Frjáls verslun - 01.12.1962, Qupperneq 35

Þórir Bergsson
RÖKKURSPJALL
Stóri bærinn á Felli, seni séra Sigurður lét byggja
úr torfi og grjóti og þilja innan nieð flettum reka-
við, sums staðar rauðavið, þótti afbragð annarra
bæja á síðasta tug aldarinnar sem leið. Þar var
engin stór baðstofa, heldur smáherbergi í röð og þó
liægt að opna á milli alla lengjuna, þrjú herbergi
og framanvið eldhús með eldavél er hitaði vel npp.
En í herbergi þeirra prestshjónanna var ofn er hit-
aði j)að og stofu ]já, við lilið jjess, er börnin höfðu.
Frammi var svo gestastofa með ofni og uppi yfir
því húsi tvö gestaherbergi, auk bæjardyra með lofti
þar sem látnir voru sofa hinir óæðri gestir og gang-
andi. Fell var eitt af stórbrauðum landsins og tekj-
ur óhemjulega rniklar, að sögn, fimmtán kirkju-
jarðir auk þess heimajörðin kostamikil, meðal ann-
ars yfir hundrað pund af æðardúni, fuglatekja, sel-
veiði og útræði.
Arnór gamli uppgjafa-vinnumaður sat á rúmi
sínu í vesturhúsinu. Það var komið rökkur og hann
sat bara og reri og nuddaði hnén með sinaberum
höndunum. Hann hafði verið að flétta reipi en lagt
svo hönkina við hlið sér og rýndi út í rökkrið á
manninn er sat á rúminu móti honum. Það var
jafnaldri hans, Illugi Samsonarson, sem komið hafði
að Felli þá um daginn, á hinni árlegu ferð sinni
jjar um slóðir. Þeir voru báðir yfir áttrætt, en sá
var munurinn, að Arnór hafði unnið — og unnið
mikið — alla ævi, en Illugi hafði verið lausamaður
Iengi og aldrei haft mikið fyrir lífinu, lifa.ð hollu
ferðalífi og stundað útiveru — já, liann var löngu
orðinn j)að sem í þann tíð var nefnt flakkari. Ætíð
hafði hann þó eitthvert erindi á ferðalögum sínum,
að eigin sögn, og j>au oft ekki af verri endflnum.
svo sem að fara með áríðandi bréf landshluta á
milli og höfðingja á milli, oft með stórar peninga-
fúlgur, svo sem jarðarverð og svo framvegis.
Arnór hafði, hvað eftir annað yrt á Illuga, en
meðan ferðamaðurinn beið eftir matnum og meðan
hann át, fékk heimamaðurinn ekkert svar, jjað að-
eins rumdi í Illuga. Hann át hægt og lauk því, sem
honum var skammtað, þó allmikið væri. Eftir það
hallaði hann sér afturábak í rúmið og dæsti. Aður
hafði hann tekið af sér leðurskóna og látið á sig
selskinnsskó loðna er hann hafði í poka sínum.
Já karlinn, sagði hann nú, Arnór muntu heita ef
ég man rétt,, eða er það ekki? Ég ætla að það séu
þrjú ár síðan ég kom hingað? Ég fór hér framhjá
í fyrra, eða var jjað í hittiðfyrra, j)á var hér ein-
hver pest.
Arnór Arnórsson heiti ég, svaraði hinn, rétt segir
})ú, hér var pest í hittiðfyrra, ]>að var taugavciki,
enginn dó j)ó, en langsöm var hún og bölvuð. Ekki
fékk ég hana.
Néi, ekkí, ert kannske ekki kvillasamur, ]jó jni
sýnist vera hálfgert skar.
Onei, aldrei orðið veikur að ráði, onei.
Útþrælaður af vinnu, sagði Illugi, ætli maður
sjái jrað ekki á þér!
Þú ert fjandi sprækur, sagði Arnór, enda heljar-
menni að burðum og ekki útþrælaður. Nei, ekki
aldeilis.
O, varð maður nú að vinna á yngri árum einkum
í bernsku hjá honum Grímúlfi Rögnvaldssyni í
Raftavík milli Gnúpa. Ég ólst jiar upp, munaðar-
laus, því móðir mín var dáin en faðir minn lagð-
ist í kör sextugur að aldri þar í Raftavík þegar ég
var á tíunda árinu.
Hörmung var það, sagði Arnór gamli.
Ekki skal um það fást, sagði Illugi, nei. Ég reif
mig þaðan átján ára. Komst hingað inn að Felli,
sko. Þá var séra Símon hér, hann jnirfti að koma
áríðandi bréfi suður til biskups, hann var ])á víst
að sækja um brauð suður á landi, Odda, eða ég
man nú ekki hvað. Þetta var í helvítis ótíð um
FRJÁLS VERZLUN
35