Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1956, Qupperneq 29

85
En það var annars samtalið við hann kunningja minn
og ræða sú, sem hann hélt yfir mér, sem benti mér á, að
hér væri um mál að ræða, sem væri vel þess vert að hug-
leiða á slíkum fundi sem þessum.
Ræðan hans vinar míns var ekki rituð á blað, en laus-
legan úrdrátt úr henni gæti ég notað sem einskonar „mottó“
fyrir þessari framsögu minni. Hann komst að orði, eitt-
hvað á þessa leið: „Okkur langar til að stunda búskap,
umfram allt, sumpart af því, að við höfum verulega ánægju
af bústörfunum. Við höfum yndi af að umgangast skepn-
urnar, okkur finnst heyskapurinn allra starfa skemmtileg-
astur. Að rækta landið, virðist okkur að muni verða hið
eftirsóknarverðasta og ánægjulegasta starf. Jafnvel skítmokst-
ur finnst okkur enganvegin leiðinlegur o. s. frv. Og bú-
skapurinn hefur, meðal annars, þann ánægjulega kost, að
maður er sinn eigin herra, er undir engann gefinn með
sín störf. Okkur er líka gjarnan tjáð, að engin störf séu
svo göfgandi, sem bústörfin, né meira í samræmi við lífið
sjálft. Við höfum heyrt getið um og kynnt okkur hjálp þá
— hina fjárhagslegu — sem þjóðfélagið lætur okkur í té,
frumbýlingunum. Við erum gunnreifir og trúum á fram-
tíðina, ákveðnir í því að gerast bændur í sveit, sé þess
nokkur kostur. Og þá kemur að upphafinu að leita fyrir
sér efdr jarðnæði. Það liggur reyndar ekki á lausu. Menn
eru eðlilega fastheldnir á sitt og vilja ógjaman láta skika
at jörðum sínum. Það eru ef til vill möguleikar, að hreppa
eitthvert afdalakot, fjarri öllum verandi og verðandi sam-
gönguleiðum. En ég er félagsvera í eðli mínu og vil ekki
búa fjarri öllum mannabyggðum. Loksins tekst mér að
krækja mér í kot, niðurnýtt að vísu, en mundi kallað
framtíðarjörð. Ég er ánægður, kaupi rándýrt, um annað
er ekki að ræða, og með hjálp lánastofnana og góðra manna,
tekst mér að borga óðal mitt tilvonandi, svo að ég á það,
að nafninu til a. m. k„ hvemig sem mér kann að takast