Morgunblaðið - 14.02.2002, Blaðsíða 44

MINNINGAR
44 FIMMTUDAGUR 14. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðbergur Ósk-ar Guðjónsson
fæddist á Stokkseyri
1. des. 1917. Hann
lést á Sólvangi í
Hafnarfirði 19. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðjón Pálsson, f. 24.
júní 1865, d. 8. febr-
úar 1955, og Vilborg
Margrét Magnús-
dóttir, f. 20. mars
1874, d. 28. des. 1944.
Guðbergur átti átta
systkini sem öll eru
látin: 1) Steinunn
Sigríður, f. 8. okt. 1896, d. 23.
ágúst 1926, maki Jón Steingríms-
son. 2) Guðrún Pálína, f. 2. sept.
1897, d. 2. mars 1982, maki Magn-
ús Siggeir Magnússon. 3) Magnús,
f. 27. ágúst 1899, d. 19. apríl 1991,
maki Bjargey Guðjónsdóttir. 4)
Magnea Vilborg, f. 6. okt. 1903, d.
2. nóv. 1960, maki Júlíus Jónsson.
5) Þuríður Kristín, f. 26. okt.
1906, d. 13. ágúst 1962, maki Jón
Steingrímsson. 6) Bergsteinn, f. 4.
júlí 1909, d. 4. des. 1987, maki
Fjóla Blómkvist Gísladóttir. 7)
Einar Guðjón, f. 15. júní 1912, d.
22. nóv. 1918. 8) Ágúst Vilberg, f.
26. ágúst 1914, d. 27. júlí 2000,
maki Ásta Margrét Sigurðardótt-
ir.
Hinn 24. okt. 1956 kvæntist
Guðbergur Rósu Vilhjálmsdóttur
(Rose Eagles), f. 6. mars 1925 í
Hanley á Englandi.
Þeirra börn eru: 1)
Örn Andrew, f. 8.
sept. 1957. Börn
hans eru: Shawn
Michael, f. 24. okt
1978. Andrea Rose,
f. 11. sept. 1989.
Hann giftist Patriciu
Lawson, þau skildu.
Sambýliskona hans
er Gail Jedry. 2)
Margrét Annie,
fædd 28. apríl 1960.
Börn hennar eru: A)
Melanie Rose, f. 2.
sept. 1979. Hennar
barn Viktoría Siv, f. 20. mars
2000. B) Stefán Óskar, f. 13. jan.
1984. C) Jón Edilon, f. 7. júní
1990. D). Guðbergur Örn, f. 14.
apríl 1995. Margrét giftist Mich-
ael Everett. Þau skildu. Eigin-
maður Margrétar er Jón Bene-
diktsson, f. 15. des 1951. 3) Grétar
William, f. 6.mars 1963.
Guðbergur var einkabílstjóri í
nokkur ár hjá breska sendiherr-
anum. Hann starfaði í 20 ár hjá
Ólafi Þorsteinssyni h/f. Þegar
hann lét af störfum starfaði hann
hjá Vélamiðstöð Reykjavíkur-
borgar.
Hann gerði við veiðistengur,
veiðihjól, hnýtti flugur og bjó til
sökkur í frítíma sínum.
Útför Guðbergs fer fram frá
Bústaðakirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Ó, Drottinn minn, hve ljúft er mér að líða,
þó ljósin gleði daprist hér í heim,
og boðum þínum helgum jafnan hlýða,
þó hiti, og þungi sé í för með þeim.
Eins og steinsnar lífið manna líður,
þó löng oss finnist sérhver þrautastund;
en mjúkur himnaföður faðmur blíður
oss felur, þegar hinsta dregst að blund.
Ó, þegar lífsins þraut á burt er liðin,
mig þreyta eigi framar nokkur bönd,
þá öðlast sál mín þjökuð frelsið, friðinn,
þá fagnar hún við Drottins ástarhönd.
(Guðjón Pálsson.)
Elskulegur faðir minn er látinn.
Hann var síðastur af systkinunum
að hverfa yfir móðuna miklu, ég er
viss um að þar urðu fagnaðarfundir.
Þegar ég var lítil stúlka bað ég
Guð um að láta mig deyja á undan
foreldrum mínum, því að tilhugsunin
um að missa þau voru mér óbærileg.
Sem betur fer hlustar Guð ekki alltaf
á bænir okkar, því nú þegar ég er
móðir veit ég að það að missa barn er
ennþá þungbærara. Ég er þakklát
fyrir að hafa fengið að hafa hann
svona lengi. Hann dó aldraður mað-
ur, en samt er ég með sársauka í
hjartanu. Okkur finnst að foreldrar
manns eigi alls ekki að deyja, að þau
séu ódauðleg.
Faðir minn var rólegur maður,
aldrei hef ég séð hann reiðast, rífast
eða tala illa um fólk. Hann vildi öllum
vel. Hann var mikill húmoristi, alltaf
að grínast og kom öllum í gott skap í
kringum sig. Það eru ófáar andlits-
gretturnar sem hann sýndi okkur
systkinunum gegnum tíðina, og öll
bernskuprakkarastrikin sem hann
gerði, var vinsælt söguefni sem við
systkinin þreyttumst aldrei á að
heyra. Þegar ég var að bjóða krökk-
um í 16 ára afmælið mitt spurði einn
vinur minn hvort pabbi minn yrði
heima. Mér fannst þetta furðuleg
spurning en ég svaraði henni neit-
andi, sagði að foreldrar mínir ætluðu
í bíó. „Þá kem ég ekki,“ sagði hann,
„pabbi þinn er svo skemmtilegur að
ég vil að hann sé heima.“ Ég man
hvað ég var hreykinn af honum
pabba mínum þá.
Hann var mikill veiðiáhugamaður.
Þær eru margar ferðirnar sem fjöl-
skyldan fór á sumrin í veiðitúra um
allt landið, um hálendið og víðar,
bæði stutta túra og langa. Hann fór
oft með vinum sínum Gvendi briskó
og Guðjóni Ó, sem komu á fornbíln-
um. Krakkarnir í hverfinu þyrptust
að til að skoða þennan forngrip og
var ég mjög hreykin af því að hann
skyldi koma heim til mín.
Hann gerði við veiðistengur, veiði-
hjól, hnýtti flugur og steypti sökkur.
Ég sat oft uppi í hossí hjá honum á
meðan hann var að vinna að þessu í
frítíma sínum. Stundum þögðum við
saman, ég fylgdist bara með honum
á meðan hann vann, dáðist að því
hvað honum fór þetta vel úr hendi.
Hann vann hjá Ólafi Þorsteinssyni
pappírsheildsala. Þar kynntist hann
mörgum bókaútgefendum, sem buðu
honum til sín fyrir jólin og gáfu hon-
um bækur. Við krakkarnir nutum
góðs af því, vegna þess að alltaf kom
hann með fullt af barnabókum heim
með sér. Beið ég alltaf spennt eftir
honum þegar ég vissi að hann væri
að fara að heimsækja kunningja sína
í prentsmiðjunum. Hann las alltaf
fyrir okkur systkinin áður en við fór-
um að sofa. Það skipti ekki máli hvað
hann var að gera, hann gaf sér alltaf
tíma til að lesa fyrir okkur.
Alltaf þegar við sáumst eða töluð-
um saman í síma, kvaddi ég hann
alltaf á orðunum: Ég elska þig. Hann
svaraði ávallt til baka: Ég elska þig
líka.
Síðust æviárin hans var hann orð-
inn veikur, fékk heilablóðfall sem
skerti heilann. Hann mundi ekki
hvernig hann átti að gera hluti, en
hann gat alltaf gert grín að öllu sam-
an, hann lét ekki deigan síga. Áfallið
sem hann fékk í fyrra var það alvar-
legt að hann mundi ekki eftir fjöl-
skyldu sinni né fortíðinni. Ég kvaddi
hann alltaf með orðunum: Ég elska
þig, þegar ég heimsótti hann á
sjúkrabeðinum. Jafnvel þótt hann
hafi ekki þekkt mig og myndi ekki
eftir mér svaraði hann samt til baka:
Ég elska þig. Mér fannst það bera
vitni um að einhvers staðar í hug-
anum myndi hann eftir mér, því
hann svaraði mér til baka og var það
mér mjög dýrmætt.
Í spámanninum segir meðal ann-
ars um dauðann: „Því að hvað er það
að deyja annað en standa nakinn í
blænum og hverfa inn í sólskinið? Og
hvað er að hætta að draga andann
annað en að frelsa hann frá friðlaus-
um öldum lífsins, svo að hann geti
risið upp í mætti sínum og ófjötraður
leitað á fund Guðs síns?“
Elsku pabbi minn, ég kveð þig að
sinni með fullvissu um að við munum
hittast aftur á ný. Ég kveð þig með
orðunum: Ég elska þig. Ég heyri
ekki svarið en ég veit hvert það er.
Þín dóttir
Margrét Annie.
Ó líttu nú, Guð, í líkn og náð
til líðandi barna þinna.
Láttu þitt guðdóms gæskuráð
þau gleði og huggun finna.
(Guðjón Pálsson.)
Elsku afi. Við munum sakna þín.
Við erum þakklát fyrir allar góðu
stundirnar sem við höfðum með þér.
Þú varst alltaf svo fyndinn og glaður.
Takk fyrir veiðistengurnar sem þú
bjóst til handa okkur. Guð geymi þig.
Við biðjum Guð að styrkja ömmu
sem misst hefur mest.
Þín barnabörn
Melanie, Stefán, Edilon
og Guðbergur.
Í dag kveðjum við frændsystkinin
Begga okkar. Hann var yngstur
systkinanna frá Bakkagerði í
Stokkseyrarhreppi. Hann er einnig
síðastur þeirra að kveðja þessa jarð-
vist. Hann hét Guðbergur Óskar en
alltaf kallaður Beggi. Nafn hans kom
þannig til að ömmu dreymdi Guð-
berg áður en hann var skírður og
hann falaðist eftir að drengurinn
fengi nafn sitt. Amma og afi sættust
á þetta og bættu við Óskars nafninu
til að undirstrika þessa ósk Guð-
bergs. Beggi var mikill gæfumaður í
lífi sínu. Hann fæddist inn í þá mestu
kærleiksfjölskyldu sem ég hef
kynnst. Peningaauður var af skorn-
um skammti en því meira af mann-
kostum og mannkærleika. Ég hef
fengið að njóta þessa móðurbróður
míns frá fæðingu. Ég og Lóa frænka
mín vorum yngstar af systkinabörn-
unum í mörg ár áður en bræðurnir
GUÐBERGUR Ó.
GUÐJÓNSSON
Það var fyrir sjö ár-
um eða nánar 14. sept.
1994 að ég tók að æfa
söng með kór fé-
lagsstarfs aldraðra í
Reykjavík á Vestur-
götu 7, sem hafði áður verið stað-
settur í Gerðubergi. Fljótlega urðu
kynni við kórfélaga meiri og þá sér-
staklega stjórnanda og stjórnar en
þar var Alie gjaldkeri og þá inn-
heimtustjóri mánaðargjalds okkar
félaganna, sem oft er vanmetið.
Alie var hefðarkona í leik og
starfi. Hún tók með umburðarlyndi
og hlýju augnaráðinu er lítið var í
ALIE RITA
ÍSÓLFSSON
✝ Alie Rita Ísólfs-son fæddist í
Kaupmannahöfn 30.
september 1917. Hún
lést á Landspítalan-
um í Fossvogi 8. jan-
úar síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Áskirkju
18. janúar.
buddunni þar sem ég,
J.M., naut góðs af
hennar biðlund. Alie
var sönn í allri fram-
komu, jarðbundin
tignarkona.
Það var mislangur
tími sem kórfélagar
áttu með Alie en á sjö
ára tímabili var farið í
heimsóknir í fé-
lagsmiðstöðvar höfuð-
borgarsvæðisins og út
á landsbyggðina sem
Alie tók þátt í og naut
þess mjög þar sem við
sungum fyrir og með
ungum sem öldnum og ljúft er að
minnast þess hve glöð og heilshug-
ar Alie tók þátt í þeim heimsóknum.
Þrátt fyrir háan aldur er það
ávallt söknuður og kemur á óvart
missir vinar og félaga, en minning-
in lifir sem þá er hægt að orna sér
við.
Innileg samúðarkveðja.
Jón Magnússon, kórfélagi.

 

   
 

 










 
 
  
  
  

 
   !

  

"#
"$$%
 !"#$"%&&
"#$"%" & '()   %**
+,  - %** .&&
)#" %** //*0!1( 2/
 (%" &
 & .# (0/#"
& 3 (* %**
  -!







 


 .. +. 20(*56
/723 )2


 
  
  

 
   &
  

"#
"#%%

 8!" && "(%   (&%**
.3-" &%** "
!"#$"%&&
((9)#"+!" &%** 2'( !(/*&&
)#"!" &%**
() !" &%** 3-!8 (%&&
( 9"!" && 7%)&! "2&%**
*/9 ) . " &%** 8   ( 9&&
9 :(  9 -!
'
 

   
 





 

 4
0'& &$)# $/&* 
49 (/*6;
/723 )2
 
 
 &

(

"#
"$$%
&) * 

 


3-" &%**!
 ! //*&%** 8&*/ (&&
/%)&! //*&%** *"(  */9,&&
"  //*&& < =* %**
 9 -!



 

 





>!.>+

(=**"/6;
/723 )2
  
 "% 
  

 
 
 
"#

"%$%
+  
 
* 
    

 , 



-  .

* 
0  ( 9&&
((%0 && ) 3-  &%**
+)& 0 &%** 8   &&
3-0 &&
 
 &%**
  -!

   
 

 














! 

% ( 0/$(" /(3 0()#
3 (( &/(??
/723 )2
  .
 (

 &
  

""
'0 &%**
@ !0 &%**
"#"/0 && < =*,#&%**
"#3()0 && ."#" /$"%&%**
)#"0  0 &%** /(< '&&
%% "#$"%&%** "#"/%&/
  -     -       !