Morgunblaðið - 10.02.2002, Blaðsíða 37

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 10. FEBRÚAR 2002 37
síðustu árin, að það væri með ólík-
indum hvað Frímann hafði mikið út-
hald og hve einbeittur hann var í
því að gefast ekki upp og láta sem
ekkert hefði í skorist.
Að betur athuguðu máli má segja
að þessi baráttuvilji Frímanns hefði
ekki átt að koma okkur á óvart.
Þegar líf Frímanns er skoðað má
segja að íþróttir og keppni hafi ver-
ið samofin hans ævi, allt frá ung-
lingsárum. Ég held að Frímann hafi
litið á þessa glímu sem keppni þar
sem hann ætlaði ekki að bíða lægri
hlut og þrátt fyrir að svo hafi farið
þá kom Frímann sífellt á óvart með
því að ná yfirhöndinni eftir að hafa
lent undir um tíma. En þessi glíma
hefur tekið á annan áratug.
Ég kynntist Frímanni fljótlega
eftir að hann tók við starfi fram-
kvæmdastjóra Golfsambands Ís-
lands, en sem formaður Golfklúbbs
Reykjavíkur hafði ég nokkur sam-
skipti við hann. Til voru þeir sem
höfðu horn í síðu hans á þeirri for-
sendu að hann væri einþykkur og
lítið sveigjanlegur. Þannig að þegar
ég gaf kost á mér í starf forseta
Golfsambands Íslands þá var ég
ekki sannfærður um að hann væri
réttur maður í starf framkvæmda-
stjóra GSÍ. Þvílíkur misskilningur.
Ég hef játað það áður og það skal
hér enn áréttað að ég hafði algjör-
lega á röngu að standa. Að vísu gat
Frímann verið fastur fyrir og ein-
þykkur en það mátti þá rekja til
þess að hann taldi hagsmuni Golf-
sambandsins í húfi. Mér varð það
fljótlega ljóst eftir að við fórum að
starfa saman að hjá Frímanni voru
Golfsambandið og hagsmunir þess
alltaf í fyrsta sæti, og öll hans við-
brögð mótuðust af því hvað kom
Golfsambandinu vel.
Frímann var ákaflega ósérhlífinn
og taldi ekki eftir sér að vinna langa
vinnudaga, sem kom oft fyrir og
sérstaklega yfir sumarið þegar golf-
vertíðin stóð sem hæst. Aldrei varð
það til þess að hann óskaði eftir
frekari greiðslu þrátt fyrir lágan
fastlaunasamning enda var Frí-
mann ekki góður samningamaður
þegar hans málefni áttu í hlut, hann
hafði meiri skilning á bágri fjár-
hagsstöðu GSÍ og tók hagsmuni
þess fram yfir eigin hagsmuni í
þeim málum. Hygg ég að þau laun
sem Frímann fékk á fyrstu árum
sínum sem framkvæmdastjóri GSÍ
hafi ekki gefið hátt tímakaup. Þessi
mál ræddi Frímann ekki að fyrra
bragði.
Mér eru minnisstæðar ferðir með
Frímanni um landið þar sem fundað
var með stjórn golfklúbbsins á
hverjum stað. Þar kom í ljós hvílík
upplýsingaveita Frímann var, ekki
einungis þekkti hann golfleikinn og
golfreglurnar vel heldur var hann
vel að sér um allt það sem þarf til
að reka einn golfklúbb. Mikil tengsl
hans við golfklúbba og skilningur
hans á þeim vandamálum sem golf-
klúbbar á landsbyggðinni eiga við
að stríða gerðu hann að ómissandi
hlekk sambandsins við aðildar-
klúbbana og áttu ekki minnstan
þátt í því að Golfsambandinu hefur
tekist að fá alla golfklúbba í sínar
raðir og í raun þannig gert GSÍ að
einu öflugasta sérsambandi innan
raða ÍSÍ.
Ekki verður svo fjallað um starf
Frímanns fyrir Golfsambandið að
ekki verði minnst á þátt Hildar
Jónsdóttur sambýliskonu hans. Auk
þess að standa eins og klettur við
hlið Frímanns í hans veikindum þá
studdi hún hann í hans starfi, bæði
beint og óbeint. Hún mætti fyrir
hann á skrifstofuna ef hann átti
ekki heimangengt, hún tók að sér að
vinna að fyrirtækjakeppni GSÍ, en
um árabil sáu þau Frímann og Hild-
ur ein um þessa keppni sem var
fjáröflun fyrir sambandið. Hildur sá
um að fá fyrirtæki til þátttöku og
innheimti þátttökugjöld og bæði sáu
þau um mótshaldið. Auk þess sáu
þau um að kaupa inn verðlaun og
gjafir til leikmanna og voru þær
gjarnan keyptar í ferðum þeirra er-
lendis. Fyrirtækjakeppnin hefur
ekki verið jafnmikil tekjulind fyrir
GSÍ í annan tíma.
Aðrir, sem betur þekkja til, munu
verða til að rekja æviferil Frímanns
Gunnlaugssonar og þar mun koma
fram hve samofin hans ævi var
íþróttasögu landsins. Mér er hins
vegar kunnugt um hans þátt í fram-
gangi golfíþróttarinnar á Íslandi og
fyrir það ber íslenskum golfurum að
þakka.
Ættingjum og ástvinum eru
sendar samúðarkveðjur.
Hannes Guðmundsson,
fv. forseti Golf-
sambands Íslands.
Þegar íþróttahúsið á Hálogalandi
var tekið í notkun af ÍBR í lok síð-
ustu heimsstyrjaldar urðu mikil um-
skipti í handboltanum. Þá var gam-
an að lifa. Húsið fannst okkur
víðáttustórt, þótt það stæðist ekki
alþjóðleg mörk um stærð leikvallar.
Við þessar aðstæður þróaðist íþrótt-
in og við þetta æfinga- og keppn-
ishús máttum við búa allt þar til
Laugardalshöllin var fullbúin 1965.
Við Frímann vorum á kafi í störf-
um fyrir okkar félög. Hann KR-
ingur en ég Framari. Snemma tók-
ust með okkur góð kynni og sam-
starf að ýmsum aðkallandi málum.
Báðir lögðum við á okkur þjálfun og
dómarastörf til viðbótar því að leika
með okkar félögum.
Íþróttinni óx svo mjög fiskur um
hrygg að upp úr 1950 var farið að
tala um það í alvöru að stofna þyrfti
sérsamband. Allt varð að sækja til
ÍSÍ varðandi leikreglur og lands-
mótahald utanhúss, sem innanhúss.
Óþreyjufullir og ákafir ungir menn
töldu að þar í stjórn sætu bara
gamlir karlar, sem erfitt væri að
eiga við. Ákveðið var að sækja á og
láta á reyna og er skemmst frá því
að segja, að karlarnir voru jafn
áhugasamir um framgang íþróttar-
innar og við ungu mennirnir. For-
setinn sjálfur, Benedikt G. Wåge,
beitti sér mjög enda var hann ein-
stakur áhugamaður um framgang
allra íþróttagreina sem iðkaðar voru
á landi hér. Gætti hann þess vel, að
allar alþjóðareglur sem ÍSÍ átti að
sjá um, væru jafnan fyrir hendi og á
góðri íslensku. Eftir að erlend
keppnislið fóru að sækja okkur
heim fannst honum ótækt að ekki
væru hér til staðar dómarar með al-
þjóðaréttindi og það var hann, sem
beitti sér fyrir því að við Frímann
fengjum þessi réttindi árið 1954,
þremur árum áður en HSÍ var
stofnað. Síðan var stofnað dómara-
félag og var Frímann fyrsti formað-
ur þess. Þetta var nú starfsum-
hverfið okkar. Báðir á fullu í
brauðstritinu á daginn og svo tók
áhugamálið við að vinnudegi lokn-
um. Mótahald í þá daga var með
þeim hætti að annaðhvort sóttu ein-
stök félög um framkvæmdina í
þeirri von að hagnast, sem sjaldan
varð, eða þá að félögin voru skikkuð
til að sjá um ákveðin leikkvöld. Það
kom fyrir okkur báða á slíkum
kvöldum að byrja á því að skipu-
leggja miðasölu, dæma fyrsta leik
og þann síðasta, gera upp kassann
og greiða húsaleiguna áður en hald-
ið var heim. Við sáum marga
drauma okkar rætast. Fyrstu lands-
leikirnir í kvennaboltanum voru
leiknir 1956. Sama ár var sendur
fulltrúi á þing Alþjóða handknatt-
leikssambandsins. Þátttaka í heims-
meistaramóti karla 1958 var tryggð
og loks fengust nægilega mörg hér-
aðssambönd til þess að standa að
stofnun HSÍ árið 1957. Söguna síð-
an þekkja allir handboltaunnendur.
Frímann lá aldrei á liði sínu.
Hann var vinnusamur með afbrigð-
um, fastur fyrir, traustur og áræð-
inn. Við bjuggum í nágrenni hvor
við annan á Reynimelnum í nokkur
ár og hittumst þá stundum daglega
þegar mikið lá við. Svo byggðu Frí-
mann og Karólína stórt og mikið
hús í Kópavoginum og við Margrét
byggðum í Sogamýrinni. Eftir það
urðu samskiptin ekki jafnmikil, en
tengslin rofnuðu þó aldrei. Ég náði
að heilsa upp á hann öðru hverju á
skrifstofu GSÍ meðan ég átti leið í
húsið.
Segja má að allt líf Frímanns hafi
tengst íþróttum með einum eða öðr-
um hætti. Hér sunnan fjalla var
hann virkur með sínu félagi KR og
handboltadómari um árabil. Síðan
flytja þau hjón til Akureyrar, þar
sem þau reka Skíðahótelið og
íþróttavöruverslun um árabil. Síðan
flytur Frímann suður aftur og var
framkvæmdastjóri Golfsambandsins
í nokkur ár.
Í mörgum hvatningarræðum
komst Benedikt G. Wåge svo að
orði, að það væri hlutverk íþrótta-
hreyfingarinnar að gera drengi að
mönnum og menn að góðum drengj-
um. Frímann Gunnlaugsson var
góður drengur.
Að leiðarlokum á ég ekkert nema
góðar minningar um Frímann
Gunnlaugsson. Fátt eitt er hægt að
nefna í stuttri minningargrein. Allt
annað geymist í minningunni. Við
Margrét sendum öllum ástvinum
hans innilegar samúðarkveðjur og
biðjum þeim blessunar Guðs.
Hannes Þ. Sigurðsson.
Kveðja frá Golfklúbbnum
Keili, Hafnarfirði
Við, félagar í Golfklúbbnum Keili
í Hafnarfirði, viljum þakka Frí-
manni Gunnlaugssyni framúrskar-
andi góð störf fyrir golfíþróttina á
Íslandi um áratuga skeið. Frímann
gaf allt sem hann gat frá sér til
heilla og framfara fyrir golfíþróttina
og á mjög stóran þátt í þeirri fjölg-
un og þeim vinsældum sem orðið
hafa í golfíþróttinni á Íslandi á síð-
ustu árum. Hann var auk þess lif-
andi fyrirmynd fjölmargra íþrótta-
manna sem heilluðst af golf-
íþróttinni eftir að hafa stundað
aðrar keppnisíþróttir frá unga aldri
og vilja halda áfram að fá útrás fyr-
ir keppni, hreyfingu og góðan fé-
lagsskap. Hildi og öllum öðrum ást-
vinum Frímanns sendum við
hugheilar samúðarkveðjur.
Það var með nokkurri eftirvænt-
ingu en jafnframt kvíða sem und-
irritaður mætti á skrifstofu GSÍ í
mars 1999 til að taka við fram-
kvæmdastjórastöðu Golfsambands-
ins af Frímanni Gunnlaugssyni.
Samkvæmt þeim upplýsingum sem
ég hafði hlerað frá kylfingum, hafði
hann yfir að ráða óhemju þekkingu
á öllu því sem að golfíþróttinni
sneri. Því var ekki til að dreifa í
mínu tilviki, sjálfur nýbyrjaður að
spila golf. Það hafði verið samkomu-
lag milli stjórnar GSÍ og Frímanns
að hann setti nýjan mann í starfið
og starfaði með nýjum fram-
kvæmdastjóra á meðan heilsan
leyfði. Fljótlega sá ég að ástæðu-
laust væri að hafa áhyggjur, Frí-
mann var feginn að fá félagsskap á
skrifstofuna og tók mér mjög vel.
Við tók skemmtilegur tími þar
sem golfvertíðin var að hefjast.
Mikið var hringt á skrifstofuna og
leitað ráðlegginga. Komst ég strax
að því að ekkert var ofsagt um
kunnáttu Frímanns, hann átti svar
við flestum þeim spurningum sem
upp komu. Allir sem hringdu vildu
fá beint samband við Frímann og
kom það sér ágætlega, þar sem þá
gafst tími fyrir mig til að huga að
stefnumörkun og framtíðarsýn.
Eins og gengur þegar nýir menn
taka við breytast áherslurnar og ný
sjónarmið koma fram. Ekki var Frí-
mann alltaf sammála þeim hug-
myndum sem átti að hrinda í fram-
kvæmd, en það mátti hann eiga að
ef ákvörðun var tekin þá studdi
hann þá ákvörðun að fullu.
Þegar leið á fyrsta sumarið okkar
saman, ágerðust veikindi Frímanns
verulega og varð hann að leggjast á
spítala og sá ég þá hversu ákafur og
áhugasamur hann var gagnvart
starfinu. Af sjúkrabeðinum hringdi
hann daglega og ráðlagði og svaraði
spurningum um golfið. Ávallt end-
aði hann símtalið með því að segja
að hann væri nú að hressast og væri
væntanlegur á skrifstofuna innan
tíðar. Þannig hefur það síðan gengið
þau þrjú ár sem við höfum unnið
saman, ávallt hefur hann snúið til
baka af sjúkrabeðinum og haldið
ótrauður sínu striki „Ég er ekki
dauður enn,“ sagði hann og hafði
veikindi sín í flimtingum. Þessi bar-
áttuvilji hans smitaði út frá sér og
skilaði sér í starfið.
Ég vil að lokum þakka samfylgd-
ina og samstarfið þann tíma sem við
unnum saman. Það var ómetanlegt
að fá leiðsögn hans og vináttu. Ást-
vinum öllum sendi ég samúðar-
kveðjur.
Hörður Þorsteinsson.



 
  
 

 





  
 
 ! "# 
  
 

  

  


   
! "   
 
 # $ #
%& 
 %'
$% !&' () 
' 
 %(*%  #
%% () 
!&
 %(()  %+ %% %*%*%
,(#-!&
 %(() 
*
  -*
. 
 %(*% ," -!&
/ () 
* % &%0

 



 
 
  


  


     
     
!"#$"
         
    
%    &'
()(  *   +,
 - )
 ., -#/ , %)$'0   ))( 

(' 1( ., -#/ ,
.(  '2 ., -#/ ,   &'  %& )( 
- -/ ','- - -/ 3

 

  
  




  


      
   
    

 

       
 
 

   
  
 !"!
#   

$  

  "   % 

  %
 



!"
#
$ %&''


&$( 
&) $$ *$

&) $$ *$
$% +,(

%&''

-
$ -.
$(*(-
$ -
$ -.
$,

 

   
 

 











 

 

     
 


  ! 

"
   

   !
 
 "  

#$%   &&
'( )* '

#   
+'  & &&

$%,  &&
&',  )('

-  -% -  -  - (













  ! "
   

 
    


    
 # $ %&&
$ 
% "'##

(() *'&"'##+