Morgunblaðið - 27.04.2001, Síða 53

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 27. APRÍL 2001 53
ég þig daglega og við töluðum alltaf
saman. Ég var líka svo ánægður að
sjá hve vinsæl þú varst meðal fólks
þar. Það kunnu allir vel við þig, töluðu
um hve falleg og hress þú værir alltaf,
og meira að segja komu strákar til
mín og spurðu hver þú værir því þeir
höfðu aldrei séð þig fyrr. Einn spurði
m.a. hvort hann mætti reyna við þig,
honum leist svo vel á þig. Veit að þín
var saknað þaðan þegar þú hættir og
ég var oft spurður hvað væri að frétta
af þér og hvernig þú hefðir það.
Eftir að þú hættir í fríhöfninni þá
spurði ég pabba þinn hvað þú værir
að gera og hann sagði mér að þú vær-
ir að kenna í barnaskóla úti á landi.
Mér brá svolítið en var alveg ótrúlega
ánægður að heyra þetta, þú hafðir átt
í erfiðleikum nokkru á undan og að
kenna 25 grislingum er eitthvað sem
margir myndu ekki hafa þol eða þrek
í að gera. En það sást greinilega að þú
reyndir allt til að láta þér batna og
það að hjálpa öðrum þegar maður á í
erfiðleikum sjálfur er aðdáunarvert.
En ef við hverfum aftur í gamla
daga þá er margs að minnast. Man
þegar þú varst í sundinu og sópaðir að
þér bikurum og verðlaunum. Held
líka að þú hafir haft mjög góðan kenn-
ara og stuðning i honum pabba þín-
um. Svo varstu alltaf dugleg í skól-
anum en ef ég hugsa aftur mörg ár
aftur í tímann þá man ég alltaf vel eft-
ir þessu með námið og sportið.
Þegar við Begga eða Kristján lék-
um okkur saman og komum heim til
ykkar þá fannst mér svo gaman að sjá
þig. Man þegar ég kallaði þig alltaf
pönkara því stundum klæddir þú þig
öðruvísi að mínu mati en varst samt
rosalega töff. Gerði þá stundum grín
að þér og þú hlóst bara með.
Svo er það náttúrulega gítarinn,
það þarf ekki að fara mörgum orðum
um hann. Þú elskaðir að spila.
Eftir þína erfiðu lífsbaráttu og
veikindi ertu loks búinn að fá friðinn
sem þú þarfnaðist svo mikið og ég veit
að Guð og allir hans englar eiga eftir
að taka vel á móti þér, annað væri
ekki hægt því þú ert svo góð, hlý og
falleg sál.
Elsku Kristín, ég trúi því að þú sért
búin að hitta horfna ástvini sem eiga
eftir að passa þig vel og ég vil bara
þakka þér fyrir að vera frænka mín
og vinur og ég vona að þér líði nú vel.
Mun aldrei gleyma þér ástin mín.
Megi algóður guð geyma þig.
Guðmundur Valsson.
Elsku Kristín mín er dáin. Þessi
fallega, gáfaða og tilfinningaríka
stúlka hefur yfirgefið þennan heim,
sem lengi var svo grimmur og vægð-
arlaus við hana. Kristínu var margt
betur gefið en flestum öðrum. Hún
varbráðgáfuð og hæfileikarík og gat
allt sem hún tók sér fyrir hendur. Á
unglingsárum var hún m.a. í leiklist,
var ræðumaður kvöldsins í ræðulið-
inu, spilaði á gítar, söng, samdi lög,
texta og ljóð og skrifaði innblásnar
ritgerðir. Hún hafði mikla útgeislun
og gat heillað alla uppúr skónum. En
samt efaðist hún sífellt um sjálfa sig.
Hún var mjög næm og tilfinningarík
og hafði óþrjótandi áhuga á fólki. Hún
hafði mikla samúð með öllum sem
stóðu höllum fæti, hafði róttækar
skoðanir á þjóðfélagsmálum og var
næmur og traustur vinur. En hún var
líka mjög viðkvæm og auðsæranleg.
Að auki hafði hún mikinn lífsþorsta og
ævintýralöngun og vildi sjá og reyna
allt sem var til í heiminum. Þessi
blanda varð til þess að hún varð fórn-
arlamb þeirrar grimmdar og ljótleika
sem beitt er í undirheimum mannlífs-
ins. Við Kristín kynntumst þegar hún
var 13 ára og ég 14, þegar Helga móð-
ursystir hennar varð mágkona mín. Í
mörg ár vorum við bestu vinkonur.
Kristín var mörg sumur og vetrar-
parta fyrir vestan, bæði heima í Tröð
og á Kirkjubóli hjá Höllu fænku sinni.
Við unnum saman í fiski á Flateyri,
kjöftuðum saman frammá nætur, fór-
um saman á böll og spáðum í stráka
og tókumst saman á við þessi spenn-
andi en viðkvæmu unglingsár. Þegar
við vorum staddar á sitt hvoru lands-
horninu þá sendum við á milli doðr-
anta-löng sendibréf þar sem lýst var í
smáatriðum öllu sem á dagana hafði
drifið. Sumarið sem við vorum 17 og
18 ára fórum við saman til Vest-
mannaeyja að vinna í fiski og upplifa
ævintýralegt verbúðalíf. Árið eftir
var Kristín komin til Þýskalands sem
skiptinemi og ég var orðin ólétt að
honum Andra mínum. Doðranta-bréf-
in héldu áfram að berast á milli.
Haustið þar á eftir keyrðum við sam-
an að vestan til Reykjavíkur. Kristín
var þá nýkomin til landsins með árs
reynslu sem skiptinemi í farteskinu
og ég var að fara suður í nám með 9
mánaða gamlan son með mér. Næstu
árin fór líf okkar inná ólíkar brautir,
en við héldum samt áfram að vera vin-
konur, hittumst eða kjöftuðum saman
í síma löngum stundum. Alltof seint
áttuðu bæði ég og allir ástvinir Krist-
ínar sig á því að hún var orðin hættu-
lega háð eiturlyfjum. Hún var snill-
ingur í að fela ástand sitt; leit alltaf
svo vel út og sannfæringakraftur
hennar villti fyrir öllum. Við tóku
meðferðir, föll og nýjar meðferðir.
Loks fyrir um 6 árum tókst henni að
losa sig alveg úr viðjum efnanna. En
þá hafði of mikið gerst til að auðvelt
væri að byggja upp nýtt líf. Hún var
fangi þessarar skelfilegu lífsreynslu
og mikill sjúklingur bæði líkamlega
og tilfinningalega. Hún tók þrátt fyrir
það þátt í forvarnastarfi og miðlaði af
reynslu sinni til að hjálpa öðrum.
Samband mitt og Kristínar hafði að
milklu leyti slitnað á verstu neysluár-
um hennar. Og einhvern veginn var
erfitt að taka upp þráðinn á nýtt. Við
hittumst þó af og til og spjölluðum
saman. Ég sá þessa fallegu og gáfuðu
ungu konu með sorg í augunum. Við
fundum að okkur þótti enn svo inni-
lega vænt um hvor aðra, en ég fann
líka að ég gat ekki verið Kristínu
sama vinkonan og áður því mig skorti
þessa hræðilegu lífsreynslu sem hafði
breytt öllu lífi hennar. Eftir að ég
flutti til Bandaríkjanna fyrir nærri 2
árum hef ég nokkrum sinnum reynt
að ná sambandi við hana en ekki tek-
ist. Nú trega ég að ég hafi ekki reynt
það betur. Ég vildi óska að ég fengi
eitt tækifæri enn til að faðma hana að
mér og segja henni hvað mér þykir
vænt um hana. En ég geymi í hug-
anum allar skemmtilegu og góðu
minningarnar um hana og ég trúi að
hún finni frið og hamingju þar sem
hún er stödd nú.
Elsku Eygló, Gummi, Eydís,
Berglind, Kristján, Álfrún Perla og
allir aðrir ástvinir Kristínar. Þetta
eru erfiðir tímar fyrir ykkur öll. Ég
veit að ást ykkar og umhyggja var
það sem hélt Kristínu gangandi síð-
ustu árin. Hún unni ykkur öllum svo
heitt og hún var svo stolt af ykkur öll-
um. Megi góður guð hjálpa ykkur að
takast á við missinn og sorgina. Ég,
Hrólfur og strákarnir sendum ykkur
hlýjar hugsanir yfir hafið.
Guðný Hildur Magnúsdóttir
og fjölskylda, Boston.
Elsku hjartans vinkona mín er dá-
in. Hún var blóm kærleikans sem óx
öðrum til eftirbreytni. Líf hennar var
þyrnum stráð síðasta áratuginn og
það voru engin ráð hér á landi til að
bregðast rétt við. Kristín Gerður var
einstök manneskja og maður spyr sig
hvers vegna svona hjartahlý og góð
manneskja fer á meðan mörg ill-
mennin standa eftir óhreyfð. Ég er
reyndar viss um að þau eru ekki jafn
óhreyfð og lítur út fyrir að vera.
Kristín Gerður fletti ofan af illmenn-
um og illverkum þeirra. Hún helgaði
hin síðari ár þeirri baráttu. Baráttu
sem stundum leit út fyrir að vera von-
laus en bar þó ávöxt. Stærsta ávöxt-
inn bar það þó, hvernig þessi elsku-
lega vinkona mín, þetta blóm
dásemdarinnar, snart hjörtu sam-
ferðamanna sinna. Einlægnin og hlýj-
an lét engan ósnortinn sem hitti hana.
Stundum notfærðu menn sér hreina
og opna sál hennar sem særði hana
djúpt. Kristín Gerður var ein af þess-
um örfáu sem maður nýtur heiðurs af
að fá að kynnast og finnur að þar hef-
ur maður fundið hreina og ómengaða
manngæsku. Það var ekkert illt til í
þessari stúlku sem nú er farin. Hún
notfærði sér engan en margir not-
færðu sér hana. Hvernig gátu menn
farið svona með hana? Ég vil núna
ávarpa þig beint, elsku Kristín Gerð-
ur mín. Mig langar svo að segja allt
það sem ég veit. Mig langar svo að
vera alveg hreinskilinn með allt það
sem þú sagðir mér og áttir svo erfitt
að lifa með en þú veist að ég get það
ekki. Það sem mestu máli skiptir er
að þú gafst svo miklu, miklu meira en
þú nokkurn tímann tókst í þessu lífi.
Þú hleyptir ekki hverjum sem er inn í
líf þitt en þú sagðir mér þína sögu.
Góður vinskapur tókst á milli okkar
fyrir þremur árum. Strax og ég hitti
þig fyrst skynjaði ég hve mikilli visku
þú bjóst yfir. Stundum varstu líkt og
sært dýr, lítil og óörugg en síðan
braust sköpunargleðin og baráttan
fram fyrir góðum málstað og þú gast
allt. Í fyrra fannst þú sköpunargleð-
inni farveg í ljósmyndanámi. Ég hef
kerti logandi við myndirnar sem þú
gafst mér í jólagjöf. Ég veit að þú
hefðir orðið afburða ljósmyndari og
ég er svo óskaplega dapur yfir því að
það gerðist ekki. Þú varst svo hæfi-
leikarík þótt þú efaðist oftsinnis um
það. Alveg eins og þegar þú heillaðir
mig á fyrsta fundi okkar, heillaðir þú
fólk með ljósmyndahæfileikum þín-
um. Þeir lágu ekki bara í tækninni
heldur miklu fremur í hæfileikum
þínum til að nálgast fólk. Fólki fannst
svo fljótt vænt um þig alveg eins og
þú tókst líf þess inn í þitt á svip-
stundu. Ein þeirra var gamla konan í
Þingholtunum sem bjó við sára fá-
tækt. Þú sveipaðir hana birtu þinni,
sem skilaði sér í gullfallegri mynd inn
í stofuna til mín, þar sem kertið logar.
Ó, hvað ég sakna þín sárt kæra vin-
kona. Ég veit að ef þú sæir mig núna
skælandi fyrir framan tölvuna að
reyna að hitta á stafina, í gegnum tár-
in, mundir þú umvefja mig hlýjum
örmum þínum og mjúkum kossi.
Þetta líf er svo ótrúlega grimmt. Það
getur líka verið svo óréttlát. Það var
einmitt óréttlæti heimsins sem fékk
mest á þig. Grimmd fólks og skeyt-
ingarleysi gagnvart náunganum. Við
gátum setið tímunum saman í litla fal-
lega húsinu þínu á Óðinsgötu og rætt
um þetta. Stundum varstu döpur og
hrædd og þá reyndi ég að leiða þér
fyrir sjónir hve yndisleg þú værir. Ég
reyndi af öllum mætti og með öllum
þeim sannfæringarkrafti sem ég bjó
yfir að stappa í þig stálinu, fá þig til að
trúa á hæfileika þína. Mér fannst þú
trúa mér þótt ég sæi efaglampa í aug-
um. Þegar ég heimsótti þig í Vík í
Mýrdal þar sem þú annaðist kennslu
grunnskólabarna var óttinn líka til
staðar. Öfugt við það sem þú ætlaðir,
hafði hann fylgt þér eftir þjóðvegi eitt
og ofan í Mýrdalinn. Samt tókst þér
að heilla börnin í skólanum sem sóttu
mikið til þín. Þau dáðust að þér og
fundu í þér einlæga félagann, vinkon-
una sem allt skilur. En þú fannst ekki
frið þarna og komst aftur í bæinn. Ég
reyndi svo mikið að trúa því, elsku
Kristín Gerður mín, að þú værir nú
búin að finna þinn frið og ná heilsu.
Þegar ég fór yfir ljósmyndaalbúmið
þitt í mars, starði ég gáttaður á mynd-
irnar og þig til skiptis. Ekki það að ég
tryði ekki að þú hefðir tekið þær,
heldur bara vegna þess að ég hafði
aldrei séð jafn sterka tjáningu í
nokkrum ljósmyndum. Myndirnar
voru teknar af svo ótrúlega sterkri til-
finningu og næmi fyrir viðfangsefn-
inu. Mér fannst að þú værir að finna
þinn frið þegar bakslagið kom. Engu
að síður trúði ég því að þú gætir átt
bjarta framtíð og fortíðardraugurinn
myndi smám saman hverfa í vorþok-
unni. Aldrei alveg en verða svo gegn-
sær að hann gæti ekki skaðað þig
meir. Mér skjátlaðist. Mér skjátlaðist
hrapallega. Óskaplega á ég eftir að
sakna þín, Kristín Gerður. Ég vildi
bara óska þess að ég hefði skrifað
þetta og svo miklu meira til þín, áður
en þú fórst. Það er svo erfitt að sitja
eftir í myrkrinu og hugsa einn um
ranglætið sem við ræddum um, rétt-
lætið og vonina. Við áttum eftir að
fara til Parísar saman þar sem ég ætl-
aði að fylgjast með þér taka flottustu
mannlífsmyndir sem teknar hafa ver-
ið. Ég lofa þér því að við förum þang-
að saman í huganum og við förum út
um allt í huganum. Ég lofa því. Með
þér er gengin ein besta manneskja
sem ég hef kynnst. Þú fékkst aldrei
fálkaorður eða riddarakrossa fyrir
þína baráttu, en við sem þekktum þig
krýnum þig kórónu. Guð blessi minn-
ingu þína um alla framtíð, elsku vin-
kona mín. Ég votta foreldrum, systk-
inum, vinum og ættingjum mína
dýpstu samúð.
Sigursteinn Másson.
Mín fagra.
Rétt fyrir síðustu jól komstu til mín
í heimsókn. Þú varst alveg uppgefin
eftir margar nætur í myrkraherberg-
inu, á fullu að framkalla myndir sem
þú hafðir tekið í ljósmyndaskólanum.
Eitt verkefnið í skólanum var að
taka mynd af einhverju sem fyrir þér
væri „gatan heima“.
Þú dróst myndina upp úr töskunni
þinni, svört/hvít mynd af gamalli
konu með sítt hvítt hár, ofsalega fal-
leg kona. Þú sagðir mér frá henni,
hún hét Kristín eins og þú. Þú sagðir
mér að þessi kona hefði búið í sömu
götu og þú í mörg ár og að þú hefðir
séð hana svo oft ganga um göturnar,
eina í hvítri kápu. Fyrir þér var hún
„gatan heima“.
Þú ákvaðst að kíkja til hennar í
heimsókn og biðja hana um að fá að
taka myndir af henni.
Þegar þú hringdir dyrabjöllunni
þurftir þú að beita afli því enginn
hafði hringt þessari bjöllu svo lengi að
hún var ryðguð föst. Íbúðin hennar
var mjög fábrotin, snyrtileg og lítil.
Margir háir staflar af gulnuðum
dagblöðum báru þó merki þess að hún
ætti engan að í þessum heimi.
Enginn kom og henti fyrir hana
gömlu gulnuðu dagblöðunum eða sat
og spjallaði við hana Kristínu gömlu.
Hún var ein.
Hennar ánægja í lífinu var að
ganga um göturnar og lesa ævisögur,
helst ævisögur hjúkrunarkvenna því
það hafði verið hennar draumur alla
tíð að verða hjúkrunarkona. En það
sem stakk þig mest í hjartað var rúm-
ið hennar. Hagkaupspoki fyrir kodda-
ver og sængurverið var klemmt sam-
an á endunum með þvottaklemmum.
Eftir þetta tókstu hana hálfpartinn að
þér, heimsóttir hana öðru hvoru og
sast hjá henni og hlustaðir á hana
rekja ævi sína. Rétt fyrir jólin tókstu
Ingu með þér til hennar og þið fleygð-
uð gulnuðu dagblöðunum og keyptuð
svo handa henni jólagjöf.
Sængurverasett.
Ég varla trúði þessu en eins og með
svo margt annað í þessu lífi opnaðir
þú augu mín fyrir einhverju sem fólk
þegir í hel því það vill ekki að neitt
spilli sinni fögru sýn á lífið.
Svona varstu, elsku hjartans yndið
mitt. Svo falleg yst sem innst.
Já, Kristín þú varst engill sem villt-
ist af leið sinni til himna en ert nú
komin heim.
Nú færðu loks svefninn sem þú
þráðir svo lengi.
Bíum, bíum bambaló,
bambaló og dillidillidó.
Vini mínum vagga ég í ró,
en úti bíður andlit á glugga.
Bíum, bíum ...
Þegar veður geisa grimm,
Grúfir yfir hríðin dimm,
Kveiki ég á kertum fimm,
Burt flæmi skammdegisskugga.
Bíum, bíum ...
Hjá mér bæði hlíf og skjól
hafa skaltu ef illskufól
flærðar með um foldarból
læðast og launráð brugga.
(Jónas Árnason.)
Eygló, Gummi, Eydís og Álfrún
Perla, Berglind og Kristján, ég faðma
ykkur fast í hjartanu.
Kveðja,
Harpa.
Elsku engillinn okkar, nú ertu farin
frá okkur. Við vitum að þér líður bet-
ur þar sem þú ert nú.
Þú ert hjá honum Hannesi þínum.
Loksins hefurðu fengið friðinn sem
þú þráðir svo lengi. Þú varst alltaf svo
yndisleg, hreinskilin og fegurðin
skein af þér. Þú hafðir ávallt eitthvað
fallegt við okkur að segja og meintir
það svo innilega. Hrósin frá þér
hvöttu okkur og hlýjuðu. Þú varst til
staðar þegar við þurftum á þér að
halda og vildir allt fyrir okkur gera.
Það var alltaf gaman að koma til
þín. Því verður aldrei lýst í orðum
hvað í þér bjó, en þeir sem voru svo
lánsamir að kynnast þér vita hvílíkt
gull af manni þú varst.
Við erum heppin að hafa fengið að
kynnast þér og njóta þess tíma sem
við áttum saman.
Þú leyfðir okkur að eiga hlut að
þínu stóra hjarta.
Elsku Eygló, Gummi, Eydís,
Berglind og Kristján, við samhryggj-
umst ykkur og biðjum Drottin að
blessa ykkur og leiða í gegnum þessa
miklu sorg.
Kristín, þú lékst stórt hlutverk í lífi
okkar allra. Þú hefur áunnið þér stað í
hjarta okkar að eilífu og þín verður
sárt saknað.
Hulda Guðrún, Ísar Logi
og Kristján Þór.
Okkar ástkæra vinkona og nafna,
Kristín Gerður.
Við kveðjum þig nú í síðasta sinn og
þökkum fyrir að hafa fengið að
þekkja þig.
Hin íbjúga veröld,
sem hverfist í sjálfa sig
gaf mér sólskin eins dags
og húm einnar nætur.
Þú, sem ég elska,
hví yfirgefur þú mig?
Í skugganum mikla,
sem grúfir við guðsins fætur,
er grafin sú spurning,
sem aldrei mun finna sitt svar.
Hvar, hvar?
(Steinn Steinarr.)
Við vottum fjölskyldu og aðstand-
endum okkar dýpstu samúð.
Kristín Gerður Óladóttir,
Óli Haukur Valtýsson,
Sigrún Rakel Tryggvadóttir.
Milljón hugsanir hafa þotið um
hugann síðustu daga. Ég man ennþá
eins og það hefði gerst í gær þegar við
fluttum á Faxabrautina og við Friðrik
fórum að leika okkur með stóra
kassabílinn á bílaplaninu. Þú og Dídí
fylgdust með okkur en flotti kassabíll-
inn, sem pabbi smíðaði, heillaði og þið
komuð að spjalla við okkur. Þú varst
þannig fyrsta manneskjan sem ég
kynntist þegar við fluttum. Við lékum
okkur mikið saman á þessum árum en
bestu vinir urðum við ekki fyrr en á
unglingsárunum. Við höfðum báðar
verið í heimavistarskóla veturinn áð-
ur og komum dálítið ráðvilltar til
baka. Þessi vetur markaði djúp spor í
örlög þín því þarna byrjuðum við að
fikta við ýmislegt eins og svo margir
unglingar gera. Árið eftir fór ég í fjöl-
braut og samband okkar minnkaði en
þú sagðir mér síðar að þá hefðu erf-
iðleikar þínir byrjað. Nokkrum árum
síðar, þegar við höfðum báðar tekið
okkur frí frá námi og vorum byrjaðar
aftur í skóla, tókum við vinskapinn
upp aftur. Þá sagðir þú mér ýmislegt
og ég gerði mér grein fyrir því að þú
værir í vanda stödd. Það var samt
ekki hægt að sjá það á þér á þessum
tíma. Þú varst svo klár og metnaðar-
full og allt virtist leika í höndunum á
þér. Við útskrifuðumst stúdentar
saman en eftir það hallaði hratt und-
an fæti hjá þér. Ég gleymi því svo
aldrei þegar mamma dó og þú hringd-
ir í mig grátandi og talaðir um sam-
band ykkar sem hafði verið alveg ein-
stakt þegar þú varst unglingur. Þú
sleist símtalinu með þeim orðum að
þú ætlaðir að taka til í þínu lífi og það
gerðir þú svo sannarlega. Ég var svo
stolt af þér og samgladdist þér svo
innilega yfir hversu vel þér gekk.
Vandamálið var kannski frekar það
að það gekk aldrei eins vel og þú vild-
ir. Við höfðum lítið samband síðustu
tvö ár en ég vona að þér líði betur þar
sem þú ert núna. Það á sjaldan eins
vel við og í þínu tilviki að segja; hvíl í
friði. Minning þín mun lifa hjá okkur
sem kynntumst þér.
Kristín Snæland.
Skuggi lífsins líður hjá
svört tár –
sorgin kremur hjartað
saklaust barn svífur á hvítu skýi
við brjóst móðurinnar
sakleysið og svarta sorgin –
fuglasöngurinn og geislar sólarinnar
bræða skuggana.
(Sakleysið og svarta sorgin,
Björg G. Gísladóttir.)
Minning þín mun gefa okkur kraft í
áframhaldandi starfi okkar.
Bergrún Sigurðardóttir.
 Fleiri minningargreinar
um Kristínu Gerði Guðmunds-
dóttur bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.