Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1956, Qupperneq 43

99
rúmum tveimur milljónum, en þá var heildarfólkstalan
rúmar 3 milljónir manna, en nú eru um 40% af þjóðinni,
er lifa á landbúnaði og skógrækt.
Skóglendi í Finnlandi nemur 71% af flatarmáli landsins.
Nyrzt í Lapplandi eru skógarsvæðin neðan við 40% af flat-
armálinu. Sunnan heimskautsbaugs þekur skógur 41—70%
af landinu í strandhéruðunum, en austurhluti landsins og
svæði þvert yfir landið norðan við heimskautsbaug hefur
skóglendi, er nemur 80% af flatarmálinu. Jarðvegurinn ber
mikil merki ísaldarmyndunar. Eru því áberandi leir- og
sandblandanir í yfirborði hans, en einnig eru víðs vegar í
landinu hreinar mýrarmyndanir, bæði stararmýrar og mýrar
myndaðar af mosum.
Meginhluti þjóðarinnar, eða 91%, talar finnsku, 8.6%
eru sænskumælandi, en 0.4% tala mállýzkur, þar í taldir
2350 Lappar, er hafa sitt eigið mál.
Það má með nokkrum sanni segja, að saga almennra bún-
aðarframfara. í landinu hefst, er landið verður sjálfstætt árið
1917, og hefur þróunin gengið svipaðar leiðir og annars
staðar á Norðurlöndum. Þó má fullyrða, að flótti frá land-
búnaðinum, er eigi rætur í viðhorfum fólksins, þekkist ekki,
þótt hins vegar flutningur fólks til þéttbýlisins sé þar í landi
nokkurt áhyggjuefni, þá hafa byggðir hvergi lagzt þar í
eyði. Einkennandi er, að bújarðir eru fremur smáar, og
framleiðsla búfjárafurða er aðalframleiðslan, ef undan eru
skildar afurðir skóganna.
Árið 1941 var meðalstærð ræktaðs lands á býli 7.1 ha, og
86% af jörðum voru minni en 15 hektarar. Af framleiðsl-
unni eru 60% búfjárafurðir, miðað við söluverðmæti bú-
anna. Annað sérkenni í finnskum landbúnaði er, að skyldu-
lið jarðareigenda er -70% af öllu því fólki, er að landbúnaði
vinnur. Verkafólk landbúnaðarins er 28%. Búendur eru að
mestu leyti sjálfseignarbændur.
Eftir að Finnland varð sjálfstætt ríki, var strax stefnt að
7*