sviði „af því ég væri ekki þannig maður“.
Fólki brá ef ég gerði eitthvað sem var
ólíkt mér. Mér hefur líka verið skipað í
mjög öfgakennd hlutverk: hef leikið geð-
sjúklinga, fyllibyttur og barnaníðinga."
Fyrstu skrefin á leiksviðinu hljóta að
einkennast af því að leikarinn sé að yfir-
stíga hindranir og setja persónuleg met í
að ganga fram af sjálfum sér?
„Jú,“ segir Ingvar og ég prjóna við
spurninguna: hvað er það erfiðasta sem
þú hefur þurft að gera á sviði?
„Ég hef farið í gegnum persónulegar
eldskírnir sem mér hefur sjálfum fundist
vera afrek en öðrum hefur kannski ekki
þótt neitt sérstakt. Hlutverk drengsins í
Stund gaupunnar var til dæmis mjög
erfitt en hann var geðklofi. Bríet Héð-
insdóttir var leikstjóri og það var mögn-
uð lífsreynsla fyrir mig að leika í þessu
verki og ekki síður góður undirbúning-
ur fyrir Engla alheimsins því ég kynnt-
ist geðsjúkdómum vel.
Ef maður stendur ekki frammi fyrir
vandamáli, áskorun, sem leikari þá er
ekkert gaman. Annars er hætt við því
að sýningin verði hvorki spennandi
fyrir leikarann né áhorfandann."
Þú hefur aldrei verið hræddur um að
þú værir sjálfur kominn nærri mörkum
geðveikinnar í starfi þínu?
„Nei, aldrei," svarar Ingvar sannfær-
andi. „Maður var stundum í uppnámi i
Leiklistarskólanum eftir að hafa spunnið í
heilan dag og farið um ókunn lönd sem
maður þekkti ekki sjálfur og gert hluti
sem maður var ekki vanur og skoðað til-
finningar sem maður var óvanur að eiga
við. En maður var alltaf fljótur að komast
til baka. Það er líka til fjöldinn allur af
sögum um leikara sem þurfa að fara á
sviðið þótt þeir séu i miklu uppnámi per-
sónulega. Það er oft talað um óhamingju-
sömu trúðana i þessu sambandi: það er
, alltaf jafngaman að horfa á þá því þeir
i beita ákveðinni tækni til að blekkja
I áhorfandann. Þetta eru í rauninni
■ galdrar."
B Hestar og karate
Bb En hvað langar þig að gera?
B Hvernig viltu að ferill þinn verði?
B spyr ég en Ingvar þegir. Er þetta
kannski ósanngjörn spurning?
segi ég. „Nei,“ svarar Ingvar, „í
IB rauninni hugleiði ég aldrei hvern-
I ig ég sé framtíðina. Mér finnst
■ erfitt hvað þetta er illa borgað.
I Sumir líta á starf leikarans og
I segja: jájá, þetta hlýtur að vera
I gaman. Auðvitað verða öll störf að
I gefa manni eitthvað. Mér finnst
I ákveðin hvíld í þvi að brjóta sam-
I an þvottinn; þá get ég tekið afdrifa-
I ríkar ákvarðanir og svarað stórum
I spurningum með jái eða neii.
■ Það sem fer mest í taugarnar á
' mér eru peningaáhyggjur. Það tek-
ur mikið frá manni. Ég er svosem
ekki að kvarta því það er sama hvar
V stigið er niður fæti í listalifinu hvað
■ þetta varðar."
" Áttu eitthvert tómstundagaman?
„í rauninni hef ég engan tíma til að
hella mér út i eitthvert hobbí. Ég fitla
við hitt og þetta, fer í útreiðartúra
með vinum mínum og er
núna að byrja að æfa
karate. Svo spila ég
mikið við krakkana