Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1956, Blaðsíða 30

86
að standa í skilum síðar meir. En ég er ungur og trúi á
möguleikana til að afla mér lífsframfæris úr skauti jarðar.
Já, ég er jafnvel svo stöndugur fjárhagslega, að ég á sjóð
nokkurn til bústofnskaupa. Reyndar hrekkur hann hvergi
nærri fyrir þeim stofni, sem ég er nauðbeygður til að afla
mér þegar í upphafi, til þess að geta lifað af, og lagt eitt-
hvað af mörkum til þeirra framkvæmda, sem óhjákvæmi-
lega verða að koma hið fyrsta.
Ég reikna með því að fá einhverskonar lán til bústofns-
kaupanna í lánsstofnunum. En hér verða fyrir mér fyrstu
verulegu erfiðleikarnir. Allar dyr lokaðar. Mér er reyndar
tjáð, að til séu lög um bústofnslán til frumbýlinga. En
sökum fjárskorts hafi þau reynst pappírsgagn eitt, og aldrei
komið til framkvæmda. Trúlega einn af þessum lagabálk-
um, sem blöðin deila um, hverjum þakka beri. Nú, jæja,
ég klóra mig einhvernveginn fram úr þessu, slæ sterka
kunningja og skeyti engu um komandi skuldadaga. En
svo þarf ég að byggja. íbúðarhús fyrst og fremst, og bless-
aðar skepnurnar þurfa þak yfir höfuðið. Segjum nú samt
að einhverjir húsagarmar séu á kotinu fyrir skepnurnar.
Ég get ef til vill notast við fjárhúsin í nokkur ár, með því
að troða ríkulega í gáttir og göt að haustinu, en fjósið er
komið að falli, og hending má það heita, ef hlöðugarmur
hefur fylgt með í kaupunum. Svo er það gremjulegt, að
horfa dag hvern upp á nágrannana, þá sem standa á göml-
um merg, aka dráttarvélinni sinni eða jeppanum, með
tilheyrandi tækjum, og geta tæplega gert sér vonir um að
eignast slík tæki næstu árin. Nei, ef ég reyni að gera, þó
ekki sé nema það allra nauðsynlegasta næstu árin, hlýtur
það að verða til þess, að ég má endalaust taka lán á lán
ofan, jafnvel lán til að borga aíborganir af lánum. Slíkt
hefur hent nýbýlinga, og hvenær má ég vænta þess að geta
spyrnt við fótum með skuldasöfnunina? Stritið hræðist ég
ekki, það er hið óhjákvæmilega strit, sem hverjum og ein-