Morgunblaðið - 14.02.2002, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 14. FEBRÚAR 2002 43
Sími 562 0200
Erfisdrykkjur
Ég hafði séð hann á hlaupum þeg-
ar ég sótti frúna í vinnuna, þá sjaldan
ég hætti mér upp, því erillinn og læt-
in voru þannig.
Þegar mér var sagt að hópur frá
DV ætlaði til Ítalíu í stutta haustferð
var ég ekki viss, þetta lið var alltaf á
fullu, gætu þau slappað af og haft
gaman? Jú, jú, það gátu þau alveg og
þar voru verkstjórarnir Dóri og Jón í
fararbroddi. Það sem í raun gerðist í
þessari ferð var að með þessum
strákum og okkur öllum myndaðist
samstaða sem haldist hefur alveg síð-
an.
Fyrst var það Ítalía, síðan sum-
arbústaðaferðir, meira að segja tjald-
ferðir. Við strákarnir lékum Rauð-
hettu og úlfinn, við mismunandi
undirtektir, og margt fleira hefur
þessi hópur brallað saman.
Við höfum á þessum tíma styrkst,
fjörið og hressleikinn hefur aldrei
horfið, en til viðbótar við það óx vin-
átta og traust sem aldrei verður frá
okkur tekið. Þessi litli hópur hefur
núna misst tvo af sínum lykilfélögum,
Dóri kvaddi okkur fyrir fimm árum
og núna Nonni. Það eina sem þessi
hópur átti ekki sameiginlegt var mús-
íksmekkur, en þar fundum við Nonni
hvor annan, í Hrífunesi sátum við í
gamla Volvonum og hlustuðum á
Stones og Zeppelin og fíluðum okkur
vel, þetta og blúsinn var okkar músík.
Við hittumst síðast daginn fyrir
gamlársdag og plönuðum næstu ferð-
ir, við hlökkuðum öll til að fara í góð-
an bústað, grilla, fá sér létt í glas,
segja góðar sögur og bara vera sam-
an. Kæri Nonni, við þökkum þér fyrir
vináttuna, allar góðu stundirnar, hlý-
leikann og góða skapið.
Elsku Gunna og fjölskylda, við
hugsum til ykkar.
Gunnar og
Ítalíuhópurinn.
Það þyrmdi yfir mig nú í vetur
þegar mér barst sú harmafregn til
eyrna, að Jón vinur minn Breiðfjörð
hefði greinst með krabbamein. Sjálf-
ur virtist hann ekki láta þessi ótíðindi
slá sig út af laginu, hélt til dæmis
áfram að vinna eins og aðstæður
leyfðu. Já, Nonni ætlaði sér að sigra
þennan illvíga sjúkdóm. En svo kom
kallið snögglega 2. febrúar síðastlið-
inn. Og mikið skelfing verður maður
máttvana gagnvart svona niðurstöðu,
sem ekkert fær breytt.
Ég man svo vel þegar ég fyrir
margt löngu hóf störf hjá Prent-
smiðjunni Hilmi. Þar tók Nonni á
móti mér, þessi gimsteinn, að vísu
svolítið óslípaður. Þetta var á miklum
umbrotatímum í lífi mínu, en hann
varð mér strax sem eldri bróðir og
leiðbeindi mér af hjartahlýju og heil-
indum. Og trygglyndið, já hann lét
mig finna að honum þótti vænt um
mig. Það fékk ég oft að reyna og bara
það að vera nálægt honum veitti mér
ævinlega ómælda ánægju, hvort sem
var í vinnu eða utan hennar. Alltaf
var heimili þeirra Nonna og Gunnu
mér opið og mér vel tekið. Meira að
segja þegar þau voru á ferð erlendis,
en fengu samt ekki frið fyrir mér,
stóðu þeirra góðu hjörtu mér opin.
Og við kunnum að gera okkur glað-
an dag. Það var veisla að vera í ná-
munda við Nonna. Hvort sem við vor-
um að hlusta á Rolling Stones,
útvarpssöguna eða fá okkur í glas.
Hann gaf af sér og það var gott að
vera í samneyti við hann.
En glaðastur var hann og stoltast-
ur í umgengni við börnin sín. Ég
gleymi ekki hvatningu og ósvikinni
aðdáun hans á Kristjönu, þeirri litlu,
þar sem hún hoppaði um alla stofuna
og gerði fimleikaæfingar. Ég vona að
mér auðnist að veita mínum börnum
sama brautargengi og hann og
Gunna hafa veitt sínum. Sá sem hefur
átt þau hjón að er ekki á flæðiskeri
staddur. Það er dýrmætt að hafa átt
þau sem vini.
Já, Gunna, Kristjana, Ingi Rafn og
stórfjölskyldan, missir ykkar er mik-
ill og öll mín samúð er hjá ykkur. Það
er huggun í því að Jón gerði fólk í
kringum sig að betri manneskjum.
Það fékk ég sjálfur að reyna, og núna
þegar ég fylgi honum síðasta spölinn
er ég honum þakklátur fyrir að reyn-
ast mér vel þegar ég þurfti mest á
honum að halda. Minning um góðan
dreng lifir.
Sölvi Ólafsson.
Elsku vinkona. Við
nágrannar þínir í
Baughúsum 36 áttum
því láni að fagna að
kynnast þér og langar
að þakka fyrir sam-
fylgdina síðastliðin ára-
tug, tíma sem var því miður allt of
stuttur. Fyrstu árin einkenndust
kynni okkar af sameiginlegu átaki
við húsbyggingar og barnauppeldi
og síðan við áhugamál eins og garð-
rækt og ferðalög. Vináttusambandið
óx með ári hverju á milli húsanna
okkar og ávallt mættum við sama
hlýja, skilningsríka og jákvæða við-
mótinu hjá þér hvernig sem á stóð.
Ekki breyttist það neitt eftir að ljóst
varð að illkynja sjúkdómur hafði
lagst á þig.
Þá sýndir þú æðruleysi og bar-
áttuvilja sem seint mun gleymast.
Baráttan og viljinn við að sigrast á
sjúkdómnum sýndu okkur hvílíkan
innri styrk þú hafðir að geyma. Í
veikindunum naustu líka einstakrar
umhyggju og ástúðar frá Birni eig-
inmanni þínum og börnum, sem
stóðu með þér eins og klettar. Við
munum sakna þín, kæra vinkona, í
ferðalögunum, við garðsláttinn og
arfatínsluna, við götugrillin í Baug-
húsum og við samverustundir á síð-
kvöldum. Gatan okkar er þögul. Við
munum minnast þín með harm í
hjarta sem horfins vinar og einstakr-
ar manneskju um leið og við vitum að
þú hvílir í friði. Orð stórskáldsins
Tómasar Guðmundssonar úr kvæð-
inu „Nú andar næturblær“ lýsa huga
okkar.
Nú andar næturblær um bláa voga.
Við bleikan himin daprar stjörnur loga.
Og þar, sem forðum vor í sefi söng
nú svífur vetrarnóttin dimm og löng.
Kæru vinir í Baughúsum 38,
Björn, Anna, Kristín og Bjarki. Við
vottun ykkur okkar dýpstu samúð
vegna fráfalls Helgu um leið og við
horfum með ykkur fram á veginn því
að eftir dimma nótt kemur nýr dag-
ur.
Ykkar vinir úr Baughúsum 36,
Egill, Vigdís, Arnar,
Magnús og Páll.
Það eru forréttindi að fá að vaxa
og þroskast með góðum bekkjar-
félögum á viðkvæmum unglingsár-
um. F-klassen eins og bekkurinn var
jafnan nefndur var einn af mörgum í
Kennaraskóla Íslands. Þetta var á
þeim árum þegar Kennaraskólinn
útskrifaði stærstu árgangana. Nem-
endur í F-klassen útskrifuðust vorið
1971. Þetta var ærslafulli bekkurinn
í árganginum, bekkurinn sem hélt
mikið hópinn og skemmti sér svo
gustaði yfir aðra. Og eftir alla þessa
áratugi hittast bekkjarfélagar og
yngjast um marga áratugi um leið og
gamli tíminn er rifjaður upp. Það er
hræðilega sárt að horfa á eftir fé-
lögum deyja langt um aldur fram. Þó
svo vitað væri um alvarleg veikindi
Helgu trúðu menn að hún og lækna-
vísindin hefðu sigur. Hún átti svo
mikið eftir og var svo lífsglöð.
Helga var þessi ljúfi og góði félagi
sem gaf sér alltaf tíma til að hlusta á
aðra og velta tilverunni fyrir sér.
Hún varð snemma sjálfstæð og hafði
mótaðar skoðanir á öllu. Helga var
afar nákvæm og skilaði sinni vinnu
alltaf óaðfinnanlega. Helga var alltaf
mesta skvísan eins og það hét í þá
daga og hún vissi nákvæmlega hvað
HELGA Þ.
ÞORGEIRSDÓTTIR
✝ Helga ÞuríðurÞorgeirsdóttir
fæddist í Keflavík 9.
júlí 1950. Hún lést
31. janúar síðastlið-
inn og fór útför
hennar fram frá
Grafarvogskirkju 7.
febrúar.
var í tísku hverju sinni
og var smekkvísi henn-
ar viðbrugðið. Hún
hafði áhrif á okkur öll
með sínum góða
smekk, vandvirkni, yf-
irvegun, heiðarleika,
ljúfmennsku og góðum
gildum. Við sitjum
hljóð og hörmum að sjá
á bak Helgu.
Við sendum Birni og
einstaklega mannvæn-
legum börnum þeirra
okkar einlægustu sam-
úðarkveðjur. Orð mega
sín lítils en ef við hugs-
um um þá einstöku yfirvegun, æðru-
leysi og hlýju sem einkenndi Helgu
hjálpar það kannski við að stíga
skrefin fram á við, án elsku Helgu
okkar sem við söknum öll.
F-bekkurinn í Kennó ’71.
Móðursystir okkar, Helga Þ. Þor-
geirsdóttir, var okkur systrunum af-
ar kær. Hún var fyrirmynd okkar,
vitur kona, hreinskiptin og kærleiks-
rík. Við vorum stoltar af Helgu
frænku og dáðumst að hæfileikum
hennar og mannkostum.
Helga var móður okkar, Arndísi,
ætíð góð systir. Stúdentsmyndin af
Helgu í fjölskyldualbúminu var að
okkar mati af fegurstu konu sem við
höfðum augum litið. Það sama á við
um rithönd hennar, sem var einstak-
lega falleg. Okkur systrunum og
börnum okkar sýndi Helga ætíð ást-
úð og einlægan áhuga.
Í æskuminningum okkar sat
Helga ósjaldan í eldhúsinu hjá
mömmu og spjallaði, okkur til mik-
illar ánægju. Þá stóðum við systurn-
ar við ísskápinn og hlustuðum á það
sem þær systur ræddu. Helga var
fróð og hafði alltaf frá einhverju at-
hyglisverðu að segja enda var alltaf
gefandi og skemmtilegt að tala við
Helgu um lífið og tilveruna. Hún var
hluti af tilveru okkar enda náin syst-
ir og vinur móður okkar, sem kveður
nú kæra systur sína með söknuðu.
Helga var gift Birni Jóhannessyni
og eignuðust þau þrjú börn, Bjarka,
Kristínu og Önnu. Í minningunni er
svo stutt síðan við dáðumst að fegurð
Helgu og gleði á brúðkaupsdegi
hennar og hamingjunni þegar börnin
þrjú fæddust. Það er bjart yfir minn-
ingum um Helgu. Allt sem hún tók
sér fyrir hendur var gert af fegurð
og natni og ber þar sérstaklega að
nefna umhyggju hennar fyrir börn-
unum þremur, sem hún reyndist
ætíð hin besta móðir. Ást hennar og
umhyggja fyrir þeim verður þeim
dýrmætt veganesti í framtíðinni.
Það hreinlega geislaði af Helgu
þegar hún talaði um börnin sín þrjú,
sem hún elskaði svo heitt. Í veikind-
um hennar dáðumst við að því hvern-
ig Björn og börnin vöfðu Helgu um-
hyggju og kærleika. Enda trúðum
við því öll að Helga ætti eftir að sigr-
ast á veikindum sínum með hjálp
þeirra. Hún sýndi þá fádæma styrk
og æðruleysi.
Helga kom ætíð fram við okkur
systur með væntumþykju og virð-
ingu enda mátum við mikils hrós
hennar og góð ráð. Við viljum þakka
Helgu fyrir allt sem hún hefur gefið
okkur systrunum og börnum okkar.
Einnig þökkum við hversu góð systir
hún var móður okkar og vinur for-
eldra okkar alla tíð. Við viljum votta
fjölskyldu Helgu; Birni, Bjarka,
Kristínu og Önnu og öðrum aðstand-
endum okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Megi allar fallegu minning-
arnar um góða eiginkonu og móður
styrkja ykkur í sorg ykkar og sökn-
uði.
Heiðruð sé minning Helgu Þ. Þor-
geirsdóttur.
Margrét, Sigurbjörg, Kristín og
Katrín Kristín Hallgrímsdætur.
✝ Anna Helga Þor-varðsdóttir
fæddist í Miðhúsum í
Garði 20. nóvember
1926. Hún lést á
dvalar-og hjúkrun-
arheimilinu Grund 4.
febrúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Þórunn Sigríð-
ur Þórðardóttir hús-
móðir, f. 4. janúar
1885, d. 25. septem-
ber 1956, og Þor-
varður Helgason
bóndi, f. 12. júlí
1874, d. 18. desem-
ber 1949. Systkini Önnu eru: 1)
Þórir Helgi, f. 31. desember 1905,
d. 6. febrúar 1929. 2) Aðalheiður,
f. 4. desember 1907, d. 27. maí
1984, maki Kristján Gunnarsson,
f. 13. febrúar 1903, d. 30. júní
1986, þau eignuðust fimm börn,
Bergþóru, f. 1929, d. 1930,
Hrefnu, Þóri, Hrein og Hönnu
Gyðu. 3) Gunnlaugur, f. 9. júní
1909, d. 8. febrúar 1958. 4) Gísli,
f. 15. október 1911, d. 25. mars
1958, maki Sigurborg Hansdótt-
ir, f. 24. apríl 1914, d. 21 apríl
1989, þau eignuðust
sex börn, Atla, f.
1936, d. sama ár,
Þórunni Sigríði, f.
27. mars 1948, d. 30.
október 1998, Einar,
f. 2. desember 1952,
d. 22. september
1986, Gerði og Gísl-
ínu. 5) Hjalti, f. 13.
feb 1915, maki Sig-
urveig Sigurðar-
dóttir, f. 9. ágúst
1920, þau eignuðust
fjögur börn, Sverri,
Sigurð, Vigdísi
Önnu og Þorvarð. 6)
Sigurður, f. 14. mars 1917, d. 18.
feb. 1998, maki Soffía Jónsdóttir,
f. 6. apríl 1921. Þau eignuðust
fjögur börn, Hjördísi, f. 3. ágúst
1946, d. 23. apríl 1960, Brynhildi,
f. 29. apríl 1949, d. 11. ágúst
1994, Ingibjörgu og Helgu.
Anna Helga bjó alla sína ævi í
Reykjavík og þar af í tæp 50 ár á
Grund dvalar- og hjúkrunar-
heimili.
Útför Önnu Helgu fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Vegir okkar Önnu hafa legið sam-
an um tæp 60 ár og fljótlega sagði
hún mér að götur bernsku hennar
hefðu legið víðs vegar um Reykja-
vík. Ég held að hún hafi nefnt 7 staði
sem hún hafði búið á með foreldrum
sínum og systkinum. Þetta fannst
mér merkilegt enda nýkomin vestan
af fjörðum þar sem slíkt þekktist
ekki, en var háttur þess tíma í
Reykjavík. Hún átti svo eftir að
flytja um set tvisvar áður en hún
flutti í kjölfar mömmu sinnar á Elli-
og hjúkrunarheimilið Grund þar
sem hún dvaldi síðan eða í tæp 50 ár.
Það voru sannarlega gæfuspor sem
Anna steig þegar hún flutti á Grund,
bæði stjórnendur og starfsfólk
sýndu henni skilning og umhyggju
sem að sjálfsögðu hefir skilað sér til
okkar sem stóðum henni nærri og
fyrir það eru nú færðar kærar þakk-
ir. Einnig vil ég fyrir hönd Önnu
færa öllum vinunum sem hún eign-
aðist á Grund kærar kveðjur.
Anna átti 75 ára afmæli í haust og
þá sá hún flest af sínu nánasta
skylduliði og naut þess sýnilega
mjög vel enda elsk að sínu fólki.
Einnig átti hún fagnaðarstund með
sínu heimilisfólki á Grund, þar sem
auðvitað voru teknar margar myndir
og ég sé ekki betur en ljóminn í aug-
um hennar lýsi enn skærar þar, aug-
un hennar Önnu leyndu aldrei neinu
því hún varðveitti barnsaugun til
hinsta dags.
Ég þakka Önnu minni lærdóms-
ríka samferð og mæli þar einnig fyr-
ir munn barna minna og barna-
barna.
Soffía mágkona.
„Anna mín, má ég sjá,“ gall við í
litlum strák, eins eða tveggja ára
gömlum. Hann var að herma eftir
ömmu sinni. Amman var að reyna að
fá Önnu Helgu, mágkonu sína, til að
máta kjól en hún hafði meiri áhuga á
fíflalátunum í litla barninu sem faldi
sig á bak við fataslána í búðinni og
skaut stríðnislega fram höfðinu öðru
hverju milli kjólanna.
Anna hafði gaman af að segja
þessa sögu og hlæja góðlátlega að
kjánaskapnum í litla stráknum
þarna um árið. Litli strákurinn
stækkaði og eignaðist þrjú yngri
systkini. Systkinin ólust upp í nokk-
uð nánara sambandi við afasystur
sína en sjálfsagt gengur og gerist.
Anna sat til borðs með þeim öll að-
fangadagskvöld, fyrst í Selvogs-
grunni og síðan í Granaskjóli. Gaf
þeim síðan jólagjafir sem hún hafði
annaðhvort búið til sjálf eða keypt í
búðinni á Grund. Það voru fallegar
gjafir, gefnar af heilum hug.
Líf Önnu Helgu var nokkuð sér-
stakt. Hún fæddist inn í tíðaranda
þar sem einkum var litið á þroska-
hefta sem olnbogabörn í samfélag-
inu. En lán Önnu Helgu var að eiga
ávallt góða að, stóra bræður, systur,
mágkonur, mág og systkinabörn.
Fólk sem aðstoðaði hana eftir
fremsta megni fram á hinsta dag. Þá
var starfsfólk Elliheimilisins Grund-
ar henni einstaklega gott allan þann
tíma sem hún dvaldi þar. Anna skil-
ur væntanlega eftir sig nokkurt
tómarúm hjá fólkinu á Grund þar
sem hún hafði búið í tæpa fimm ára-
tugi alls, sjálfsagt lengur en nokkur
önnur manneskja fyrr eða síðar.
Systkinin fjögur munu sakna
Önnu Helgu frænku sinnar og ávallt
minnast hennar með hlýhug.
Kæra Anna, við þökkum fyrir
okkur.
Sigurður, Þórhallur,
Hjörvar og Soffía Hjördís.
Elsku Anna Helga. Þegar ég var
lítil þá þekkti ég ekki neinn sem átti
frænku eins og þig. En núna mörg-
um árum seinna þá finn ég hversu
rík ég er vegna þessa. Ómeðvitað
kenndir þú mér svo margt, svo sem
að taka tillit til þeirra sem minna
mega sín og að enginn hefur sagt
okkur að lífið sé alltaf dans á rósum.
Minningarnar um þig eru mér svo
mikilvægar, stundum blés í seglin en
oftast var logn.
Í 47 ár varst þú stór hluti af lífi
mínu. Öll mín jól og afmælisdaga
þína svo langt sem ég man átti ég
með þér, fyrst heima hjá pabba,
mömmu og systrum mínum og síðan
á heimili okkar Óla og barnanna
okkar sem þér þótti svo vænt um. Þú
fylgdist vel með öllu skyldfólkinu
þínu hvar sem var á landinu. Það var
því ánægjuleg stund þegar þú hittir
allt fólkið þitt á 75 ára afmælinu þínu
20. nóvember síðastliðinn.
Ég varð þeirrar gæfu aðnjótandi
að vera hjá þér rétt áður en þú
kvaddir þennan heim. Þá töluðum
við um fjölskylduna og þú baðst að
heilsa öllum.
Kæru vinir á Grund dvalar- og
hjúkrunarheimili. Um leið og ég
kveð frænku mína langar mig að
þakka ykkur öllum fyrir þá hlýju og
umhyggju sem þið sýnduð Önnu
Helgu.
Hvíl þú í friði.
Helga Sigurðardóttir.
ANNA HELGA
ÞORVARÐSDÓTTIR
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar til blaðsins
í bréfsíma 569 1115, eða á netfang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer höf-
undar/sendanda fylgi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli
að lengd greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða
2.200slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.