Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 02.02.1956, Qupperneq 68

124
ið sem greinilegust svör við spurningum allra þeirra, sem við
skógrækt fást, um hve mikið þeir megi bera á trjágróður
þann, sem þeir eru að fást við að rækta og ala önn fyrir. All-
ar spurningar um það, hvort það megi og þurfi og sé óhætt
að bera á, ungum trjám til vaxtar, eiga að víkja fyrir þessari
einu spurningu: Hvað á ég að bera á og hve mikið má ég
bera á?
En það kostar peninga, það er aukinn kostnaður við trjá-
ræktina. Vissulega. En ég bendi á og fullyrði, að menn
hræðast ekki kostnaðinn né fyrirhöfnina. Spurningar um
það, hvort það sé nauðsynlegt og borgi sig að bera á ný-
græðing skógar í uppvexti, víkja blátt áfram fyrir þeim
sannindum, sem hingað til hafa ekki verið boðuð, en eru
jafnljós fyrir því, að vér höfum efni á því að bera á trén,
en vér höfum ekki efni á því að planta trjám til skjóls og
prýði, án þess að bera á. Hið sama gildir vafalaust um mjög
verulegan hluta skógræktar á víðavangi, þar sem meira er í
efni um yfirferð og fjölda plantna. Kemur þar til greina
jarðvegur og önnur aðstaða, sem getur verið harla mismun-
andi. |
Sannanir.
Hverjar eru sannanir fyrir því að þetta sé réttmætt trú-
boð? Þær höfum vér bæði hér heima og erlendis. Er það ekki
reynsla vor við alla ræktun, að ekkert gengur án áburðar, að
sveltiræktun er og verður aldrei annað en sveltiræktun? Og
vér vitum og skiljum fullvel nú orðið, að það er ekki annars
að vænta í köldu landi, þar sem á mörgu þarf að sigrast til
að tryggja gróður og efla.
Margir þekkja söguna um reyninn mikla í Nauthúsagili.
Hvers vegna var hann mestur vaxtar af öllum reynitrjám á
landi hér? Af því að hann hafði nóg að eta. Af því að hann
stóð á rótum í gömlu fjárbæli, lifði á sauðataði. Svo einfalt
var það.
-