Morgunblaðið - 24.02.2001, Qupperneq 51

vera sjálfstæður og sjá um mig sjálf-
ur. Halli var mér meira vinur en fóst-
urfaðir og eru allar minningar um
okkar samskipti á þá vegu að aldrei
bar skugga á. Halli þurft að byggja
upp öll hús á Kjarvalsstöðum og
fannst mér það spennandi verkefni
til hliðar við búskapinn og á ég marg-
ar góðar minningar frá þeim árum.
Halli stóð að mestu fyrir öllum þeim
framkvæmdum sjálfur og var bygg-
ingameistari, múrari – allt í senn, svo
fjölhæfur var hann. Hann var einnig
eldsmiður góður og smíðaði skeifur,
lamir, og ýmsa aðra hluti sem til
þurfti við búskapinn. Hann var nat-
inn við skepnur og hestamaður góður
og áttu þau hjónin ætíð góða reið-
hesta sem hann tamdi oftast sjálfur.
Hann hljóp oft undir bagga neð ná-
grannanum þegar erfiðleikar voru
um sauðburðinn. Foreldrar Halla
þau Pétur og Anna voru mér sem afi
og amma og minnist ég þeirra með
söknuði, enda gekk ég í skóla frá
Hofi til Hóla meðan þau bjuggu enn á
Hofi en þá þekktust engir skólabílar.
Öll árin sem ég var á Kjarvalsstöðum
hjá Halla og Svövu eru mér kær í
minningunni Eftir að ég fór frá Kjar-
valsstöðum hefur alltaf verið náið
samband við heimilisfólkið þar og
synir mínir dvöldust þar mörg sum-
ur. Ég minnist samverustunda okkar
Halla með þakklæti og sendi Svövu,
Grími og Ástu mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Tryggvi Þórhallsson.
Hallgrímur á Kjarvalsstöðum er
allur. Með honum er genginn einn af
þeim bændum sem með dugnaði og
útsjónarsemi byggðu sitt bú frá
grunni og bjuggu að sínu. Kjarvals-
staðir eru ekki stór jörð, en bæjar-
stæðið afar fallegt með miklu útsýni.
Þar hafa þau hjón Hallgrímur og
Svava á langri og vinnusamri ævi
byggt upp fallegt og einstaklega
snyrtilegt bú sem uppfyllti þeirra
þarfir, sem um flest hafa verið langt-
um hógværari en við nútímakynslóð-
irnar sættum okkur við í dag. Hall-
grímur var afburða hagur maður og
gilti einu hvort um var að ræða tré,
járn eða leður. Fengi hann hlut til
viðgerðar þá gaf hann ekki mikið út á
árangurinn fyrirfram, en undantekn-
ingarlítið tókst honum að gera hann
sem nýjan. Af þessum sökum var
mikið leitað til hans og margir voru
þeir skeifnagangarnir sem komu úr
smiðju Hallgríms og hann síðan tyllti
undir fyrir nágrannana. Natni hans
við skepnur var rómuð og þannig bar
fundum okkar Hallgríms saman er
ég fyrsta vorið mitt á Hólum lenti í
vandræðum með kind sem ekki gat
borið. Mér hafði verið tjáð af ná-
grönnum að gæti Hallgrímur ekki
hjálpað þegar svo stæði á gæti það
enginn. Ég fór í Kjarvalsstaði og bar
upp erindið. Var því vel tekið. Eins
og venjulega voru stóryrðin spöruð
hjá Hallgrími en verkin látin tala og
ekki brást hann vonum. Sagði hann
mér að sum vorin hefði hann flesta
daga á sauðburði verið kallaður í
burðarhjálp á bæi og stundum oft á
dag.
Hallgrímur fæddist og ól allan
sinn aldur hér í Hjaltadal og var ein-
staklega fróður og minnugur um fjöl-
marga hluti og atburði sem hér hafa
gerst síðustu áratugi. Var hrein unun
að sitja í eldhúsinu á Kjarvalsstöðum
og hlusta á þau hjón rifja upp liðna
tíð. Við þessar aðstæður var eins og
tíminn stæði kyrr. Ekkert truflaði,
pípureykurinn og kaffiilmurinn varð
hluti af sögusviðinu og fjölmargir
löngu liðnir atburðir urðu ljóslifandi
fyrir hugskotssjónum. Nokkrum
sinnum gekk Hallgrímur með mér og
sýndi mér smíðatól, verkfæri og
muni sem hann hafði eignast eða
smíðað í gegnum tíðina. Hver hlutur
átti sína sögu og margir þeirra ómet-
anlegir.
Þótt Hallgrímur væri orðinn
vinnulúinn þá hvarflaði vart að hon-
um að hætta búskap. „Ég væri nú
stamur inni á stofnun,“ sagði hann
eitt sinn og hann endaði sína ævi-
göngu á þann hátt sem ég hygg að
honum hafi líkað best, við fjárstúss í
fjallinu við bæinn.
Svövu, Grími og Ástu votta ég
samúð mína og bið Guð að blessa
minningu Hallgríms.
Gunnar Rögnvaldsson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. FEBRÚAR 2001 51
Hvað er lífsham-
ingja? Þeirri spurn-
ingu velta margir fyr-
ir sér. Er ekki
lífshamingjan fólgin í
því að hafa átt góða foreldra, feng-
ið gott uppeldi, alast upp í góðum
systkinahópi sem heldur saman
alla lífsleiðina, eignast góða fjöl-
skyldu og verða langlífur og
heilsuhraustur til nær síðustu
stundar? Ef þetta er lífshamingjan
öðlaðist tengdafaðir minn, Óskar
Magnússon, hana. Hann lést hinn
17. janúar og átti eftir um það bil
einn mánuð í 86 ára afmælisdag-
inn.
Nú þegar kveðjustundin er upp
runnin og litið er til baka er margs
að minnast. Mér finnst ég hafa
lífshlaupið fyrir augunum og sjá
hvernig hlutverk okkar þróast eft-
ir því sem líður á ævina. Foreldrar
leiða börnin sér við hlið og annast
þau. Þegar foreldrar ná háum aldri
snúast hlutverkin við. Börnin leiða
foreldra sína, gæta þeirra og hags-
muna þeirra. Þannig ætti það
a.m.k. að vera. Við hjónin vorum
heppin, okkar foreldrar voru til
staðar fyrir okkur þegar á þurfti
að halda og við gátum reynt að
gera þeim lífið léttara á eldri ár-
um. Þegar sambandið hefur þróast
á þennan veg verður mikill sökn-
uður og tómarúm þegar ástvinur
kveður en minningarnar líka ljúf-
ari sem hjálpa okkur fram á veg-
inn.
Óskar var sérstakur maður.
Hann hafði þetta sérstaka sterka
yfirbragð þeirra Steina-bræðra,
dökkur yfirlitum og svipmikill. Það
fór ekki mikið fyrir honum í dag-
legu lífi. Hann var dagfarsprúður,
ákaflega ljúfur í umgengni, já-
kvæður og glaður. Ég minnist þess
ekki í þau 34 ár sem ég umgekkst
Óskar að hann hafi skipt skapi.
Hann var síður en svo skaplaus en
fór afar vel með skap sitt. Hann
hafði afar jákvætt viðhorf til lífsins
og til allra þeirra sem voru í kring-
um hann og lét sér annt um sitt
fólk. Fjölskylda okkar, systkini,
vinir og stórfjölskylda hans, ættin
frá Steinum undir Eyjafjöllum, var
honum afar hugleikin. Óskar gat
ekið bifreið sinni alla tíð sem skipti
sköpum fyrir hann síðustu ár.
Hann fór og heimsótti góða vini
sína og systur hér á Stór-Reykja-
víkursvæðinu og það var honum
mikil ánægja nú síðustu ár að fara
í árlega sumarferð á Kirkjubæj-
arklaustur, að Hvassafelli og um
Suðurland og heimsækja ætt-
ingjana. Alla tíð hafði hann afar
gaman af því að ferðast og skoða
landið sitt. Það var fastur punktur
í sumaráætlun okkar að vera með
honum í viku í sumarbústöðum
sem hann eða við fengum á leigu á
ýmsum fallegum stöðum. Hann
yngdist um mörg ár í þessum ferð-
um og kunni frá mörgu að segja
því oftar en ekki hafði hann áður
ferðast um þessar slóðir. Margt
sumarsíðdegið hér í Reykjavík ók
hann út á Seltjarnarnes eða Álfta-
nes til þess að dáðst að gróand-
anum og fallegu útsýni yfir sundin.
Mestan hluta ævi sinnar til 75
aldurs starfaði Óskar hjá Skelj-
ungi og lengst af sem flutningabíl-
stjóri. Hann ók flutningabifreið til
sjötugs. Það er ekki létt verk að
aka slíkum bifreiðum sérstaklega í
erfiðri vetrarfærð. Þegar Óskar
fór í sumarfrí tóku ungir menn við
bifreiðinni. Mér skilst að stundum
hafi það komið fyrir að þessir
ungu menn fóru aðeins eina ferð
og treystu sér ekki til þess að
ÓSKAR
MAGNÚSSON
✝ Óskar Magnús-son fæddist í
Steinum undir Eyja-
fjöllum 24. febrúar
1915. Hann lést á
Landspítalanum í
Fossvogi 17. janúar
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Bústaðakirkju 25.
janúar.
halda áfram og síðan
hafi bifreiðin beðið
endurkomu Óskars.
Þegar að starfslokum
kom hafði Óskar
ánægju af að hafa
öðru hvoru samband
við gömlu starfsfélag-
ana sína.
Óskari var margt til
lista lagt. Hann var
einstaklega laghentur,
t.d. gerði hann við úr-
verk í klukkum. Hann
var mikill spilamaður
og hafði hann mikla
ánægju af spila-
mennsku með eldri borgurum nú
síðustu ár. Hann naut góðs félags-
skapar spilafélaganna og um-
hyggju umsjónakvenna og hafði á
orði að það væri margt gert fyrir
eldra fólkið. Það voru ófá kvöldin
sem hann birtist hjá okkur stoltur
með verðlaun úr spilunum. Hans
verður sárt saknað í framtíðinni í
Púkkinu, því gamla spili, sem öll
jól eru spiluð á heimili okkar. Þar
spilaði Óskar af mikilli útsjónar-
semi og var djarfur að leggja und-
ir.
Lífsþroskann fáum við m.a. með
því að vera með góðu fólki sem
gefur hið jákvæða af sér. Óskar
gaf mikið af sér til allra sem hann
umgekkst. Það þekkjum við best
sem umgengumst hann alla daga.
Óskar var einstaklega vel virtur af
þeim sem þekktu hann. Þetta höf-
um við fundið vel hjá þeim fjöl-
mörgu ættingjum og vinum sem
við höfum verið í sambandi við eft-
ir andlát hans. Við erum mjög
þakklát öllum þeim sem sýnt hafa
okkur samúð og fyrir falleg orð
um hann og í okkar garð.
Við söknum hans og hans hæg-
látu hlýju nærveru. Nú hringir
ekki dyrabjallan kl. 7.05 eins og
þegar Óskar kom akandi heiman
frá sér á kvöldin sem hann hafði
gert undanfarin fimm ár frá and-
láti tengdamóður minnar, Unnar
Benediktsdóttur. Hana hafði hann
annast í veikindum hennar af
miklu ástríki og þolinmæði. Hann
var einstaklega hugulsamur. Oft
kom hann með eitthvað í eftirrétt
sem hann hafði keypt í Hagkaup-
um og vissi að okkur þætti gott.
Nú vantar Óskar við matarborðið
til þess að taka þátt í glensi og
gamni sem hann kunni svo vel að
meta og spyrja fregna af fjölskyld-
unni. Nú segir enginn um klukkan
tíu: „Jæja, það er líklega best af
fara að halda heim á leið.“ Síðan
kyssti hann alla sem heima voru
áður en hann hvarf á braut. Nú
svarar ekki lengur glaðleg rödd í
Keldulandi eins og þegar Elín,
kona mín, hringdi til hans í hádeg-
inu til þess að huga að líðan hans.
En minningin um góðan dreng,
föður, afa, vin og góðan félaga lifir.
Guð geymi Óskar Magnússon.
Þráinn Þorvaldsson.
Dyrabjallan hringir tvisvar um
kvöldmatarleytið. Fyrir utan
stendur afi með tvö Dagblöð í ein-
um poka og ísblóm í öðrum. Um
leið og ég opna hurðina heyri ég
flautið hans, sem er í raun og veru
engin sérstök laglína, frekar loft-
kenndir tónar. Afi kemur brosandi
inn og við kyssumst. Ég sakna
þess að sjá afa ekki sitja við eld-
húsborðið nær á hverju kvöldi,
skrælandi kartöflurnar sínar sem
hann helst vildi borða með hverj-
um mat, jafnt fiski sem pylsum og
pizzum. En það eru svo óteljandi
góðar myndir sem koma upp í hug-
ann þegar ég lít til baka og minn-
ist afa, minningar sem ég mun allt-
af geyma og kunna að meta.
Ég sit sem lítil stelpa í fanginu á
afa. Afi reykir pípu því þetta er
fyrir allar tóbaksvarnarvakningar
og heilsusamlegri lífsmáta. Reyk-
urinn úr henni liðast svo fallega
beinn upp í loftið og ég skemmti
mér við það að hreyfa við reyknum
með hendinni til að mynda mynst-
ur eða reykmerki eins og indíán-
arnir í bíómyndunum. Á eftir læt-
ur afi út úr sér efri góminn svo að
efri vörin hverfur niður á bak við
hann, því að hann veit að mér
finnst það sniðugt um leið og ég er
hálfskelkuð yfir því hvað hann
breytist í framan.
Afi stendur á tröppunum. Fyrir
utan stendur vörubíllinn því að í
dag fæ ég að fara með honum í
ferð til Þorlákshafnar. Þetta er
mikil tilhlökkun, því að sitja í
vörubílnum með afa er mikið sport
og þar sem litla systir fær ekki að
koma með er þetta mikil upphefð.
Ég er stór, en hún er lítil! Á leið-
inni stoppum við í Litlu kaffistof-
unni þar sem afi kaupir kleinur og
Egils appelsín handa mér, því
hann veit að mér þykir Kók ekki
gott. Ég þykist tala í talstöðina og
horfi á bílana sem fara framúr, því
mér finnst eins og þeir keyri undir
stóran bílinn.
Amma og afi eru að passa litlu
barnabörnin. Ég fæ ömmu til þess
að fara í bílaleik með mér inni í
eldhúsi og vil alls ekki hafa litlu
systur með sem er að mínu mati
enn ekki búin að fá vitið. Afi fer
með hana inn í stofu þar sem þau
finna sér eitthvað til dundurs á
meðan Gissur bílasali selur bíla í
eldhúsvaskinum til þeirra sem búa
á eldavélinni.
Það er búið að úthluta sumarbú-
staðarvikunum. Afi hefur fengið
vikuna sem hann sótti um þetta ár-
ið. Ég er í sumarvinnu eins og
önnur sumur, en kem keyrandi um
helgina. Þetta á við afa. Hann,
mamma og pabbi eru búin að fara
eitthvað á hverjum degi og skoða í
kringum sig. Við spyrjum afa
hvort hann sé orðinn þreyttur og
hvort við eigum að vera róleg í
dag. „Nei, nei, við skulum fara
eitthvað,“ segir hann, „og fá okkur
einhvers staðar kaffi.“ Það gerum
við, keyrum eitthvað, göngum um
nágrennið og fáum okkur svo í
skjólsælum lundi kaffi og nesti.
Við sitjum í stofunni heima hjá
afa og spjöllum. Afi fer og nær í
eitthvað góðgæti úr efri skápnum
sem við gæðum okkur á þótt við
séum búin að troða okkur út af
veitingum stuttu áður. Afi lét baka
fyrir sig myndarlega tertu sem var
á boðstólum ásamt ýmsu öðru.
Hann á alltaf eitthvað til þess að
bjóða upp á.
Þetta er aðeins lítið brot af þeim
myndum sem afi gaf mér. Það er
gott að hafa þær, því þær gaf mér
yndislegur og góður maður sem
mér þótti svo vænt um, hann afi
minn.
Sif Þráinsdóttir.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
✝ Dalrós HuldaJónasdóttir var
fædd í Móbergi á
Húsavík 28. sept.
1910. Hún lést á
Sjúkrahúsi Þingey-
inga 19. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Krist-
jana Guðbjörg Þor-
steinsdóttir frá Engi-
mýri í Öxnadal og
Jónas Bjarnason frá
Hraunhöfða í Öxna-
dal. Systkini Dalrósar
voru Guðmundur, f.
1906, d. 1958; Svan-
laugur, f.1907, dó í frumbernsku;
Svanlaugur, f. 1908, d. 1909; Sig-
ríður Jónína, f. 1913, d. 1918;
Skarphéðinn, f. 1917, d. 1990; Sig-
ríður Jónína, f. 1919; Ragnheiður
Friðrika, f. 1924; og Jónasína Eva,
f. 1926, d. 1941.
Dalrós giftist 1.mars 1930 Þórði
Friðbjarnarsyni, f. 7.nóv. 1898 að
Rauðuskriðu í Aðaldal, d. 11.apríl
1966. Börn þeirra eru: 1) Kristín
Aðalheiður, f. 6.12.1930, gift
Kjartani Jóhannessyni og eiga þau
tíu börn en eitt dó í frumbernsku.
2) Kristján Sigurður, f. 14.12. 1932,
d. 31.12. 1997, ekkja hans er Frið-
rika Jónasdóttir og eiga þau eina
dóttur, fyrir átti
Friðrika einn son. 3)
Njáll Trausti, f.
12.10.1934, kvæntur
Kolfinnu Árnadóttur
og eiga þau fimm
dætur. 4) Rósa, f.
15.3.1937, gift Her-
manni Bjarnasyni og
eiga þau fjögur börn.
5) Jónas Þór, f.
4.7.1940, kvæntur
Guðnýju Björnsdótt-
ur og eiga þau þrjú
börn. 6) Jónasína, f.
7.8 1942, gift Jónasi
Guðlaugssyni og eiga
þau fimm börn. 7) Friðbjörn, f.
6.7.1943, kvæntur Sigurrósu Þór-
arinsdóttur og eiga þau tvö börn.
8) Vigdís Guðrún, f. 16.12.1946,
gift Haraldi Guðmundssyni og
eiga þau þrjár dætur. 9) Skarphéð-
inn, f. 11.12.1948, d. 21.3.1974. 10)
Sólveig, f. 28.9.1950, ekkja Aðal-
steins Jónassonar og eiga þau fjög-
ur börn. Niðjar Dalrósar eru 122.
Dalrós var húsmóðir en vann
jafnframt ýmis störf utan heimilis.
Hún bjó á Dvalarheimilinu
Hvammi á Húsavík til dauðadags.
Útför Dalrósar Huldu fer fram
frá Húsavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
Ég þakka þau ár, sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér
og það er svo margs að minnast
svo margt, sem um huga minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi
ég hitti þig ekki um hríð
þín minning er ljós, sem lifir.
Og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Nú í upphafi góu hefur kvatt
okkur mikil heiðurskona, Dalrós
Hulda.
Dalarósin hafði sannarlega skil-
að sínu og átti hvíldina skilið. Hún
hafði notið lífsins, fætt af sér tíu
börn og horft á eftir tveimur
þeirra. Amma Dalla var stolt af
niðjum sínum sem komnir eru yfir
hundrað og enn bætist við. Hún
var lífsglöð kona og bjartsýn og
leið best þegar hún hafði nóg fyrir
stafni og var innan um fólkið sitt.
Ég minnist þess sem barn þegar
amma dvaldi hjá okkur að aldrei
var handavinnan langt undan. Hún
heklaði í gríð og erg, svo varla
sáust fingurnir, og ég barnið skildi
ekkert í því hvernig hún færi að
þessu.
Einnig fannst ömmu ákaflega
gaman að spila og naut ég þess vel
sem barn. Aftur og aftur spiluðum
við vist og aldrei fékk amma leið á
því að spila við mig.
Amma Dalla dvaldi í Hvammi,
heimili aldraðra, undanfarin tutt-
ugu ár og aldrei taldi hún það elli-
heimili, hún bjó í Hvammi. Hún sá
á eftir Þórði eiginmanni sínum og
tveimur sonum sem taka henni nú
opnum örmum. Við sem eftir sitj-
um héldum að hún myndi sigra
þessa baráttu enda hafði hún áður
gert það og komið okkur á óvart.
Hún hafði Njál son sinn við hlið
sér er hún kvaddi þetta líf, hennar
tími var kominn og hún var tilbúin
að kveðja.
Guð veri með þér, elsku amma,
Kolfinna Njálsdóttir.
DALRÓS HULDA
JÓNASDÓTTIR