Morgunblaðið - 25.01.2001, Side 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. JANÚAR 2001 51
✝ Margrét Odd-fríður Skúladótt-
ir fæddist í Stykkis-
hólmi hinn 22. apríl
1910. Hún lést á
Dvalar- og hjúkrun-
arheimilinu Skjóli
hinn 18. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Skúli
Skúlason, skipstjóri í
Stykkishólmi, f. 1875
í Fagurey á Breiða-
firði, d. 1950, og
kona hans, Guðrún
Jónsdóttir, hús-
freyja, f. 1879, d.
1966.
Systkini Margrétar voru: Ingi-
björg, f. 1902, d. 1975; Skúli, f.
1903, d. 1905; Sigurður, f. 1905, d.
1972; Hólmfríður, f. 1908, d. 1989;
Málmfríður, f. 1909, d. 1979; Ásta
Kristrún, f. 1912, d. 1997; Lovísa,
f. 1918, d. 1938, og Sigurborg, f.
1919.
Margrét giftist hinn 30. mars
1935 Bjarna Sigurðssyni, húsa-
smíðameistara í Rvík, frá Hrauns-
ási í Borgarfirði, f.
30.4. 1901, d. 30.7.
1974. Börn Margrét-
ar og Bjarna eru: 1)
Guðrún, f. 17.6.
1936, hjúkrunar-
fræðingur í Rvík,
gift Einari Sverris-
syni heildsala. 2)
Helga, f. 20.10. 1937,
húsfreyja á Skálpa-
stöðum í Lundar-
reykjadal, gift Guð-
mundi Þorsteins-
syni, bónda á
Skálpastöðum. 3)
Sigurður Bjarnason,
f. 2.5. 1939, starfsmaður við Aust-
urbæjarskólann í Rvík, kvæntur
Ásu Guðjónsdóttur, starfsmanni
við Austurbæjarskólann. 4) Skúli
Bjarnason, f. 17.11. 1945, læknir á
Blönduósi, kvæntur Sigurlaugu
Halldórsdóttur, húsfreyju á
Blönduósi. Barnabörn Margrétar
eru 15 og barnabarnabörn 28.
Útför Margrétar verður gerð
frá Fossvogskapellu í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Til föðurlands við förum heim,
þar framar ei rennur dagur.
Borg lifanda Guðs í löndum þeim
og ljóminn svo undra fagur
oss tekur þá við, – þar endar ei
vor indæli sæluhagur.
(Stef. Thor.)
Þetta vers finnst mér eiga vel við
tengdamóður mína sem nú hefur
kvatt þennan heim.
Ég kynntist tengdaforeldrum
mínum 1964 og var mér tekið af mik-
illi ástúð. Haustið 1965 byrjuðum við
Sigurður búskap á móti þeim á
Njálsgötunni. Bjarni lést árið 1974,
en í 26 ár bjó Margrét á móti okkur.
Margar minningar koma í hugann
frá þeim tíma, t.d. var það fastur lið-
ur að við færum saman á morgnana
til þess að versla.
Börnin nutu einnig návistar henn-
ar, frá því að þau voru í vöggu og
seinna þegar litlir fætur komust upp
stigann urðu heimsóknir til ömmu oft
á dag. Hún kenndi þeim að lesa og
skrifa og eftir veturinn fengu þau
einkunnablað. Í mörg ár fóru þau
líka kvöld eftir kvöld til þess að spila
við hana. Það eru mikil forréttindi
fyrir börn að fá að alast upp í slíku
umhverfi sem þau búa að alla tíð.
Saman störfuðum við í Kvenfélagi
Hallgrímskirkju og kvennadeild
Borgfirðingafélagsins í Reykjavík.
Hún var mjög kirkjurækin, fór í
messu á hverjum sunnudegi meðan
heilsan leyfði og um tíma söng hún
við guðþjónustur á Elliheimilinu
Grund.
Æskustöðvarnar voru henni ofar-
lega í huga og var gaman að heyra
hana segja frá æskuárum sínum í
Hólminum og úti í Fagurey. Stund-
um fórum við á kaffihús og rifjaði
hún þá oft upp hvernig Reykjavík leit
út, þegar hún var 13 ára og dvaldi
sumarlangt hjá Ingibjörgu Jensdótt-
ur á Laufásvegi 38, en Ingibjörg var
fóstra Guðrúnar, móður hennar.
Með þakklæti í hjarta kveð ég
þessa merku konu og geymi í hjarta
mínu allar þær stundir sem við áttum
saman.
Þá er gott að hafa þetta vers í
huga:
Hann, sem er mér allar stundir nærri,
á við hverjum vanda svar og ráð,
máttur hans er allri hugsun hærri,
heilög elska, viska, föðurnáð.
Morgundagsins þörf ég þekki eigi,
það er nóg að Drottinn segi mér:
Náðin mín skal nægja hverjum degi,
nú í dag ég styð og hjálpa þér.
(Sigurbjörn Ein.)
Ása Guðjónsdóttir.
Ég hélt að það yrði ekki erfitt að
skrifa minningarorð um hana ömmu
mína. Ég hélt að ég gæti bara skrifað
öll fallegustu og bestu orðin sem ég
kann því að sannarlega eru þau einu
orðin sem hægt er að hafa um ömmu.
En svo þegar ég sit og læt hugann
reika sé ég að öll þessi orð ná ekki að
lýsa henni ömmu. Hún var svo sér-
stök kona, svo ótrúlega góð, eigin-
lega miklu meira en góð.
Amma fæddist í Stykkishólmi og
ólst þar upp og Stykkishólmur og
sveitin hans afa, Hraunsás í Hálsa-
sveit, voru þeir staðir sem henni voru
kærastir.
Ég var svo lánsöm að fá að fara
með þeim ótal ferðir upp í Borgar-
fjörð og vestur á Snæfellsnes. Þá var
lagt af stað snemma morguns með
nesti, áð við Staupastein, og svo hald-
ið áfram. Þetta voru langferðir sem
tóku fjórar og fimm klst.
Eftir að amma gifti sig bjó hún í
Reykjavík og þar ólu þau afi upp
börnin sín fjögur.
Heimili þeirra á Njálsgötunni var
samkomustaður allrar fjölskyldunn-
ar. Þar hittum við barnabörnin
frændsystkin okkar, þar bjó ég
fyrstu árin mín, þar hófu Lauga og
Skúli búskap, þar fæddist Greta, þar
bjó Jóhann, þar fengum við barna-
börnin að gista, þar vorum við í pöss-
un ef foreldrar okkar brugðu sér af
bæ.
Fyrir mína tíð bjuggu líka margir
ættingjar hjá ömmu og afa í lengri
eða skemmri tíma.
Hjá þeim gistu líka margir sem
komu til borgarinnar úr sveitinni.
Alltaf var nóg pláss.
Ég sé núna að íbúðin var lítil en ég
held að í huga allra hafi þetta verið
stærðar hús.
Hjartaplássið var alltaf til staðar,
alltaf var tími, samt var amma alltaf
að, en einhvern veginn tók maður
ekki eftir því. Amma kenndi mér að
lesa og svo ótrúlega margt annað.
Alltaf var tími fyrir spil, fyrst
Svarta-Pétur og síðar Drillu eða
Gaur.
Amma var fasti punkturinn í til-
verunni.
Þegar amma var orðin ekkja og
Skúli og fjölskylda fluttu til Svíþjóð-
ar fór amma í fyrsta sinn til útlanda.
Ferðin þangað tók styttri tíma en
ferðirnar í Borgarfjörðinn þegar ég
var lítil. Ég veit að amma naut þess
að vera með mömmu og Helgu hjá
Skúla og fjölskyldu.
Amma vildi allt fyrir alla gera og
gerði það. Hún talaði ekki illa um
nokkurn mann og sá alltaf góðu hlið-
arnar á öllum.
Amma var trúuð kona og Hall-
grímskirkja var hennar kirkja. Hún
fór reglulega í kirkju á meðan heils-
an leyfði.
Síðustu árin dvaldi amma á Skjóli
og naut þar góðrar umönnunar. Ég
veit að amma var sannarlega tilbúin
þegar kallið kom. Við fjölskylda
hennar héldum líka að við værum
tilbúin. En samt... Núna eigum við
minningu um frábæra konu, konu
sem við öll viljum líkjast og það er
ekki lítið.
Ég bið Guð að blessa og varðveita
ömmu mína og kveð hana eins og hún
kvaddi mig alltaf: Guð veri með þér.
Margrét Einarsdóttir.
Elsku amma. Mig langar til að
skrifa nokkur orð til að kveðja þig,
þakka þér fyrir allar stundirnar sem
við áttum saman. Það var alltaf svo
gott að heimsækja ömmu á Njáls-
götu. Ég man þegar ég gisti hjá þér
og hlustaði á hljóðin frá umferðinni,
en fyrir litla stelpu sem var vön
þögninni í sveitinni var stundum erf-
itt að sofna. Í dag, þegar ég heyri
sömu hljóð á kvöldin, fer ég ósjálfrátt
aftur í tímann, ligg aftur á beddanum
inni í herbergi þar sem við gistum
alltaf. Þú áttir alltaf eitthvað gotterí
til að stinga upp í litla munna, þótt
heimagerði ísinn þinn hafi borið af
öllu því góðgæti sem maður fékk. Því
miður heimsótti ég þig allt of sjaldan
seinustu árin. Ég gleymi hins vegar
aldrei seinasta skiptinu sem ég heim-
sótti þig með Nönnu frænku. Svip-
urinn á þér þegar þú borðaðir súkk-
ulaðið var alveg óborganlegur, það
var augljóst hvað þér fannst það gott.
Með þessum fátæklegu orðum
kveð ég þig, elsku amma mín. Þú
munt lifa áfram í minningunni hjá
okkur öllum.
Hvíl í friði.
Þín dótturdóttir,
Margrét Helga.
Amma hefur fengið hvíldina. Hug-
urinn hvarflar heim á Njálsgötuna.
Fyrstu fimmtán ár lífs míns bjó
amma á efri hæðinni. Við vorum
heppin á Njálsgötunni að hafa ömmu
svona nálægt. Mamma fékk frábæra
barnapíu og við krakkarnir heimsins
bestu ömmu. Þær voru ófáar stund-
irnar sem við eyddum á efri hæðinni,
þar var svo margt að taka sér fyrir
hendur. Það besta var hins vegar án
vafa að amma var jú alltaf heima og
hafði nægan tíma til að finna upp á
einhverju skemmtilegu. Amma var
hluti af okkar daglega lífi. Öll
fimmtudagskvöld (og marga aðra
daga) sátum við Guðjón uppi hjá
ömmu og spiluðum vist eða gosa.
Amma lumaði oft á einhverju góð-
gæti í skál með spilunum, sem án
vafa jók ánægjuna af spilamennsk-
unni. Oftar en ekki fylgdu með sögur
frá því í gamla daga úr Hólminum
eða af Ingibjörgu á Laufásveginum.
Ömmu þótti gaman að ganga niður
Laugaveginn og niður í bæ. Mér
fannst þessar bæjarferðir hið mesta
sport. Þær voru eitthvað sem ég og
amma gerðum saman. Stundum end-
uðum við á Lækjarbrekku með app-
elsín og rjómapönnuköku. Mér leið
eins og prinsessu og ég var afar stolt
af ömmu, sem alltaf var svo vel til-
höfð og glæsileg.
Amma hafði alltaf nægan tíma og
sýndi áhuga á öllu sem við tókum
okkur fyrir hendur. Hún var með á
jólaskemmtanirnar í skólanum og
hrósaði okkur hástöfum í fleiri daga.
Hún vissi hversu miklu máli það
skiptir að fá hvatningu og uppörvun
til nýrra dáða.
Þegar Guðjón byrjaði í skólanum
var ég ekki sátt við ástandið. Ég vildi
líka byrja í skóla. Ekki stóð á ömmu;
ég byrjaði í ömmuskóla. Á hverjum
morgni – með skólatösku og kókó-
mjólk – hljóp ég upp tröppurnar.
Amma átti skólabækur og reiknihefti
og lék kennara af mikilli snilld. Í
ömmuskóla lærði ég að lesa, skrifa
og reikna, hekla og sauma, lærði á
klukku, að reima skóna og ýmislegt
fleira.
Það mikilvægasta sem amma
kenndi mér var hins vegar ekki
kunnátta frá þessum heimi. Amma
trúði á Guð og þær voru margar
bænirnar og sálmaversin sem hún
las eða söng fyrir mig.
Ég tók eftir að Guð var ekki bara
eitthvað ógrípanlegt eða óskiljan-
legt. Fyrir ömmu var Hann eitthvað
miklu meira, Almáttugur Guð. Þegar
hún las í Biblíunni eða í passíusálm-
unum var það eitthvað alveg sér-
stakt.
Eitt af síðustu skiptunum sem ég
sá ömmu lá hún í rúminu sínu inni á
Skjóli. Hún var veikburða og mátt-
laus. Ég sat þar svolitla stund. Áður
en ég fór tók ég Biblíuna hennar sem
lá á náttborðinu. Ég lauk henni upp
og las:
Drottinn er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvíl-
ast, leiðir mig að vötnum, þar sem ég má
næðis njóta.
Hann hressir sál mína, leiðir mig um rétta
vegu fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal, óttast
ég ekkert illt, því að þú ert hjá mér, sproti
þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð frammi fyrir féndum mín-
um; þú smyr höfuð mitt með olíu; bikar
minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga
mína, og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
Amma brosti og stundi hjartnæm-
um orðum. Það var friður yfir andliti
hennar þegar ég fór.
Það er fullvissa mín að amma muni
búa í húsi Drottins alla ævi, ekki bara
bundin við okkar jarðnesku vist held-
ur eilífa ævi.
Í dag er kveðjustund fyrir ömmu.
Ég kveð hana með söknuði og þakk-
læti fyrir allar þær stundir sem ég
átti með henni.
Margrét Salvör.
Elsku amma á Njálsgötu. Það er
erfitt að þurfa að kveðja svona góða
konu eins og þig. Síðan við fengum
fréttirnar um andlát þitt hafa marg-
ar minningar komið upp í hugann og
allar eru þær góðar.
Þær minningar sem ber þó hæst
eru minningarnar frá heimsóknum
okkar til þín á Njálsgötuna. Þegar
mamma dreif sig af stað með okkur í
strætó um hávetur til að heimsækja
þig.
Þú beiðst alltaf eftir okkur efst í
tröppunum, klædd í kjól með nælu
og alltaf hugsuðum við: Vá, hvað
amma er alltaf fín. Hún er svo heppin
að fá að vera alltaf í kjól.
Inn úr kuldanum í hlýju íbúðina
þína þar sem allir veggir voru fullir
af myndum af afkomendum þínum.
Allt frá börnum til barnabarnabarna.
Mikið rosalega hefur þér þótt vænt
um okkur öll.
Alltaf fengum við heitt kakó og
kex en hápunktur heimsóknarinnar
var án efa þegar þú læddist með okk-
ur inn í borðstofuna, opnaðir skenk-
inn sem afi smíðaði og bauðst okkur
brjóstsykur. Þá var sko hamingja í
húsinu.
En, elsku amma, sem alltaf varst
svo góð við okkur, falleg, skemmtileg
og kærleiksrík, hafðu það gott þar
sem þú ert núna. Við elskum þig.
„Því hvað er það að deyja annað en
að standa nakinn í blænum og hverfa
inn í sólskinið? Og hvað er að hætta
að draga andann annað en að frelsa
hann frá friðlausum öldum lífsins,
svo að hann geti risið upp í mætti sín-
um og ófjötraður leitað á fund guð
síns?“ (Spámaðurinn).
Þín
Guðrún, Helga Margrét,
Hrafnhildur og Einar.
MARGRÉT O.
SKÚLADÓTTIR
Ég var einu sinni að
þusa um ástandið í Ell-
iðaánum og þá sagði Ás-
geir mér frá því að þeg-
ar stórflóðin urðu 1967
og 1968 fóru þeir stangveiðifélags-
menn og rafveitumenn með fulla
mjólkurbrúsa af kviðpokaseiðum og
helltu í hverja sprænu, vötn og polla,
sem gátu runnið í Elliðaárnar. – Svo
voru árnar fullar af laxi næstu ár á
eftir.
Hví má ekki reyna þetta aftur?
sagði Ásgeir við mig. Og ég spyr mig
oft að þessu sama. Hafi þetta einu
sinni reynzt vel, hví má ekki endur-
taka það? En enginn maður vissi
meira um Elliðaárnar en hann.
Ásgeir kenndi Sveini syni mínum
að veiða á flugu í Elliðaánum.
Frá Höfuðhyl, þar sem tveir laxar
tóku á flugu í morgunsárið, og niður
Hundasteina fóru þeir saman: Annar
roskinn veiðimaður með þriggja kyn-
slóða reynslu við ána; – þekkti hverja
holu og báruvik, – vissi, að færi fiðrildi
um þarna megin, ætti að kasta flug-
unni hinum megin, – að væri skuggi af
skýi, færi laxinn annað og að sól skipti
öðru máli en á sléttum töðuvelli. Þar
fyrir utan voru svo flugurnar stórar
og smáar og af flóknum og einföldum
gerðum. Hinn var svo ungur sveinn,
sem reyndi að muna þetta allt.
Og svo var þessi undarlegi gáru-
hnútur, en hann fær einhvern veginn
jafnvel lötustu laxfiska til þess að
reyna að vera ungir og sprækir og til í
allt.
ÁSGEIR
INGÓLFSSON
✝ Ásgeir Ingólfs-son, þýðandi,
blaðamaður og rit-
höfundur, fæddist í
Reykjavík hinn 26.
júlí 1934. Hann lést á
heimili sínu hinn 15.
janúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Dómkirkj-
unni 23. janúar.
Síðan var þetta siður
þeirra, og ánægjan var
þeim alltaf söm.
Ég man alltaf hvern-
ig hann kastaði flug-
unni, – hún var svona á
vatnsfletinum, hún
dansaði, eða hún sökk,
allt eins og hann vildi, –
og svo tók laxinn hana.
Haraldur Blöndal.
Með þessum fáu orð-
um viljum við kveðja
Ásgeir, yndislegan
mann og samstarfs-
félaga. Svo stutt er síðan hann gekk
hér inn til okkar á þýðinga- og flutn-
ingsdeildina að sækja spólurnar og
handritin, hnarreistur, myndarlegur,
og ljúfmennskan skein ávallt af hon-
um. Ásgeir var afbragðsþýðandi, dug-
legur og metnaðargjarn og lagði mik-
ið upp úr því að skila góðu verki. Við
söknum þess að heyra ekki lengur
hans mjúka fótatak og hans blíðu
rödd. Kall hans kom óvænt og
snemma og hans bíður greinilega göf-
ugt hlutverk á öðrum stað. Megi Guð
geyma þig, Ásgeir.
Við færum sonum hans, systur og
öðrum ástvinum okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Vinnufélagar á þýðinga- og
flutningsdeild Stöðvar 2.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.