Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1956, Síða 34

90
um, krefst feikna fjármuna. Kemur það þá enn til, að naum-
ast fer að verða og verður trúlega ekki, innan fárra ára,
nokkurt það býli til, sem ekki er einhvers konar aflvél til á.
En vélar eru dýrar og meira að segja rándýrar. Er hætt við,
að mörgum frumbýlingnum muni reynast örðug vélakaupin
fyrstu búskaparárin, sem þó eru og munu verða enn fremur
í framtíðinni, brýn nauðsyn.
Skylt er að viðurkenna það, að verulegt fjármagn og vax-
andi rennur til þessarar starfsemi. Byggingalán hafa hækkað,
og þó ef til vill ekki meira en sem aukinni dýrtíð nemur.
Hækkandi styrkur til framræslu og það, sem miklu munar
fyrir marga byrjendur, hærri jarðabótastyrkir til þeirra, sem
minnst hafa túnin. En betur má. Herða þarf róðurinn enn,
sérstaklega fyrir byrjendur og þá, sem skemmst eru á veg
komnir. Gloppa er í, þar sem vantar bústofnslánin. Er brýn
nauðsyn fyrir þá, sem búskap hefja, að geta þegar í stað
komið sér upp þeim bústofni, sem framast er mögulegt að
heyja fyrir og sinna um. Hitt er ófært, er menn þurfa fleiri
ár til að koma sér upp viðunandi bústofni, aðeins vegna
þess, að fjármagn til bústofnskaupanna er ekki fyrir hendi
í upphafi og hvergi fáanlegt.
Stundum heyrast raddir um það, og það jafnvel hjá
bændum sjálfum, að þetta „styrkjafargan“, sem svo er kallað,
sé blettur á bændastéttinni. Er slíkt ótrúleg skammsýni og
naumast svaraverð. Það er ekki hægt að búast við því, að
ein og tvær kynslóðir búandi manna lyfti því grettistaki að
gjörbreyta búskaparháttum úr miðaldahokri í nýtízku, vél-
væddan ræktunarbúskap, ásamt því að byggja hvert hús úr
varanlegu efni, nema hjálp alþjóðar komi þar að verulegu
leyti til.
Mér hefur oft flogið það í hug, að þá er ákvarðað er kaup
bænda, sé skrýtið að taka til hliðsjónar þá stétt af bæjar-
stéttunum, sem lægst er launuð. Það kann að vera réttmætt,
en það er þó því aðeins réttmætt, að bændur, og þó sérstak-