Morgunblaðið - 17.10.2001, Blaðsíða 33

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. OKTÓBER 2001 33
✝ Sigríður Karls-dóttir fæddist í
Brekku í Sogamýri í
Reykjavík 24. nóv-
ember 1928. Hún lést
á Hjúkrunarheim-
ilinu Skógarbæ 8.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Karl
Haraldur Óskar Þór-
hallason, vörubif-
reiðastjóri í Reykja-
vík, f. 25. febrúar
1896, d. 11. mars
1974, og kona hans,
Guðrún Sigríður
Þorsteinsdóttir, f. 12. september
1898, d. 10. júlí 1970. Systkini Sig-
ríðar eru Haraldur, f. 27. október
1922, Guðrún, f. 20. nóvember
1924, Þórhalla, f. 28. desember
1926, Kristín, f. 8. ágúst 1932, Ás-
geir, f. 2. mars 1934, Hjördís, f. 13.
júní 1935, Fjóla, f. 14. desember
1936, og Þórdís, f. 25. október
1938. Sigríður giftist 23. ágúst
1947 Einari Péturssyni, húsa-
smíðameistara og síðar kaup-
manni, f. 2. nóvember 1923. For-
eldrar Einars voru Pétur
Sigurðsson búfræðingur frá
Hjaltastöðum og kona hans, Guð-
laug Sigmundsdóttir, frá Gunn-
hildargerði. Börn Sigríðar og Ein-
Jóhönnu Vigdísi, f. 29. janúar 1996.
2) Sigríður Björg, skrifstofustjóri
hjá Sorpu b.s., f. 21. mars 1952,
maki Skúli Jónsson, f. 26. mars
1950. Börn þeirra eru Inga Rós, f.
27. febrúar 1976, sambýlismaður
Pétur Kristjánsson, og Jón Pétur, f.
1. júlí 1982, 3) Þórhalli húsasmíða-
meistari, f. 12. ágúst 1961, maki
Guðný Tómasdóttir, f. 8. janúar
1957. Barn þeirra er Berta Guðrún,
f. 8. ágúst 1985, en fyrir átti Guðný
Bryndísi Ásmundsdóttur, f. 1. mars
1974, sambýlismaður Ragnar
Þórðarson, og Ásgeir Arnar Ás-
mundsson, f. 17. apríl 1979.
Sigríður ólst upp á Hverfisgöt-
unni og Grímsstaðaholtinu. Hún
vann við verslunarstörf og eigin
kaupmennsku 1965-1980, lengst
við rekstur verslunarinnar Bjark-
ar, Álfhólsvegi 57 í Kópavogi, sem
gekk undir nafninu Siggubúð. Síð-
ar rak hún verslunina Heimilis-
markaðinn í Hafnarfirði ásamt eig-
inmanni sínum. Hún var félagi í
fimleikadeild og skíðadeild
Íþróttafélagsins Ármanns á yngri
árum og var kostuð af félaginu til
skíðanáms á Ísafirði 1946. Sigríður
var einn af stofnendum Systra-
félagsins Iðunnar og Soroptimista-
klúbbs Kópavogs og gegndi ýmsum
trúnaðarstörfum fyrir klúbb sinn
meðan heilsa leyfði. Hún var vara-
forseti Landssambands soroptim-
ista 1980-1981.
Útför Sigríðar fer fram frá Graf-
arvogskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30. Jarðsett verður í
Gufuneskirkjugarði.
ars eru: 1) Pétur,
lögfræðingur, fv. flug-
málastjóri, f. 4. nóvem-
ber 1947, var kvæntur
Arndísi Björnsdóttur,
f. 26. ágúst 1945. Þau
skildu. Börn þeirra
eru: a) Signý Yrsa, f. 5.
janúar 1969, sambýlis-
maður Grétar Símon-
arson, börn þeirra
Pétur Geir, Símon
Brynjar og Birta Rún,
b) Sigríður Hrund, f.
12. janúar 1974, sam-
býlismaður Baldur
Ingvarsson, c) Einar, f.
19. apríl 1978, sambýliskona Rósa
María Sigtryggsdóttir, d) Arndís, f.
2. janúar 1982, sambýlismaður
Hálfdán Ólafur Garðarsson. Pétur
er nú kvæntur Svanfríði Ingvadótt-
ur, f. 4. desember 1955, og eru
hennar börn Stefanía Tinna E.
Warren, f. 16. september 1985, og
Sindri Steinarsson, f. 26. sept-
ember 1990. Með Önnu Stefaníu
Wolfram Jóhannsdóttur, f. 10. júní
1949, á Pétur Þórunni, f. 29. októ-
ber 1967. Hennar börn eru Anna
Hildur Björnsdóttir, Atli Már
Björnsson og Ólöf Rún Sigurðar-
dóttir. Pétur á með Ragnhildi
Hjaltadóttur, f. 28. ágúst 1953, Sig-
ríði Theódóru, f. 8. ágúst 1985, og
Það var heiðskír haustdagur, lauf-
in glitruðu í allri sinni litadýrð í
glampandi sól og stafalogni. Dag-
arnir verða ekki fallegri á haustin en
einmitt svona. Þetta var dagurinn
sem tengdamóðir mín fékk lausn frá
þjáningum sínum sem höfðu varað
svo lengi. Ég hitti Sigríði fyrst fyrir
rúmum aldarfjórðungi þegar ég og
einkadóttirin fórum að draga okkur
saman. Mér var strax tekið opnum
örmum af fjölskyldunni og varð
brátt viðurkenndur sem hluti af
þessari samheldnu fjölskyldu. Það
fór ekki fram hjá neinum sem kynnt-
ist Sigríði á þessum árum að þar fór
sterkur persónuleiki, fullur af lífs-
fjöri og atorku. Fjölskyldan var í
fyrirrúmi á heimili þeirra Einars og
mátti ekki á milli sjá hvort þeirra
hjóna legði meira kapp á að rækta
fjölskylduböndin og láta gott af sér
leiða. Alltaf voru þau boðin og búin
að rétta hjálparhönd og ekkert var
of gott fyrir börn þeirra og fjölskyld-
ur þeirra. Þrátt fyrir að á þessum ár-
um rækju þau verslun við heimili sitt
í Kópavogi, sem gekk undir nafninu
Siggubúð, voru dyrnar að heimilinu
ávallt opnar og öll sú aðstoð og ráð
veitt til handa þeim sem komu.
Sigríður hafði alla tíð afar sterkt
og náið samband við börnin sín þrjú.
Þetta samband byggðist á öllu í
senn, móðurást, virðingu, trausti og
heilbrigðum metnaði. Samband
konu minnar við móður sína var til
að mynda svo sterkt að engu var lík-
ara en þær vissu oft á tíðum hvað hin
hugsaði. En skyndilega dró ský fyrir
sólu þegar í ljós kom að Sigríður var
haldin erfiðum sjúkdómi, sem lækn-
isfræðin gat ekki fundið ráð við hjá
henni. Það var ekki skapferli Sigríð-
ar að bera veikindi sín á torg. En eft-
ir því sem sjúkdómurinn ágerðist
gat engum dulist að Sigríður gekk
ekki heil til skógar. Það var henni
ómetanlegt að hafa Einar sér við hlið
á þessum tíma, því hún þurfti sífellt
meiri umönnun og aðstoð eftir því
sem árin liðu. Síðustu 15 árin má
segja að Einar hafi verið vakinn og
sofinn allan sólarhringinn, alla daga
jafnt, við að veita henni þá umönnun
sem hún þurfti. Það er óhætt að
segja að Einar hafi þá sýnt ofur-
mannlegan styrk sem fáir ef nokkrir
hefðu haft til að bera. Vegna þessa
gat hún dvalið á heimili sínu mun
lengur en ella. Þar kom þó að hún
fluttist á hjúkrunarheimilið Skóg-
arbæ þar sem hún naut afar góðrar
þjónustu starfsfólksins. Einar var þó
áfram með henni þar og veitti henni
aðstoð sem fyrr, þar til yfir lauk.
Þó að líkamleg veikindi hömluðu
Sigríði fylgdist hún vel með öllu,
hvort sem um var að ræða þjóðmála-
umræðu eða atburði í fjölskyldunni.
Heimili þeirra Einars var miðpunkt-
ur fjölskyldunnar sem þeim báðum
var svo annt um, enda fengu þau tíð-
ar heimsóknir ættingja og vina.
Andlegt atgervi Sigríðar kom vel
fram við þessar aðstæður, því þar
sýndi hún fullan styrk þótt líkaminn
gæfi eftir. Minningin um Sigríði
verður í mínum huga, og þeirra sem
þekktu hana, jafn björt og haustdag-
urinn sem hún kvaddi. Megi Guð
vaka yfir og styrkja fjölskyldu henn-
ar í framtíðinni.
Skúli Jónsson.
Amma er ljósið í lífinu. Hún leiðir
mig og verndar hvert sem ég fer og
hvað sem ég geri. Hún hefur kennt
mér að vera sterk, dugleg, ákveðin,
góð og einlæg. Við erum um margt
líkar, enda nöfnur. Hún er mér
ímynd móður, konu og vinkonu sem
ég gat leitað til með flestallt. Fyr-
irmynd framar öllu. Í sérhverju
verki, hugsun og orði gat ég treyst á
visku og reynslu sem amma miðlaði
mér óeigingjarnt. Neyðarlínan fyrir
pönnukökur er núna laus til um-
sóknar! Og þetta er meint í húmor,
því ekki fór frúin varhluta af kímni
sem virtist lita allt sem hún tók sér
fyrir hendur. Aldrei var langt í bros-
ið þótt illa stæði á. Ég á svo margt
henni og afa að þakka, sem dæmi má
nefna að grunninn að tónlistar- og
dansáhuga mínum, sem veitir mér
frið og styrk í dag, hlaut ég hjá þeim
í gegnum söng, vísur, dill og skak.
Stolt var ég þegar söngkennarinn
spurði mig hvort ég hefði sungið
eitthvað í æsku, ég hélt það nú! Hús-
mæðraskólinn var ennfremur ómiss-
andi þáttur í tilverunni þar sem
manni var kennt að skúra, skrúbba
og bóna – gleymum ekki hvernig á
að hengja upp úr vél. Kennslan var
heldur engin sérviska, heldur nýtni
og gott handverk framar öllu. Hjá
afa og ömmu fékk ég fróðleik um
fyrri tíma og kann vel að meta það
sem ég bý að í dag, því eins og flest
fullorðið folk hafa þau séð tímana
tvenna. Amma sagði mér frá sinni
æsku og miðlaði þar með ómetanleg-
um hlutum, minningum og hugsun-
um.
Ég er fegin að nafna hefur fengið
flugið, ég veit að henni fylgir drjúg-
ur byr og hlýr frá okkur öllum sem
hana þekkja. Baráttan hefur ekki
verið auðveld en ég er þakklát fyrir
tímann sem við höfum átt saman og
vona að hún lifi áfram í mér og mín-
um verkum svo að ég geti heiðrað
hana á þann hátt.
Elsku hjartans afi minn, Guð
geymi þig, varðveiti og veiti þér
styrk í sorginni. Ég minnist ykkar
tíma saman og um leið minnar æsku,
sem ég gekk í gegnum að miklu leyti
hjá ykkur, með gleði og innri ró. Ég
fagna frelsi ömmu og reyni að sakna
hennar sem minnst því ég veit að
hún er ávallt með mér. Látum ljós
hennar skína áfram og heiðrum
hana með birtu og ró í hugum okkar.
Ykkar ástkær,
Sigríður Hrund.
Elsku amma mín, mig langar að
kveðja þig með bænunum sem þú
kenndir mér:
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Vertu, Guð faðir, faðir minn,
í frelsarans Jesú nafni,
hönd þín leiði mig út og inn,
svo allri synd ég hafni.
(Hallgrímur Pétursson.)
Ó, Jesús bróðir besti
og barnavinur mesti,
æ, breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
Mér gott barn gef að vera
og góðan ávöxt bera,
en forðast allt hið illa
svo ei mér nái’ að spilla.
(Páll Jónsson.)
Elsku afi minn. Þinn missir er
mikill. Megi guð og góðar minningar
styrkja þig á erfiðum stundum.
Signý.
Ég vona að einhvern daginn gefi
Guð mér þroska til að skilja hvers
vegna þú þurftir að bera svona
hræðilegan sjúkdóm á herðum þér í
rúm tuttugu ár. Mér finnst þetta
óréttlæti að manneskja sem fylgir
boðorðunum tíu umyrðalaust og
hjálpar öllum í kringum sig án þess
að ætlast til endurgjalds hljóti þenn-
an stranga og miskunnarlausa dóm.
Ég man það eins og það hafi gerst
í gær þegar þú kenndir mér enskan
vals á brúna teppinu í Vorsabænum
og Grettir Björnsson spilaði á harm-
onikku undir.
Þú dansaðir alveg eins og drottn-
ing í ríki þínu, svo vel til höfð með
krullur í hárinu, rauðbrúnan varalit,
gleðin skein af þér í allar áttir og það
var eins og herberginu hefði verið
gefið líf.
En svo þurftir þú að hvíla þig því
að sjúkdómurinn kallaði.
Og alltaf urðu góðu stundirnar
styttri.
Það er svo margt sem mig langar
til að segja þér augliti til auglitis í
góðu tómi, og ég vildi að ég hefði átt-
að mig á því og haft kjark til að segja
það fyrr. En eins og þú sagðir sjálf,
það er auðvelt að vera vitur eftirá,
þannig að það verður að bíða þess
sólríka dags er við hittumst næst.
Ástarkveðjur amma mín.
Einar Pétursson
uppeldissonur.
Elsku Sigga systir.
Tilvera okkar er undarlegt ferðalag.
Við erum gestir og hótel okkar er jörðin.
Einir fara og aðrir koma í dag,
því alltaf bætast nýir hópar í skörðin.
Þessar ljóðlínur eftir Tómas Guð-
mundsson komu efst í hugann þegar
mér barst andlátsfrétt Siggu systur
minnar.
Hugurinn reikar ósjálfrátt aftur í
tímann. Það var glatt á hjalla þegar
við systkinin vorum að alast upp,
mikið sungið og hópurinn þurfti lít-
illar utanaðkomandi afþreyingar við,
okkur nægði að hafa hvert annað.
Ég minnist þess þegar við vorum á
barnsaldri (Sigga nokkrum árum
eldri) hve mér varð oft starsýnt á
fallega rauða hárið, sem hún ein
okkar níu systkinanna var svo hepp-
in að fá í vöggugjöf frá mömmu. Það
var ekki einasta hárið, einnig falleg-
ur vöxtur og öll heildarmyndin, sem
minnti mig alltaf á mína uppáhalds-
leikkonu Ritu Hayworth.
Það er fátt sem gleður mannsins
hjarta meir en söngur og það voru
ógleymanlegar þær stundir sem við
systurnar sjö áttum þegar við kom-
um saman og sungum. Þá ríkti sönn
gleði enda söngurinn lífsnæring and-
ans. Hugur Siggu beindist fljótt að
íþróttum, leikfimi og sérstaklega að
skíðaíþróttinni en utanaðkomandi
aðstæður komu í veg fyrir að fram-
hald yrði þar á.
Lífsins skóli er oft harður hús-
bóndi og erfitt að átta sig á tilgangi
hans. Ýmsir fara í gegnum lífið
átakalítið á meðan aðrir þurfa að
heyja harða baráttu sem oftast teng-
ist heilsunni, líkamlegum og andleg-
um áföllum. Í meira en 20 ár bar
Sigga systir þungan kross sem
þyngdist með ári hverju en þrátt
fyrir byrðina missti hún aldrei von-
ina um bata. Að yfirgefa þessa jarð-
vist er leið okkar allra. Sú leið er að
vísu mislöng og ströng en leið sem
enginn kemst hjá að fara.
Nú er systir mín laus úr fjötrun-
um, búin að fá frelsið og farin (hinum
megin við ósýnilega tjaldið) upp á
æðri svið til aukins þroska. Þar bíða
mörg óleyst verkefni og óuppfylltar
óskir munu rætast.
Þótt musteri sálarinnar hvíli á
jörðu niðri þá lifir sálin að eilífu.
Ég bið góðan Guð, systir mín, að
umvefja þig sínum kærleika og
engla hans að vísa þér veginn til
æðsta þroska. Hittumst síðar.
Guð blessi fjölskyldu þína og gefi
henni styrk í sorginni.
Þín systir,
Kristín.
Hún er dáin. Sigga systir, ein úr
hópnum, er farin. Þrátt fyrir veik-
indi Siggu kemur dauðinn manni
alltaf í opna skjöldu. Hún hefði orðið
73 ára í næsta mánuði sem er ekki
mikill aldur. Veikindi Siggu voru
löng og ströng, hún sá alltaf von,
fannst hver dagur væri jafnvel
skárri.
Við erum níu systkin, sextán ár á
milli þess elsta og yngsta. Það gefur
því augaleið að stundum hefur verið
þröngt um hópinn. Þrátt fyrir ald-
ursmun voru ótrúlega sterk tengsl
milli hópsins.
Það var mikið sungið á heimili
okkar og allir tóku þátt. Karl faðir
okkar varð 70 ára í febrúar 1968 og
hann elskaði þegar við sungum fyrir
hann. Við systurnar, sem erum sjö,
ákváðum því að æfa nokkur lög fyrir
pabba og flytja honum á afmælis-
daginn. Við fengum Jón Sigurðsson
„í bankanum“ til að æfa með okkur
og honum fannst þetta svo merkilegt
að fyrir hans orð sungum við sjö
saman í sjónvarpi, sem hefur verið
ánægjulegt í minningunni. Því miður
er öll upptakan af þessu glötuð, því
árið 1968 voru spólur ekki geymdar,
þær voru allar endurnýttar. Okkur
öllum til gleði var þátturinn tekinn
upp í heimahúsi á gamalt stálþráð-
stæki sem svo seinna var sett á spól-
ur. Gæðin voru ekki mikil en samt
hægt að hlusta og hverfa aftur í tím-
ann og njóta þannig. Við vitum að
Sigga systir hlustaði oft á þessa
spólu sér til ánægju og eftir að hún
kom í Skógarbæ, sem var heimili
hennar í seinni tíð, hitti hún fyrir
gott fólk sem fékk að hlusta með
henni.
Elsku Sigga systir, lífshlaupið var
erfitt fyrir þig seinni árin, þar sem
erfiður sjúkdómur breytti öllu lífs-
hlaupinu. Þú varst ung og falleg
íþróttakona, fórst á skíðaskóla á Ísa-
firði. Það varð reyndar ekki mikið úr
íþróttaiðkun því ung stofnaðir þú
heimili með Einari og eignuðust þið
þrjú efnileg börn, sem komust vel til
manns. Ekki má gleyma Siggubúð,
þar var gott og gaman að koma.
Síðustu 23 árin hefur þú barist við
þennan sjúkdóm sem smám saman
dró frá þér þrekið og hefur á end-
anum haft sigur. Við þökkum fyrir
frelsið sem þú hefur nú loks fengið.
Guð blessi Einar og börnin og
barnabörnin í sorg þeirra.
Þínar systur,
Hjördís, Fjóla og Þórdís
Karlsdætur.
SIGRÍÐUR
KARLSDÓTTIR








   
 
  
 
 


        ! "#$" %

 
  
&'' ()*+*

 (,-./ 0
  

  

!"



 

#
$ %

& 
1 #
%1/$" 
231/$" 
 1/!#
./.!/ 4$" 
23
 .!/,$" 
&/$.5,//& /!# '#

#6 $" 
!/,.+# & /!# & /
7
 # $" 

.871  #& /$"  & '9 /!#
!8#8#87#%