Morgunblaðið - 27.04.2001, Side 52

MINNINGAR
52 FÖSTUDAGUR 27. APRÍL 2001 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Kristín GerðurGuðmundsdóttir
fæddist í Keflavík 13.
mars 1970. Hún lést
20. apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar eru
Eygló Kristjánsdótt-
ir, f. 10. ágúst 1946,
og Guðm. Óskar Em-
ilsson, f. 5. ágúst
1946. Foreldrar Ey-
glóar eru Kristján
Guðmundsson, f. 18.
september 1918, d.
28. mars 1988, og
Árelía Jóhannesdótt-
ir, f. 20. nóvember 1923. Foreldrar
Guðm. Óskars eru Emil Eðvarð
Guðmundsson, f. 11. mars 1918, d.
5. september 1978, og Kristín Guð-
mundsdóttir, f. 24.
apríl 1920. Fóstur-
faðir Guðm. Óskars
er Hjálmtýr Jónsson,
f. 18. janúar 1923.
Börn, barnabarn og
tengdadóttir Eygló-
ar og Guðm. Óskars
eru þau Árelía Eydís,
f. 16. október 1966,
dóttir Álfrún Perla
og faðir Baldur Þór-
hallsson, Berglind
Ósk, f. 7. október
1976, Kristján, f. 5.
ágúst 1979, og Helen
Garðarsdóttir, f. 7. febrúar 1979.
Jarðarför Kristínar Gerðar fer
fram í dag frá Keflavíkurkirkju og
hefst athöfnin klukkan 14.
Þú ert ljúfasta ljóðið
og lagið, sem yfir töfrunum býr.
Þú setur brunann í blóðið,
boðar frelsi og ævintýr,
kveikir gneistann, glóðina magnar,
og gefur hjartanu ljós og yl.
Þú fagnar –
fagnar því öll að vera til.
Á liminu laufið titrar
og lofsyngur hvern þinn andardrátt.
Steinninn starir og glitrar,
stráin fá nýjan mátt.
Návist þína þrá naktir sandar,
nábleikar heiðar og akurrein.
Hvert sem þú ferð, til fjalls eða strandar –
þú andar –
andar lífi í mold og stein.
Þú hlærð, svo himnarnir ljóma.
Á heillandi dans minna öll þín spor.
Orð þitt er ilmur blóma,
ást þín gróandi vor,
sál þín ljósið, sem ljóma vefur
löndin og bræðir hjarnið kalt.
Í hvílunni engin jafn-sólhvít sefur.
Þú gefur –
og gefur – allt.
(Davíð Stefánsson.)
Far þú í friði, hjartans engillinn
okkar, og megi algóður Guð vera með
þér um alla eilífð.
Mamma og pabbi.
Þú ófæddi engill
sem brosir við mér.
Svo fagur og hreinn,
sem ég engan hef séð.
Ég hlakka svo til
að faðma þig og sjá,
að kynnast þér verður
mín sæla og mín þrá.
Ég ætla að búa þér
öruggt rjóður,
að elska þig verður
minn lífsins óður.
Þú verður mitt ljóð
og fallega yndi.
Allt sem þú þráir
ég gefa þér vildi.
Lofaðu mér nú
ljósið mitt bjarta
að segja mér alltaf
hvað býr í þínu hjarta.
Ég þín meiddi vil laga
og þína gleði vil heyra,
ég manna þig vil
ég get ei beðið um meira.
Ég faðminn út breiði
og bíð eftir þér.
Ástin er ómæld
er hef ég í mér.
Allt það fallegast’ og besta
þú færð úr mínu hjarta.
Þú ert sólin sem skín,
þú ert óskin mín bjarta.
(K. Gerður, feb. ’99.)
Kristín systir var engin venjuleg
systir. Í dag minnumst við hennar
með djúpum söknuði en fyrst og
fremst með þakklæti í hjarta. Gjaf-
irnar hennar voru alltaf sérstakastar.
Hún hafði greinilega gert sér far um
að velja handa okkur akkúrat réttu
gjöfina, þá gjöf sem lýsti okkur best
af öllum gjöfum. Það mátti alltaf
þekkja pakkana hennar úr af því að
hún hafði skreytt þá á svo skapandi
máta, með appelsínum, eplum, grein-
um, myndum eða þeim efnivið sem
henni datt helst í hug. Á meðfylgjandi
korti stóð yfirleitt eitthvað um hvað
henni þætti vænt um okkur – hún lá
ekki á því. Stærsta gjöfin var að eiga
systur sem gaf okkur svo mikið af
lærdómstrénu. Reynslusjóður henn-
ar var ótrúlega digur: Leikkona,
verðlaunahafi, hljómsveitarmeðlim-
ur, ræðukeppnissnillingur, sund-
drottning, interrailferðalangur,
skiptinemi, dópisti, háskólanemi,
kennari, kleppari, fyrirlesari, ljós-
myndari, listinn hefði orðið miklu
lengri ef hún hefði gefið sér meiri
tíma. Hún gat alltaf hlustað og sagt
réttu hlutina eða bara brosað og verið
til þegar við þurftum á því að halda.
Viska hennar var viska öldungsins en
um leið viska barnsins. Hún þarnaðist
oft mikillar huggunar en var ávallt
reiðubúin að hugga okkur og svo átti
hún líka oftast kók og nammi. Svo var
hún líka svo mikil pæja. Hún var búin
að vera hippi, pönkari, dissari og
dama. Hún var sú sem við vildum
taka með í búðir til að við myndum
örugglega velja rétt. Á dramatískustu
stundum gat Kristín séð fyndnu hlið-
ina á aðstæðunum. Við jólaborðið gát-
um við oft ekkihaldið áfram vegna
hláturskrampanna. Við erum svo
stolt af því að hafa átt systur eins og
hana. Ef hún hefði ekki verið í lífi okk-
ar þá værum við svo miklu snauðari,
fordómafyllri og þröngsýnni. Ef hún
hafði ekki upplifað eitthvað þá var
það ekki til undir sólinni. Kristín syst-
ir var engin venjuleg systir. Hún var
fuglinn sem aldrei varð fleygur.
Árelía Eydís, Berglind Ósk
og Kristján.
Ástin mín.
Þótt ég trúi því vart sit ég samt ein
og skrifa þér síðasta bréfið.
Ég er í skjólinu okkar á Óðinsgöt-
unni, komin í hlýju peysuna þína og
Venus er trítlandi hjá okkur. Ég ætla
að gista hérna í nótt og veit þú vakir
yfir okkur og passar.
Ég trúi því ekki enn að ég sjái þig
aldrei aftur, fyrir þremur dögum lá ég
í fanginu þínu og það var síðasta nótt-
in okkar saman. Við bökuðum pönns-
ur, töluðum, hlógum og grétum og
vöktum allt þar til ég þurfti að kveðja.
Og þú kvaddir mig með kossum, ást
og hlýju faðmlagi. Þú baðst mig að
halda áfram að brosa og leita að sólar-
geislum í lífinu. Ég horfði í augun þín
sem ég kallaði alltaf sólblóm og sagð-
ist vilja heyra í kvikasilfursröddinni
þinni aftur.
Síðustu skilaboð þín sögðu: Guð gat
ekki verið alls staðar, svo hann skap-
aði þig fyrir mig og mig fyrir þig.
En lífið á bágt. Og þú fórst ekki
varhluta af því, ástin mín. Hversu
grimmur og ljótur þessi heimur getur
verið var mér svo hulið þar til ég
kynntist þér. Þú opnaðir augu mín
fyrir svo óskaplega mörgu og kenndir
mér þá hluti sem skipta máli. Fyrir
það þakka ég þér. Þú fannst þína sál-
arró fyrir löngu í hörðum heimi fíkni-
efna og sá skuggi elti þig með köldum
krumlum og öllum þeim ósögðu
hörmungum sem þú barðist um í.
Með óendanlegum viljastyrk tókst
þér samt að komast úr því hyldýpi og
enn á ný áttirðu von. En það var ekki
nóg, þrátt fyrir hugrekkið, viljastyrk-
inn og vonina.
Miskunnarlaus aðför veruleikans
og fortíðar elti þig stöðugt, myrkv-
aðar myndirnar og vængjaðar raddir
skildu eftir sig óm tómsins svo þú
gast ekki haldið áfram. Meira var
ekki leggjandi á þig og þú eygðir
hvergi von lengur. Þú valdir þann
eina kost sem þér var mögulegur og
ég skil það svo vel. Áralöng barátta
þín við fíknina, andleg veikindi og
veruleikann varð þér ofviða og hvíldin
orðin langþráð. Þú hafðir alla hæfi-
leika til lífsins en enga möguleika til
að nýta þá.
Ég á aldrei eftir að kynnast jafn
merkilegri og sterkri manneskju
einsog þú varst. Hér eru svo mörg líf
en svo fáar sálir. Og þessar fáu sálir
ganga misbrotnar um í leit að félaga.
Við fundum hvora aðra og þráðurinn
á milli okkar verður aldrei slitinn né
veikari þó að þú sért farin á annan
stað. Við fengum alltof stuttan tíma
saman en við nýttum hann vel. Þú
varst ástin mín, sálufélagi og besti
vinur.
Það verða ekki fleiri stundir á Óð-
insgötunni með þér, pönnsurnar
bragðast aldrei eins aftur, bíltúrarnir
um sveitina, andvökunæturnar, malið
í Venusi liggjandi á milli okkar í rúm-
inu, tónlistin og þögnin sem við eydd-
um heilu stundunum í.
Þú kenndir mér að elska á óeig-
ingjarnan og skilyrðislausan hátt sem
ég hafði aldrei kynnst fyrr. Þú sýndir
mér lífið með björtum og dimmum
hliðum þess. Þú gerðir tilveru mína
fallegri og ríkari á allan hátt og ég á
þér svo mikið að þakka, ástin mín.
Ég vona að Hannes, Úlfur og afi
þinn hafi tekið á móti þér og hjálpi þér
að aðlagast á nýjum stað, pabbi minn
vill eflaust fá að hitta þig líka þótt ný-
kominn sé. Ég veit að þú verður alltaf
hjá mér og passar mig ásamt hinum
englunum. Söknuðurinn nístir mig og
ég get þetta ekki án ykkar hjálpar. Öll
mín tár inn í nóttina eru fyrir þig,
engillinn minn. Ég hlakka til að hitta
þig aftur. Takk fyrir mig og takk fyrir
þig.
Ég elska þig svo mikið.
Sól, stattu kyrr.
Þó kalli þig sær til hvílu ég elska þig heitar.
Þú blindar mín augu en ert mér svo kær.
Og eins hvort þú skín eða bæn minni neitar.
Ég sæki þig nær þótt þú færir þig fjær.
Þó þú fallir í djúpið mitt hjarta til geislanna
leitar.
(S.S.)
Þín
Inga Hrönn.
„Af hverju brosa ekki allir til mín?“
spurði Kristín Gerður, systurdóttir
mín, þegar við vorum samferða í
Keflavíkurrútunni. Hún var þá fimm
ára. Við sátum framarlega og hún
sneri sér við í sætinu, hélt utan um
sætisbakið og horfði aftur í rútuna á
hina farþegana. Og brosti til þeirra.
Og auðvitað var það mismunandi
hvort farþegarnir endurguldu bros
barnsins.
Ekkert benti til annars á uppvaxt-
arárum en að heimurinn mundi brosa
við hinni ungu stúlku. Henni gekk vel
í skóla, var í fremstu röð í íþróttum og
var virkur og eftirsóttur þátttakandi í
félagslífi.
Þegar hin unga kona nálgaðist tví-
tugt fór bros heimsins að fölna.
Skuggar fíkniefnaneyslu lögðust yfir.
Smám saman og án þess að við sem
stóðum henni næst áttuðum okkur
fyllilega á hvað væri að gerast. Hún
vann meira og meira til að fjármagna
neyslu sína og að lokum náðu endar
ekki saman af venjulegum tekjum.
Undir lok neyslutímabilsins varð
ákveðinn vendipunktur í lífi hennar
sem nú er lokið. Þar varð hún fyrir ör-
lagaríku sálrænu og líkamlegu ofbeldi
af hendi þeirra sem fyrir því stóðu.
Bros heimsins hafði breyst í myrkur.
Fyrir sex árum sneri Kristín Gerð-
ur blaðinu við og sagði skilið við þetta
tímabil ævi sinnar. Og þá virtist heim-
urinn brosa við henni á ný en á sein-
ustu árum fóru sár sálarinnar og
sársaukafullrar reynslu að koma
fram í geðklofa og ofskynjunum. Síð-
ustu misserin barðist hún síðan við
geðveikina af miklum dugnaði þótt sú
orrusta tapaðist að lokum.
Fyrir páska fann Kristín að geð-
veikilota var í nánd. Þrátt fyrir til-
raunir hennar sjálfrar og nánustu að-
standenda reyndist innlögn á spítala
ófáanleg. Í upphafi sumars tók þessi
unga kona eigið líf. Pokinn sem hún
þurfti að bera varð þyngri en hún
gæti við ráðið. Heimurinn brosti ei
meir.
Bréf sem hún skildi eftir sig hófst
með þessum orðum: „Mig tekur það
sárar en þið eigið nokkurntíma eftir
að vita að þurfa að valda ykkur svo
miklum sálarkvölum með því að fara á
þennan hátt burtu úr þessum heimi.“
Síðar í bréfinu skýrir hún ákvörðun
sína: „Ég get ekki meira af þeirri kvöl
sem inní mér býr og hefur smám sam-
an nagað úr mér lífið… Ég er búin að
reyna allt sem ég get til þess að lifa
með geðveiki minni… Mér er þetta
alveg um megn, ég get ekki lifað leng-
ur fyrir aðra, ég get ekki lengur dreg-
ið andann af sársauka.“
Nú er bros barnsins horfið og
Kristín Gerður farin til guðs síns.
Guðrún J. Kristjánsdóttir.
Hvernig á að kveðja einhvern eins
og þig, svo ótrúlega mögnuð sem þú
ert. Ég hef verið að rifja upp allar
þær minningar sem ég á um þig, og
þrátt fyrir allar þær þjáningar sem
þú gekkst í gegnum eru svo margar af
minningunum fallegar, góðar og
skemmtilegar. Við í sveitinni, þegar
við fórum í ævintýraleiðangra með
matarkex og djús í brúsa frá ömmu í
farteskinu.
Göngutúrarnir með afa. Kaffiboð í
Búinu með drullukökur skreyttar sól-
eyjum.
Þegar við plönuðum framtíðina í
rólunum í fjárhúsinu. Hverjum hefði
dottið í hug að lífið yrði þér svona erf-
itt, elsku stelpan mín? Ég gat ávallt
leitað til þín og þú varst alltaf tilbúin
að hlusta, hugga og hughreysta. Þú
sýndir mér ótæmandi visku og skiln-
ing. Núna ætla ég að gera það sama
fyrir þig.
Eftir áralanga þrautargöngu ert
þú komin á leiðarenda. Ég virði þessa
ákvörðun þína, svo ótrúlega sár sem
hún er. Það er einlæg ósk mín að þú
hafir fundið frið.
Þín frænka,
Kolbrún.
Kær frænka mín og vinkona, Krist-
ín Gerður hefur kvatt þetta tilveru-
stig.
Mikið var hún falleg þessi stelpa.
Dálítið eins og regnboginn, allir þess-
ir litir, og fangar mann alltaf. Ein-
stakur og afgerandi. Það var svo mik-
ið í hana spunnið og svo skemmtilegt
að vera með henni. Ég á svo mörg
minningarbrot tengd Kristínu, úr
sveitinni þegar við Kristín og Kol-
brún vorum litlar stelpur, frá sumrinu
sem við vorum á Kirkjubóli, þá 15, 14
og 16 ára og svo frá Ísafirði.
Það er Kristínu Gerði að þakka að
við Óli kynntumst fyrir rúmum átta
árum, því hún bauð okkur báðum í
rauðvín og osta og við höfum verið
saman síðan.
Við ætlum að gifta okkur í sumar
og eitt af því fyrsta sem við ákváðum
varðandi brúðkaupið var að Óli myndi
standa upp í veislunni, ganga til
Kristínar og færa henni rauðar rósir
sem þakklætisvott frá okkur. Svo átti
að skála fyrir henni. Og það verður
skálað fyrir henni og rósunum reyn-
um við að koma áleiðis með einum eða
öðrum hætti.
Mínar minningar um okkur Krist-
ínu saman eru skemmtilegar en líf
hennar var samt sem áður oft ákaf-
lega dapurlegt. Dapurlegra en maður
getur eflaust nokkurn tíma gert sér í
hugarlund. Í mínum huga var hún
mikil hetja að standa af sér allt það
sem þessi tilvera úthlutaði henni, og
það þarf sterk bein til þess. Kristín
var með geðsjúkdóm sem lék hana
ákaflega alvarlega og á endanum
valdi hún að hvíla sig og leita að ljósi
og friði annars staðar en hér. Ég vona
af öllu hjarta að hún finni það sem
hún leitar að því hún á það svo inni-
lega skilið. Það eru margir ríkir af því
að hafa þekkt hana því hún var svo
mikil persóna, og ég er afskaplega
þakklát fyrir að vera ein af þeim. En
mikið er ég samt fátæk í hjartanu
núna þegar hún er farin.
Kristínar Gerðar er sárt saknað og
sorgin er þungbærari en orð fá lýst en
ég skil og virði ákvörðun hennar og
óska henni góðrar ferðar.
Íris Ósk Oddbjörnsdóttir.
Öll berum við þrá í brjósti
um bjartan framtíðardraum.
En glæstustu vonir vilja
velkjast í tímans straum.
Þessi byrjun ljóðsins „Barnið sem
gladdi mig“ eftir Sigurð Anton Frið-
þjófsson, kom upp í huga minn þegar
ég frétti af andláti Kristínar Gerðar.
Einnig minnist ég lítillar brosandi
stúlku með augu leiftrandi af gleði og
eftirvæntingu, svipur lítils saklauss
barns. Ég hafði tök á að fylgjast vel
með Kristínu Gerði í nokkur ár þegar
við bjuggum bæði í Keflavík og það
var afar ánægjulegt þegar hún kom á
heimili okkar Guðnýjar móðursystur
sinnar þar sem við spölluðum saman
um heima og geima. Hún var stolt á
svip þegar talið barst að skólanum,
enda gekk henni ljómandi vel við
námið og ekki síður í íþróttum en
sundið var henni mikið áhugamál.
Þegar við fluttum frá Keflavík var
ekki annað að sjá en lífið brosti við
þessari ungu stúlku með alla þessa
góðu kosti í veganesti.
Svo líða árin og við hittum hana
frekar sjaldan en fáum fréttir um að
henni gangi þokkalega að feta lífs-
brautina. Einhver skuggi fannst mér
þó vera kominn í slóð hennar og
svartir kólgubakkar hrönnuðust upp
út við sjóndeildarhring sem ógnuðu
sólríkri tilveru hennar. Þetta voru
einkenni sjúkdóms sem er svo vægð-
arlaus, þegar hann nær tökum á lík-
ama og sál, að hann eyrir engu. Ég
þekki hann af eigin raun, en var svo
heppinn að ná að spyrna við fótum áð-
ur en hann náði að brjóta niður and-
lega heilsu og sálarlíf mitt og það er
ekki mér að þakka, ég er bara hepp-
inn.
Kristín Gerður var afar viðkvæm
sál og þegar við ræddum saman um
sjúkdóminn þá kom berlega í ljós hve
hún tók nærri sér að sjúkdómurinn
var að brjóta niður vonir hennar og
framtíðaráform. Þó var hún ótrúlega
dugleg að drífa sig áfram þrátt fyrir
undangengna erfiðleika, aftur og aft-
ur. Á síðasta ári greindist hún með
annan sjúkdóm sem gæti hafa verið
undirliggjandi í langan tíma og eng-
inn ræður við með viljastyrknum ein-
um, frekar en hinn.
Ég hef búið í Mexíkó undanfarna
mánuði og frétti því lítið af henni, þó
veit ég að dökku kólgubakkarnir, sem
fyrir mörgum árum hrönnuðust upp
út við sjóndeildarhring, voru að þekja
himininn og ekkert náði að feykja
þeim burt og vonin eftir sólinni sem
skein svo björt í æsku, hvarf í dökku
skýin. Ég trúi því að Kristín Gerður
hafi nú fengið að líta sólskinið á ný. Í
mínum huga er hún alltaf litla stúlkan
með fallega brosið.
Foreldrum, Guðmundi og Eygló og
systkinum, Árelíu Eydísi, Berglindi
Ósk og Kristjáni sendi ég innilegar
samúðarkveðjur.
Sigurður B. Ringsted.
Elsku Kristín! Með þessum orðum
langar mig að kveðja þig og þakka
þér fyrir þær stundir sem við áttum i
gegnum árin.
Það fyrsta sem kemur upp í koll-
inum þegar ég hugsa til þín er hve fal-
leg, skemmtileg og ánægð þú varst
alltaf þegar ég hitti þig. Þó að við hitt-
umst ekki mikið þessi síðustu ár þá
var ég alltaf rosalega ánægður þegar
ég sá þig. Okkar síðustu fundir voru á
aðfangadagskvöldi hjá ömmu og
Hjálmtý þar sem við fjölskyldan vor-
um vön að koma saman og hittast og
drekka heitt kakó og borða kökur.
Þegar ég kom til ömmu og sá þig þá
trúði ég varla eigin augum. Þrátt fyrir
veikindi þín og erfiða tíma þá leistu
svo rosalega vel út, hárið, fötin, gler-
augun sem gerðu þig rosalega sér-
staka og þetta fallega bros. Það var
alveg yndislegt að sjá hve ánægð þú
virtist vera á þessu kvöldi, allir að
gera grín og hlæja og það var stund-
um alveg ferlega gaman að fylgjast
með ykkur Eydísi, eldri systrunum,
fannst þið alltaf ná svo vel saman.
Hitti ykkur ekki eins oft og Beggu og
Kristján. Þið systurnar voru vanar að
passa okkur bræðurna, Beggu og
Kristján en þú varst samt aldrei eins
ströng og Eydís, maður tók þig svona
léttar.
Það sem mér fannst alveg frábært
var þegar við byrjuðum að vinna i frí-
höfninni saman sumarið ’98. Þar hitti
KRISTÍN GERÐUR
GUÐMUNDSDÓTTIR