Morgunblaðið - 24.11.2001, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 LAUGARDAGUR 24. NÓVEMBER 2001 MORGUNBLAÐIÐ
Merkið stendur þótt
maður falli
minnir á brostinn
streng.
Þessar ljóðlínur eftir Kristján
Vigfússon koma mér í huga þegar
komið er að kveðjustund. Á slíkum
stundum hrannast upp minningar
frá löngu liðnum tímum, tímum at-
hafna og erfiðis, tímum sigra og
ósigra, tímum ánægju og vonbrigða
á langri leið.
Við andlát öðlingsins Kristjáns
frá Litla-Árskógi koma fram í hug-
ann mörg minningabrot þar sem
leiðir okkar lágu saman á ólíkum
vettvangi við ýmsar aðstæður en
alltaf var ánægjulegt og gagnlegt
að vinna með honum og njóta leið-
sagnar hans, vandvirkni og sam-
viskusemi, sem hann ætíð sýndi við
öll úrlausnarefni.
Það var fyrir nærri sex áratugum
sem ég kynntist honum er hann var
handavinnukennari minn í Árskóg-
arskóla. Hann var einstakur kenn-
ari. Með rósemi, natni og samvisku-
semi laðaði hann alla nemendur til
að einbeita sér að verkefnum sínum,
þrátt fyrir misjafnt gengi í öðrum
fögum.
Agavandamál voru þá fátíðari en
nú og samband hans við nemendur
einstakt. Með framgöngu sinni fékk
hann það besta fram hjá hverjum
einstaklingi, allir vildu hlýðnast
honum. Hann kenndi mér einnig
eftir fermingu í svokölluðum ung-
lingaskóla, á því aldursskeiði sem
margir eiga erfitt með að aðlagast
námi og aga. Allt slíkt reyndist auð-
velt fyrir Kristján.
Síðar meir lágu leiðir okkar sam-
an í margs konar félagsstörfum,
innan stjórnar ungmennafélagsins
Reynis, og Ungmennasambands
Eyjafjarðar. Hann var einstakur
eljumaður og fórnaði bæði tíma og
kröftum fyrir óteljandi verkefni
innan vébanda þessara félaga.
Lengi verður hans minnst fyrir
fórnfúst starf hans hjá skógrækt-
arfélagi sveitar sinnar þar sem
hann var formaður í áratugi og allt
forystustarf lá á hans herðum.
Hann var mikill ræktunarmaður,
skipulagður og útsjónarsamur.
Hann náði enda góðum árangri í
gróðursetningu trjáplantna og er
mér minnisstætt er við kepptum
hlið við hlið í þeirri keppnisgrein á
Landsmóti UMFÍ á Laugum árið
1961, þar sem hann stóð efstur sem
sigurvegari allra þeirra sem reyndu
með sér víðs vegar að af landinu,
enn jafn lítillátur og hógvær sem
fyrr.
Ungmennafélagið Reynir hefur
gefið út sitt félagsblað „Helga
magra“ að mestu óslitið í 80 ár. Þar
var Kristján manna lengst ritstjóri
eða í ritnefnd og oftast atkvæða-
mestur að skrifa í blaðið bæði í
bundnu máli og óbundnu. Hann átti
létt með kveðskap og eftir hann
liggja mörg eftirminnileg ljóð og
lausavísur, þótt hann vildi ekki flíka
því mikið frekar en öðrum ein-
stökum eiginleikum. Hann var
sannur ungmennafélagi og vann í
anda ungmennafélaganna að „rækt-
un lands og lýðs“ og hafði til þess
hæfileikana.
Í fórum „Helga magra“ hefur
varðveist margt af kveðskap hans
og birti ég hér eitt erindi úr ljóðinu
Við eigum vorið:
Halt vöku þinni íslensk æska,
ættjörðin er þín.
Í heimi, þar geisa válynd veður,
vélabrögð glepja sýn.
Ef stenstu élin, uns storma lægir
KRISTJÁN
VIGFÚSSON
✝ Kristján EldjárnVigfússon fædd-
ist á Kúgili í Þor-
valdsdal 28. júlí
1917. Hann lést á
heimili sínu á Ár-
skógssandi 12. nóv-
ember síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Stærri-Ár-
skógskirkju 17. nóv-
ember.
þér stjarnanna ljómar dýrð.
Við eigum vorið, þín von
í hjarta
sé vorhugans eldi skírð.
Hann hvatti og
brýndi æskumennina
til dáða með ljóðum
sínum. Hann var mikið
náttúrubarn og unni
hvers konar gróðri,
átthögum sínum og
öllu því sem íslenskt
er.
Síðasta erindið úr
kvæðinu „Sólhvörf“ er
svohljóðandi:
Lífið enn skal yngjast.
Æska þú átt leikinn.
Fyrirheitum fagna,
að fögur blómgist eikin.
Um loftin geislar leika,
léttfleyg skýin gylla.
Hver von og þrá skal vakna,
vorsins hörpu að stilla.
Heimilið hans í Litla-Árskógi bar
glöggt vitni ræktunaráhuga hans,
natni og dugnaði, úti sem inni og er
skrúðgarðurinn þar heima vitnis-
burður um atorku hans og bræðra
hans, hverju hægt er að áorka með
samheldni og dugnaði.
Ungur að árum fór hann í listnám
og vinnu til Guðmundar frá Miðdal
og undi löngum stundum eftir það
við gerð ýmissa listaverka og margs
konar handverks. Ber þar hæst
mörg útskurðarverk sem m.a.
skreyta margar kirkjur landsins,
gerð af þeim bræðrum Hannesi út-
skurðarmeistara og honum. Þá má
einnig minna á að verk þeirra
bræðra eru til sýnis í sérstakri deild
á Minjasafninu á Akureyri. Þrátt
fyrir annríki bóndans við sín
skyldustörf og einlægan ræktunar-
áhuga á mörgum sviðum virtist
hann eiga ótakmarkaðan tíma til að
sinna hugðarefnum sínum, en oft
var vinnudagurinn langur og lítt
hugsað um að hlífa sér.
Hann vann mikið að safnaðarmál-
um kirkjunnar og lét sér mjög annt
um umhirðu hennar, úti sem inni, til
margra ára. Mér er minnisstætt, við
endurgerð Stærri-Áskógskirkju
fyrir mörgu árum, hve gott var að
vinna með honum og hve listfengi
hans og smekkvísi gat notið sín við
þau vinnubrögð þótt í alla staði væri
varðveitt upprunalegt form og stíll
höfundar kirkjunnar.
Við áttum einnig samleið til
margra ára í sveitarstjórn okkar
gamla, góða Árskógshrepps. Þrátt
fyrir hógværð og hlédrægni var
hann ávallt tillögugóður og útsjón-
arsamur við úrlausn erfiðari mála,
maður sátta og samlyndis náði ár-
angri án hávaða og sýndarmennsku.
Hann var lengi ritari hrepps-
nefndar. Góður stílisti með fagra
rithönd enda annálaður og eftirsótt-
ur skrautritari þar sem margir nutu
snilli hans án nokkurrar greiðslu.
Þannig var hann. Naut þess að
þjóna öðrum af ótrúlegri fórnfýsi
þótt lítið bæri hann úr býtum.
Hann virtist hafa ótakmarkaðan
tíma til félagsstarfa, var m.a. oft
fundarritari í Sparisjóði Árskógs-
strandar og lengi formaður slysa-
varnadeildarinnar og vann þar lengi
fórnfúst starf.
Um síðir kom þó að því að öll
þessi atorka og ótrúlegur dugnaður
setti mark sitt á heilsu hans og út-
hald en mörg síðustu árin átti hann
við mikið heilsuleysi að stríða sem
reyndist honum erfitt og að geta
ekki sinnt öllum sínum áhugamál-
um.
Að síðustu sendi ég öllum að-
standendum hans mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlaustu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
(V. Briem.)
Sveinn Jónsson.
Fyrir fáeinum vikum lést Skafti
Bjarg Helgason, fyrrverandi skips-
félagi minn til nokkurra ára, en við
höfðum verið skipsfélagar á m.s.
Stapafelli frá sumrinu 1997 þar til
hann í mars sl. hætti störfum sökum
veikinda. Skafti var fæddur og upp-
alinn á Akureyri og byrjaði ungur til
sjós og varð sjómennska hans starfs-
vettvangur í rúmlega hálfa öld. Hann
undi hag sínum vel á sjónum og sér-
staklega þótti honum vænt um skipið
sitt Stapafell en þar hafði hann verið
skipverji í tæp tuttugu ár. Áður hafði
hann verið á síðutogurum og fiski-
skipum m.a. á Vestfjörðum, hjá
Landhelgisgæslunni um tíma en
lengst var hann hjá skipadeild Sam-
bandsins í millilandasiglingum og
síðast og lengst á Stapafellinu.
Skafti var ósérhlífinn og vinnu-
samur maður sem hægt var að
treysta, nokkuð geðríkur ef því var
að skipta og mátti kannski helst líkja
honum við íslenska veðráttu. Veðra-
brigði snögg og stundum ófyrirséð
en þegar lygndi þá lék bros á vörum
SKAFTI BJARG
HELGASON
✝ Skafti BjargHelgason fæddist
21. janúar 1934.
Hann lést 23. október
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Helgi
Ágústsson bifreiða-
stjóri á Akureyri og
Lára Einarsdóttir
húsmóðir. Alsystkini
Skafta eru: Einar
Bjarg bifvélavirki, f.
15.8. 1931, og Heba
Bjarg húsmóðir, f.
9.3. 1937. Hálfsystk-
ini Skafta samfeðra
eru: Óskar Helgason
sjómaður, Brynjólfur verkstjóri,
Ólöf húsmóðir, Anna húsmóðir,
Þórdís, sem lést ung, og Þormóður
flugvallastarfsmaður.
Útför Skafta fór fram í kyrrþey.
eins og ekkert hefði í
skorist. Mér hefur allt-
af fundist það bestu
mennirnir sem ekki
kunna að læðast heldur
láta heyra í sér ef þeim
mislíkar. Hann lagði
aldrei, svo ég heyrði,
illt til nokkurs manns,
sagði bara sínar skoð-
anir umbúðalaust og
svo var það búið. Að
öllu jöfnu var Skafti há-
vaðalaus maður sem
stóð sína plikt hvort
sem vinnan var á dekki
eða vakt staðin í
brúnni. Það gat verið gaman að gant-
ast við hann því húmor hafði hann
góðan og gat oft séð spaugilegar
hliðar á hinu daglega lífi um borð.
Það er óhætt að segja að hann hafi
ekki tekið sjálfan sig of alvarlega.
Mér eru minnisstæðar sögur sem
hann sagði mér eitt sinn frá togara-
tíð sinni og vinnubrögðum sem tíðk-
uðust í þá daga en líka er hann sigldi
með Eiríki Kristóferssyni, skipherra
hjá Landhelgisgæslunni, á gamla
Þór. Þar kunni hann vel við sig en
ákvað eftir stuttan tíma að söðla um
og fara í siglingar.
Í Skafta rann norðlenskt blóð,
framburður hans og tungutak ber
þess glöggt vitni. Rætur hans lágu í
Eyjafirði og sagði hann eitt sinn er
við komum í minni fjarðarins eftir
norðaustan brælu að alltaf væri gott
að koma í Eyjafjörð. Ég var sam-
mála honum enda báðir þreyttir eftir
veltinginn en ég lét á engu bera.
Hann brosti og beið eftir svari sem
kom víst aldrei en það kemur hér.
Það er gott að koma í fjörðinn þinn,
Skafti minn, hvernig sem viðrar.
Fyrir hönd áhafnar Stapafellsins
vil ég þakka Skafta samvinnuna og
votta aðstandendum hans samúð
mína.
Páll Ægir Pétursson.
✝ Hartmann Hall-dórsson fæddist
á Melstað í Óslands-
hlíð 20. maí 1940.
Hann lést á Land-
spítalanum 16. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Kristín
Hartmannsdóttir og
Halldór Bjarnason.
Hartmann missti
föður sinn á fyrsta
ári og ólst upp hjá
móður sinni og fóst-
urföður, Guðmundi
Guðnasyni, á Mel-
stað. Systkini hans eru; Dóra f.
8.2. 1949, Loftur, f. 14.4. 1952, og
Ragnar, f. 2.11. 1955. Hinn 23.3.
1963 kvæntist Hartmann eftirlif-
Stefán Kemp, börn þeirra eru El-
ísabet, Marín og Katrín. 4) Elín
Huld, f. 3.4. 1967, maki Stefán
Bragason, börn þeirra eru Hart-
mann Bragi og Halldór Bjarni. 5)
Guðmundur Óli, f. 2.9. 1972,
maki Arndís Brynja Jóhannsdótt-
ir, börn þeirra eru Sigurður
Sturla, Magnús Óli og Ragnar
Elí. 6) Elva, f. 18.3. 1977, maki
Hlynur Steinarsson.
Hartmann stundaði lengst af
útgerð og sjómennsku frá Sauð-
árkróki. Hann hafði mikinn
áhuga á öllum veiðiskap og náði
að sameina þetta áhugamál sitt
og atvinnu sína. Hartmann út-
skrifaðist sem bifvélavirki frá
Iðnskólanum á Sauðárkróki og
vann við iðn sína um nokkurra
ára bil. Síðustu árin var hann
virkur félagi í húsbílafélaginu
Flakkararnir og hafði af því
mikla ánægju.
Útför Hartmanns fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
andi eiginkonu sinni
Guðnýju Sturludótt-
ur frá Breiðadal í
Önundarfirði, f.
10.11. 1940. Þau
eignuðust sex börn
og bjuggu allan sinn
búskap á Sauðár-
króki. Börn þeirra
eru: 1) Ólöf Herborg,
f. 23.9. 1961, maki
Guðmundur Þór
Árnason, börn þeirra
eru Árni Rúnar og
Guðný Katla. 2) Hall-
dóra Kristín, f. 20.10.
1962, maki Stein-
grímur E. Felixson, börn þeirra
eru Guðný Erla, Kristján Vignir,
Elvar Ingi og Hartmann Felix. 3)
Gunnlaug, f. 4.10. 1964, maki
Elsku Mannsi.
Þegar ég horfi til baka til þeirra
ára sem ég fékk að kynnast þér og
endurminningarnar flæða yfir skort-
ir mig orð til að lýsa þeim tilfinn-
ingum og þakklæti sem býr mér í
brjósti. Ég veit ekki hvort aðrir hafa
átt betri tengdapabba en ég en
a.m.k. hefði ég ekki getað óskað mér
hans betri. Góðvild þín og bros yljaði
alltaf og traust þitt brást aldrei.
Afastrákarnir sem voru svo hændir
að þeir munu ætíð muna matarbílinn
sem þeir kölluðu svo, ferðirnar með
Mannsa afa og Guðnýju ömmu í hjól-
hýsið á Melstað, sjóferðirnar á litla
bátnum og svo ótalmargar aðrar
stundir. Þegar margs er að minnast
er ekki auðvelt að lýsa í fáum orðum
þeim hugsunum og tilfinningum sem
leita fram en eftirfarandi ljóðlínur
segja þó margt af því sem okkur
langar að segja:
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Arndís Brynja Jóhanns-
dóttir, Sigurður Sturla,
Magnús Óli og Ragnar Elí.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftanrjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíð vögguljóð.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku Mannsi minn, það er svo
sárt að hugsa til þess að þú sért bú-
inn að kveðja þennan heim.
Ég man fyrst eftir þér fyrir tæp-
um 20 árum, þegar ég 5 ára stelpu-
hnáta var orðin kærkominn gestur á
heimili ykkar Guðnýjar. Við Elva
yngsta dóttir þín vorum alveg eins
og tvíburar, yfirleitt eins klæddar og
alltaf saman.
Ég man hvað mér fannst nafnið
þitt skrítið, Hartmann eða Mannsi
eins og þú varst yfirleitt kallaður,
með tímanum varð nafnið fallegra og
fallegra, sem góð sál hafði að geyma.
Alltaf leyfðir þú mér að fljóta með,
ef þið voruð að fara að gera eitthvað
eins og ferðirnar í sveitina, hjólhýsið,
að taka upp kartöflur og allar ferð-
irnar í berjamó. Ég var líka svo lán-
söm að fá að kynnast sjómennskunni
hjá þér, þegar ég og Elva, smástelp-
ur, vöknuðum snemma og fórum
með þér á Blátindi, þessum ferðum
mun ég aldrei gleyma.
Elsku Mannsi minn, þú hefur bar-
ist hetjulegri baráttu, þar sem
Guðný og börnin þín hafa verið þín
stoð. Þú hefur sigrað margar hindr-
anir á þessum tólf árum, en samt var
stutt í húmorinn og brosið hjá þér.
Það eru forréttindi að hafa þekkt
svona góðan mann, sem hefur kennt
mér mikið í gegnum tíðina.
Með þessum sálmi kveð ég þig,
elsku Mannsi minn.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(Vald. Briem.)
Elsku Guðný og Elva, Lóa, Dóra,
Gudda, Ella, Gummi og aðrir að-
standendur, megi góði Guð styrkja
ykkur í þessari miklu sorg. Ég votta
ykkur mína dýpstu samúð, Guð
geymi ykkur.
Elísabet Sóley Stefánsdóttir.
HARTMANN
HALLDÓRSSON
Minningargreinum fylgi á sér-
blaði upplýsingar um hvar og
hvenær sá, sem fjallað er um, er
fæddur, hvar og hvenær dáinn,
um foreldra hans, systkini,
maka og börn, skólagöngu og
störf og loks hvaðan útför hans
fer fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálfum.
Formáli minn-
ingargreina