Morgunblaðið - 27.04.2001, Síða 50

MINNINGAR
50 FÖSTUDAGUR 27. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ GuðbjörgSveinsdóttir
fæddist í Reykjavík
4. ágúst 1967. Hún
lést á Héraðs-
sjúkrahúsinu í
Þrándheimi, Nor-
egi, hinn 17. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Sveinn Torfi Þór-
ólfsson, verkfræð-
ingur og dósent við
Háskólann í Þránd-
heimi (NTNU), f. 5.
sept. 1945 í Reykja-
vík, og Sigríður
Erla Gunnarsdóttir félagsráð-
gjafi, f. 10. nóv. 1945 á Eyri við
Ingólfsfjörð í Strandasýslu. Guð-
björg var einkabarn foreldra
sinna. Hún giftist 13. ágúst 1994
eftirlifandi eiginmanni sínum,
Hans Jakob Jakobsen, f. 28. maí
1964, líffræðingi og rekstrar-
fræðingi, sölustjóra hjá Ferring
legemidler As. Foreldrar hans
eru Ellen Jakobsen f. 10. feb.
1926, d. 24.09.99 og Johan Emil
Jakobsen f. 5. janúar 1917.
Guðbjörg og Hans
Jakob eignuðust
tvö börn, Sigrid f.
7. mars 1993 og
Håkon f. 17. jan-
úar1996.
Guðbjörg fluttist
tveggja ára gömul
með foreldrum sín-
um til Þrándheims í
Noregi og ólst þar
upp. Hún útskrifað-
ist sem rekstrar-
fræðingur frá
Distriktshøgskolen
i Steinkjer 1993 og
stundaði síðan
framhaldsnám í tölvufræði við
Háskólann í Þrándheimi
(NTNU). Hún varð síðar skrif-
stofustjóri við Háskólann í
Þrándheimi (NTNU). Guðbjörg
og Hans Jakob hófu búskap í
Þrándheimi en fluttu síðan í eig-
ið hús að Dalsvingen 16, N-7560
Vikhamar á æskuslóðir Hans
Jakobs í Malvík í Þrændalögum.
Útför Guðbjargar fer fram í
Malvíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 11.
Við misstum þig hægt og hægt.
þú brostir svo ljúft
þrátt fyrir kvalir og þrautir.
Við minnumst þín með gleði og þakk-
læti.
Fyrir minningarrík ár full af ástúð.
Þú barðist svo hetjulega
og vildir svo gjarnan,
en ferðin var á enda
og kraftarnir þrotnir.
Í trega og þakklæti
geta tárin komið,
en góðar minningar
verða hjá okkur
alla okkar daga.
Mín hjartkæra frænka, Guð-
björg, er dáin, eftir að hafa háð
harða baráttu við krabbamein. Eft-
ir sitjum við hnípin og döpur og
spyrjum hvers vegna hún svona
ung, ung kona í blóma lífsins með
ung börn, hún sem átti svo miklu
ólokið.
Minningarnar um hana koma ein
af annarri. Guðbjörg var aðeins
tveggja ára er hún fluttist með for-
eldrum sínum til Þrándheims, sem
þangað fóru til náms. Þar ólst hún
upp við ástríki foreldra sinna. Þar
kynntist hún sínum góða eigin-
manni, Hans Jakob. Guðbjörg kom
nokkuð reglulega til Íslands með
foreldrum sínum. Hún var mikill
Íslendingur í sér, hér var hún skírð
og síðar fermd. Síðast kom Guð-
björg til Íslands árið 1997 með fjöl-
skyldu sína, eiginmann sinn, Hans
Jakob, og börnin sín tvö, Sigrid og
Håkon, til að heimsækja ættingja
sína. Þau komu vestur í Stykk-
ishólm og dvöldu nokkra ánægju-
ríka daga hjá okkur og síðan lá leið
okkar með þeim norður á Strandir
á ættaróðalið þar sem rætur okkar
liggja. Náttúrubörnin Guðbjörg og
Hans Jakob nutu sín vel á Strönd-
um og börnin fengu að sulla í ánni
og sjónum á Eyri líkt og amma
þeirra forðum. Håkon og Sigrid
undu sér vel, voru nokkuð ánægð
með gömlu „tönturnar“ sínar allt í
kringum sig. Við matborðið í litla
eldhúsinu á Eyri valdi Sigrid sér
sæti framan við borðið svo hún
kæmist fljótt út en Håkon sat alltaf
fyrir innan hjá langafa sem talaði
við hann á sinni gömlu síldarára-
norsku.
Á síðasta ári var haldið ættarmót
í Danmörku í tilefni áttatíu ára af-
mælis ömmu Guðbjargar og nöfnu.
Guðbjörg sá um alla skipulagningu
þess, þar mætti fjölskyldan frá
þrem löndum, börn, barnabörn,
barnabarnabörn og makar. Þetta
var yndislegur tími en þó trega-
blandinn, því Guðbjörg hafði
greinst með krabbamein nokkrum
mánuðum fyrr.
Síðastliðið haust fórum við móð-
ursystur hennar til Þrándheims í
heimsókn. Þá var frænka mín mikið
veik og var í erfiðri meðferð á líkn-
ardeild Héraðssjúkrahússins í
Þrándheimi. Meðferðin tók enda,
hún hresstist og þá héldu henni
engin bönd. Guðbjörg, þessi dug-
mikla og kjarkaða kona, varð að
komast út í góða veðrið. Það var
búið um hana í hjólastól og hún fór
með okkur í gönguferðir um ná-
grennið. Hún sýndi okkur staði þar
sem mikilvægir atburðir höfðu orð-
ið í lífi hennar. Þarna fæddust
börnin mín, þarna byrjuðum við
Hans Jakob okkar búskap og þarna
er kirkjan okkar, sagði hún. Á
þessum erfiða tíma hafa Hans Jak-
ob, mamma og pabbi hennar staðið
eins og klettar við hlið Guðbjargar,
umvafið hana hlýju, ástúð og um-
hyggju. Vakin og sofin yfir velferð
hennar. Elsku Hans Jakob, Sigrid,
Håkon, Sirrý og Torfi. Við tökum
þátt í sorg ykkar. Guð styrki ykkur
og styðji.
Guðrún og fjölskylda.
Nú er ég að kveðja þig í síðasta
skipti í þessu lífi, en þó með full-
vissu um að við eigum eftir að hitt-
ast aftur. Ég hef svo margt að
segja um þig en ég kem ekki orð-
um að því öllu. Guðbjörg, þakka
þér fyrir þær stundir sem við átt-
um saman. Ég vildi óska að þær
hefðu verið fleiri. Ég veit að þú ert
á stað þar sem þér líður betur þótt
mikið af vinum þínum og ættingj-
um bíði enn hér. Ég veit að ég er
ein af þeim heppnu sem fengu að
kynnast þér og það er mér ómet-
anlegt. Ég veit að hvað sem ég geri
og hvert sem ég fer þá verður þú
alltaf með mér.
Þó að kali heitur hver
hylji dali jökull ber
steinar tali og allt hvað er.
Aldrei skal ég gleyma þér.
(Skáld-Rósa.)
Ásdís.
Komið er að kveðjustund. Okkar
kæra Guðbjörg hefur kvatt okkur
og nú kveðjum við hana. Að hittast
og heilsast er gleði sönn og hrein.
Að kveðjast án vonar um endur-
fund er erfitt og stundum nánast
óbærilegt. Það er svo andstætt vor-
komunni þegar allur gróður er að
lifna við að þá skuli þessi stund
komin. En dauðinn sem hluti af líf-
inu er okkur alltaf andstæður. Guð-
björg sem bjó lengst af í Noregi
lagði alltaf mikla rækt við Ísland
og ættingja sína. Ættingjar hennar
og tengdafólk voru henni alltaf of-
arlega í huga hvar í landi sem þeir
bjuggu og vissan um það var þeim
mikils virði.
Þegar við lítum til baka birtast
minningarnar hver af annarri. –
Guðbjörg 12 ára ein á ferð að vitja
ættingjanna á Íslandi – fermingin
hennar í Kópavogskirkju – Guð-
björg hjá okkur á Höfn í Hornafirði
að vinna í humri – Guðbjörg á
heimleið úr heimsreisu og notaði
tækifærið til að stoppa á Íslandi og
koma í stutta heimsókn að Eiðum –
stutt heimsókn með eiginmanni og
nýfæddri dóttur – síðasta heimsókn
til Íslands þá með bæði börnin og
Hans Jakob, landið skoðað og m.a.
farið norður á Strandir.
Aðrar minningar eru frá Noregi.
Margir samfundir af ýmsum til-
efnum og ógleymanlegar samveru-
stundir sumarið 1995 þegar for-
eldrar hennar héldu upp á 50 ára
afmælin sín. Það er margs að minn-
ast og hvergi ber skugga á. Minn-
ingin um þá góðu stúlku sem Guð-
björg var verður alltaf í huga
okkar. Missirinn er mikill hjá okk-
ur sem þekktum hana og fengum
að umgangast hana um allt of
skamma stund.
Mannkostir Guðbjargar komu
vel í ljós síðastliðið sumar þegar
ákveðið var að hafa fjölskyldumót í
Danmörku í tilefni 80 ára afmælis
ömmu Guðbjargar og nöfnu. Guð-
björg, sem þá var orðin mjög veik
og barðist við sjúkdóm sinn af
dæmafáum styrk og æðruleysi, sá
um skipulag þeirrar ferðar að lang-
mestu leyti og fórst það eins vel úr
hendi og allt annað sem hún gerði.
En þrátt fyrir æðruleysi og áræðni
í baráttu hennar og fjölskyldu
hennar við óvininn fór svo að lokum
að hann hafði sigur. Við í fjarlægð
full hryggðar og aðdáunar, fylgd-
umst með hvernig þau öll í samein-
ingu háðu það stríð sem nú er lok-
ið.
Það er mikil óhamingja að svona
skyldi fara. En á móti kemur að
okkar hamingja er mikil sem vor-
um svo heppin að þekkja og vera
samtíða svo góðri manneskju. Megi
sá sem þess er megnugur hugga og
létta hug þeirra sem misstu mest
og sárastan harminn bera.
Kveðja,
Helga og Sigtryggur.
Elsku frænka. Nú er komið að
kveðjustund, og margs er að minn-
ast. Þær ferðir sem þú komst til
okkar man ég þegar þú varst lítil
og komst til ömmu og afa í Grinda-
vík, þá voru stundirnar góðar að
hitta þig.
Síðan varstu unglingur og komst
alltaf til mín þegar þú varst send til
Íslands að læra þitt móðurmál.
Enn leið langur tími og þú áttir þitt
barn, þá komstu heim til mín og
hittir þitt föðurfólk og þá var glatt
á hjalla og það var síðasta sinn sem
þú sást afa þinn. Síðast þegar þú
komst með Hans og börnin þín tvö
var slegið upp grilli og haft gaman,
þú hittir allt þitt skyldfólk og höfðu
allir gaman af. Stundirnar sem við
hittumst síðustu ár voru fáar en
mér dýrmætar. Ég kveð þig, elsku
frænka, og veit að við munum hitt-
GUÐBJÖRG
SVEINSDÓTTIR
✝ Guðríður StellaGuðmundsdóttir
fæddist á Vallanesi á
Fljótsdalshéraði 23.
október 1913. Hún
lést á Droplaugar-
stöðum 10. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Aðalbjörg Stefáns-
dóttir, Péturssonar
prests á Hjaltastað, f.
1866, d. 1981, og
Guðmundur Þor-
björnsson múrara-
meistari, f. 1878, d.
1955. Eftirlifandi
bræður hennar eru: Þorvarður, f.
1917, og Þorbjörn, f. 1922, en látin
eru systkinin: Magnús, f. 1912, d.
1990, Ingibjörg, f. 1916, d. 1968 og
Ragnar, f. 1920, d.1999. Guðríður
f.22.1. 1944, gift Sæmundi Sigurðs-
syni bakarameistara, f. 18.5. 1943.
Börn þeirra eru Stella verslunar-
stjóri, f. 8.6. 1970, sambýlismaður
hennar er Sveinn S. Kjartansson;
Marsibil Jóna framkvæmdastjóri,
f. 3.7. 1974, gift Guðmundi Tý Þór-
arinssyni; og Sigurður Jens
menntaskólanemi, f. 27.6. 1981.
Guðríður Stella ólst upp hjá for-
eldrum sínum á Seyðisfirði, nánar
tiltekið á Vestdalseyri. Eftir að
hún fór úr foreldrahúsum stundaði
hún ýmis störf, en hóf síðan nám í
klæðskeraiðn, sem hún lauk í
Kaupmannahöfn 1939. Guðríður
Stella og Jens bjuggu í Reykjavík
þar sem hún starfaði við iðn sína
um árabil. Hún skipti um starfs-
vettvang þegar hún réðst til starfa
hjá gosdrykkjaverksmiðjunni
Sanítas, en þar var hún verkstjóri
þar til hún lét af störfum fyrir ald-
urs sakir. Guðríður Stella tók virk-
an þátt í starfi Iðju, félags verk-
smiðjufólks.
Útför Guðríðar Stellu hefur far-
ið fram í kyrrþey að hennar ósk.
Stella giftist 1940 Jens
St. Benediktssyni,
presti og blaðamanni,
f. 13. ágúst 1910 á
Spákonufelli á Skaga-
strönd, d. 1. desember
1946. Foreldrar hans
voru hjónin Jensína
Jensdóttir og Bene-
dikt Fr. Magnússon.
Dætur Guðríðar Stellu
og Jens eru: 1) Sólrún,
skrifstofustjóri, f.
22.7. 1940, gift Þórði
Harðarsyni prófessor,
f. 14.3. 1940. Börn
þeirra eru Hörður
veðurfræðingur, f. 23.10. 1965,
kvæntur Tomoko Gamo, Steinunn
læknanemi, f. 6.7. 1977, og Jens,
menntaskólanemi, f. 14.2. 1982. 2)
Snæfríður framkvæmdastjóri,
Elsku amma mín. Ég minnist allra
þeirra góðu stunda sem við áttum
saman. Ég minnist líka gæsku þinn-
ar, umhyggjusemi og styrks. Þú
varst alltaf svo einstaklega góð og þú
hugsaðir svo vel um barnabörnin þín.
Þegar þú vannst í Sanitas kom ég
stundum að hitta þig þegar þú varst
verkstjóri í sultugerðinni. Þá skildi
ég fyrst hversu sterk þú ert. Þú
stjórnaðir stórum kötlum fullum af
sultu í ærandi hávaða frá vélunum.
Ég var bara barn en ég skynjaði að
þú bjóst yfir miklum krafti og dugn-
aði. Líf þitt einkenndist af þessu
ásamt umhyggju þinni og ást á þín-
um nánustu. Þar sem þú ert núna
ríkir meiri friður en ég veit að þinn
mikli styrkur og gæska njóta sín.
Við hliðina á Sanitas var fiski-
bræðsla og yfir henni gnæfði gríð-
arhár reykháfur sem var til langs
tíma mikilvægt kennileiti í Reykja-
vík. Ég kallaði hann alltaf strompinn
hennar ömmu og barnssálin ímynd-
aði sér einhvern veginn að amma
ætti þennan stromp. Nú er hann því
miður horfinn.
Ég þakka þér fyrir þitt fagra for-
dæmi og þína ást. Margar minningar
sækja að. Til dæmis þegar ég var
einhverju sinni í heimsókn hjá þér á
Kleppsveginum. Ég hafði gist hjá
þér og þú gafst mér morgunmat, þar
með talið te með mjólk og sykri. Ég
hafði aldrei drukkið slíkt áður en ég
man hvað mér fannst það einstak-
lega gott og hversu mikið ég naut
þess að vera með þér. Sólin skein inn
um gluggann þinn á sama hátt og sól
ástar þinnar skein inn í sálina mína.
Þú varst alltaf svo einstaklega örlát á
allt það góða sem þú áttir að gefa.
Minningunni um hversu góð þú varst
og hversu vel þú annaðist mig glata
ég aldrei.
Sumir segja þetta líf aðeins draum
sem við vöknum einhvern tíma af og
þá byrji hið raunverulega líf. Ég
vona að þú sért sæl þar sem þú ert og
eyðir fögrum stundum með afa. Ég
hugsa til þín og ég veit að þú hugsar
til okkar sem eftir erum og þú vakir
yfir okkur.
Guð blessi þig og geymi að eilífu.
Hörður Þórðarson.
Þegar lífsbók gamallar konu verð-
ur ekki framar lokið upp, vaknar
tregi hjá ættingjum og vinum. Gam-
an hefði verið að eiga miklu fyllri
vitneskju um æsku og uppvöxt henn-
ar, manndómsár og lífsbaráttu. En
svo er væntanlega um flesta, sem
missa aldurhniginn ástvin. Tímarnir
breytast hratt og stórviðburðir í lífi
manna gleymast fyrr en varir. Mörg
minningin um Stellu tengdamóður
mína er þó skráð í lífsbækur eftirlif-
enda. Mér er hún minnistæðust sem
hin öfluga og viljasterka kona, sem
sá lausn á hverjum vanda og játaði
sig aldrei sigraða.
Þótt líkamlegu og andlegu þreki
hnignaði mjög á síðustu árum, bar
hún glögg merki skapfestu og göfgi.
Hún bar að vísu aldrei neina tilfinn-
ingasemi á torg, en engum duldist
nærgætni hennar og hlýja, sérstak-
lega ef á bjátaði.
Hún tók jafnan málstað lítilmagn-
ans.
Lífsbók Stellu ömmu geymir án
efa verðmætar minningar, sem tor-
velt er að nálgast úr þessu: gleðileg
unglings- og æskuár í góðum systk-
inahópi , hjónabandið með ástfólgn-
um eiginmanni, sem því miður
reyndist alltof stutt, hörmulegt frá-
fall Jens Benediktssonar, erfið lífs-
barátta um miðjan aldur og efri ár,
sem reyndust hamingjurík þar til
heilsan bilaði.
Ég hygg þó, að Stellu ömmu hefði
þótt vænst um, ef afkomendur og
vinir ættu sér kærleiksstað í sálu í
minningunni um hana og væru
kannski dálítið betra fólk en ella. Á
þeim vettvangi var sigur hennar
ótvíræður.
Þórður Harðarson.
Það var algjör paradís að fá að
gista hjá ömmu Stellu á Kleppsveg-
inum. Amma átti svo marga
skemmtilega hluti, hálsfestar, krín-
ólín og strápils, rólu til að skoppa í,
bás til að sofa í, bækurnar um Kalla
og Kötu og fínasta baðdót í heimi
(hákarla og rottu). Síðan bjó hún
stundum til frostpinna, fór með okk-
ur í refskák og „fagur fiskur í sjó“
eða horfði með okkur á það sem okk-
ur þótti skemmtilegast í sjónvarpinu,
jafnvel þótt það væru auglýsingarn-
ar eins og í sumum tilvikum. Amma
var svo sannarlega amma eins og
ömmur eiga að vera.
Allt þetta fínirí Kleppsvegarins
féll þó í skuggann af óendanlegri
væntumþykju hennar gagnvart okk-
ur barnabörnunum. Amma Stella
veitti okkur fullkomið öryggi og
hlýju svo hvergi var betra að vera en
hjá henni.
Þegar árin liðu kynntumst við
ömmu betur og sáum að hún var ekki
bara yndislega góð. Hún var hrein-
lynd, staðföst, sterk, greind, þolin-
móð og kraftmikil. Hún hafði
ákveðnar og málefnalegar skoðanir á
öllu, lét aldrei kveða sig í kútinn og
heyrðist aldrei nokkurn tímann
kvarta. Betri fyrirmynd er ekki hægt
að hugsa sér. „Vandamálin eru til að
takast á við þau,“ var hún vön að
segja og öll þau vandamál sem lífið
rétti henni leysti hún óaðfinnanlega.
Það eru ótrúleg forréttindi að hafa
átt svona góða ömmu, svo góða að
aldrei bar nokkurn skugga á okkar
vináttu. Þegar amma fór að missa
heilsuna hélt hún sínum sterku per-
sónueinkennum, kraftinum, staðfest-
unni, gæskunni og hárfína skopskyn-
inu.
Við eigum eftir að sakna hennar
ömmu Stellu sárt, en þó er huggun til
þess að vita að nú líður henni vel.
Loks hafa orðið langþráðir endur-
fundir við afa sem hefur beðið henn-
ar í rúm 50 ár.
Elsku amma, innilegar þakkir fyr-
ir allar góðu stundirnar. Þú munt lifa
áfram í hjörtum okkar.
Okkur langar til að kveðja þig með
vísunni sem þú söngst fyrir okkur
þegar við vorum lítil:
Ó, Jesú, bróðir besti
og barnavinur mesti,
GUÐRÍÐUR STELLA
GUÐMUNDSDÓTTIR