Morgunblaðið - 24.11.2001, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. NÓVEMBER 2001 45
✝ Björn ArnarrÁgústsson fædd-
ist á Hákonarstöðum
á Jökuldal 21. des-
ember 1918. Hann
lést á Sjúkrahúsinu
á Egilsstöðum 20.
nóvember síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru hjónin Vilhelm
Ágúst Ásgrímsson,
bóndi á Ásgríms-
stöðum í Hjalta-
staðaþinghá, f. 5.
ágúst 1888, d. 26.
júlí 1971, og Guð-
björg Alexanders-
dóttir húsmóðir, f. 23. júlí 1891,
d. 4. apríl 1974. Systkini Björns
voru Karl Ásgrímur, Helga Jó-
hanna, Vilhelmína Ingibjörg,
Sigrún Halldóra, Ragnar Hall-
dór, Guðjón Sverrir, Guðgeir,
Skúli Björgvin og Rannveig
Heiðrún. Björn kvæntist 26. des-
ember 1954 Þóru Einarsdóttur
frá Stóra-Steinsvaði. Eignuðust
þau hjónin fimm börn, þau eru:
1) Guðbjörg, búsett í Kópavogi,
maki Egill Pétursson, synir Guð-
bjargar og Reynis Kjerúlf eru
Arnþór Björn, unnusta hans er
Linda Jónína Steinarsdóttir, og
Rúnar Snær. 2) Kristjana, á
Borgarfirði eystra, maki Jón
Helgason, börn Magnús, unnusta
hans er Herborg
Eydís Eyþórsdóttir,
þeirra sonur er
Brynjar Þorri, og
Þórey Birna. 3)
Ágústa, á Egilsstöð-
um, maki Hafsteinn
Jónasson, þeirra
synir Viðar Örn og
Jónas Ástþór. 4)
Einar Sverrir, býr á
Eskifirði, maki Guð-
björg Þórdís Krist-
jánsdóttir, börn
Þóra og Guðjón
Arnarr. 5) Vilhelm
Ásgrímur, í Þor-
lákshöfn, maki Linda Björg Sig-
urðardóttir, börn Sigurður
Fannar og Guðbjörg Ragna.
Björn og Þóra byrjuðu búskap
á Ásgrímsstöðum en árið 1956 er
nýbýlið Móberg stofnað og þang-
að flytja þau árið 1958. Björn
var bóndi lengst af en stundaði
einnig vinnu utan heimilisins,
vann á Seyðisfirði á síldarárun-
un, við byggingu Lagarfossvirkj-
unar og eftir að þau hjónin
hættu búskap og fluttu í Egils-
staði 1982 starfaði hann hjá Raf-
magnsveitum ríkisins á Austur-
landi.
Útför Björns fer fram frá Eg-
ilsstaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Það smáa er stórt í harmanna heim –
höpp og slys bera dularlíki, –
og aldrei er sama sinnið hjá tveim,
þó sama glysi þeir báðir flíki.
En mundu, þótt veröld sé hjartahörð,
þótt hrokinn sigri og rétturinn víki,
bölið, sem aldrei fékk uppreisn á jörð,
var auðlegð á vöxtum í guðanna ríki.
Eitt bros – getur dimmu í dagsljós
breytt,
sem dropi breytir veig heillar skálar.
Þel getur snúizt við atorð eitt.
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti sem
brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
Ein hreyfing, eitt orð og á örskots
stund
örlaga vorra grunn vér leggjum, –
á óvæntum, hverfulum farandfund,
við flim og kerskni, hjá hlustandi
veggjum.
Hvað vitum vér menn? Eitt vermandi
ljóð,
ein veig, ber vort líf undir tæmdum
dreggjum.
– Hvað vill sá sem ræður? –
– Voldug og hljóð reis verkmanna sól
yfir múranna eggjum.
(Einar Ben.)
Hinsta kveðja, með kærri þökk.
Börn og tengdabörn.
Elsku afi, við þökkum þér fyrir all-
ar þær góðu stundir sem við höfum
átt með þér. Þær minningar muna
við geyma hvert og eitt á meðan við
lifum og deila með komandi kynslóð-
um.
Þú skilaðir góðu dagsverki og
varst hvíldinni feginn eftir vegferð
langa, því kveðjum við þig með sökn-
uði en án trega og biðjum guð að
geyma þig.
Eitt kvöld mun ég ganga til hvíldar
þreyttur og þjáður,
og þúsundir stjarna munu á himninum
skína.
Og þá mun ég hugsa um það allt,
sem gerst hefur áður,
og íhuga bljúgur og hreinskilinn tilveru
mína.
Og kringum minn banabeð fólkinu
samanég safna
og segi því alla þá visku, sem lífið mér
kenndi
og öðrum má lýsa til einhverra friðsælli
hafna,
svo erindisleysu í veröld mig herrann
ei sendi.
(Steinn Steinarr.)
Barnabörn og
barnabarnabörn.
BJÖRN
ARNARR
✝ Sigríður Sigurð-ardóttir fæddist
26. nóvember 1903.
Hún lést á sjúkrahúsi
Hólmavíkur fimmtu-
daginn 15. nóvember
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Sig-
urður Þórðarson,
bóndi á Stóra-Fjarð-
arhorni, f. 18. mars
1872, og kona hans
Kristín Kristjáns-
dóttir, f. 17. janúar
1870. Systkini Sigríð-
ar voru Sigurður,
Guðrún, Jón, Þórður, Þorgeir,
Hjörtur og Valdimar.
Sigríður giftist Alfreð Halldórs-
syni bónda frá Miðdalsgröf. Þar
hófu þau búskap. Tvö af börnum
þeirra fæddust á Miðdalsgröf,
Sigríður, f. 24. jan. 1928, og Hall-
dór, f. 22. apríl 1929.
Eftir nokkurra ára
búskap á Miðdals-
gröf fluttu þau bú-
ferlum að Stóra-
Fjarðarhorni og
bjuggu í tvíbýli á
móti Jóni Sigurðs-
syni og Maríu Sam-
úelsdóttur. Þar
fæddust þeim tveir
synir, Samúel, f. 25.
mars 1934, og Jón, f.
5. maí 1940. Árið
1955 flytja þau að
Kollafjarðarnesi og
búa þar til ársins 1975. Þá hætta
þau búskap og flytja til Hólmavík-
ur. Sigríður dvaldi síðustu árin á
Sjúkrahúsi Hólmavíkur.
Útför Sigríðar verður gerð frá
Kollafjarðarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Blessuð sértu, sveitin mín,
sumar, vetur, ár og daga,
engið, fjöllin, áin þín,
yndislega sveitin mín.
Heilla mig og heim til sín
huga minn úr jarðlægð draga.
Blessuð sértu, sveitin mín,
sumar, vetur, ár og daga.
(Sig. Jónsson frá Arnarvatni.)
Það má segja að vorið sé hvað falleg-
ast á landinu þar sem vetrarharkan
og myrkrið er hvað mest. Eftirvænt-
ingin eftir góðu sumri er mikil strax
og snjó tekur að leysa. Það var iðu-
lega á vorin eða snemma sumars sem
lagt var af stað frá Keflavík í lengstu
bílferð í heimi. Eftir bílveiki, öll þau
hlið sem þurfti að opna og loka á leið
okkar inn í landareignir bænda í sýsl-
unum, svo ekki sé talað um alla gulu,
rauðu og bláu bílana sem við vorum
búin að telja á leiðinni, að áfangastað-
ur var í vændum. Það var eins og him-
inninn hefði opnast fyrir okkur
krökkunum þegar keyrt var yfir
Bitruháls og Kollafjarðarnes blasti
við okkur. Síðan var keyrt fram hjá
Stóra-Fjarðarhorni þar sem afi og
amma bjuggu einu sinni og þar á eftir
Undralandi þar sem Þórður og Fríða
bjuggu.
Þegar keyrt er út úr Kollafirði
norðanmegin, þá kemur í ljós falleg-
asta kirkjustæði á Íslandi, þar sem
kirkjan á Kollafjarðarnesi stendur.
Eftirvæntingin sem fylgdi heimkom-
unni að bænum var hreint yndisleg.
Alltaf var amma, þessi hjartagóða og
einlæga kona, mætt á hlaðið, í kjóln-
um með svuntuna alveg eins og við
skildum við hana sumarið áður. Oftar
en ekki voru afi, Sammi og oft Sigga
einhvers staðar við húsverkin. Eftir
að allir höfðu heilsast með kossum, þá
sannfærði amma alla fjölskylduna um
að nú væru allir svangir og nú skyldi
fólkið setjast að snæðingi. Við eldhús-
borðið var leitað frétta, oft eftir lang-
an vetur. Að sjálfsögðu var amma bú-
in að undirbúa komu okkar með
ýmsum kræsingum, það sem við
krakkarnir kölluðum sveitamat.
Sveitastörfin hennar ömmu þóttu
okkur ávallt framandi og spennandi,
s.s. að mala kaffibaunir, snúa skil-
vindunni og fylgjast með þegar
smjörið var strokkað. Margt af mat-
reiðslustörfunum hennar ömmu end-
urtókum við krakkarnir síðan á okkar
eigin hátt „í búinu okkar“ á hólnum
við fánastöngina.
Margt annað er okkur minnisstætt
úr sveitinni, t.d. fjöru- og skeljaferðir,
kríueggjaleit, beljurnar þegar þeim
var hleypt út á vorin, bátsferðir, svo
ekki sé talað um fjárburðinn og kind-
urnar sem voru okkur eignaðar. Okk-
ur voru sérstaklega minnisstæðar
fjallagrasaferðirnar með afa og
fjallagrasamjólkin sem amma útbjó í
kjölfar ferðanna. Einnig munum við
vel eftir að hafa fengið að keyra bílinn
hans afa Tralla.
Með pabba og mömmu fórum við
einnig fjölmargar bílferðir um sveit-
irnar og heimsóknir á aðra sveitabæi.
Stór hluti af sveitamenningunni var
að sjálfsögðu bæjarferð til Hólmavík-
ur að hitta Jón, Svanní og krakkana.
Það má segja að amma hafi alla tíð
unað sveit sinni heitt og öllu því fal-
lega sem fylgir sveitamennskunni s.s.
vorinu, fuglunum og blómunum. Sem
lýsandi dæmi um hennar innri mann-
eskju var rjúpan, fuglinn sem hún
vildi helst af öllu ekki leggja sér til
munns sökum fegurðar og væntum-
hyggju.
Þó svo að okkur séu minnisstæð
verkin sem unnin voru í sveitinni og
tengsl ömmu við þau, þá kemur oftar
en ekki upp í hugann umhyggja henn-
ar fyrir fólkinu sínu. Hún var nánast
fram á síðasta dag ávallt ræðin og
spurul á líðan og heilsu fólksins í fjöl-
skyldunni, frændfólks og vina. Einnig
hafði hún sérstaklega mikla ánægju
af því að gleðja okkur börnin með alls
kyns hlutum sem hún kallaði lítilræði.
Sérstaklega var okkur minnisstætt
brosið og glampandi augun af gleði og
væntumþykju þegar hún færði okkur
börnunum þessar litlu gjafir sem okk-
ur þóttu alls ekki litlar.
Það má með sanni segja að við
krakkarnir höfum verið heppin að
njóta návistar ömmu á blómaskeiði
ævi hennar, sem hún seinna kallaði
sín bestu búskaparár, þ.e.a.s. búskap-
urinn á Kollafjarðarnesi. Þannig
veitti hún okkur ómetanlega innsýn
inn í búskaparhætti og daglegt líf
sveitamennskunnar á okkar bernsku-
skeiði.
Eftir að afi dó og við flest orðin full-
orðin, þá má segja að við höfum
kynnst ömmu á annan og nýjan hátt,
þá við aðrar aðstæður. Heimsóknir
okkar til hennar á Hólmavík, við sum
hver þá komin með eigin fjölskyldur,
veittu bæði okkur og henni ógleyman-
legar samverustundir. Þó að aðstæð-
urnar hefðu breyst, þá var það sama
hlýjan og gestrisnin sem einkenndi
hennar framkomu. Það var með ein-
dæmum hvað svona öldruð kona hélt
ávallt reisn sinni bæði í háttalagi og
samtölum.
Rétt eins og viðskilnaðurinn við
ömmu þegar lagt var af stað frá
Kollafjarðarnesi til Keflavíkur í minn-
ingunni, þá er viðskilnaðurinn nú erf-
iður og söknuðurinn sár. Eftir munu
lifa með okkur fallegar minningar og
mikið þakklæti til ömmunnar okkar,
sem hvarvetna fylgdi sínu hlýja og
einlæga hjarta á sinni löngu lífsævi.
Sigrún Halldórsdóttir,
Sigríður Kr. Halldórsdóttir,
Alfreð Halldórsson,
Valdimar Halldórsson.
Það að hafa verið barn upp úr miðri
síðustu öld hafði kosti sem börn í dag
fara í mörgum tilfellum á mis við. Eitt
af því sem lítið er þekkt á okkar tím-
um er að senda börn í sveit, sumar-
langt. Að hafa orðið þess aðnjótandi
að fá tækifæri til að komast í sveit
voru forréttindi. Einnig voru mikil
forréttindi að fá tækifæri að vera hjá
góðu fólki, fólki sem bar umhyggju
fyrir sumarbörnum sínum, bar virð-
ingu fyrir þeim og kenndi þeim að
umgangast landið og dýrin af virð-
ingu. Þannig heimili lenti undirrituð
á, í Kollafjarðarnesi í Strandasýslu,
þá aðeins sex ára gömul og hafði aldr-
ei farið að heiman. Hafði ekki séð
nema eina manneskju á heimilinu,
hana Siggu Alfreðs. En foreldrar
mínir treystu þessu fólki fyrir
barninu sínu og voru þau traustsins
verð. Auðvitað komu tímabil þar sem
sumarbarnið vildi helst fara heim, en
þau tímabil gengu hratt yfir. Og það
að hafa dvalið í sex sumur í sveitinni
hjá Siggu og Alfreð segir bara eitt, að
þar var gott fólk.
Hún frænka mín sem ég kveð nú
var mikil mektarkona, og hún og
hennar fólk kenndu okkur börnunum
að umgangast lífið og náttúruna með
virðingu, en um leið fengum við ómet-
anlega fræðslu í náttúrufræðum, sem
lærðust á vettvangi og sýnikennslan
var endalaus. Hún Sigga var alltaf
vinnandi. Enda var stóru og mann-
mörgu heimili að stjórna. Gestagang-
ur var mjög mikill og í minningunni
var ekki sá dagur að ekki kæmu gest-
ir. Enginn kom að Kollafjarðarnesi án
þess að fá kaffi, og ekki bara kaffi
heldur veitingar af rausn. Aldrei
heyrðist talað um að gestagangur
væri of mikill eða vinnan við og kring-
um gesti væri aukaálag, en sem full-
orðin manneskja í dag geri ég mér
grein fyrir þeirri geysilegu vinnu sem
fólst í gestamóttökum. Þær mæðgur
Sigga og Sigga Alfreðs voru mjög
samhentar og geysilega dugmiklar,
öðruvísi hefði þetta ekki gengið með
þeim hætti sem raun bar. Eftir að
sumardvöl minni lauk minnkaði sam-
band mitt við sveitina, en alltaf frétti
ég af fjölskyldunni. Síðustu ár reyndi
ég að heimsækja Siggu á haustin áður
en færð fór að spillast. Seinni ár var
minnið farið að gefa sig og greinilega
jókst það ár frá ári. En eitt var alltaf
ákveðið í hennar huga þótt hún væri
jafnvel illa áttuð á stað og stund, það
var að gestirnir fengju kaffi og með
því. Annað sem var einkennandi fyrir
hana var að gefa hnyttin og markviss
tilsvör, og því hélt hún líka, sem best
kom í ljós þegar ég fór í mína árlegu
heimsókn til hennar í október s.l., en
þá sló hún jafnvel á létta strengi. Ég
er ósegjanlega þakklát fyrir þá dag-
stund sem ég átti með henni þá, hún
var að vísu alveg orðin rúmliggjandi
en þennan dag áttum við mjög
skemmtileg samtöl og gátum rifjað
upp gamlar minningar frá sumrunum
á Kollafjarðarnesi. Ég kveð frænku
mína Sigríði Sigurðardóttur með
þakklæti og mun ég geyma góðu
minningarnar frá barnsárum mínum
á góðum stað í huga mér.
Halla.
Jæja, amma mín, núna ertu farin.
Mér fannst það skrítið þegar ég var
yngri og þú talaðir um það þegar þú
yrðir farin. Mér er löngu hætt að
þykja það skrítið. Núna þegar ég get
ekki sofnað á kvöldin fer ég að hugsa
um þig.
Ég var á níunda ári þegar þú fluttir
úr sveitinni. Ég man eftir baldurs-
bránum í fjörunni, kúmenblómunum
við tröppurnar, gráu kisu sem átti
körfu í fjósinu, búinu í kastalanum og
svo mörgu öðru. Við fórum alltaf beint
í búrið og fengum að mala kaffi, það
var svo gaman, þú leyfðir okkur það
enda varstu svo mikil kaffikerling. Ég
var ekki gömul þegar ég fór að
drekka kaffi með þér, Sammi sagði að
það væri eins og kálfaskol með svona
mikilli mjólk, núna drekk ég svart
eins og þú.
Ég á svo margar minningar um þig,
amma mín, við að baka kleinur, ég
sneri bara við en þú gerðir allt hitt. Þú
í berjamó með tínu og mjólkurbrúsa,
hangikjötið í hádeginu á jóladag. Ég
kom alltaf hlaupandi niður brekkuna
og þú sást mig í eldhúsglugganum.
Ég var bara sautján ára þegar ég
eignaðist elstu dóttur mína Svanhildi.
Þú passaðir hana oft meðan ég var að
snúast í búðina, bankann og þesshátt-
ar. Þú sauðst egg handa henni, spil-
aðir við hana og hún lék sér að gler-
kúlunni sem var undir sjónvarpinu.
Eftir að ég flutti til Ísafjarðar töl-
uðum við mikið saman í símann, alltaf
lengst þegar vont var veður.
Ég var svo fegin að geta komið
heim og verið hjá þér síðustu dagana,
setið hjá þér og haldið í höndina á þér.
Elsku amma mín, nú veit ég að þér
líður vel.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesú, í þína hönd.
Síðast þegar ég sofna fer,
sitji guðs englar yfir mér.
(Hallgr. Pét.)
Þín
Sigríður.
SIGRÍÐUR
SIGURÐARDÓTTIR
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró- og greiðslukortaþjónusta