Morgunblaðið - 05.04.2001, Qupperneq 58

62 FIMMTUDAGUR 5. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ
BRÉF
TIL BLAÐSINS
Kringlunni 1 103 Reykjavík  Sími 569 1100  Símbréf 569 1329
ÉG VINN á leikskóla og er búin að
vera þar frá því um miðjan janúar.
Þar starfa ég sem leiðbeinandi. Þeg-
ar ég fékk fyrsta launaseðilinn minn
var ég ekki viss um hvort ég ætti að
hlæja eða gráta; svo fáránlegur var
hann. Eftir að hafa unnið við ansi
margt og misjafnt um ævina eru
þetta þær allra lægstu útborganir
sem ég hef haft fyrir fulla vinnu. Er
þetta nú mönnum bjóðandi? En
hvers vegna eru launin svona lág? Er
það vegna þess að margir leikskóla-
starfsmenn eiga maka sem sjá fyrir
þeim? Eða hafa starfsmennirnir ein-
faldlega ekki efni á því að fara í al-
mennilegt verkfall? Látum við konur
kannski bara alltaf vaða yfir okkur í
launamálunum eins og margar kann-
anir sýna? Hvað sem því líður þá eru
launin til háborinnar skammar mið-
að við hvað þetta er mikilvægur stað-
ur í þjóðfélaginu. Leikskólinn er eins
og þið sjálf vitið manna best eitt það
allra mikilvægasta í þjóðfélaginu og
getur skipt sköpum fyrir marga ein-
staklinga. Þar er einnig nauðsynlegt
að hafa gott og áreiðanlegt fólk í
vinnu, bæði konur og karlmenn. Til
þess að rétta fólkið komi til þess að
vera, og auðvitað umbuna þeim sem
haldast í starfinu, þarf líka að borga
þeim almennileg laun. Nú er þetta
þannig vinna að ekki eru þeir mögu-
leikar fyrir hendi að fá að vinna
mikla yfirvinnu og því er það aug-
ljóst að launin þurfa að vera hærri en
ella. Að láta fólki í té laun sem ekki
er hægt að eiga í sig og á fyrir, hvað
þá fjárfesta í þaki yfir höfuðið, hlýtur
að vera mannréttindabrot. Ef fólk
getur t.d. ekki fengið húsnæðislán
sökum þess hversu LÁG laun það
hefur, þá sér það hver maður að eitt-
hvað er rangt. Fólk þarf að vinna á
fleiri stöðum til þess að geta lifað af,
sem aftur þýðir að það kemur fram
sem minni orka og framlag í störfum
þess í leikskólanum. Það hefur
löngum þótt „ágætur siður“ að
hækka laun lægst launuðu einstak-
linganna í þjóðfélaginu dálítið og svo
hækka allar nauðsynjavörur svipað.
En er það ekki augljóst að við erum
ennþá að hjakka í sama farinu?
Hvernig væri þá heldur að hækka
launin almennilega? Í þessu tilfelli
myndi það hafa ekkert nema jákvætt
að segja. Það myndu fleiri sækja í að
vinna á leikskóla, hægt væri að velja
á milli starfsfólks, það væru ekki
eins tíð mannaskipti sem er auðvitað
slæmt fyrir börnin að upplifa og
starfsfólk væri fullt af orku og vilja
til þess að ala upp börnin sem síðar
eiga eftir að taka við þjóðfélaginu.
Fyrir utan það að það myndu alveg
örugglega fleiri karlmenn sækja í að
vinna á leikskóla sem væri mjög já-
kvætt að öllu leyti. En eins og málin
standa í dag er skömm að þessu.
Hefur einhver samvisku í að vaða
endalaust yfir alla þessa velviljuðu,
færu starfsmenn sem vinna allt að
því sjálfboðaliðastörf á leikskólum
landsins? Þeir sem berjast við það
hverja stund, hvern dag, hverja viku
að ala upp börnin og leggja grunn
(ásamt foreldrum) að þjóðfélags-
vænum einstaklingum. Við vitum
það öll að foreldrar vilja ekkert frek-
ar en að vita af börnunum sínum í
öruggum höndum traustra, góðvilj-
aðra starfsmanna, sem eru oft börn-
unum ein mikilvægasta fyrirmyndin.
Ég vona innilega það sé einhver
þarna úti sem á eftir að íhuga þessi
orð mín alvarlega og gera eitthvað
róttækt í málunum. Því eins og
stendur réttilega á einni síðunni í
leikskólakladdanum er það ekki ill-
gresið sem kæfir jurtina heldur
hirðuleysi garðyrkjumannsins.
HALLA KJARTANSDÓTTIR,
Skipholti 3, Reykjavík.
Í leikskóla er gam-
an – eða hvað?
Frá Höllu Kjartansdóttur:
MIG langar í fáum orðum að hrósa
Flugleiðum fyrir frábæra og ólýs-
anlega frammistöðu á flugferðum
sínum um heiminn. Félagið á hrós
skilið fyrir þjónustu sína við far-
þega á flugi sem og fyrir og eftir
flug.
Ég veit fátt betra en að setjast
upp í eina af Boeing 757-dísum
félagsins eða, eins og í síðustu ferð
minni, upp í sjálfan Leif Eiríksson.
Þó að oft sé talað um að fótapláss-
ið í vélunum sé ekki beint til að rétta
úr fótunum er allt gert til að farþeg-
um líði sem allra best á meðan á
flugi stendur. Allt frá því að hlýlegt
bros tekur á móti manni þegar mað-
ur gengur um borð og þar til þetta
sama bros kveður mann í lok ferð-
arinnar. Sama hversu langt og erfitt
flugið hefur verið er ekki að sjá að
brosið hafi nokkuð breyst.
Fargjöld Flugleiða hafa oft verið
umdeild en þau eru nú ekki hærri en
svo að ég, sem er rétt undir tvítugu,
hef ferðast þrisvar sinnum með
félaginu á síðastliðnum sex mánuð-
um. Ég er starfsmaður á leikskóla
og nemandi í flugskóla.
Í sumar bilaði vél Flugleiða, sem
ég átti að fara með heim frá Lond-
on, með þeim afleiðingum að við
festumst úti heila helgi. Það var
ekki að spyrja að því hverjir urðu
fyrstir að bregðast sómasamlega
við; jú, Flugleiðir. Þeir borguðu
undir okkur gistingu á fimm stjörnu
hóteli í tvær nætur, mat og drykki.
Reyndar er þetta skylda þeirra, en
fyrr mega nú vera flottheitin.
Tækifærissinnaðir Íslendingar
drukku af barnum sem aldrei fyrr
og voru margir slappir á heimleið-
inni. Allt borgað fyrir okkur. Fólk
má svo deila um hvað sé rétt og
rangt í sambandi við barinn.
Ég vil nota tækifærið og þakka
Eddu K. Bogadóttur, stöðvarstjóra
á Heathrow, fyrir frábæra viðleitni,
hlýju og almennilegheit sem áttu
sér engin takmörk.
Einnig vil ég þakka áhöfninni fyr-
ir flugið heim. Að lokum vil ég svo
þakka starfsfólki Flugleiða fyrir
frábæra þjónustu í alla staði og ég
hlakka til að fá far með einhverri
DÍS háloftanna í framtíðinni.
BIRKIR EGILSSON
Arnarsmára 12, Kópavogi.
Dísir háloftanna
Frá Birki Egilssyni: