Morgunblaðið - 23.02.2002, Blaðsíða 45

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 23. FEBRÚAR 2002 45
✝ Guðfinna Jónas-dóttir fæddist
að Efri-Kvíhólma í
V-Eyjafjöllum 30.
október 1916. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands 18.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Jónas
Sveinsson bóndi, f.
4. nóvember 1875,
d. 29. nóvember
1946, og Guðfinna
Árnadóttir húsmóð-
ir, f. 12. september
1874, d. 23. nóvem-
ber 1972. Systkini Guðfinnu eru:
Sveinn, f. 9. júlí 1902, d. 26. des-
ember 1981, Marta Sigríður, f.
14. nóvember 1903, d. 7. júlí
2000, Engilbert Ármann, f. 28.
febrúar 1906, d. 24. apríl 1987,
Elín, f. 16. maí 1908, Ásdís, f. 30.
október 1909, Guðrún, f. 30.
október 1909, d. 25. október
ember 1951. Börn hennar og Jó-
hannesar Gunnarssonar, f. 5.
september 1952, d. 24. apríl
1994, eru: Margrét Auður, f. 28.
júlí 1972, og Guðmundur Þór, f.
28. júní 1973. 3) Gísli Steindór, f.
1. maí 1954. 4) Svanhildur Edda,
f. 23. febrúar 1956, gift Helga
Bjarnasyni, f. 8. desember 1947.
Börn þeirra eru: Finnur Þór, f.
14. júlí 1989, og Hulda Rós, f. 9.
september 1991.
Guðfinna stundaði sitt barna-
skólanám að Fornusöndum og
fór ung að vinna ýmis störf
tengd kaupavinnu og var í vist í
Reykjavík og víðar í nokkur ár.
Hún vann við síldarsöltun á
Siglufirði nokkur sumur og við
fiskvinnu í Vestmannaeyjum.
Hún stundaði nám við Kvenna-
skólann að Hverabökkum í tvo
vetur hjá Árnýju Filippusdóttur.
Lengst af ævi sinnar var hún
húsmóðir í Gaulverjaskóla, auk
þess sem hún kenndi hannyrðir
við þann skóla í um tvo áratugi.
Árið 1985 flutti Guðfinna ásamt
manni sínum að Selfossi.
Útför Guðfinnu fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
1975, Guðný Berg-
rós, f. 21. nóvember
1912, og Sigurþór, f.
1. júlí 1915. Guðfinna
giftist 26. september
1948 Þórði Gíslasyni,
skólastjóra í Gaul-
verjaskóla í Árnes-
sýslu, f. 14. ágúst
1916, d. 14. júlí 1999.
Börn þeirra eru: 1)
Arnþór Flosi, f. 4.
mars 1949, kvæntur
Inger Elísu Anders-
dóttur, f. 22. janúar
1950. Börn þeirra
eru: Hafrún, f. 22.
júní 1975, sambýlismaður henn-
ar er Elías Þ. Kristjánsson, f. 13.
apríl 1976; Atli, f. 2. október
1979, sambýliskona hans er
Berglind Sigurðardóttir, f. 22.
ágúst 1981. Dóttir Atla er Hjör-
dís Inga, f. 22. febrúar 1997. 2)
Árný Elsa, f. 19. desember 1950,
gift Leif Rasmussen, f. 12. sept-
Með fáum orðum langar mig að
minnast tengdamóður minnar, Guð-
finnu Jónasdóttur, sem lést 18. febr-
úar síðastliðinn á Sjúkrahúsi Suður-
lands. Kynni okkar hófust fyrir um
hálfum öðrum áratug er ég kvæntist
dóttur hennar og urðu þau kynni
fljótt náin á margan hátt. Ekki síst
urðu tengslin við tengdamóður mína
nánari er hún missti eiginmann sinn,
Þórð Gíslason fv. skólastjóra í Gaul-
verjaskóla fyrir rúmum tveimur ár-
um, en eftir það hélt hún heimili fyrir
sig á Selfossi þar til síðustu daga fyrir
jól. Hún dvaldist hjá okkur hjónum
yfir hátíðirnar og tveimur vikum bet-
ur, en þá var ljóst að hverju drægi í
lífi hennar. Henni var það fullljóst, og
var það raunar löngu áður, en sagðist
vilja halda sitt heimili og hvika hvergi
frá því lífsviðhorfi sínu að menn ættu
að bjarga sér sjálfir svo lengi sem
stætt væri, helst án nokkurrar op-
inberrar aðstoðar, en þegar undan
fjaraði í lífsins ólgusjó gegn máttar-
völdum dauðans væri rétt að viður-
kenna það og þar með lyki lífsins
göngu. Við það stóð hún með mikilli
reisn.
Síðustu misserin hugsaði hún og
ræddi um lífið og tilgang þess, hvað
myndi bíða hennar og annarra eftir
dauðann. Hún var trúuð í skilningi
þess er við leggjum í það orð, en hún
var efasemdarmanneskja hvað varð-
aði framhaldslíf. Samt sagði hún eitt
sinn við mig að óráðlegt væri að
hafna því, það væri annað en að trúa
á það. Þannig var hún næm á lífið og
allt sem að lífinu laut. Næmt fólk
verður oft viðkvæmara fyrir ytri að-
stæðum, hún kveið hausti og vetri en
var hins vegar manneskja birtunnar
og hlýjunnar og hlakkaði til vorsins
og þess lífs er það kveikir og lunderni
hennar og lífsánægja mótaðist á sinn
hátt nokkuð af því. Hún tengdi sam-
an vorið og eilíft líf, eða eins og segir í
ljóðlínum Davíðs Stefánssonar:
Úr jörðinni seiðir sólin
svalandi morgun eim.
Allir líta til loftsins,
sem ljómar yfir þeim.
Það er eins og dagmáladýrðin
sé draumur um annan heim.
Guðfinna var fædd og uppalin und-
ir Eyjafjöllum þar sem geislar sólar
ná fyrst að vekja vorgróður hér á
landi. Hún naut þess að sjá og finna
lífið kvikna og dafna þar og annars
staðar í lífi sínu. Ein síðustu orð
hennar voru að óska þess að kveðja
þennan heim í vorgeislum sólarinnar.
Henni varð ekki að þeirri ósk sinni en
annar og meiri ljómi blasir henni nú í
mót.
Hún var yngst níu systkina sem ól-
ust upp á lítilli jörð við erfiðar að-
stæður, sem í dag má kalla fátækt.
Systkinin komust þó öll á legg og eiga
hina mannvænlegustu afkomendur.
Um það vitnar feiki vel heppnað ætt-
armót systkinanna í júní á síðastliðnu
ári. Vakti það athygli mína að Guð-
finna unni sér þar vart svefns til að
geta tekið þátt í gleðskap og söng og
talað við ættingja sína. Þó að hún ætti
þá við erfiðan sjúkdóm að stríða var
það leikur einn fyrir hana, sjálfa konu
vorsins, að vaka og ekki síst vegna
fjölskyldunnar, systkina sinna og
ættmenna þeirra. Þeim öllum vildi
hún kynnast og blanda geði við. Hún
hafði hlakkað mjög til þessarar
stundar og naut hennar vel þar til yf-
ir lauk.
Guðfinna stundaði margvíslega
vinnu í Reykjavík og víðar uns hún
réðst sem ráðskona að Gaulverja-
skóla árið 1946. Þar kynntisti hún
mannsefni sínu, Þórði Gíslasyni
skólastjóra, og giftust þau árið 1948.
Hún tók virkan þátt í skólastarfinu
og kenndi m.a. hannyrðir um árabil,
enda hafði hún menntað sig til þess
og eftir hana liggur fjöldi handverka.
Hún var iðin og vandvirk og ætlaðist
til að öllum verkum væri skilað vel.
Hún stjórnaði af hógværð og lagði
ávallt vel til allra og reyndi að laða
fram það besta í hverjum nemenda
sinna.
Þau hjón, Guðfinna og Þórður,
eignuðust fjögur börn. Hún lagði
mikið upp úr góðu og grandvöru upp-
eldi barna sinna. Eitt barna þeirra
hefur átt við varanlega vanheilsu að
stríða frá fæðingu og annað þurfti
vegna bæklunar sinnar einnig að
dvelja langdvölum fjarri foreldrum
sínum. Slík áföll og lífsreynsla hlýtur
að hafa markað varanleg spor í sálar-
líf viðkvæmrar konu eins og Guðfinna
var, en hún hafði sterk bein er þoldu
mótlæti lífsins.
Guðfinna og Þórður unnu oft utan
heimilis að sumarlagi þegar hlé var á
kennslu, m.a. við síldarsöltun norð-
anlands og á efri árum töldu þau að
það hefði verið ómetanleg lífsreynsla
að hafa fengið tækifæri að taka þátt í
því ævintýri. Þórður var verkmaður
mikill og féll nánast aldrei verk úr
hendi hvort heldur var við starf sitt
eða við að auka þekkingu sína á allan
hátt. Hann var ekki fyrir fjöldann
gefinn, en Guðfinna var hins vegar
meiri félagsvera. Hún var afar söngv-
in og hafði fallega rödd. Hún var mik-
ið fyrir hljómlist og á síðustu árum
sínum hóf hún nám í píanóleik við
Tónlistarskóla Árnesinga og söng í
kór eldri borgara á Selfossi. Hún var
eftirtektarsöm og fróðleiksfús og
naut af þeim sökum að spjalla við fólk
í góðra vina hópi. Eitt af áhugamál-
um hennar á síðari árum voru ferða-
lög bæði innan lands en ekki síður er-
lendis. Meðan heilsa og kraftar
entust vildi hún ferðast og fræðast og
að hluta til fannst mér hún vera að
bæta sér upp fyrri tíma er atvik og
örlög í lífi hennar hömluðu för hennar
nánast hvert sem var.
Eftir að þau hjón fluttu til Selfoss
árið 1985, er Þórður lét af starfi sínu
sem skólastjóri, blómstraði Guðfinna
við áhugamál sín, hljómlist, söng og
málun. En árin og ellin bitu þar á og
aðeins fyrir 1–2 árum játaði hún að
kraftar hennar dygðu ekki lengur til
þess menningarlífs er hún þráði. Í
ljósi þess tel ég að hún hafi oft talið
hlutskipti sitt varðandi söng og
hljómlist ekki hafa ræst þar sem að-
stæður og tækifærin fyrr á árum
voru ekki fyrir hendi til að stunda
tónlistarnám eins og hugur hennar
stóð ævinlega til.
Guðfinna var mikill og einlægur
vinur vina sinna. Hún hafði ákveðnar
skoðanir á ýmsum málum og hélt fast
við sitt. Hún var mælsk kona og gat
verið mjög sannfærandi í túlkunum á
viðhorfum sínum. Þrátt fyrir að geta
verið ákveðin var hún hæglát og hljóð
kona, hugsaði um lífið og tilveruna og
spurði ágengra og skynsamlegra
spurninga. Hún fyrirleit fals og flá-
ráð, tvöfeldni og kaupmennsku
stjórnmála kunni hún ekki að meta.
Börnum okkar í æsku sinni ávítaði
hún lítt, var fremur leiðbeinandi og
fyrirgaf þeim fljótt. Henni var annt
um velferð þeirra og óskaði þess að
allt gengi þeim í haginn. Hún fylgdist
með starfi þeirra í skólanum, íþrótt-
um, tónlistarnámi og gladdist mjög
þegar vel gekk. Einlægni, þakklæti,
trú og hlýhugur einkenndi allt henn-
ar viðmót er hún kvaddi okkur í Safa-
mýri 35. Veganesti slíkrar konu sem
Guðfinna var mun marka henni
bjarta braut á Guðs vegum.
Blessuð sé minning Guðfinnu Jón-
asdóttur.
Helgi Bjarnason.
Nú hefur amma okkar kvatt þenn-
an heim og við systkinin viljum minn-
ast hennar með nokkrum orðum.
Fyrstu minningarnar um ömmu eru
úr Gaulverjabæ þar sem hún bjó með
afa og Möggu frænku áður en þau
fluttu á Selfoss.
Gaulverjabær var alveg sér heim-
ur út af fyrir sig í augum ungra
barna, afi sló með orfi og ljá og mann-
skapurinn fór í sitt fínasta púss þegar
farið var í kaupstaðarferð á Selfoss.
Þetta var gamli tíminn og var hann
ömmu afar hugleikinn og eflaust erf-
itt fyrir hana að sjá hversu miklar
breytingar urðu á skömmum tíma í
sveitum landsins.
Þegar við systkinin töluðum við
ömmu barst talið oftar en ekki að
sveitinni, hestunum og öllu sem
sveitalífinu fylgir. Hún sagði okkur
sögur frá uppvaxtarárum sínum í
Efri-Kvíhólma og það var auðfundið
að hún saknaði þessa tíma.
Amma var mjög listræn og var í pí-
anónámi og kór á níræðisaldri. Einn-
ig hafði hún gaman af því að semja
vísur og fyrir nokkrum árum tók hún
sér pensil í hönd og fór að mála. Við
systkinin vissum að ömmu væri
margt til lista lagt, en myndirnar
komu okkur á óvart þar sem við viss-
um ekki af þessum hæfileika. Amma
kom okkur aftur á óvart í vetur þegar
hún fór að læra ensku og dönsku upp
á eigin spýtur sér til dægrastytting-
ar.
Hún leyndi mjög á sér og í haust
söng hún til dæmis einsöng að Skóg-
um, á Orlofsdögum húsmæðra.
Amma var ótrúleg að mörgu leyti og
við erum þakklát fyrir að hafa kynnst
henni. Hún sýndi okkur að það er
aldrei of seint að sinna hugðarefnum
sínum.
Guð geymi þig, elsku amma
Atli og Hafrún Arnþórsbörn.
Amma mín er dáin. Hún var búin
að vera lengi veik. Nú er hún laus við
allar þjáningarnar og ég vona að hún
sé komin til Guðs og afa.
Hún var alltaf svo góð við mig og
hún vildi alltaf hlusta á mig þegar ég
spilaði á píanóið og hvatti mig mikið
til þess. Hún spilaði líka á píanóið
okkar þegar hún var í heimsókn hjá
okkur og vildi alltaf hlusta á mig spila
Ó, helga nótt, hún hélt svo upp á það
lag. Þó að hún væri orðin veik vildi
hún læra að spila það og var með nót-
urnar heima hjá sér.
Alltaf þegar við fjölskyldan fórum
upp í sumarbústað komum við við hjá
henni og afa þar til hann dó fyrir
meira en tveimur árum og líka hinni
ömmunni á Selfossi. Við gátum bara
ekki keyrt í gegnum Selfoss án þess
að heimsækja þær. Hún tók alltaf vel
á móti okkur og vildi gefa okkur eitt-
hvað að borða. Best fannst mér að
borða sölin sem hún keypti í Horninu.
Ég hugsa oft til ömmu minnar og
ég sakna hennar. Nú verður skrítið
að koma að Selfossi og geta ekki
heimsótt hana. En ég vona að henni
líði vel núna hjá Guði. Blessuð sé
minning hennar.
Hulda Rós Helgadóttir.
Elsku Finna.
Þú varst ein af okkar bestu frænk-
um. Þú varst alltaf svo góð og það var
svo gaman að tala við þig. Við gerðum
margt skemmtilegt saman eins og
þegar við fórum að sjá Týndu te-
skeiðina, þá var svo gaman hjá okkur.
Líka á ættarmótinu, þá vorum við
saman heila helgi og þá var svo gam-
an hjá okkur. Það var líka svo gott að
koma í heimsókn til þín. Við söknum
þín mjög mikið en mamma var búin
að segja okkur hvað þú varst orðin
veik og við vitum að nú líður þér vel
hjá Guði. Guð geymi þig, elsku besta
frænka.
Bjarki Þór og Sandra Sif.
Elsku frænka mín og fóstursystir,
nú ertu farin frá okkur södd lífdaga.
Lífið var ekki eilífur dans á rósum hjá
þér en þú stóðst alltaf eins og klettur
í hafi hvað sem á dundi.
Helstu bernskuminningar mínar
eru frá því þegar ég var lítil heima
hjá foreldrum þínum. Mikið hlakkaði
ég alltaf til þegar von var á þér heim í
frí þegar þú varst að vinna í burtu.
Oft fór ég út að gá hvort ekki sæist til
áætlunarbílsins og þá auðvitað hvort
hann stoppaði fyrir neðan Hvamm.
Þá var það metnaðarmál hjá mér að
vera búin að taka vel til og sérstak-
lega að skrúbba vel eldiviðarkassann,
því þá var ekki tæknin komin í sveit-
ina þannig að hægt væri að styðja á
hnapp til að kveikja á eldavélinni.
Síðan beið ég eftir umsögn þinni
hvernig til hefði tekist og oftar en
ekki fékk ég hrós frá þér.
Þegar ég hóf búskap í sveitinni
okkar fannst mér allt of langt á milli
okkar, ég austur undir Eyjafjöllum
og þú í Árnessýslu. En að því kom að
ég flutti ásamt fjölskyldu minni í Ár-
nessýsluna og þá fórum við að hittast
oftar. Mikið var alltaf gaman að koma
til ykkar Þórðar hvort heldur var í
Gaulverjaskóla eða eftir að þið flutt-
uð að Selfossi. Það var líka með ólík-
indum hvað gaman var hjá okkur á
hvíldarvikum húsmæðra, bæði á
Laugarvatni og í Skógum. Þá tókum
við upp á ýmsu, gömlu konurnar, eins
og til dæmis að troða upp saman á
kvöldvökum. Ekki síst komst þú á
óvart í Skógum í haust þegar þú
söngst einsöng. Það var ótrúlegt og
þú að verða 85 ára.
Ég þakka allar góðu stundirnar
sem við áttum saman. Ég og fjöl-
skylda mín vottum ástvinum öllum
okkar dýpstu samúð. Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi. Hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Guðfinna Sveinsdóttir (Ninna).
Elsku frænka.
Þá er komið að kveðjustund og
ljúfar minningar streyma fram í hug-
ann. Þó að maður sé aldrei tilbúin að
kveðja ástvini þá veit ég að þú ert
hvíldinni fegin. Lífið er ekki alltaf
dans á rósum og því fékkst þú svo
sannarlega að kynnast á þinni löngu
ævi.
Ég er þakklát fyrir að hafa getað
heimsótt þig ásamt börnunum fyrir
fáeinum dögum en þau dáðu þig líkt
og værir þú amma þeirra. Mér var
ljóst að við sæjum þig ekki aftur í
þessu lífi. Þær eru yndislegar minn-
ingarnar sem ég á frá því að þið hjón-
in bjugguð í Gaulverjaskóla. Þið
mamma voruð mjög nánar og var því
oft skroppið austur í Gaulverjabæ í
heimsókn. Það var líka oft sem ég
fékk að gista hjá ykkur og voru það
miklar ánægjustundir. Þið voruð mér
nánast sem afi og amma. Það var ekki
lítil upphefð í að fá að skreppa niður í
skólastofu og sitja í kennslustund hjá
Þórði og vera ekki einu sinni komin á
skólaaldur. Fá síðan að kríta og krota
á töfluna að vild eftir skólatíma. Þetta
er mjög eftirminnilegur tími. Síðan
þegar ég var orðin eldri og komin
með bílpróf renndi ég oft til ykkar
austur í „Gaul“ eins og ég kallaði það.
Ekki voru móttökurnar síðri þá. Þeg-
ar ég var svo farin að búa í Grindavík
var gaman að geta tekið á móti ykkur
á mínu eigin heimili. Það stóð líka til
að þú kæmir til okkar til Eyja, en þú
hafðir unnið þar á þínum yngri árum
og voru Eyjarnar þér kærar. En því
miður varð ekki af því þar sem heilsu
þinni hrakaði skyndilega, en hittumst
við þeim mun oftar á fastalandinu.
Hvað þú varst dugleg að drífa þig
með okkur mömmu og krökkunum
fyrir ári á leikritið í Hveragerði þar
sem við skemmtum okkur öll kon-
unglega. Niðjamótið síðastliðið sum-
ar í sveitinni okkar er mér líka mjög
minnisstætt þar sem þú naust þín svo
vel og varst með unga fólkinu fram-
undir morgun að syngja og tralla við
gítarspil þrátt fyrir mikil veikindi. Þú
varst alveg einstök kona og það eru
örugglega ekki margir sem drífa sig í
tónlistarskóla eftir sjötugt en það
gerðir þú. Eða fara að læra erlend
tungumál og svo myndlist eftir átt-
rætt. Ég gæti skrifað svo miklu
meira um þig elsku frænka en læt hér
staðar numið.
Ég og fjölskylda mín vottum að-
standendum okkar dýpstu samúð.
Eygló Alda.
GUÐFINNA
JÓNASDÓTTIR

 


 
 

 





 



4

 *.5


 #! 2 # 
$ !# $ !  
%#
 " 6
 (-+ "-
   

  
 
 


7 8+, )' !&' 
4  ) 4  !
# 3!   !&&' 
*+ !
 4  !
 "#  -&' 

'  4 4  &' 
 # #
#2#!&!
.' !!
 !&' &' 
8 ! 8, !  8 ! 8 ! 8, !
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk-
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við með-
allínubil og hæfilega línulengd – eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.