Morgunblaðið - 23.02.2002, Blaðsíða 48

MINNINGAR
48 LAUGARDAGUR 23. FEBRÚAR 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Guðný Ingimars-dóttir fæddist á
Grund í Ólafsfirði
18. febrúar 1916.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 14. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Margrét Páls-
dóttir, f. 25.4. 1876,
d. 28.4. 1949, og
Ingimar Þorgríms-
son, f. 2.6. 1879, d.
27.7. 1958. Guðný
átti 8 systkini, þau
eru öll látin. Hún
giftist 1938 Svavari Antonssyni,
f. á Ólafsfirði 12.11. 1913, d.
22.12. 1983. Börn þeirra eru:
Bergvin, f. 27.7. 1937, sambýlis-
kona Hallfríður Kolbeinsdóttir,
f. 30.3. 1938, Gunnar, f. 27.11.
1938, kvæntur Ólaf-
íu Gunnlaugu Guð-
mundsdóttur, f.
23.3. 1943, Guð-
finna, f. 8.7. 1940,
gift Gunnari Gunn-
arssyni, f. 28.1.
1937, Garðar, f.
25.1. 1943, kvæntur
Sigurlínu Ingadótt-
ur, f. 29.1. 1947.
Fósturbörn: Anton
Sigurðsson, f. 17.8.
1932. Sambýliskona
Herdís Egilsdóttir,
f. 18.7. 1934. Mar-
grét Hjaltadóttir, f.
27.2. 1949. Gift Skúla Friðfinns-
syni, f. 18.8. 1946. Svavar Jón
Gunnarsson, f. 11.11. 1958.
Útför Guðnýjar fer fram frá
Ólafsfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Góð kona er látin aðeins fáum
dögum fyrir 86 ára afmælisdag
sinn. Hún hafði lengi átt við
heilsuleysi að stríða. Aldrei heyrð-
ist hún þó kvarta, því æðruleysi
var henni í blóð borið. Guðný var
fædd 18. febrúar 1916 á Grund í
Ólafsfirði. Foreldrar hennar voru
Margrét Pálsdóttir og Ingimar
Bergsson. Þau voru barnmörg og
bláfátæk, enda voru þá mjög erf-
iðir tímar, hafís, fannfergi og al-
mennt harðæri. Var hún því alin
upp frá 10 mánaða aldri á Karls-
stöðum í Ólafsfirði hjá þeim góðu
hjónum Guðfinnu Steinsdóttur og
Ásgrími Þorgrímssyni. Hélt hún
þó alltaf sambandi við foreldra
sína eins og aðstæður leyfðu. Á
Karlsstöðum eyddi hún bernskuár-
unum við hin venjulegu sveita-
störf. Þar fram til fjallanna við
árnið og lækjarklið hefur hana
dreymt stóra drauma um að læra
sem mest í framtíðinni, svo sterk
sem náms- og fróðleiksþrá hennar
var. Tími og fé leyfðu það aldrei
nema skerfinn, sem okkur öllum
býðst, að læra af lífinu sjálfu. Það
nám hefur hún stundað með glæsi-
brag, svo gáfuð kona og hugsandi
sem hún var. Árið 1938 giftist hún
Svavari Antonssyni frá Ólafsfirði.
Þar ólu þau allan aldur sinn, sam-
hent og elskuleg hjón. Þau áttu 4
börn, Bergvin, Gunnar, Guðfinnu
og Garðar. Einnig ólu þau upp
systurson Svavars, Anton Sigurðs-
son, og systurdóttur Guðnýjar,
Margréti Hjaltadóttur. Elín, móðir
Svavars, dvaldist hjá þeim til
dauðadags. Var hún mikil stoð og
styrkur börnunum, þar sem Guðný
vann úti af miklum dugnaði öll þau
störf, er til féllu, mest við alls kon-
ar fiskvinnslu. Þá var mikið um að
vera á því sviði þar á Ólafsfirði.
Svavar sótti sjóinn af atorku til
hins síðasta. Heimilið var þá stórt,
mjög gestkvæmt, því þar var gest-
risnin í heiðri höfð. Einnig ólu þau
upp Svavar Jón Gunnarsson, son
Guðfinnu, sem fæddur er 1958.
Öllum hópnum komu þau vel upp
og bjuggu lengst af í litla húsinu
sínu á Kambi.
En sól bregður sumri oft skjótt,
Svavar lést snögglega rétt fyrir jól
1983, Guðnýju var það mikið áfall
og lífsgleði hennar dvínaði mjög.
Hún bjó þó áfram á Kambi til árs-
ins 1995. Þá fluttist hún að Horn-
brekku, heimili aldraða á Ólafs-
firði.
Nú var henni tíminn nægur, en
kraftar þrotnir, og því tækifæri fá.
Þá veit ég, að hugur hennar hefur
oft reikað til æskuáranna, sem hún
átti fram til fjallanna við fegurð
náttúrunnar.
Það er hollt að hafa átt
heiðra drauma vökunætur,
séð með vinum þrátt
sólskinstund um miðja nátt,
aukið degi í æviþátt,
aðrir þegar stóðu á fætur.
(Stephan G. Stephansson.)
Hallfríður Kolbeinsdóttir.
Á fimmtudaginn hringdi mamma
og sagði að amma Guðný í Ólafs-
firði væri dáin. Allt í einu virtist
fjarlægðin við heimalandið miklu
meiri en venjulega og minning-
arnar streymdu fram.
Þar sem ég og María systir vor-
um fæddar og aldar upp í Reykja-
vík var það fastur liður að við
heimsæktum afa og ömmu í Ólafs-
firði á hverju sumri. Lagt var af
stað snemma morguns og bíllinn
hlaðinn af öllu því dóti sem til-
heyrir fjögurra manna fjölskyldu.
Ferðin var löng og virtist aldrei
ætla að taka enda. Það var því
kærkomin sjón þegar komið var
yfir Lágheiðina og Ólafsfjörður
blasti við, oft á tíðum baðaður í
sólskini.
Þegar ég lít til baka iðaði allt af
lífi og fjöri hjá afa og ömmu. Þar
voru frændur og frænkur, ná-
grannar og ekki síst ferfætlingar,
Lottur af ýmsum árgerðum. Í eld-
húsinu fóru fram fjörugar sam-
ræður og var mikið hlegið. Þeim
sem áttu leið hjá var öllum boðið
upp á hressingu og ekki var skorið
við nögl. Þarna lærðum við María
að meta heimabakað rúgbrauð og
hákarl, hákarlastöppu og soðið
brauð og skyrið hennar ömmu átti
engan sinn líka.
Oft á tíðum fórum við í göngu-
ferðir með afa. Það brást aldrei að
hann hitti fyrir fólk sem hann
þekkti og þá var stoppað og spjall-
að. Þegar okkur var farið að leið-
ast þófið læddi afi hendinni í vas-
ann og laumaði að okkur
kóngabrjóstsykri. Það var alveg
með ólíkindum hvað það gat verið
mikið í vösunum hans afa.
Heimsóknirnar til afa og ömmu
voru fullar af atburðum, við fórum
niður á höfn og á sjó með afa,
komum við í búðinni hjá Guffu
frænku með ömmu, syntum í sund-
lauginni á hverjum degi og versl-
uðum í „gatinu“ í Kaupfélaginu.
Það kom líka fyrir að afi og
amma komu í heimsókn til okkar.
Þá var oft eitthvað um að vera. Ég
man hvað mér þótti gaman að
hjálpa ömmu við að gera sig fína.
Mamma lagði á henni hárið og hún
var klædd í sitt fínasta púss. Í eyr-
unum hafði hún eyrnalokka með
rauðum steinum og hálsfesti í stíl.
Oft fengum við María að punta
okkur með því sem hún hafði í
skartgripaskríninu og þegar kom
að ilmvatninu vorum við úðaðar í
bak og fyrir. Að öllu þessu loknu
voru engin takmörk fyrir því
hversu okkur fannst amma vera
fín. Hún var nett og fínleg kona
með þykkt hár og alltaf var stutt í
dillandi hláturinn.
Þegar afi dó missti amma mikið.
Heilsunni hrakaði og við urðum
eldri. Hinum árlegu heimsóknum í
Ólafsfjörð lauk eftir að ég fluttist
til Danmerkur. Við töluðumst
stundum við í síma og það var
greinilegt að hún fylgdist með þó
svo fjarlægðin á milli okkar væri
svona mikil. Síðustu árin dvaldi
amma í dvalarheimilinu Horn-
brekku og var vel hugsað um hana
þar.
Nú hefur amma fengið frið og
þau afi eru saman á ný. Eftir sit
ég með allar minningarnar sem
alltaf munu fylgja mér. Guð blessi
minningu Guðnýjar ömmu minnar.
Guðrún Garðarsdóttir
Rytter.
Elsku amma, okkur langar að
þakka fyrir stundirnar sem við átt-
um með þér. Þú hefur gegnt mik-
ilvægu hlutverki í lífi okkar allt frá
því við vorum lítil börn. Þið afi
tókuð virkan þátt í uppeldi okkar
og hefur það mikið til mótað okkur
sem einstaklinga.
Alltaf var gott að koma heim á
Kamb og njóta væntumþykju ykk-
ar og hlýju. Það eru svo margar
minningar sem hellast yfir okkur á
stundu sem þessari. Það sem
stendur upp úr er virðing fyrir þér
og afa og ást ykkar hvors til ann-
ars. Þegar afi dó fyrir rúmum 18
árum hófst erfitt tímabil í lífi þínu,
en þú áttir mikla orku eftir og lík-
ami þinn var sterkur. Við vitum að
síðustu árin hafa verið þér erfið og
þú hefur beðið eftir að fá að yf-
irgefa þennan heim. Andlát þitt
bar brátt að þótt við vissum hvert
stefndi. Það var þér líkt að grípa
tækifærið og kveðja skyndilega,
þú kærðir þig ekki um of mikið
umstang í kringum þig. Það er svo
skrítið að þegar kveðjustundin er
runnin upp erum við ekki alveg
tilbúin. Sorg okkar er þó gleði
blandin fyrir þína hönd. Við erum
sannfærð um að þú hafir fengið
góðar móttökur og að þér líði vel
hjá afa.
Það eru svo margar góðar
stundir að baki sem við höfum átt
með þér. Þú hafðir gaman af að
fylgjast með þegar við systurnar
eignuðumst börnin okkar ungar og
lagðir þig fram við að kynnast
þeim. Þú tókst þeim opnum örm-
um, prjónaðir á þau sokka, málaðir
á svuntur og fleiri falleg handverk.
Þú varst alltaf svo hógvær, sagðir
t.d. að loknum prjónaskap: „Hérna
eru einhverjar druslur sem ég
klambraði saman, kannski getið
þið notað þetta, annars hendið þið
því bara.“ Við skömmuðum þig
fyrir að láta svona því okkur þótti
og þykir vænt um allt sem þú hef-
ur gefið okkur.
Þú fylgdist með okkur í námi og
starfi. Mökum okkar tókstu einnig
opnum örmum og þeir virtu þig og
dáðu.
Elsku amma, þú varst mjög trú-
uð og sóttir mikið í trúna til að
öðlast styrk. Það eru fjórir hlutir
sem við tengjum sérstaklega
seinni árum ævi þinnar, þeir eru:
biblían, krossinn þinn, kertaljós og
mynd af afa. Við sem eftir lifum
notum oft hluti til að halda í minn-
ingar og þessir hlutir minna okkur
á þig. Þú lagðir mikla áherslu á að
kenna okkur bænir og viljum við
kveðja þig með fallegri bæn sem
þú kenndir okkur í æsku.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum.)
Við elskum þig, þín barnabörn
Sólveig Ingunn, Guðný, Ás-
dís, Friðfinnur Gísli, Anna
Margrét og Elín Berglind.
GUÐNÝ
INGIMARSDÓTTIR
✝ Jóna KolbrúnEinarsdóttir
fæddist á Raufarhöfn
6. júní 1944. Hún lést
á Sjúkrahúsi Húsa-
víkur 14. febrúar síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Helga
Guðný Hallgrímsdótt-
ir, f. 1905, d. 1979, og
Einar Guðlaugsson, f.
1905, d. 1975. Systk-
ini Jónu eru: Jóhanna
Hólmfríður, f. 1930,
Guðlaug, f. 1933, Pál-
ína Sigríður, f. 1935,
Þorbjörg Erla, f.
1937, d. 1944, Guðmundur Valur, f.
1938, stúlka, f. 1938, d. sama ár.
Jóna giftist 31. desember 1969
Bjarna Jóhannesi Björnssyni, f.
1939. Foreldrar hans voru Björn
Jóhannesson, f. 1898, d. 1969, og
Anna Kristjana Þórarinsdóttir, f.
1896, d. 1969, frá Grashóli í Öx-
arfjarðarhreppi. Börn Jónu Kol-
brúnar og Bjarna Jóhannesar eru:
1) Helga, f. 1963, í sambúð með
Halldór Þorsteini Þórólfs, f. 1965.
Þeirra börn eru:
Jóna Dröfn, f. 1984,
Þorbjörg Erla, f.
1990, Halldór Helgi,
f. 1992, og Bjarni Jó-
hannes, f. 1996. Þau
búa á Raufarhöfn. 2)
Anna Kristjana, f.
1964, í sambúð með
Stefáni G. Óskars-
syni, f. 1963, börn
þeirra eru Óskar, f.
1983, og Lovísa
Hrund, f. 1988, þau
búa í Reykjavík. 3)
Einar, f. 1967, kona
hans var Hafdís Sig-
ursteinsdóttir, f. 1963, þau slitu
samvistum, dóttir þeirra er Jóna
Kolbrún, f. 1992, Einar býr á Rauf-
arhöfn. 4) Sigríður Harpa, f. 1975, í
sambúð með Víkingi Jónssyni, f.
1971, dóttir þeirra er Hulda Krist-
ín, f. 1993, þau búa á Þórshöfn.
Síðustu 10 ár vann Jóna á leik-
skólanum Krílabæ á Raufarhöfn.
Útför Jónu Kolbrúnar fer fram
frá Raufarhafnarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Elsku amma, þú sem varst alltaf
svo góð og elskuleg við okkur.
Vonandi líður þér vel núna. Við
þökkum fyrir allan tímann sem við
höfum fengið að eiga með þér og
kveðjum þig með söknuði.
Láttu nú ljósið mitt
loga við rúmið mitt,
hafðu þar sess og sæti
signaði Jesú mæti.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Þín barnabörn,
Jóna Dröfn,
Þorbjörg Erla,
Halldór Helgi og
Bjarni Jóhannes.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
(23. Davíðssálmur.)
Elsku besta systir og vinkona.
Ég gleymi aldrei 6. júní, deg-
inum þegar þú fæddist. Ég var níu
ára gömul og hafði beðið mömmu
um litla systur. Fékk ég það stað-
fest þegar litla barnasængin birt-
ist skyndilega, úti á snúru, heima.
Mikið fannst mér gaman að fá að
hugsa um þig og fá að leika við
þig, svo fjörugt og brosmilt barn
sem þú varst. Ekki var jafngaman
að svæfa þig því þú varst svo lengi
að sofna og ég svo óróleg yfir því
að ég væri að missa af einhverju
úti.
Svona liðu árin okkar heima og
það kom að því að leiðir okkar
skildi tímabundið þegar ég fór
suður sautján ára gömul. Það var
ekki fyrr en þú hittir hann Jóa
þinn og þið fóruð að búa að aftur
komst á samband og við kynnt-
umst hvor annarri betur. Þrátt
fyrir hlédrægni þína innan um
ókunnuga varstu opin, blíð og
þægileg í umgengni, ekki síst við
börnin og barnabörnin. Enda fór
aldrei styggðaryrði á milli okkar
tveggja.
Sjálfstæðið og ákveðni þín stóð
þér aldrei fyrir þrifum og þú rifj-
aðir upp fyrir mér með glettni í
augum að á unglingsárunum hefðir
þú ,,aldrei“ komið heim á réttum
tíma. Lést mömmu alltaf bíða eftir
þér.
Oft komuð þið Jói og börnin
suður og gistuð hjá mér og þegar
ég missti manninn minn bauðstu
börnunum mínum að koma norður
og þeim leið vel hjá þér og voru
hænd að þér. Þetta var mér mikill
stuðningur. Síðasta ferðalagið mitt
með þér og Jóa var þegar við hitt-
umst á ættarmótinu fyrir norðan
og fórum síðan áfram saman um
landið.
Mikið var fjörugt og gaman að
vera saman og hitta fólkið okkar.
Ég vissi ekki að þetta yrði síð-
asta ferðin okkar saman.
Fréttin um sjúkdóminn kom
eins og reiðarslag og ekki var
hægt að stöðva hann. Ég óskaði
þess oft að það væri ekki svona
löng vegalengd á milli okkar en við
töluðum óspart saman í síma.
Elsku Jóna, þakka þér fyrir alla
vináttuna og samverustundirnar.
Þær verða góðar minningarnar
um þig og þær á ég oft eftir að
rifja upp.
Kæru Jói, Helga, Anna, Einar
og Sigríður Harpa.
Ég bið góðan Guð að styrkja
ykkur í sorginni.
Blessuð sé minning þín Jóna
mín.
Þín systir
Pálína.
Jóna Kolbrún fyrrverandi vinnu-
félagi minn frá Leikskólanum
Krílabæ er öll, hennar ljós er
slokknað. Með söknuði kveð ég þig
í hinsta sinn. Við kvöddumst í maí
í fyrra þegar ég hætti á Krílabæ
og flutti til Egilsstaða, við sjáumst
og heyrumst lofuðum við hvor ann-
arri, en í júlí varst þú orðin veik.
Það var gott að vinna með þér,
alltaf varstu létt í skapi og það var
gott að tala við þig um allt, þú
varst snillingur á bilaða rennilása
og ef eitthvað fannst ekki af því
sem við átti að nota í starfinu, þá
var næsta öruggt að Jóna vissi
hvar átti að leita. Ég trúði svo í
hjarta mér að þú myndir ná þér,
en því miður báru veikindin þig of-
urliði. Þótt erfitt sé að sætta sig
við dauðann og sorgin sé mikil, er
huggun að vita að þú ert í góðum
höndum hjá Guði og passar
kannski litlu englana og syngur
fyrir þá öll leikskólalögin, því þú
gast sungið svo vel.
Elsku Jói, þinn missir er mikill,
þér Helgu, Önnu, Einari og
Hörpu, barnabörnum og tengda-
börnum og öðrum aðstandendum
sendi ég mína dýpstu samúð og bið
guð að styðja ykkur í sorginni.
Elsku Jóna mín, takk fyrir allt og
allt.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í.
Þar áttu hvíld að hafa
hörmunga’ og rauna frí
Við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
Dóttir í dýrðar hendi
Drottins mín, sofðu vært.
hann, sem þér huggun sendi,
hann elskar þig svo kært.
Þú lifðir góðum Guði,
í guði sofnaðir þú.
Í eilífum andarfriði
ætíð sæl lifðu nú.
(Hallgr. Pétursson.)
Guðný Baldursdóttir.
JÓNA KOLBRÚN
EINARSDÓTTIR