Morgunblaðið - 10.02.2002, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 SUNNUDAGUR 10. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Frímann Gunn-laugsson fæddist
í Reykjavík 27. mars
1933. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
2. febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Gunnlaugur
Einarsson, bifreiða-
stjóri í Reykjavík, f.
22.4. 1906 í Reykja-
vík, d. 6.8. 1964, og
Katrín Regína Frí-
mannsdóttir, f.
12.10. 1906 á Bíldu-
dal, d.10.10. 1961.
Bróðir Frímanns er Einar Gunn-
laugsson, f. 26.12. 1942, hans kona
er Hanna Garðarsdóttir.
Frímann giftist Karólínu Guð-
mundsdóttur 1931 á Ísafirði. Hún
er dóttir Guðmundar Ólafs Helga
Rósmundssonar, f. 1908, d. 1984,
og Sigríðar Guðjónsdóttur, f.
1912. Börn Frímanns og Karólínu
eru: 1) Guðmundur Heiðar, f.
1952, kona hans Elísabet Hjör-
leifsdóttir, börn þeirra eru Jó-
hann, Valgerður, Lárus Arnór
sonur Guðmundar og Hjörleifur
Árnason sonur Elísabetar. 2)
Gunnlaugur, f. 1954, kona hans
Guðlaug Halla Ísaksdóttir, börn
þeirra eru Silja og Sara. 3) Íris
Daníelsdóttir, hennar maður (skil-
in) Kjartan Þór Friðleifsson, börn
þeirra eru Arnór Willard og Andri
Már.
Frímann var rafvirki að mennt
en starfaði lengst af við annað.
Meðal annars var hann hótelstjóri
Skíðahótelsins í Hlíðarfjalli og í
mörg ár rak hann Sport- og hljóð-
færaverslunina á Akureyri. Frá
1985 og til lokadags var hann
framkvæmdastjóri og starfsmað-
ur Golfsambands Íslands.
Frímann var kunnur fyrir störf
sín í íþróttahreyfingunni víða um
land. Hann var formaður hand-
knattleiksdeildar KR, Skíðaráðs
Akureyrar, Golfklúbbs Akureyrar
og Handknattleiksdómarafélags
Reykjavíkur. Frímann var hand-
knattleiksþjálfari og þjálfaði með-
al annars KR, ÍR, ÍBA, KA,
Breiðablik svo og öll landslið HSÍ
frá 1959 til 1964.
Frímann var sæmdur mörgum
heiðursmerkjum íþróttahreyfing-
arinnar. Hann fékk gullmerki
Golfsambands Íslands, Íþrótta-
sambands Íslands og Handknatt-
leikssambands Íslands. Hann
hlaut gullkross Íþróttasambands
Íslands árið 1998 og Golfsam-
bands Íslands ári síðar. Hann varð
heiðursfélagi Handknattleiksdóm-
arafélags Íslands árið 1993.
Útför Frímanns fer fram frá
Bústaðakirkju á morgun, mánu-
daginn 11. febrúar, og hefst at-
höfnin klukkan 10.30.
þeirra eru Auður Kar-
en, Ása Katrín og Ar-
on Tjörvi. 3) Sigríður,
f. 1956, hennar maður
Marteinn Reynisson
(skilin), sonur þeirra
Ari og dóttir Sigríðar
Karólína Baldvins-
dóttir. 4) Karl, f. 1959,
kona hans er Bryndís
Þórhallsdóttir, börn
þeirra eru Pétur,
Bjarni og Friðrik. 5)
Katrín Regína, f.
1959, hennar maður
er Haraldur Bjarna-
son og börn þeirra
eru Bjarni, Kristín og Karólína.
Seinni kona Frímanns er Hildur
Jónsdóttir, f. 10.11. 1935 í Vest-
mannaeyjum, kennari. Foreldrar
hennar hétu Jón Magnússon frá
Sólvangi í Vestmannaeyjum, f.
13.8. 1904, d.17.4. 1961, og Sig-
urlaug Sigurjónsdóttir, f. 24.7.
1915 á Seyðisfirði, d. 25.1. 1990.
Börn Hildar og Daníels W.F.
Traustasonar, f. 18.6. 1928, d.
27.9. 1981, eru: 1) Jón Haukur
Daníelsson, kona hans Erna Lín-
dal Kjartansdóttir, börn þeirra
Daníel W.F., Hildur og Hafdís. 2)
Úlfar Daníelsson, hans kona (skil-
in) Hrönn Bergþórsdóttir, börn
Elsku Frímann. Það er erfitt að
trúa því að þú sér látinn. Við sem
höfum verið svo mikið saman. Það
er erfitt að vita til þess að sam-
verustundirnar verði ekki fleiri. Ég
er einstaklega lánsamur að hafa átt
þig að og þrátt fyrir þá miklu sorg
sem er í brjósti mínu fyllist ég
þakklæti þegar ég hugsa til baka yf-
ir þann tíma sem við áttum saman.
Ég er mjög þakklátur fyrir það
að þú hittir hana mömmu og þið
tókuð að búa saman. Þú greinilega
heillaðir hana og kenndir henni þá
frábæru íþrótt golf. Svo varstu
henni líka góður félagi og sambýlis-
maður. Við systkinin, Jón Haukur,
Íris og ég, töluðum oft um það hve
mamma var heppin og hvað það var
nú gaman að nú væri hún komin á
fullt í sportið, við sem héldum að við
værum íþróttafólkið í fjölskyldunni.
En okkur fannst boltinn fulllítill
sem þið voruð að elta. Almennilegar
íþóttir hafa stóran bolta svo sem
handbolta og fótbolta. En þegar
fram liðu stundir varð okkur ljóst
að þú hafðir kynnt hana fyrir hinni
fullkomnu íþrótt. Eftir það þurfti
ekki að spyrja hvar þið voruð, alltaf
á golfvellinum. Þið voruð ótrúleg.
Ég verð að þakka þér fyrir hve
fljótur þú varst að ákveða að stelp-
urnar mínar skyldu vera afabörn
þín og eru þær báðar innilega þakk-
látar og sakna þín mikið. Sara sakn-
ar þín mikið. Það er ekki auðvelt
fyrir svona tíu ára stelpu að missa
svona góðan afa. Silja er ósátt við
að þú sért farinn, þú sem hjálpaðir
henni svo mikið og varst henni alltaf
innan handar, alltaf tilbúinn að
hjálpa og gefa ráð. Það var gaman
að heyra ykkur tala um íþróttir. Ef
Silja hélt með þeim hvítu í svörtu
stuttbuxunum hélst þú með þeim
rauðu eða röndóttu, og sama var
með Söru. Alltaf endaði þetta á einn
veg með brosi, hlátri og faðmlögum.
Þeim finnst báðum óréttlátt að þú
sért farinn.
Þau ár sem við höfum þekkst höf-
um við alltaf haft nóg um að tala, og
alltaf gátum við skipst á skoðunum
og þegið ráð sem var nú yfirleitt á
annan veginn, þú gafst og ég þáði.
Þú kenndir mér golf, takk fyrir, en
ekki nógu vel því ég vann þig aldrei.
Fyrir tveimur árum tók ég við
starfi svipuðu og þínu, þú varst hjá
Golfsambandinu en ég við golf-
klúbb. Það get ég alveg sagt að ég
hefði aldrei komist í gegnum fyrsta
árið án þinnar hjálpar. Þú varst
minn gúrú, mitt uppflettirit og alltaf
var hægt að leita til þín. Ég hafði
það á tilfinningunni að á mótadög-
um fjórum til fimm tímum eftir síð-
asta rástíma biðir þú við símann eft-
ir að ég hringdi, sem ég og gerði, og
alltaf fékk ég svör við öllum mínum
spurningum og hugleiðingum. Létt-
ur hláturinn og lokasvarið: „Ég
heyri í þér eftir smástund,“ og auð-
vitað var annað símtal, önnur
spurning eða þakkir fyrir góðan
dóm og ráðleggingu. Það var svo
gott að hafa þig og aðgang að allri
þinni kunnáttu. Ég verð að segja
það að fyrir mig og golfið í landinu
er missir okkar mikill. Þú starfaðir
mikið sem dómari bæði í handbolta
og golfi og fyrir mörgum virtist þú
vera ákveðinn og staðfastur eins lög
og reglur segja fyrir, en hugurinn
var alltaf heill og hjartað hlýtt. Það
fundu þeir vel sem þér kynntust.
Ég er þakklátur fyrir að hafa átt
þig fyrir vin, samband okkar var af-
ar gott og sérstakt. Ég gat alltaf
leitað til þín og fengið ráðleggingar.
Við skildum alltaf hvor annan og
áttum auðvelt með að vinna saman.
Ég á eftir að sakna þess að geta
ekki rætt við þig um golf og íþróttir
almennt, spurt þig ráða og notið
samveru þinnar. Ég á eftir að sakna
svo margs.
Elsku Frímann, takk fyrir allt.
Úlfar Daníelsson.
Allt var kyrrt og allt var hljótt
miður dagur varð sem nótt
sorgin bjó sig heiman að
englar himins grétu í dag, í dag.
Þessi litli lagstúfur er úr laginu
Englar himins grétu í dag eftir KK.
Mér finnst þessi texti lýsa því vel
hvernig tilfinning var innra með
mér laugardaginn 2. febrúar þegar
afi minn, Frímann Gunnlaugsson,
kvaddi þennan heim. Síðastliðna
daga hef ég leitt hugann að því út á
hvað allt lífið, tilvera okkar og dauð-
inn gengur og hver tilgangurinn
með því sé. Enn hef ég ekki fundið
neina betri útskýringu á því en að
það hlýtur að vera einhver tilgangur
með þessu. Hluti af þessum spurn-
ingum vaknaði þegar ég ræddi þessi
mál við afa fyrir nokkrum mánuð-
um. Núna veita svör hans við þess-
um spurningum mér huggun.
Í raun kynntist ég afa mínum
ekki mikið fyrr en ég hóf háskóla-
nám og fluttist til Reykjavíkur fyrir
tæpum fjórum árum. Síðasta ár er
mér þó sérstaklega minnisstætt en
þá lá afi mikið inni á Landspítalan-
um á deildinni sem ég var að vinna
á. Á þeim tíma kynntist ég vel þeim
manni sem afi hafði að geyma. Það
er mér dýrmæt gjöf sem ég geymi
vel.
Árið sem liðið er var afa mjög
erfitt og sárt fannst mér að horfa
upp á þjáningar hans og geta lítið
sem ekkert gert við þeim. Afi
reyndist mér góður afi og vinur,
hann hvatti mig alltaf áfram í því
sem ég tók mér fyrir hendur, hvort
sem það var í skólanum, íþróttunum
eða vinnunni. Núna standa eftir hjá
mér góðar minningar um þær
stundir sem við áttum saman og all-
ar samræður okkar um allt milli
himins og jarðar. Það var alltaf
hægt að tala við afa og gott var að
ræða við hann. Ég sakna þess.
Ég veit, elsku afi minn, að líf þitt
hefur ekki alltaf verið dans á rósum
og ég veit að þú vildir ekki lifa því
lífi sem þér bauðst núna undir lokin.
Það er því eigingirni hjá mér að
hafa viljað hafa þig aðeins lengur
hjá okkur í þessum heimi. Loksins
er ósk þín uppfyllt og þú fékkst það
sem þú vildir og ég veit að þér líður
betur í þeim heimi þar sem sál þín
dvelur nú. Ég hugsa því til þín þar
sem þú stendur í góðu veðri með
golfkylfu í hendi og horfir á eftir
kúlunni hverfa á bak við næstu hæð.
Tekur síðan golfsettið þitt og geng-
ur af stað á vit nýrra ævintýra og
nýs lífs þar sem þér líður vel.
Elsku afi, takk fyrir allan tímann
sem við áttum saman, hann er mér
ógleymanlegur. Allar minningarnar
sem ég á um þig og okkar samskipti
eru plástur á hjarta mitt þessa dag-
ana.
Þótt augum ég beini
út í ómælis
geim,
ertu samt nálægur mér.
Því stjarnanna blik
og birtan frá
þeim
ber mér glampa
frá þér.
(Hala Satavahana.)
Þín
Auður Karen
Gunnlaugsdóttir.
„Hann afi dó í morgun,“ sagði
mamma í símann þegar hún vakti
okkur á laugardaginn. Við vissum
að hverju dró og vorum svo sem
ekkert hissa en það var erfitt að
heyra að stundin væri komin. Hann
hafði verið veikur svo lengi og barð-
ist við heilsuleysið með öllum kröft-
um í mörg ár.
Við vorum orðin vön því að sjá
afa eldsnemma á Keflavíkurflugvelli
þegar við komum rauðeygð úr flug-
vélinni, fá góðan íslenskan morg-
unmat með nýju flatbrauði og
hangikjöti og fá svo að fleygja okk-
ur niður hjá honum og Hildi áður en
við gátum farið að njóta Íslands-
dvalarinnar. Í minningunni er þetta
alltaf á björtum, kyrrum íslenskum
sumarmorgni þegar útsýnið yfir
sjóinn og Esjuna er hvað fallegast
af Seltjarnarnesinu.
Þessar fáu og stuttu stundir sem
við áttum með honum erum við
þakklát fyrir og komum til með að
sakna.
Hafðu þökk fyrir allt og allt,
elsku afi.
Bjarni, Kristín og Karólína.
Leiðir okkar og Frímanns lágu
saman þegar hann tók upp sambúð
við Hildi árið 1986. Síðan voru sam-
skipti mikil með gagnkvæmum
heimsóknum, lengi í nábýli í Vest-
urbænum. Frímann tók vel og hlý-
lega á móti gestum og veitti vel. Um
það voru þau Hildur samhent, eins
og um golfáhugann. Áhugamál okk-
ar voru ólík, því að segja má að
íþróttirnar hafi átt hug Frímanns
allan, en einhvern veginn gekk
ágætlega að finna þar meðalveg og
umræðuefni, bæði af persónulegu
sviði og sviði þjóðmálanna.
Barátta þessa hrausta manns við
sjúkdóma varð löng og erfið, því
segja má að fleiri banvænir sjúk-
dómar en einn hafi herjað á hann
með tangarsókn í mörg ár. Með að-
dáun og oft furðu fylgdumst við
með mótstöðuafli Frímanns og bar-
áttuþreki. Aðferð hans var sú að
standa uppréttur hvað sem á dundi,
forðast sjúkrahús eftir megni, vera
heima og fara í vinnu eins og ekkert
hefði í skorist, þótt hann væri fár-
veikur. Hann kvartaði sjaldan en
gat þó talað opinskátt um veikindin
og afleiðingar þeirra þegar svo bar
undir. Oft var þreytan og þjáningin
mikil, og áreiðanlega var það tíðum
síðasta árið að hann óskaði að enda-
lokin færu að koma þótt það væri
andstætt skapi hans að gefast upp
og hann berðist fyrir lífinu til síð-
asta andartaks.
Við kveðjum Frímann með þakk-
læti fyrir samverustundir og send-
um Hildi og öðrum aðstandendum
samúðarkveðjur.
Unnur A. Jónsdóttir og
Vésteinn Ólason.
Vinur minn og félagi til margra
ára, Frímann Gunnlaugsson, er fall-
inn frá. Eftir langa og stranga bar-
áttu. Hann var ekki á því að gefast
upp, hann Frímann. Í níu ár hefur
hann tekist á við manninn með ljá-
inn og hvergi látið deigan síga, fyrr
en lokarimman hófst. Þá dró af hon-
um. Frímann starfaði hjá golfsam-
bandinu, sem er með skrifstofur í
húsakynnum ÍSÍ, í Laugardalnum
og þar var hann mættur á hverjum
morgni og fundum okkar bar saman
í matmálstímum, á göngum og í
samskiptum í daglegu starfi. Hress
í bragði, hláturmildur og áhugasam-
ur um hvaðeina, sem að höndum
bar. Alveg eins og ég hafði þekkt
hann og munað eftir honum, frá því
fyrsta þegar Frímann lék handbolta
með KR í gamla Hálogalandi,
stjórnandi og fyrirliði, kappsamur
og kraftmikill. Leikgleðin og sig-
urviljinn smitaði út frá sér og að því
leyti var hann fyrirmynd annarra,
að enginn er annars bróðir í leik, en
að leik loknum var Frímann fyrstur
til að taka í hönd keppinautanna og
gleðjast yfir kappleiknum, hvort
heldur í sigri eða ósigri. Háttvísi
Frímanns Gunnlaugssonar, hæv-
erska og kurteisi í garð annarra,
var aðalsmerki þessa góða manns,
sem vann af svo mikilli ástríðu fyrir
íþróttirnar.
Enda þótt hann hefði alist upp í
handbolta og komist til metorða og
álits á þeim vígstöðvum á sínum
yngri árum lét hann ekki þar við
sitja. Hann fluttist búferlum til Ak-
ureyrar með fjölskyldu sinni og
gerðist forstöðumaður skíðahótels-
ins í Hlíðarfjalli. Þar ólust upp
börnin þeirra Karólínu, sem sum
urðu afreksmenn á skíðum og hann
sjálfur rak þar sportvöruverslun og
sinnti skíðamálum og íþróttamálum
af áhuga.
Þegar Frímann flutti sig suður
aftur hafði hann fengið golfbakter-
íuna og réðst til starfa hjá Golf-
sambandi Íslands. Þar undi hann
hag sínum vel, var vakinn og sofinn
yfir framförum hjá golfiðkendum og
á golfvöllum landsins. Vann meðal
annars það þrekvirki, eftir að hann
kenndi sér meins, að taka út alla
golfvelli landsins og leggja fram til-
lögur til úrbóta.
Fyrst og síðast var Frímann ein-
lægur íþróttaáhugamaður, sem var
glæsilegur fulltrúi þess kjörorðs að
gera drengi að mönnum og menn að
drengjum. Drenglundaður, heiðar-
legur, heilsteyptur, hreinræktuð
perla í starfi og leik.
Fráfall hans kemur ekki á óvart,
en samt söknum við hans, vinnu-
félagar, samstarfsmenn og sam-
ferðamenn, þegar þessi gamli vest-
urbæingur og sómamaður hefur
kvatt í síðasta sinn.
Ég votta fjölskyldu hans og Hildi
innilega samúð mína og þakka, fyrir
hönd íþróttahreyfingarinnar, fyrir
ómæld viðvik og góða liðveislu í
hálfa öld.
Ellert B. Schram,
forseti ÍSÍ.
Fréttin um andlát Frímanns
Gunnlaugssonar kom ekki á óvart,
hann hafði um árabil átt við erfiðan
sjúkdóm að eiga og var greinilegt
undir það síðasta að þeirri glímu
var að ljúka. En eins og sannur
íþróttamaður gafst hann ekki upp,
barðist til síðasta dags, staðráðinn í
að hafa betur.
Það var gæfa Golfsambands Ís-
lands að fá hann sem framkvæmda-
stjóra í apríl 1985 þegar hann var
ráðinn fyrsti starfsmaður sam-
bandsins. Það kom því í hans hlut
að skipuleggja starfið og móta.
Reynsla hans úr öðrum íþrótta-
greinum kom þar að góðum notum,
en einnig bjó hann yfir mikilli þekk-
ingu á golfíþróttinni enda starfað í
stjórn og stýrt Golfklúbbi Akureyr-
ar.
Frímann lagði sig fram um að
setja sig vel inn í flókin atriði golf-
reglna og forgjafarmála og stýrði
þeim málum með myndarbrag en
hann var einnig mikill áhugamaður
um sögu íþróttarinnar og passaði að
halda til haga upplýsingum og
gögnum sem sneru að golfinu. Á
náttborðinu hjá honum voru yfir-
leitt upplýsingarit um hin ýmsu
málefni golfíþróttarinnar. Var hann
því fljótlega orðinn eins og gang-
andi alfræðiorðabók um allt sem
íþróttina varðaði. Vegna þess var
því oft hringt í Frímann og hann
beðinn um að leysa úr vafamálum.
Þá var ekki spurt um stað eða
stund, enda var ekki unnið eftir
stimpilklukkunni á þeim bænum.
Hann var boðinn og búinn til að
leysa hvers manns vanda eins vel og
honum var unnt. Eins og gjarnt er
með stór samtök eru ekki allir á eitt
sáttir um úrlausn mála og oft hart
deilt. Kom þá þekking hans á mál-
efnum íþróttarinnar sér vel, því fáir
treystu sér til að deila við hann um
málefni sem vörðuðu íþróttina.
Samstarf GSÍ við golfklúbbana
hefur alltaf verið ákaflega gott og
farsælt og eiga störf Frímanns stór-
an þátt í því, enda lagði hann
áherslu á að vera í góðu sambandi
við klúbbana og forsvarsmenn
þeirra. Var það undir það síðasta
orðið ærið verk þar sem í dag eru
klúbbarnir orðnir 56 og félagar
orðnir um 10.000.
Frímann vann hjá golfsamband-
inu til æviloka en síðustu árin hafði
hann yfirumsjón með dómaramálum
og úttektum á golfvöllum. Á því
starfi hafði hann óbilandi áhuga og
mætti til vinnu þrátt fyrir að bar-
áttan við krabbameinið væri farin
að taka af honum sífellt stærri toll.
Stjórn Golfsambands Íslands
kveður nú einn af sínum bestu fé-
lögum, hans störf verða seint full-
metin. Fyrir hönd Golfsambands Ís-
lands færi ég ástvinum hans
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Golfsambands Ís-
lands,
Júlíus Rafnsson.
Eftir margra ára hetjulega bar-
áttu hlaut að koma að því að Frí-
mann yrði að láta í minni pokann
fyrir þeim sjúkdómi sem herjaði á
hann um langt árabil. Við sem
þekktum Frímann ræddum það oft,
FRÍMANN
GUNNLAUGSSON