Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1969, Blaðsíða 33

35
túna. Hún á blátt áfram að vera traustur þáttur í því að
gera slíka endurrœktun sjálfsagða, eðlilega og arðvænlega.
í umraðum ng skrifurn um árlega ræktun grœnfóðurs af
fleiri tegundurri, hefir þvi verið langt of litill gaumuf gef-
inn að benda bœndum á hvernig þeir eiga að fella grcen-’
fóðurræktunina inn í túnrœktina. Því fer sem fer æði víða.
Bændur rækta grænfóður í sama flagi ár eftir ár, á alger-
lega óráðlegan hátt, tœta landið árlega með þeim afleiðing-
um, „að það er ekki fyrir nokkurn mann að koma grasi í
flögin á eftir,“ eins og góður bóndi orðaði það við mig.
Þetta stafar einfaldlega af því að það er búið að tæta landið
til skemmda með fleiri ára tætingu, búið að eyðileggja
jarðvegsgerð þess og gæði.
Með þvi að fella grænfóðurríektunina inn í endurræktun
túnanna, verður hver endurræktuð spilda auðvitað að mestu
eða öllu sáðtún. Eigi verður séð að slíkt verði neinir neyð-
arkostir, fjarri því, það verður mikil og góð framför, nema
þá í augum þeirra sem ekki geta hugsað sér aðra túnrækt
en græðisléttur, mótaðar af trúleysi og lítilli kunnáttu í
jarðrækt.
Það eru tvo trúboð sem bændur njóta. Annars vegar
trúboð Rannsóknarstofnunar landbúnaðarins, græðisléttan,
að „jarða ekki grasrótina djúpt“. Hins vegar leiðbeininga-
trúboð B. í.: grænfóðurrækt og sáðsléttur. Og það eru
tveir Jónasar: Jónas Pétursson form. stjórnar Rannsóknar-
stofnunar landbtinaðarins, og Jónas Jónsson frá Yzta-Felli,
ráðunautur hjá B. í. Það er allillt ef bændur verða þarna
á milli steins og sleggju. Ég bið bændum þeirra heilla, að
leiðbeiningatrúboð B. í. hafi betur, og Jónasi Jónssyni bið
ég þeirra heilla, að hann skrifi meira og betur um þessi
mál. Ég vona og óska þess, að hann átti sig senn hvað líður
betur á nothæfi Skerpiplógsins heldur en skrif hans í Hand-
bók bænda 1968 benda til. Vonandi sækir Jónas, sem ráðu-
nautur B. í. svo á, um sáðsléttutrúboð sitt, á komandi ár-
um, að þeim fari fækkandi sem fara „hina leiðina", það er
vantrúarleið græðisléttunnar.