Morgunblaðið - 14.02.2002, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 FIMMTUDAGUR 14. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Jón BreiðfjörðÓlafsson fæddist í
Reykjavík 4. júlí
1945. Hann lést á
heimili sínu 2. febr-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans eru Ólaf-
ur Breiðfjörð Finn-
bogason, f. 16. des-
ember 1918, og
Kristjana Jónsdóttir,
f. 28. febrúar 1920.
Bræður Jóns eru: 1)
Finnbogi Breiðfjörð,
f. 1. febrúar 1949,
kvæntur Þórleifu
Drífu Jónsdóttur;
synir þeirra Ólafur, unnusta Sig-
rún Eyjólfsdóttir, Sindri Már og
Þórir Jökull. 2) Björn, f. 28. októ-
ber 1952, d. 14. desember 1987. 3)
Ólafur Haukur, f. 1. júní 1956,
kvæntur Ástu Sigríði Knútsdótt-
ur; þeirra börn Jóhanna Lilja,
Dagur, Guðrún Lilja og Jóhannes
Axel. 4) Valdimar, f. 24. október
1958, sambýliskona Margrét
Steinunn Bragadóttir, sonur
þeirra Björn.
Jón kvæntist 8. apríl 1973 Guð-
rúnu H. Ingimundardóttur kenn-
ara, f. 25. september 1949. For-
eldrar hennar eru Ingimundur
Pétursson, f. 30. júní 1928, og
Svanhildur Magna Sigfúsdóttir, f.
16. júlí 1929. Börn Jóns og
Guðrúnar eru: 1) Ingi Rafn, f. 12.
maí 1970, kvæntur
Hrund Magnúsdótt-
ur, f. 15. september
1970, synir þeirra
Daníel Þór, f. 15.
nóvember 1995, og
Daði Snær, f. 31. maí
1998. 2) Kristjana
Ýr, f. 17. apríl 1976.
Jón hóf nám í
prentsmíði hjá Off-
setprenti haustið
1962 og lauk sveins-
prófi árið 1967.
Hann starfaði þar til
ársins 1970 og síðan í
Lithoprenti í eitt ár.
Jón hóf störf hjá Hilmi hf. 1971,
síðar Frjálsri fjölmiðlun og vann
hjá Ísafoldarprentsmiðju síðustu
árin eftir að hún yfirtók prent-
rekstur Frjálsrar fjölmiðlunar.
Jón gekk ungur til liðs við Knatt-
spyrnufélagið Val og var einlægur
stuðningsmaður þess. Hann lék
handbolta með yngri flokkum fé-
lagsins og síðan meistaraflokki til
ársins 1978. Á þessum árum varð
hin svokallaða Mulningsvél til og
var Jón liðsmaður hennar. Hann
lék í 1. flokki eða „old boys“ með
félögum sínum í Mulningsvélinni
til ársins 1991. Jón var meðlimur í
fulltrúaráði Vals hin síðustu ár.
Útför Jóns fer fram frá Háteigs-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Mig langar með nokkrum orðum
að minnast tengdaföður míns Jóns
Breiðfjörð eða Nonna eins og við köll-
uðum hann alltaf. Það var fyrir tæp-
um tólf árum að við Ingi fórum að
vera saman og heimsóknir mínar í
Bólstaðarhlíðina urðu tíðari. Frá
fyrstu tíð var mér afskaplega vel tek-
ið af þeim Nonna og Gunnu og fannst
mér ég fljótlega vera orðin eins og ein
af fjölskyldunni.
Nonni og Gunna voru afskaplega
samhent og heimakær hjón. Nonni
hafði mikinn áhuga á bókum og allt
lesefni sem hann komst yfir var lesið
og hann mundi líka það sem hann las.
Nonni var mikill vinnuþjarkur og
hafði mikla ánægju af starfi sínu en
þegar heim var komið kunni hann
líka að slappa af. Hann var mikill
húmoristi og hafði gaman af ýmsum
grínþáttum og þá gullu hláturrokurn-
ar um alla íbúð og maður gat nú ekki
annað en hlegið með.
Nonni var mikill Valsari og fylgdist
með börnum sínum, þeim Inga og
Krissu, í handboltanum. Það var nú
ósjaldan að Nonni lét í sér heyra á
vellinum ef eitthvað var hallað á Vals-
menn og þá lá nú stundum við að
maður færði sig fjær, því ekki voru
þeim vandaðar kveðjurnar andstæð-
ingunum og dómurunum þegar mikið
lá við.
Nonni var mikill sveitamaður í sér
og undi sér vel í sumarbústað tengda-
foreldra sinna við Efri-Reyki. Þar
setti Nonni upp derhúfu og fór í
gúmmískó og naut þess að slappa af í
sveitasælunni. Þau eru ófá skiptin
sem við höfum notið þess að vera í
sveitinni með Gunnu, Nonna og fleiri
fjölskyldumeðlimum, því gjarnan var
stórfjölskyldan samankomin í þess-
um notalega bústað. Hans verður því
sárt saknað í fjölskylduferðum okkar
í Tungurnar.
Daníel Þór og Daði Snær, litlu afa-
strákarnir, hafa nú misst mikið. Afi
Nonni bar þá á höndum sér og sá
ekki sólina fyrir þeim. Afi Nonni var
alltaf til í að leika við þá og hafði líka
gaman af að stríða þeim dálítið. Það
var því oft svolítill ærslagangur þeg-
ar við komum í heimsókn í Bólstað-
arhlíðina. En þegar þeir fengu að
sofa hjá ömmu Gunnu og afa Nonna
var það nú yfirleitt afi Nonni sem var
rekinn úr rúmi fyrir prinsana og það
gerði hann ávallt með glöðu geði.
Gunna og Nonni voru dugleg að
bjóða strákunum með í sveitina þar
sem þeir undu sér vel og skelltu sér
þá gjarnan í gúmmískó eins og afi
Nonni.
Nonni greindist um miðjan nóvem-
ber á liðnu ári með lungnakrabba-
mein og fór þá strax í geislameðferð.
Hann stundaði vinnu þrátt fyrir veik-
indi sín fram í janúar og ætlaði sér
stóra hluti. Hann ætlaði sér, meðal
annars, ásamt Gunnu til Danmerkur
að heimsækja Krissu í sumar og
bjóða afastrákunum með í Legoland
en skjótt skipast veður í lofti og 2.
febrúar lést hann á heimili sínu.
Nonni reyndist mér afskaplega vel og
betri tengdapabba er varla hægt að
hugsa sér og á þessari stundu vil ég
þakka fyrir allar þær góðu stundir
sem við áttum með Nonna.
Á þessari sorgarstund bið ég al-
góðan Guð að styrkja Gunnu, Inga,
Krissu, foreldra, tengdaforeldra og
aðra aðstandendur í þeirra miklu
sorg. Megi minningin um góðan
mann lifa.
Hrund Magnúsdóttir.
Elsku Nonni bróðir, þú ert farinn
frá okkur, allt of fljótt. Ég gat ekki
heimsótt þig á sjúkrahúsið þar sem
ég var erlendis enda var ekki ástæða
til að hafa miklar áhyggjur að svo
stöddu, þar sem þú varst kominn
heim til fjölskyldunnar. Ég kom til
landsins seint á föstudagskvöld og við
Þórleif ákváðum að fara á laugar-
dagsmorguninn með rúnnstykki í
morgunkaffi til ykkar Gunnu. En það
fór á annan veg.
Minningarnar hrannast upp og þá
sérstaklega frá því þegar við vorum
ungir í sveit saman í Vatnsdalnum.
Þá var ekki slæmt að hafa eldri bróð-
ur sér við hlið.
Fjölskyldurnar áttu saman góðar
stundir í sumarbústaðnum með
mömmu og pabba við Þingvallavatn
þegar strákarnir og Krissa voru lítil.
Eftir því sem árin liðu og börnin
stækkuðu styrktust böndin á milli
fjölskyldna okkar. Við tókum saman
þátt í öllum þeim gleðistundum sem
upp komu hjá okkur og voru þær
ekki fáar, s.s. fermingar, afmæli, út-
skriftir úr skóla og ekki síst þegar
Ingi Rafn og Hrund giftu sig og afa-
strákarnir komu í heiminn. En við
vorum ekki búnir að gera allt það
sem við vildum og gátum gert saman.
Það var nægur tími, það var enginn
að fara, en önnur var raunin.
Elsku Gunna, Krissa, Ingi Rafn,
Hrund, Daníel og Daði, það er erfitt
að sætta sig við orðinn hlut en við
vonum að þið öðlist styrk til þess að
láta allar góðu minningarnar hafa yf-
irhöndina.
Dagurinn kemur
og dagurinn fer.
Eins er hún ástin
í öðrum og mér.
Það sem að lifir
og þráir í dag,
á morgun er horfið
sem hörpunnar slag.
(Rúnar Hafdal Halldórsson.)
Innilegar samúðarkveðjur.
Finnbogi, Þórleif, Jökull,
Sindri, Ólafur og Sigrún.
Kæri vinur minn, hann Nonni, er
farinn, svo ótrúlegt sem það nú er.
Hann Nonni var albesti vinur sem
hægt er að eiga. Það var ekki að
ástæðulausu að ég valdi oftast að fara
til Nonna ef ég þurfti pössun þegar
ég var yngri. Það var alltaf frábært
að koma til Nonna og Gunnu og
borða með honum „nice djúsí steik“.
Hann talaði alltaf við mann sem jafn-
aldra þrátt fyrir að vera 39 árum
eldri. Þegar ég var í pössun hjá
Nonna var alltaf mjög gaman. Stund-
um fórum við niður að tjörn í strætó
til að gefa öndunum brauð og kannski
að skoða skipin á höfninni. Ég
hringdi líka oft í Nonna þegar það
voru íþróttir í sjónvarpinu því að það
var alltaf skemmtilegast að horfa
með honum á enska boltann eða nba-
körfuboltann, eða að fara með
Nonna, Gunnu og Krissu að horfa á
Inga Rafn spila handbolta með Val.
Það var líka alltaf svo gaman að
hafa Nonna í sumarbústaðnum hjá
ömmu og afa. Við krakkarnir gátum
yfirleitt platað hann til að leika við
okkur í fótbolta eða einhverjum leikj-
um áður en hann fór að grilla „nice
djúsí steik“ með hinum köllunum.
Það verður skrítið að hafa ekki
Nonna þegar við förum í sveitina og
verður hans sárt saknað.
Ég kveð Nonna með söknuði og
með þakklæti fyrir allar þær góðu
stundir sem við áttum saman.
Andri Þór.
Kveðja frá
Knattspyrnufélaginu Val
Jón Breiðfjörð Ólafsson lést 2.
febrúar sl. og Knattspyrnufélagið
Valur missti þar mjög traustan fé-
lagsmann úr sínum röðum. Til
margra ára stóð hann í framvarðar-
sveit handknattleiksmanna félagsins,
sem markvörður í liði sem færði fé-
laginu marga sigra og titla. Jón lék
yfir 300 leiki með meistaraflokki fé-
lagsins á árunum 1962 til 1978 og síð-
an hélt hann áfram keppni sem leik-
maður með old boys fram undir 1990.
Að auki lék hann fjóra landsleiki fyrir
Íslands hönd. Hann var keppnismað-
ur sem eftir var tekið og lét vel í sér
heyra á leikvellinum ef honum þótti
ekki ganga nógu vel eða ef honum
fannst menn ekki leggja sig nægilega
fram.
Þó hann hætti sjálfur að keppa lét
hann sig ekki vanta á leiki að Hlíð-
arenda eða annars staðar þar sem
Valur var að keppa og hann studdi
starf handknattleiksdeildar félagsins
vel. Jón og kona hans, Guðrún Ingi-
mundardóttir sem einnig keppti í
handknattleik, eiga tvö börn, Inga
Rafn og Kristjönu Ýr, sem bæði fet-
uðu í fótspor foreldranna og lögðu
stund á handknattleik og urðu meist-
arar með sínum flokkum. Þau hjón
fylgdu börnum sínum vel eftir í leik
og starfi og voru um margra ára
skeið fastagestir á leikjum félagsins,
fyrst í yngri flokkum og síðan í meist-
araflokkum. Jóns verður saknað á
áhorfendapöllunum á Hlíðarenda nú
þegar keppni er aftur að hefjast eftir
nokkurt hlé.
Jón lærði prentiðn hjá Valsmann-
inum Hrólfi Benediktssyni í Offset-
prenti. Hann starfaði í greininni alla
tíð, hin síðustu ár við litgreiningar og
fleira hjá Ísafoldarprentsmiðju. Jón
var hógvær maður og ekki mikið fyr-
ir að trana sér fram en sinnti sínu
starfi af alúð og var mjög flinkur. Það
kom sér vel fyrir Val að eiga innan
sinna vébanda mann með þá verk-
kunnáttu, því hann vann oftar en ekki
við útgáfu Valsblaðsins hin síðari ár.
Með því vinnuframlagi bættist hann í
hóp fjölmargra traustra og dyggra
Valsmanna sem komið hafa að útgáfu
blaðsins og tryggt þannig að saga fé-
lagsins er sífellt skráð og varðveitt.
Auk þess að fylgjast mjög vel með
handknattleik innan Vals var Jón tíð-
ur gestur á leiki hjá knattspyrnu-
mönnum félagsins og hann mætti vel
á ýmsa viðburði aðra hjá félaginu og
sýndi því tryggð og ræktarsemi alla
tíð.
Fyrir hönd félagsmanna í Knatt-
spyrnufélaginu Val viljum við flytja
Guðrúnu eiginkonu hans, börnum
þeirra og öðrum ættingjum innilegar
samúðarkveðjur. Jóns Breiðfjörðs
Ólafssonar er minnst á Hlíðarenda
með þakklæti og virðingu.
Reynir Vignir,
Ragnar Ragnarsson.
Laugardagsmorguninn 2. febrúar
sl. barst okkur félögum Jóns Breið-
fjörð Ólafssonar sú harmafregn, að
hann væri allur. Aðeins þrír mánuðir
eru liðnir síðan hann greindist með
þann illvíga sjúkdóm, er lagði hann
að velli. Jón Breiðfjörð varð þannig
fyrstur úr okkar stóra og samheldna
hópi, Mulningsvélinni, til að kveðja
þennan jarðneska heim. Þótt vitað
væri að erfið barátta væri framundan
kom andlát Jóns yfir okkur alla sem
reiðarslag.
Snemma á 7. áratug síðustu aldar
hófust þau löngu kynni og einstaka
vinátta, sem haldist hefur síðan. Á
Hlíðarenda varð Mulningsvélin til og
Jón var einn hinna traustu félaga, er
áttu þátt í frama handboltaliðsins
okkar og velgengni. Hann lék með
meistaraflokki Vals í mörg ár sem
markvörður og þar að auki allnokkra
landsleiki fyrir Íslands hönd. Vals-
heimilið var enda annað heimili okkar
í mörg ár.
Nonni Bí, eins við kölluðum hann
til aðgreiningar frá öðrum Jónum í
hópnum, var einstakt ljúfmenni og
gæðasál. Hann var glaðsinna og gam-
ansamur og lagði ávallt gott til mál-
anna. Keppnisskap hafði hann mikið
og í hita leiksins gat hann gosið ef
honum rann í skap, eins og góðum
íþróttamönnum hættir til. Hann var
þó fyrstur manna til að sjá skoplegu
hliðarnar á slíkum stundum og það
var stutt í brosið og gálgahúmorinn
að æfingu eða leik loknum. Nonni
flíkaði hins vegar ekki skoðunum sín-
um á mönnum og málefnum. Hann
hafði þó ákveðnar skoðanir á hlutun-
um ef hann var inntur álits og hafði
ávallt eitthvað jákvætt til málanna að
leggja.
Jón sinnti starfi sínu sem prentari
af áhuga og elju. Þótti okkur, fé-
lögum hans, á stundum nóg um
vinnuálagið. Hann fylgdist af áhuga
með handboltanum í Val löngu eftir
að hann hætti sjálfur, enda átti hann
tvö börn, sem fetuðu í fótspor for-
eldranna beggja, Jóns og Guðrúnar,
sem framúrskarandi handboltamenn.
Var Jón tíður gestur í Valsheimilinu á
Hlíðarenda og annars staðar þar sem
Valur atti kappi við önnur lið, bæði í
kvenna- og karlaflokki.
Jón var mikil aðdáandi tónlistar,
einkum blús- og djasstónlistar. Þar
var hann vel að sér. Aðeins viku fyrir
andlátið var Jón hinn hressasti í
góðra vina hópi. Þá komum við all-
mörg saman í heimahúsi og blótuðum
þorra. Skipt var í lið og farið í spurn-
ingaleikinn „Gettu betur“. Þegar að
spurningum kom um blús og djass
var Nonni Bí snöggur til svars og hal-
aði inn dýrmæt stig fyrir sitt lið.
Síst grunaði okkur þá að við vær-
um að sjá Jón og njóta samvista við
hann í síðasta sinn. Nú er stórt skarð
höggvið í vinahópinn, skarð sem ekki
verður fyllt.
Með miklum söknuði kveðjum við
vin okkar Jón Breiðfjörð Ólafsson.
Elsku Guðrún. Um leið og við
kveðjum og þökkum þínum ástkæra
eiginmanni fyrir allar gleði- og
ánægjustundir, sem munu lifa í minn-
ingunni, vottum við þér, börnum ykk-
ar og ættingjum öðrum okkar dýpstu
samúð. Megi góður Guð veita ykkur
styrk og minningarnar um góðan
dreng ylja ykkur um alla framtíð.
Megi Jón Breiðfjörð hvíla í friði.
Mulningsvélin
og makar.
Okkur vinnufélögunum var mjög
brugðið er við fengum þær fregnir að
Jón Breiðfjörð Ólafsson hefði yfirgef-
ið þennan heim að morgni 2. febrúar.
Síðastliðið haust greindist Jón með
alvarlegan sjúkdóm en þrátt fyrir
erfiða læknismeðferð lét hann ekki
bugast og stundaði nánast fulla vinnu
af sama kappi og sömu gleði er ein-
kennt höfðu allan hans starfsferil.
Starfsferill Jóns í prentgeiranum
hófst árið 1962 er hann hóf nám hjá
Offsetprenti. Hann hóf störf hjá
prentsmiðjunni Hilmi árið 1971, sem
meðal annars sá um forvinnslu á
Dagblaðinu. Vinnudagurinn hjá Jóni
hófst iðulega snemma, um klukkan
sex á morgnana, og oftar en ekki fór
hann síðastur heim á kvöldin. Í dag-
blaðsvinnslu á þeim árum var oft
unnið undir miklu álagi er fylgdi
þessu starfi og þá naut Jón sín best,
því hann var hamhleypa til allra
verka. Þegar Dagblaðið og Vísir voru
sameinuð tók Jón að sér verkstjórn í
plötu- og filmugerð og fórst það vel
úr hendi. Á þessum árum voru tölv-
urnar að koma inn í prentgeirann og
fagið tók stórstígum breytingum. Jón
fylgdist vel með öllum breytingum og
tileinkaði sér jafnan nýjustu tækni.
Við sameiningu Frjálsar fjölmiðlunar
og Ísafoldarprentsmiðju sneri Jón
sér meira að litgreiningu og tölvu-
vinnslu er hann sinnti nánast fram á
síðasta dag þrátt fyrir sín erfiðu veik-
indi.
Jón var mikill áhugamaður um
íþróttir og markmaður í hinni frægu
Mulningsvél í Val á sínum tíma. Oft
voru fjörugar umræður í vinnunni
um hinar ýmsu íþróttir og verður um-
ræðan aldrei sú sama án Jóns vegna
yfirburðaþekkingar hans á þeim. Við
félagarnir munum sakna Jóns sárt og
kveðjum góðan dreng sem ávallt var
reiðubúinn til að hlaupa undir bagga,
þegar á þurfti að halda. Kappsemi
Jóns og létt lund var smitandi og við
gerðum hvað við gátum til að fylgja
honum eftir.
Kvaddur er hinstu kveðju góður
starfsfélagi og vinur. Innilegar sam-
úðarkveðjur til fjölskyldu og ástvina
og megi góður Guð styrkja ykkur í
sorginni.
Vinnufélagar
í Ísafoldarprentsmiðju.
Ef orð geta huggað á stundu sem
þessari vil ég skrifa nokkur huggun-
arorð í minningu Jóns, minnast þessa
hægláta ljúfa manns, sem brosti í
kampinn þegar við vinkonurnar
mættum í saumaklúbbinn okkar á
heimili þeirra Gunnu, háværar og
glaðhlakkalegar að vanda.
Það var alltaf tilhlökkunarefni að
koma á heimili þeirra og njóta hlýju
og myndarskapar sem einkenndi það,
en nú ríkir sorg í brjósti og við erum
daprar og hljóðar.
Leikir æskunnar eru að baki, ungu
hjónin með börnin sín tvö eru orðin
örlítið eldri, með barnabörnin sín,
drengina litlu, yndi afa og ömmu. Og
nú er harmur kveðinn að fjölskyld-
unni, við óvænt fráfall Jóns.
Við hugsum um tilgang lífsins, ör-
lög okkar allra og um það hvert stefn-
ir við fráfall ástvina okkar og óvissa
ríkir í huga okkar um stund. Þegar að
er gáð er dauðinn ekki aðeins dauði
og lífið ekki aðeins líf, heldur er því
stundum öfugt farið, dauðinn aðeins
áframhaldandi líf og lífið stundum
harðara en hel.
Af hverju er þetta svo? Ég á ekki
eitt svar til við því, en hef samt skilið,
að þeir sem við elskum eru alltaf hjá
okkur, í einhverri mynd, og veita
okkur styrk í sorginni. Á tímamótum
sem þessum öðlast kærleikurinn auk-
ið gildi. Sama er að segja um þá sem
elska okkur. Þeir halda því áfram,
hvert sem leið þeirra liggur, því ástin
er sterkari en dauðinn og það sem lif-
ir í minningunni eigum við áfram.
Það verður aldrei frá okkur tekið.
Minningin um ljúfan mann lifir.
Anna S. Björnsdóttir.
JÓN BREIÐFJÖRÐ
ÓLAFSSON
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.
Formáli minn-
ingargreina