Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1969, Side 78

80
geta losað nokkra hesta af laufi og fá þá jafnvel þurra að
kvöldi eða næsta dag. Var þá oft vaknað snemma, til að slá,
og því fyrr sem lengra þurfti að fara. Væri það um tveggja
tínra gangur, þurfti stundum að fara að sækja hestana klukk-
an fjögur á morgnana, því ekki voru þeir æfinlega í hand-
raða, eins og stundum var að orði komizt. Þurfti oft að leita
lengi að þeim. Þegar aftur á móti var legið við tjald, var
hægt að ganga beint að orfinu, en fljótt var bitið að fara
úr ljánum, og þurfti því oft að klappa hann eða dengja,
ekki sízt ef toppar af sandtöðu og grávíðissveipar komu í
ljós, var fast lagt að jörð og þá ekki síður að vallhumli.
Féllu þá stundum líka fallegir og ilmandi ljósberar, ásamt
smjörgrasi, sem einnig kinkaði kolli í stöku stað. Allt þetta
gerði laufheyið að angandi og eftirsóttu fóðri. Það fundu
þeir bezt og skildu, sem gáfu það í garðana á vetrum, og
þó allt sundurtáið eftir heynálina, sem það var ávallt losað
nreð, þvi óvíða voru þá hlöðurnar.
Venjan var að slá vel út hvern blett, bæði í þeim tilgangi
að fá sem mest heyið og einnig til að loðvíðirinn yrði ekki
of stórvaxinn, þegar hann yrði sleginn næst og sem oft var
ekki fyrr en eftir tvö til fimm ár. Sjaldan var mikið af gul-
víði, þar sem sandlendi var mikið, og fjalldrapi var aldrei
sleginn, svo nokkru næmi, þar sem ég sá til, nema þá ör-
litlir kragar, eða utan af buskum, þar sem hann var smár
og girnilegastur, ásamt loðvíðinum. Aftur á móti 1 ^r oft
slegið utan að og allt í kringum stóra loðvíðirunna, 'tund-
um mittisháa eða meira. Var þá ljánum slengt, í fullri
lengd, lóðrétt niður á yztu brodda þeirra alveg að jörð.
Kastaðist þá laufið, sem losnaði, næstum allt niður utan við
buskann og myndaði þar oft talsverðan garð, í meira lagi
girnilegan og sem góðir sláttumenn dreifðu sundur, með
því að sveifla þjófinu á ljánum eftir honum, og fjarlægðist
hann þá gíginn um leið, en laufið lenti út á sneggjuna,
sem vanalega var á milli gíganna. Það sama gerðu þeir,
þegar mynduðust múgar, sem kallað var, en það voru tals-
verðar hrúgur af heyinu. Það var gert til þess að það þorn-
aði fyrr og betur, sérstaklega þegar sólskin var. Það var