Frjáls verslun - 01.12.1962, Síða 36

vor, allt í krapi og vatnavöxtum eftir krossmessu,
auðvitað, þú gctur því nærri.
Já, ég man cftir séra Símoni, sagði Arnór, hann
mun liafa konfirmerað mig, ég var þá hjá foreldr-
um mínum í Eyrarkoti efra.
Stendur heima, sagði Illugi.
Svo dóu þau hæði saam vorið úr lungnabólgu,
sagði Arnór, þá fór ég í vinnumennsku til séra
Jóns föður séra Sigurðar sem hér er nú.
Og í því hékkstu alla ævi, skepnan.
Mér hefur liðið hér vel, þetta er gott fólk.
Það rumdi í Illuga og Arnór sagði:
Og þú fórst með bréfið?
Jamm. Eg afhenti biskupnum bréfið í eigin hend-
ur og séra Símon fékk brauðið. Hann varð skamm-
lífur, ég sá hann aldrei aftur. Ég man nú ekki,
hvað staðurinn hét, sem hann fékk, hvort það var
Oddi, Hítardalur, Sauðanes, en það var eitt af
þessum stóru brauðum.
Varla hefur J)að verið öllu betra en Fell, sagði
Arnór og tók í nefið.
Nei, en hann undi víst ekki hér.
Það varð þögn um stund.
Þá sagði Illugi: Ekki bauð biskup mér inn, sagði
bara, hvenær ferðu aftur? Eg sagði Jæim herra að
ég færi ekki aftur norður, ég væri á leið austur í
Skaftafellssýslu. Mér flaug þetta bara í hug þegar
]>essi digri biskup bauð mér ekki málsverð, þreytt-
um langferðamanni. — Svo ])ú hefur ekki verið
beðinn að taka svarbréf frá mér? segir biskup. —
Nei, sagði ég og adíu yðar hátign. — Ég þekkti
engan í Rcykjavík né nágrenni nema hann Jóna-
tan, sem var í tugthúsinu og ekkert gat hann lið-
sinnt mér, ræfillinn, bíðandi eftir Brimarhólms-
skipi.
Hann Jónatan, sagði Arnór gamli, hann dó víst
þarna hjá þeim syðra.
Þeir drápu hann víst, sagði Illugi, og raunar
ekki nema rétt, auga fyrir auga og t.önn fyrir tönn,
hann drap nú karlinn þarna í Dimmadal til fjár
og ])á var hreinlegast aað fara eftir lögmálinu strax
hér heima en láta Dani ekki vera að dútla við það
að kvelja úr honum lifið. En, Arnór sæll. ég brá
mér nú norður í Raftadal milli Gnúpa svona að
gamni mínu til að sjá æskustöðvarnar. Ég þurfti
hvort sem er að Stað með bréf og peninga til pró-
fastsins ])ar, var sendur frá bróður hans sem býr
í Fljótsdal eystra. Munaði þá ekki um tveggja eða
þriggja daga rölt hvora leið, í viðbót. Og Rögn-
valdur sonur Grímúlfs heitins, sem býr þar nú, í
Raftavík meina ég, já, Rögnvaldur ])essi, sem nú
er fullorðinn maður, um sextugt, ætla ég, tók mér
vel og bauð mér að vera þar eins Iengi og ég vildi.
Og dvaldirðu þar lengi?
Ætli ég hafi ekki verið þarna eina viku eða vel
það og drukkið lýsi, etið hákarl og harðfisk, soðn-
ingu og sel, auk saltkjöts og grásleppu. En ég hafði
lofað prófastinum á Stað, að fara með kvitteringu
fyrir bréfi og peningum austur í Fljótsdal og er
nú á leið þangað.
Það er löng leið, sagði Arnór Arnórsson og tók
í nefið úr pung sínum. Tekur þú ekki í nefið?
Nei, í nefið tek ég ekki né brúka yfirleitt tóbak,
síðan það gróf í nefinu á mér af þessu helvíti fyrir
tuttugu árum. Það var rétt búið að drepa mig. Það
vildi til að ég komst til hans Skaftasens læknis og
hann græddi nefið, en það tók allan síðari hluta
vetrar og fram á vor. Ég átti auðvitað enga pen-
inga að borga með, fjanda korninu, og varð svo
að vinna þetta af mér allt sumarið fram undir göng-
ur, þá vildi mér það til að Skaftasen þurfti að
senda bréf austur í Vopnafjörð og með það slapp ég.
Var vistin vond hjá Skaftasen? spurði Arnór.
V7oikI, nei-onei, ekki var hún vond, nóg að éta og
nóg að vinna. Það fór saman, karl minn. Stundum
er mikið unnið og lítið étið. Þó hef ég einu sinni
lent í vetrarvist þar sem mikið var étið og lítið
unnið. Það var í kotbæ á Fjöllum norður. Iíeim-
ilisfólkið var bóndi og kona, ein stelpa um tvítugt
og tveir strákahvolpar um fermingu, tvíburar. Þar
voru þríir sáir af spikfeitu sauðaketi auk hangi-
kets, sláturs og sviða, lundabagga, bjúgna og rúllu-
pylsna. Og slík var mergðin af rjúpu að við snöruð-
um oft fimmtíu og mcira dag eftir dag. Okkur
þótti ekki mikið til koma að renna niður þrjátíu
stykkjum eða fimm á mann í mál, og þetta var
ekki nein smáræðis rjúpa, trúðu þvi að Fjalla-
rjúpan er þriðjungi stærri en horgrindurnar hér
norðvestra. Rær i spiki. Þetta gekk allt vel fram
á þorra, })á rak karlinn mig.
Rak hann þig, af hverju?
Ja, þetta var á mínum yngri árum og stelpan
var ekki ólagleg og ég ekki heldur, nú, og svo rak
hann mig, bölvaður hrossabresturinn. Eg sé alltaf
eftir þeirri stelpu. Arnór minn sæll, ])ótt þú trúir
])ví ekki.
Ég get svosem trúað því, því ætti ég að rengja
þig? En segðu mér, Illugi, hvernig er það með þá
þarna norður í Gnúpasveit, eru nokkrir kunnáttu-
menn þar lengur?
36
FR.TÁLS VEUZLUN