Frjáls verslun - 01.03.1998, Side 57

Sinfóníuhljómsveit íslands. (Mynd úrsafni).
Sön?leikjaandi frá London
burðurinn er að
vísu góður, enda
er Bickley lærður
leikari og
músíkalítetið er
þarna. En þegar
röddina vantar þá
bara getur ekk-
ert annað bjarg-
að. Til þess að
Bickley njóti
sannmælis verð-
ur þó að viður-
kennast að lagið
Sunset * Bou-
levard úr sam-
nefndum söng-
leik var þokka-
lega vel flutt og
ánægjulegt á að
horfa því hann
túlkaði lagið á
leikrænan hátt.
En það var
önnur kven-
•..................
Branco Cor-
elli er sér-
stakur mað-
ur. Ef nefna
ætti 10 bestu
óperusöngvara
þessarar aldar
verður ekki hjá
því komist að
hafa hann þar á
meðal. Hann
kemur auðvitað
söngleikjatónleik-
um í Háskólabíó
ekkert við. Og
þó. Hann var einu
sinni spurður að
því í blaðaviðtali
hvað þyrfti til að
verða söngvari.
Corelli svaraði:
„Til þess að
verða söngvari
þarf þrennt.”
Blaðamaðurinn
beið með öndina í hálsinum eftir að heyra hið stóra leyndarmál
söngvarans. „I fyrsta lagi þarf rödd. I örðu lagi þarf rödd. Og í
þriðja lagi þarf rödd.” Það er ástæða til þess að hugleiða þetta
svar Corellis sem við fyrstu sýn virðist einfalt og óhugsað en
þegar betur er skoðað talar þarna maður með mikla reynslu og
sem fór sínar eigin leiðir. Hann fór t.d. aldrei í eiginlegt söng-
nám heldur hlustaði mest á plötur og leitaði síðan að því sem
best myndi henta honum. Söngvari án hljóðfæris nær ekki að
hrífa með sér áheyrendur. Jafnvel söngvari sem af Guðs náð
fæðist með hljóðfæri í hálsinum nær ekki að rísa upp úr fjöld-
anum nema rödd hans sé með einum eða öðrum hætti sérstök.
Þannig verður alltaf fyrsta spurningin hvort söngvarinn hafi
rödd. „Vilji er allt sem þarf,” á ekki við hér.
A söngleikjatónleikum Sinfóníuhljómsveitar Islands var
raddgæðum söngvaranna mjög misskipt. Það skipti eiginlega í
tvö horn. Eg get ekki stillt mig um að byrja á að nefna þá söng-
konu sem gjörsamlega heillaði mig, Kim Criswell. Eg hefði feg-
inn borgað mig inn á þessa tónleika til þess að heyra hana
syngja Memories úr söngleiknum Cats eftir Andrew Lloyd
Webber og dúettinn Anything you can do úr söngleiknum
Annie get your gun eftir Irving Berlin. Þann dúett söng
hún með James Greane. Eg minnist þess ekki að hafa
heyrt þetta hvort tveggja nokkurn tímann betur flutt.
Söngurinn var frábær en það var meira. Þessi kona túlk-
ar jafnt næmar tilfinningar sem gáskafullt grín með
slíkum hætti að grípur áheyrandann frá byijun.
Raddbeitingin er óþvinguð, röddin mikil og lit-
brigðin ótakmörkuð.
Það sama verður ekki sagt um Graham
Bickley. Hann er dæmi um það sem gagn-
ályktað verður frá orðum Corellis. An raddar
gengur þetta ekki. Bickley er raddlítill. Fram-
stjarna á þessum tónleikum sem náði að heilla salinn. Það var
Deborah Myers. Hún skar sig úr fjórmenningunum að því leyti
að hún hefur hlotið formlega söngmenntun og notar þá þekk-
ingu sína. Söngtæknin nýttist henni vel í laginu Glitter and be
Gay úr Candide eftir Leonard Bernstein. Lagið er frekar samið
fyrir sópran en söngleikjarödd. Það sama á við í laginu
Phantom of the Opera úr samnefndum söngleik eftir Andrew
Lloyd Webber. En Myers getur breytt um stíl fyrirhafnarlaust
að því er virðist. Það er langur vegur á milli óperu- og söng-
leikjasöngs. Það tekst ekki öllum að blanda saman þessum
ólíku söngstílum og vera jafnvígur á hvort tveggja en Myers er
þó í þeim hópi.
Hljómsveitin var hreint út sagt frábær. Það er ekki oft sem
gefst færi á að heyra þessa tegund tónlistar flutta af svo stórri
hljómsveit og með slíkum glæsibrag. Hljómsveitarstjórinn
Martin Yates stjórnaði af miklu öryggi. Stuttar skýringar hans
á því, sem verið var að flytja, áttu vel við.
Það verður ekki komist hjá því að minnast á að það er ekki
ásættanlegt að tónleikagestir séu að ganga í salinn og leita sæta
sinna fyrstu fimmtán mínútur tónleikanna. I þessu tilfelli
var því aðallega um að kenna að miðaafgreiðsla hafði
ekki undan og mynduðust af þeim sökum langar rað-
ir í miðaafgreiðslunni fyrir tónleikana.
Að fara á söngleik í London er stórskemmtilegt og
mæli ég eindregið með því að menn noti tækifærið
þegar það gefst til þess að bregða sér á söngleik.
Urvalið er gríðarlega gott og afar sjaldgæft að mað-
ur verði fyrir vonbrigðum. Eg vil benda á að það er
best að hafa beint samband símleiðis við leikhúsin
og kaupa miða með því að gefa upp kreditkorta-
númer. Það gefur miklu betri árangur heldur en
að láta hótelin sjá um miðakaup. S!1
l
A söngleikjatónleikum með Sinfóníuhljómsveit íslands í Háskólabíói
57