Morgunblaðið - 12.10.2001, Blaðsíða 46

MINNINGAR
46 FÖSTUDAGUR 12. OKTÓBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Elsku Maggi minn,
nú er búið að taka þig
frá okkur.
Það er ekki hægt að
ímynda sér lífið án þín
Maggi minn, þvílíkur gleðigjafi
varstu alltaf og útgeislunin frá þér
eftir því, fólki var farið að þykja vænt
um þig eftir að hafa hitt þig tvisvar,
þrisvar sinnum og urðu svo góðir vin-
ir þínir upp frá því.
Það er svo óskaplega sárt að geta
ekki séð þig eða heyrt meir, sökn-
uðurinn er svo mikill, þetta er svo
óraunverulegt að þú skulir ekki vera
hérna lengur að gantast við okkur
eða segja okkur einhverja skemmti-
lega og hnyttna sögu eins og þú varst
svo þekktur fyrir.
Það var svo gaman hjá okkur á
kántrýhátíðinni í fyrra þegar þú hitt-
ir Omma vin þinn og þið voruð að
rifja upp gamlar endurminningar frá
Skagaströnd og víðar, við hin vorum
bókstaflega í krampakasti meira og
minna allan þann yndislega dag og þú
varst upp á þitt besta, að segja okkur
sögur og herma eftir einhverjum
kallinum eða kellingunni. Svona
varstu alltaf með glensið í fyrirrúmi
og með þennan hárfína húmor sem er
ekki á hverju strái, meira að segja
eftir að þú veiktist þá var spaugið á
vörum þínum þegar það var ljóst að
þú færir til Svíþjóðar í meðferðina;
„maður kemst þá að minnsta kosti í
utanlandsferð“ sagðir þú en þetta var
í fyrsta skipti sem þú fórst út.
Og öll þorrablótin og skemmtan-
irnar þar sem þú komst fram og slóst
iðulega í gegn þar sem smáatriðin
MAGNÚS BJARNI
BLÖNDAL
✝ Magnús BjarniBlöndal fæddist
á Skagaströnd 12.
janúar 1959. Hann
lést í Svíþjóð 7. sept-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Hólanes-
kirkju á Skaga-
strönd 15. septem-
ber.
skiptu máli í eftirherm-
unum.
Fjöllin, vötnin og
náttúran í öllu sínu
veldi var þitt annað
heimili, þú varst svo
mikið náttúrubarn og
hestarnir voru þínir
bestu vinir. Með þeim
áttirðu góðar stundir
þegar þú fórst í útreið-
artúr eða að temja þá
en þar varst þú á
heimavelli sem allir
vissu og þú gast þér
gott orð fyrir víða um
land.
Það góða orð og hvað þú reyndist
alltaf öllum vel, hjartahlýr, góður og
heiðarlegur drengur verður aldrei
tekið hvorki af þér eða okkur sem
þekktum þig, elsku Maggi minn og
hafðu ástarþakkir fyrir frá okkur öll-
um.
Þó að ég hafi ekki verið í hesta-
mennskunni þá fylgdist ég alltaf með
hvað þú varst að gera, þú sagðir mér
alltaf hvað þú ætlaðist fyrir og ég var
alltaf stoltur af þér, því ég sá og
heyrði að þú varst fagmaður fram í
fingurgóma og vissir alveg hvað þú
varst að gera og ekki síst þegar þú
komst heim af mótunum með viður-
kenningar og verðlaunin, þá var gam-
an.
Þú varst svo fjölhæfur, þú teikn-
aðir, smíðaðir, málaðir og spilaðir á
hljóðfæri. Ég man þegar við skipt-
umst á að spila á skemmtarann á
Suðurveginum, okkur þótti svo gam-
an að spila gömlu góðu íslensku lögin
og svo Fats Domino, Creedence
Clearwater og fleiri góða. Og svo
keyptirðu þér spánnýja og fallega
harmóníku og fórst til tónlistarkenn-
ara, komst svo til okkar seinna með
nikkuna í farteskinu og tókst lagið
fyrir okkur.
Þú þurftir ekkert endilega nótur til
þess að spila eftir, þú hafðir svo gott
tóneyra, ég hvatti þig til að hlusta vel
á laglínuna og þú keyptir þér svo
diska með gömlu harmóníkumeist-
urunum til þess að æfa þig eftir.
Svo fórstu að heimsækja nikku-
kallana á Skagaströnd, Bigga Árna,
Viggó og Kidda Hjartar til þess að
læra frekar af þeim, þú varst alveg
ákveðinn í að ná góðum tökum á
nikkunni eins og allt benti til.
Svo komstu færandi hendi með fal-
legu kertastjakana smíðaða úr hesta-
skeifum, gafst okkur öllum sinn
hvorn stjakann en engir tveir voru
eins, þú fékkst svo margar góðar
hugmyndir.
Og rugguhestarnir sem þú smíð-
aðir sem voru svo fínir og vandaðir og
alltof fáir.
Það lék allt í höndunum á þér hvort
sem það var stórt eða smátt, þú hafð-
ir tilfinninguna fyrir því öllu.
Þú barðist eins og ljón við veikind-
in og erfiðleikana allan tímann og
varst algjör hetja enda varstu alltaf
baráttumaður og hraustmenni og ég
trúði alltaf að þú myndir rífa þig upp
úr veikindunum jafnvel þótt útlitið
væri ekki gott.
Þegar ég sit hérna og skrifa þessi
orð með tárin í augunum þá heiti ég
því Maggi að ég skal hjálpa henni
Sóleyju dóttur þinni og frænku
minni, sem elskar þig svo mikið, þeg-
ar hún fer í framhaldsskólann og að-
stoða hana eins og ég hef krafta til.
Þú áttir ekki þetta skilið að þurfa
að ganga í gegnum þessar þjáningar
allar og erfiðleika og vera svo tekinn
burt frá okkur.
Því vona ég að núna sértu á frið-
sælum og björtum stað þar sem þú
hittir alla gömlu vini þína frá Skaga-
strönd og að þú þjáist ekki lengur og
að þú takir svo á móti okkur þegar við
komum til þín, en þú ert í hjarta okk-
ar og huga alla tíð elsku Maggi minn.
Þakka þér fyrir að vera stóri og
sterki bróðir minn.
Þakka þér fyrir öll heilræðin og
ráðleggingarnar sem ég gleymi aldr-
ei.
Þakka þér fyrir alla brandarana og
skemmtilegu sögurnar sem þú sagðir
okkur.
Þakka þér fyrir alla hlýjuna og
góðmennskuna og allar skemmtilegu
stundirnar.
Ég mun aldrei gleyma þér meðan
ég dreg andann.
Heimurinn er fátækari án þín.
Kristján Jón.
✝ Anna IngunnJónsdóttir,
Kirkjuvegi 14, Kefla-
vík fæddist 3. nóvem-
ber 1950 í Reykjavík.
Hún lést í Keflavík 2.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Hannesína Tyrf-
ingsdóttir, f. 6. maí
1930, og Andrés
Magnús Eggertsson,
f. 20. okt. 1929.
Systkini Önnu Ing-
unnar eru Eggert
Þór, f. 7.7. 1954,
Guðríður Sæunn, f.
30.7. 1956, Þóranna, f. 18.8. 1962,
og Tyrfingur, f. 22.11. 1963.
Anna Ingunn giftist Skarp-
héðni Einarssyni, þau skildu,
börn þeirra eru: 1)
Hannesína, f. 8. apríl
1968, gift Guðmundi
Steingrímssyni; syn-
ir þeirra eru Arnar
Freyr, Atli Geir og
Lárus Elí: 2) Svanur
Már, f. 16. júní 1972,
unnusta hans er
Brynja Hafsteins-
dóttir; dóttir þeirra
er óskírð Svansdótt-
ir f. 7. okt. 2001; 3)
Kristmundur, f. 17.
júní 1973, unnusta
hans er Ingunn Lúð-
víksdóttir.
Útför Önnu Ingunnar fór fram í
kyrrþey að ósk hennar og jarð-
sett var í Hafnarfjarðarkirkju-
garði.
Elskuleg systir okkar Anna Ing-
unn, nú ert þú farin frá okkur, þú skil-
ur eftir mikið tómarúm. Veikinda-
stríði þínu er lokið og þú hefur öðlast
frið.
Það eru margar minningar sem
koma upp í huga okkar, þótt erfitt sé
að koma þeim á blað. Alltaf ríkti gleði
og kátína þegar við fjölskyldan kom-
um saman, öll jólaboðin, þorrablótin,
afmælisveislur og þá sérstaklega af-
mælisveislan þín fyrir tæpu ári, og
auðvitað vorum við systkinin síðust
út úr þeirri veislu eins og oft áður því
mikið var hlegið og gert að gamni
sínu.
Elsku Ingunn okkar, eins og við
kölluðum þig alltaf, manstu þegar
strákarnir Eggert og Tinni voru allt-
af að ,,fíflast“ í þér, aldrei varst þú
orðlaus, gast alltaf svarað fyrir þig.
Öllum varst þú góð. Sérstaklega
varstu okkur hjálpsöm og góð þegar
við vorum með frumburði okkar Ein-
ar og Andrés Þór og hafðu þökk fyrir
það. Okkur er minnisstæð stundin
sem við áttum, mamma, pabbi, við
systur og makar uppi í Hraunborgum
um páskana sl. þegar við grilluðum
saman og áttum góða kvöldstund.
Elsku Ingunn okkar, stórt skarð er
höggvið í fjölskyldu okkar, en við vit-
um að þér líður nú vel.
Hafðu þökk fyrir allt og allt elsku
„stóra“ systir. Minning þín mun
ávallt lifa í hjarta okkar.
Við komum hér saman með sorg í lund
og sálum vorum beinum til hæða.
Í hjartanu stendur nú opin und
því ógrónu sárin blæða.
Við biðjum þig, Drottinn, um þrek og þrótt
í þrengingum, sorg og dauða,
ó, megi þitt ljós, á langri nótt,
lýsa upp veginn auða.
Elsku mamma, pabbi, Hanna,
Svanur, Krissi, Eggert, Tinni og fjöl-
skyldur, megi góður Guð styrkja
ykkur í sorginni. Jón hafðu þökk fyrir
þá góðu vináttu sem þú veittir systur
okkar.
Þínar systur,
Sæunn, Þóranna
og fjölskyldur.
Ég finn það vel, hve mér fallhætt er,
ég fótviss er ei því miður.
En alltaf er vakað yfir mér
og einhver mig jafnan styður.
Og yfir blómavöll sem eyðihjarn
er ég leiddur sem lítið barn,
lítið barn.
Það oft sem hollvinar handtak er
ég hlýtt og öruggt finni,
þó hann sé, vinurinn, hulinn mér,
og hverfi því oft úr minni.
Og rökin hans hafa reynst mér trygg.
Hans handleiðslu með þökkum þigg,
þökkum þigg.
Ég reyni að gera sem get ég best
og greiða mér sjálfur veginn.
En ekkert betur fær hugann hresst,
þá hretviðrum er ég sleginn,
en vissan að máttug, hulin hönd
mun leiðbeina mér að lífsins strönd,
lífsins strönd.
Nú ævinnar glaður geng ég braut,
og grjót mig ei lengur særir.
Hver einasta gleði, hver einasta þraut
mér einhverja blessun færir.
Ég stend ekki einn …
Mér er einhver við hlið.
Hann leiðir mig sífellt í sólskinið,
sólskinið.
(Grétar Fells.)
Elsku nafna okkar. Með þessu fal-
lega ljóði kveðjum við þig og biðjum
að góður Guð leiði þig á ókomnum
stigum. Við biðjum almættið að vaka
yfir velferð allra sem þú unnir og
elskaðir og eiga nú um sárt að binda.
Anna og Ingólfur.
ANNA INGUNN
JÓNSDÓTTIR
Það er ótrúlegt að
Guðrún frænka okkar
og mágkona sé farin úr
þessum heimi. Það er
svo stutt síðan að hún
veiktist af hinum skæða sjúkdómi,
sem þrátt fyrir mikinn baráttuvilja
sigraði hana að lokum. Hún sýndi
ótrúlegan styrk og æðruleysi í veik-
indum sínum. Guðrún var yndisleg
manneskja, hógvær og hæglát,
manneskja sem vildi frekar gefa en
þiggja. Öllu sem hún snerti á innan
heimilis og utan sinnti hún af vand-
virkni og alúð. Auk þess að vera ein-
stök móðir og amma var hún sér-
staklega barngóð. Hún hændi að sér
öll börn með mildi sinni og næmum
skilningi. Hafa sambönd hennar við
systkinabörnin haldist og styrkst
allt fram á þennan dag. Guðrún hafði
sérstakt dálæti á barnabörnum sín-
um og þau hafa misst mikið því betri
ömmu er ekki hægt að hugsa sér.
Gestrisni var Guðrúnu í blóð borin
og nutum við þess í ríkum mæli. Á
ferðum fjölskyldu okkar austur í
sveitir varð alltaf einhver til þess að
stinga upp á því að koma við hjá
Guðrúnu. Alltaf mætti okkur sama
hlýjan og ekki var Guðrún ánægð
fyrr en hún hafði reitt fram mat og
drykk eins og henni var einni lagið.
Við eigum skemmtilegar og góðar
minningar úr ferðalögum sem fjöl-
skyldur okkar fóru í saman. Mér eru
líka minnistæðar hlýjar móttökurn-
ar þegar ég og Kamil heimsóttum
Ísland árið 1991. Það var Heklugos
og Guðrún taldi ekki eftir sér að
keyra okkur austur í sveit í miklum
snjó og var það mikil ævintýraferð.
Guðrún naut þess að ferðast til heit-
ari landa og heimsótti fjölskyldu
mína þegar hún bjó erlendis. Heim-
sókn hennar var þeim öllum mikils
virði. Við erum þakklátar fyrir þær
samverustundir sem við áttum með
Guðrúnu. Hún var mjög hláturmild
og hún gat enn skellt upp úr, þó hún
væri fárveik, þegar hún heyrði eitt-
hvað sniðugt. Við eigum bágt með að
sætta okkur við að heyra ekki hlát-
urinn hennar aftur. Við vottum
GUÐRÚN STEINA
ÞORLÁKSDÓTTIR
✝ Guðrún SteinaÞorláksdóttir
fæddist í Eyjarhólum
í Mýrdal 21. mars
1942. Hún lést á
Sjúkrahúsi Suður-
lands 20. september
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Selfosskirkju 1.
október
Sölva, Bjarka og Hilm-
ari, og fjölskyldum
þeirra, svo og systkin-
um Guðrúnar okkar
dýpstu samúð.
Júlíana og Rakel.
Ég hef augu mín til
fjallanna:
Hvaðan kemur mér
hjálp?
Hjálp mín kemur frá
Drottni,
skapara himins og jarðar.
(Davíðssálmur nr. 121.)
Þessar línur úr Davíðssálmi koma
mér fyrst í huga þegar ég frétti and-
lát kærrar vinkonu stödd í fjarlægu
landi. Guðrúnu kynnist ég fyrir 34
árum þegar við urðum nágranna-
konur og hef ég og fjölskylda mín
notið vináttu hennar æ síðan sem
aldrei hefur borið skugga á. Andláts-
fregnin kom ekki á óvart því að hún
hafði greinst með krabbamein fyrr á
árinu. En dauðinn kemur alltaf í
opna skjöldu, jafnvel þó vitað sé að
hann verði ekki umflúinn. Guðrún
var barn sólarinnar. Vorið og sum-
arið var hennar tími og þá leitaði
hugurinn heim í sveitina hennar
kæru, Mýrdalinn. Þar er hægt að
finna allar andstæður íslenskrar
náttúru; hafið, jökulinn, fjöllin og
grasi grónar grundir. Í Eyjarhólum,
undir Pétursey, ólst hún upp við al-
menn sveitastörf í stórum systkina-
hópi og ekki var hún gömul þegar
hún fór að taka þátt í verkum heim-
ilisins hvort sem var utandyra eða
innan. Einkum nutu yngri systkinin
umhyggju hennar.
Guðrún var góður nágranni, glað-
sinna og dagfarsprúð. Hún var hlé-
dræg og seintekin, en trygg þeim er
hún batt vináttu við. Í návist barna
naut hún sín vel enda hændust öll
börn að henni og litlu ömmustrák-
arnir voru sólargeislarnir í hennar
lífi. Nú er haustið á næsta leiti, grös-
in falla og deyja og litirnir í nátt-
úrunni skarta sínu fegursta. Við
þannig aðstæður mun mín kæra ná-
grannakona verða lögð til hinstu
hvílu. Það er sárt að vera fjarstödd
og geta ekki fylgt henni síðasta spöl-
in.
Kæri Hilmar, Sölvi, Bjarki, litlu
ömmustrákarnir svo og aðrir ástvin-
ir. Ég og fjölskylda mín sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning Guð-
rúnar Þorláksdóttur.
Ásdís Ágústsdóttir.
Vegna mín og Aust-
urbæjarskólans í
Reykjavík vil ég minn-
ast Unnar Jónsdóttur
með örfáum orðum.
Unnur kenndi fimleika
flest þau ár sem ég var skólastjóri.
Síðustu árin sem hún kenndi voru að
sumu leyti erfið. Hún var formföst
og vildi hafa reglu á hlutunum eins
og hún hafði alltaf gert. Börnin voru
orðin öðruvísi en áður var, „fríari af
sér“ og héldu rétti sínum mjög á loft.
Eldri nemendur Unnar höfðu aðra
sögu að segja og minntust hennar
með ánægju og hlýju. Mig minnir að
það hafi verið síðasta árið sem Unn-
ur starfaði, að efnt var til leikfimi-
sýningar í Laugardalshöll. Ég tek
fram að ég var ekki hlutlaus áhorf-
UNNUR
JÓNSDÓTTIR
✝ Unnur Jónsdóttirfæddist á Egils-
stöðum 17. ágúst
1907. Hún lést á
Droplaugarstöðum
29. september síðast-
liðinn og fór útför
hennar fram frá Eg-
ilsstaðakirkju 6.
október.
andi og svo hitt að
hverjum þykir sinn fugl
fagur, en mér fannst
hóparnir úr Austur-
bæjarskóla undir
stjórn hinna góðu
kennara Þórðar Páls-
sonar og Unnar Jóns-
dóttur bera af. Hópur
Unnar sýndi dansinn
,,lancier“ með frábær-
um glæsileika og var
tvímælalaust það atriði
sem af bar enda aldrei
neitt hálfkák á því sem
hún gerði. Ég hefi
sjaldan verið stoltari af
nemendum mínum en þetta kvöld.
Ég leyfi mér að taka mér í munn orð
Ingibjargar H. Bjarnason sem sagði
um Ingibjörgu Brandsdóttur að
margar af glæsimeyjum Reykjavík-
ur ættu henni að þakka spengilegan
vöxt og glæsilegan limaburð. Ég tel
að þetta hið sama megi segja um
Unni Jónsdóttur.
Ég þakka henni fyrir hönd Aust-
urbæjarskólans fyrir elju og trú-
mennsku í starfi.
Megi hún í friði hvíla.
Hjalti Jónasson, fv. skólastjóri.