Frjáls verslun - 01.04.1975, Blaðsíða 96

Ilm heima og geima
— Þó mér 'þyki vænt um þig, Snati minn, verð ég að hegna þér
með því að gefa þér ekki kjötbita í heila viku.
Stórsnillingur, hvað er það?
Maður, sem getur sannfært eig-
inkonuna ’um að í minkapels
sýnist hún feitari en hún ra'un-
verulega er.
Presturinn starði lengi í
þungum þönkum á ungu brúð-
hjónin, sem hann hafði nýlokið
við að gefa saman. Þetta var
ákaflega nútímalegt par, bæði
með sítt og mikið hár. Eftir
langa umhugsun sagði hann
loks svolítið vandræðalega:
—Jæja, Ætlar ekki annað-
hvort ykkar að kyssa brúðina?
— ® —
í seinni 'heimsstyrjöldinni
gekk hvorki né rak um skeið
hjá ameríska hernum við Rín.
Foringi hersveitar nokkurrar
hét því að greiða hermönnun-
um einn dollar fyrir hvern
þýzkan hermann, sem þeir
gætu yfirbugað.
Um nóttina voru Sam og Bill
á vakt í fremstu víglínu:
— Ssssh, Sam — pössum að
vekja ekki hina strákana. Það
eru að minnsta kosti 500 dollar-
ar að koma skríðandi inn yfir
gaddavírsgirðinguna.
— • —
Tveir smástrákar voru úti að
hjóla á fallegu vorkvöldi.
— Heyrðu maður, sagði ann-
ar. Nú verður allt vitlaust
heima. Klukkan er örugglega
orðin meira en átta.
— Ef við förum heim núna,
verðum við flengdir. Ef við
förum ekki heim fyrr en klukk-
an tólf hrópa allir: „Guði sé
lof. Þeir eru fundnir, litlu elsk-
urna.r.“
Maður nokkur kom inn á
veitingastofu í Paris og pantaði
viskí. Annar gestur var þar
nærri og drakk appelsín. Hann
vék sér að komumanni og sagði
áminnandi:
— Vitið þér, að milljón
Frakkar deyja á ári hverju af
völdum alkóhólsins?
— Það kemur mér nú litið
við, svaraði hinn. Ég er Breti.
Þessi er frá Kaupmannahöfn:
Konan var snaróð:
— Þú með þessar djöfuls
sjálfsmorðstilraunir þínar.
Líttu á gasreikninginn, mað'ur.

96
FV 4 1975