Morgunblaðið - 10.02.2002, Blaðsíða 38

MINNINGAR
38 SUNNUDAGUR 10. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ GuðmundurGuðbrandsson
fæddist í Lækjar-
skógi í Laxárdal í
Dalasýslu 29. nóv-
ember 1925. Hann
lést á Landspítalan-
um við Hringbraut
1. febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Guðbrandur
Kristjón Guðmunds-
son, f. 5.4. 1887, d.
7.2. 1978, og Arndís
Magnúsdóttir, f.
30.5. 1891, d. 16.7.
1948. Systkini Guð-
mundar eru: 1) Guðrún, f. 17.4.
1913, d. 27.6. 1993; 2) Magnús, f.
6.9. 1918, d. 10.2. 1968; 3) Þur-
íður Sigrún, f. 3.1. 1921; 4) Krist-
ín Þórhildur, f. 15.5. 1922; 5)
Helga Áslaug, f. 28.7. 1923; 6)
Inga Aðalheiður, f. 20.7. 1929, og
7) Böðvar Hilmar, f. 16.1. 1933.
Guðmundur kvæntist 10. júní
1961 eftirlifandi eiginkonu sinni,
Hjördísi Öldu Hjartardóttur, f. á
Hellissandi 1.7. 1934. Foreldrar
hennar voru Hjörtur Cýrusson, f.
26.7. 1891, d. 3.5. 1971, og Sig-
urrós Hansdóttir, f. 30.4. 1898, d.
11.12. 1970. Börn Guðmundar og
Öldu eru: 1) Sigurrós, f. 19.6.
1956, gift Hreiðari Sigtryggs-
syni, f. 6.7. 1956,
börn þeirra: Guð-
mundur, f. 12.8.
1983, Hjördís Alda,
f. 6.4. 1986, og Auð-
ur, f. 15.5. 1988; 2)
Guðbrandur, f. 7.6.
1962, kvæntur
Hrafnhildi Hrafn-
kelsdóttur, f. 15.6.
1963, börn þeirra:
Ragnheiður, f. 6.9.
1992, og Guðrún
Inga, f. 21.3. 1995;
3) Þröstur, f. 23.2.
1965, kvæntur
Hörpu Hauksdótt-
ur, f. 13.7. 1962, sonur þeirra er
Bjarni, f. 7.7. 1998.
Guðmundur vann öll almenn
störf til sveita sem ungur maður
vestur í Dölum. Hann flutti til
Reykjavíkur árið 1949 og bjó þar
til æviloka en tengdist æsku-
stöðvunum ætíð sterkum bönd-
um. Í Reykjavík vann Guðmund-
ur m.a. við bílaviðgerðir og
silfursmíði en hóf störf hjá blikk-
smiðjunni Glófaxa árið 1963 og
starfaði þar til 1995. Sveinspróf í
blikksmíði tók Guðmundur 1979.
Útför Guðmundar fer fram frá
Grafarvogskirkju á morgun,
mánudaginn 11. febrúar, og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Rúmlega aldarfjórðungur er frá
því ég kom fyrst á heimili tengda-
foreldra minna í Nökkvavogi 17,
Guðmundar Guðbrandssonar, sem
við kveðjum nú, og Öldu Hjartar-
dóttur, konu hans. Alda tók mér
strax ljúflega en Guðmundur fór
varlegar í sakirnar. Við áttum til að
sitja saman í stofunni drykklanga
stund án þess að mæla orð af munni.
Það var ekki fyrr en hann sá að
dóttir hans ætlaði að halda í þennan
pilt, sem var farinn að venja komur
sínar á heimilið, að hann veitti hon-
um athygli. Við Guðmundur töluð-
um reyndar aldrei mikið um hlutina
en sögðum þó allt sem segja þurfti á
einn eða annan hátt. Guðmundur lét
fyrst og fremst verkin tala. Með
okkur tókst traust og góð vinátta
sem aldrei bar skugga á og ég mun
búa að alla tíð.
Guðmundur fæddist í Lækjar-
skógi í Dalasýslu. Á þriðja ári fékk
hann berkla og dvaldi næstu fimm
árin á Vífilsstöðum, fjarri fjölskyldu
og vinum. Hann hitti móður sína að-
eins einu sinni á þessu tímabili. Erf-
itt er að ímynda sér líðan lítils barns
við þessar aðstæður eða setja sig í
spor átta ára drengs sem kom heim
í Dalina eftir langa fjarveru. Við
getum einungis reynt gera okkur í
hugarlund hve djúp spor vistin á
berklahælinu kann að hafa markað í
barnssálina. Og líkamleg merki
þessarar fyrstu sjúkrahúslegu bar
Guðmundur alla ævidaga sína.
Berklarnir hlupu í hnjálið sem
þurfti að festa og gekk hann með
stíft hné á vinstra fæti eftir það.
Guðmundur fluttist til Reykjavík-
ur um 1950 og bjó þar til dauðadags.
Hann stundaði ýmsa vinnu þar til
hann réðst til starfa í blikksmiðjunni
Glófaxa snemma á sjöunda áratug
síðustu aldar. Hann bar vinnuveit-
endum sínum alltaf gott orð og var
trúr og tryggur í starfi sínu. Leitun
var að betri verkmanni. Stundvísi
var honum í blóð borin, hann mætti
fyrstur manna á morgnana og fór
með síðustu mönnum í lok vinnu-
dags. Þar fór maður sem axlaði
ábyrgð á verkum sínum og hægt var
að stóla á. Guðmundur lauk sveins-
prófi í blikksmíði árið 1979. Seinna
sýndi hann mér stoltur sveinsstykk-
ið sem var listilega smíðað og bar
vitni um hagleik og verklagni. Alls
þessa fékk ég að njóta. Hann gaf
góð ráð við bílaviðgerðir og seinna
við húsbyggingu þar sem hann lá
ekki á liði sínu.
Guðmundur lét ekki fötlun sína
aftra sér frá því að gera það sem
hugurinn stóð til. Hann þótti
snemma frábær dansari og það var
því ekki að undra að hann skyldi
einmitt hitta verðandi eiginkonu
sína á dansgólfinu. Í fjörutíu ár
gengu þau sama veg. Dillandi harm-
ónikkuleikur og gömlu dansarnir
munu ávallt minna mig á tengda-
föður minn.
Guðmundur hafði sérstakt yndi af
silungsveiði og var mikil aflakló.
Þær voru ófáar ferðirnar í vötnin á
Laxárdalsheiði og alltaf var komið
við í Sólheimum við upphaf og lok
veiðiferðar. Það var segin saga að
tengdapabbi dró tvo fiska fyrir
hvern sem við hin drógum. Er kom-
ið var fram á sumar hringdi hann
gjarnan í okkur, syni sína og
tengdason, og spurði hvort við kæm-
um ekki að tína ánamaðka hjá Stínu
systur. Þegar við tókum áskoruninni
mátti ganga að því vísu að maðka-
box Guðmundar fylltist fyrr en okk-
ar. Hann var því gjarnan sestur að
kaffi og kleinum hjá systur sinni áð-
ur en við höfðum séð maðk.
Veiðiferðirnar verða ekki fleiri.
Við áttum eftir að fara saman út á
Faxaflóann og renna fyrir þorsk og
ýsu. Í haust sem leið stóð slík ferð
til boða. Henni varð að fresta vegna
veðurs en ég veit fyrir víst að Guð-
mundur á eftir að kasta út færi á
nýjum miðum og þá sem fyrr mun
aflinn verða ríkulegur.
Tengdaforeldrar mínir höfðu
ávallt gaman af að ferðast. Flestar
voru ferðirnar vestur í Dali. Einnig
ferðuðust þau hjónin víða um landið.
Ófáar útilegur hafa þau farið með
tjaldvagninn, ýmist tvö eða með fjöl-
skyldu og vinum. Við eigum ógleym-
anlegar stundir úr þessum ferðalög-
um. Guðmundur gætti þess jafnan
að nóg væri til af öllu, viðurgjörn-
ingurinn væri góður og allt væri í
fínu standi. Þau voru vel útbúin og
það var lítill munur á að koma í mat
til þeirra á ferðalögum eða á heimili
þeirra. Guðmundur tók ávallt vel í
það þegar við vildum skoða fossa
eða tinda – hlaupa upp um holt og
hæðir eða kíkja á einhverja kirkj-
una. Þá beið hann gjarnan við bílinn
og gætti yngstu fjölskyldumeðlim-
anna.
Framan af ævinni fannst Guð-
mundi ástæðulaust að ferðast til út-
landa. Við segjum stundum að hann
hafi komist á bragðið þegar hann fór
í hjartaaðgerð til Lundúna 1983.
Eftir það héldu þeim hjónum engin
bönd. Þau ferðuðust með rútum vítt
og breitt um Evrópu, heimsóttu son
sinn og tengdadóttur í Sviss og Nor-
egi, dvöldu á sólarströnd og heim-
sóttu nokkrar Evrópuborgir. Við,
börn þeirra og makar, áttum því láni
að fagna að dvelja með þeim í
nokkra daga í París í ágúst 1999 –
og þar gáfu þau yngra fólkinu ekk-
ert eftir á gönguferðum og flandri
um borgina. Betri ferðafélaga var
vart hægt að hugsa sér.
Tengdafaðir minn barst hvorki á
né tranaði sér fram um ævina. Erfið
æska mótaði hæglátan mann sem
vissi þó hvað hann vildi og gat verið
fastur fyrir. Hann var traustur eig-
inmaður, góður faðir og yndislegur
afi. Síðustu ævidagar hans voru fjöl-
skyldunni erfiðir. Guðmundur veikt-
ist skyndilega 16. janúar síðastliðinn
og var lagður inn á Landspítalann
sama dag. Eiginkona hans, Alda,
stóð sem klettur við hlið manns síns
þessa daga. Hún og börnin, tengda-
börn og barnabörn eiga um sárt að
binda. Skarð Guðmundar verður
ekki fyllt en minning um góðan eig-
inmann, föður og afa mun ylja um
ókomna framtíð. Blessuð sé minning
Guðmundar Guðbrandssonar.
Hreiðar Sigtryggsson.
Guðmundur afi minn er dáinn.
Hann hefur kvatt þessa jarðvist og
er kominn á betri stað. Það er erfitt
að kveðja en vonandi líður honum
betur núna. Afi var alltaf tilbúinn að
gera allt fyrir mann, hvernig sem
stóð á, og hann bar hag fjölskyldu
sinnar fyrir brjósti. Ég þakka fyrir
allar góðu stundirnar með afa og
fyrir að hafa fengið að kveðja hann
kvöldið áður en hann dó.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Megi góður Guð styrkja ömmu
mína í sorginni og hjálpa henni að
halda áfram. Ég veit að afi mun
vaka yfir henni.
Hjördís Alda Hreiðarsdóttir.
Upp í huga mér komu ýmsar góð-
ar minningar um þig og fjölskyldu
þína elsku frændi, þegar ég frétti
það að þú hefðir fengið hvíldina
löngu. Aðfangadagur hér forðum
daga þegar við systkinin komum í
Nökkvavoginn með pabba til að
skila jólapökkum. Ótalmörg ferða-
lög sem við fórum öll saman víða um
landið. Veiðiferðirnar í Eldvötnin og
önnur vötn og ár. Ferðirnar í Húsa-
fell og Þjórsárdalinn þar sem við
áttum margar góðar helgar í tjald-
vögnunum, grilluðum lambakjöt,
sleiktum sólina og syntum í sund-
laugunum. Heimsóknirnar í Eyja-
bakkann eftir að þið fluttuð þangað.
Allt eru þetta minningabrot sem
gaman er að rifja upp þar sem þú
varst hrókur alls fagnaðar, alltaf til í
að gera eitthvað skemmtilegt. Þú
lést staurfótinn ekki stöðva þig í
neinu sem þig langaði til að gera.
Þig munaði ekki um að klífa fjöll,
vaða yfir ár eða snúast í léttum
dansi. Hin seinni ár hef ég gleymt
mér í lífsgæðakapphlaupinu og
gerði lítið af því að heimsækja ykk-
ur. Við hittumst þó á þorrablótunum
og afmælum hjá mömmu og pabba,
alltaf varstu eins við mig, tókst þétt
utan um mig og knúsaðir. Hin seinni
ár hef ég þó gert meira af því að
gæla við minningarnar og fylgjast
með úr fjarlægð. Heyrt frá ballferð-
unum og harmonikkufélagsferðun-
um, ásamt fleiru. Elsku frændi, ég
þakka þér fyrir góðu minningarnar
og óska þér góðrar ferðar til himna-
ríkis.
Alda mín og fjölskylda, mig lang-
ar að senda ykkur eftirfarandi
huggunarorð sem hafa reynst mér
mjög vel á erfiðum tímum:
Ef þú ert stödd í erfiðum sporum og allt
snýst gegn þér uns þér finnst að þú getir
ekki þraukað mínútu lengur máttu ekki
gefast upp, því þá er einmitt staðurinn og
stundin þegar straumurinn er að snúa við.
(Harriet Beecher Stove.)
Góður guð fylgi aðstandendum og
sefi sorgina, elsku frændi takk fyrir
allt.
Arndís Hilmarsdóttir
og fjölskylda.
Látinn er góður vinur og sam-
starfsmaður til margra ára. Það var
mikill happafengur þegar Guð-
mundur réð sig til starfa hjá Gló-
faxa, snemma á fyrstu árum fyr-
irtækisins, sem undirritaður átti og
rak í 47 ár.
Guðmundur var einstaklega góð-
ur og skyldurækinn starfsmaður,
smiður góður og svo nákvæmur við
öll sín störf að af bar. Við félagarnir
grínuðumst á milli okkar um að við
værum nokkuð vel lukkuð árgerð,
eða eins og ’25-módel af gamla
Ford. Guðmundur gekk ekki heill til
skógar, en þrátt fyrir fötlun sína lét
hann aldrei deigan síga, nema síður
væri. Hann var mikill vinur vina
sinna, aldrei heyrði ég hann hall-
mæla nokkrum manni, mikið ljúf-
menni, geðgóður og glaðsinna mað-
ur.
Guðmundur var líka mikill gæfu-
maður í lífi sínu og einstakur heim-
ilisfaðir. Hann og hún Alda eigin-
kona hans voru einstakir gleði-
gjafar, þau voru glaðsinna og það er
ljúft að minnast samverustunda með
þeim hjónum hvort sem var á heim-
ili okkar hjóna eða annars staðar og
þökkum við fyrir það.
Ég bið Öldu og fjölskyldu hennar
Guðs blessunar í þeirra mikla missi.
Megi minningin um góðan dreng
lifa.
Benedikt Ólafsson.
GUÐMUNDUR
GUÐBRANDSSON


  


  

         

  

  


 



!"#!$!%

&
'"
(
%)*
+
!"
(
%)*
#!$,  "
(
%)* -* .)

&
#!$!%! .
"/

& %
"/

&
0) /
%)* #!$!%!
".)

&
+   )*"1*
"

".)
"
2)!"(3
%)*


 
  

 

       


   
 






  
   

    
! "
       

   !"
#$ 
  !"
#$   %  $
& '%   (' )   
*  $
+       $
,- %.   $ +  
/  
,-   !"  
#$  $

 

  
 
 


          
  

 
     
 

 


    
  !
 " #  

       $$ !
    $  $$  $$ !
%  &#
    
$ %    ' ($)$*!
 %   
! +  +  +, 


 
  
          

  
  

  


         ! "  #  
    $
% #  
   
 
!
"#$
!  %  & 
 
! 
 '(%
)  )$  )  )  )$