Morgunblaðið - 19.04.2002, Page 44

MINNINGAR
44 FÖSTUDAGUR 19. APRÍL 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Júlíana Símonar-dóttir fæddist á
Siglufirði 18. mars
1930. Hún lést á
Landspítala – há-
skólasjúkrahúsi,
Landakoti 9. apríl
síðastliðinn. Júlíana
var dóttir Símonar
Márussonar, f. 3.10.
1902, d. 22.10. 1985,
og konu hans, Ólafar
Bessadóttur, f. 4.8.
1899, d. 10.5. 1988.
Systir Júlíönu er
Ingibjörg, f. 16.12.
1944, hálfsystir Júl-
íönu sammæðra er Katrín Júl-
íusdóttir, f. 28.8. 1919, og hálf-
systir samfeðra var Anna Hulda,
f. 17.8. 1923, d. 10.8. 1984.
Eftirlifandi eiginmaður Júlíönu
er Bjarni Einar Bjarnason, f.
12.7. 1921. Bjarni var sonur
Steinþóru Einarsdóttur, f. 8.8.
1890, d. 3.3. 1985, og Bjarna G.
Dagssonar sem drukknaði í febr-
úar 1921. Fósturfaðir Bjarna var
Gunnar Jóhannsson, f. 29.9. 1895,
d. 17.10. 1971.
Júlíana og Bjarni bjuggu fyrst
á Siglufirði en síðastliðin 37 ár
hafa þau búið í Hafnarfirði. Þau
eignuðust fjögur börn: 1) Sæ-
rúnu, f. 8.12. 1949. Maki Guðni
Einarsson, f. 27.11. 1946, og
þeirra börn eru: a) Einar Ragnar,
sambýliskona hans er Ástrós Sig-
urðardóttir og dóttir þeirra er
Birta Ósk, b) Guðríður, sambýlis-
maður hennar er
Gestur Pálsson og
sonur þeirra er Ísak
Páll; 2) Kristínu, f.
25.12. 1952. Maki
Ólafur Karlsson, f.
1.10. 1954 og sonur
þeirra er Bjarni
Leó. Áður átti Krist-
ín dótturina Stein-
þóru, sambýlismað-
ur hennar er Sverrir
Þórisson. Dóttir
Steinþóru og
Tryggva Þórs
Svanssonar er Krist-
ín Sunna; 3) Ólöfu, f.
8.8. 1956. Fyrri maður Ólafar var
Guðfinnur Einarsson. Þau skildu.
Þeirra börn eru a) Kristens, sam-
býliskona Kristbjörg Sigurðar-
dóttir, og b) Júlíana. Seinni mað-
ur Ólafar er Jón Ragnarsson, f.
12.7. 1959, og þeirra dóttir er
Erna Bjarklind; 4) Símon Þór, f.
15.9. 1962. Maki Þóra Þórisdóttir,
f. 27.5. 1960. Þeirra börn eru a)
Eydís Ósk og b) Símon Már og
stjúpsonur Símonar og sonur
Þóru er Matthías.
Júlíana var mest heimavinn-
andi á meðan börnin voru lítil en
tók líka fullan þátt í störfum síld-
aráranna og eftir að hún flutti
suður vann hún jafnframt við
verslunarstörf.
Jarðarför Júlíönu verður gerð
frá Fríkirkjunni í Hafnarfirði í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Ertu horfin? Ertu dáin?
Er nú lokuð glaða bráin?
Angurs horfi ég út í bláinn,
autt er rúm og stofan þín,
elskulega mamma mín.
Gesturinn með grimma ljáinn
glöggt hefur unnið verkin sín.
Ég hef þinni leiðsögn lotið,
líka þinnar ástar notið.
Finn hvað allt er beiskt og brotið,
burt er víkur aðstoð þín
elsku góða mamma mín. –
Allt sem gott ég hefi hlotið,
hefir eflst við ráðin þín.
Þó skal ekki víla og vola,
veröld þótt oss brjóti í mola,
það var alltaf hugsun þín,
elsku góða mamma mín. –
Og úr rústum kaldra kola
kveiktirðu skærust blysin þín.
Flýg ég heim úr fjarlægðinni,
fylgi þér í hinsta sinni,
krýp með þökk að kistu þinni,
kyssi í anda sporin þín,
elsku góða mamma mín.-
Okkur seinna í eilífðinni
eilíft ljós frá Guði skín.
(Árni Helgason.)
Særún.
Ótal minningarbrot renna gegn-
um hugann þegar ég kveð þig nú,
elsku amma. Þú varst svo stór hluti
af lífi mínu. Þú kenndir mér svo ótal
margt um lífið og tilveruna, sem ég
bý að alla tíð, og er þakklát fyrir. Þú
varst einstök. Svo ljúf og þægileg,
sást alltaf björtu hliðarnar á öllu,
alltaf svo kát, og einstaklega hlát-
urmild. Aldrei hallmæltir þú nokkr-
um manni. Þú áttir svo auðvelt með
að setja þig í spor annarra, og vildir
allt fyrir alla gera. Þú varst alltaf svo
góð við mig, elsku amma. Hjá þér gat
ég alltaf fengið eins mikla hlýju,
gleði og skilning og hægt er að fá frá
nokkurri ömmu.
Ég gat alltaf leitað til þín og fengið
góð ráð. Við gátum oft setið lengi yfir
kaffibollum og spjallað saman um
það sem enginn veit, nema þú og ég.
Við vorum miklar vinkonur, og gát-
um rætt allt á milli himins og jarðar.
Við gátum alltaf treyst hvor annarri.
Á mínum uppvaxtarárum var heimili
ykkar afa sem mitt annað heimili. Ég
sótti mikið í að vera hjá ykkur og
Símoni frænda. Ég var alltaf meira
en velkomin. Óteljandi eru næturnar
sem ég gisti hjá ykkur, alveg fram á
unglingsár. Þá var mikið spjallað,
tekið í spil og afi með grín og glens
eins og honum einum er lagið.
Maturinn þinn brást aldrei. Alltaf
fékk maður svo gott að borða hjá
ykkur, og eitthvað gott í drekkutím-
anum. Stundum fór ég beint til ykk-
ar eftir skóla, og þú hjálpaðir mér
með heimanámið. Þú varst svo góð
og þolinmóð að kenna mér og út-
skýra. Íslenska, biblíusögur, danska
og ljóð voru í uppáhaldi hjá þér. Þú
hafðir svo gaman af að leiðbeina mér,
þú vissir svo margt, um svo mikið.
Þegar ég var að fara í próf, bjóstu til
spurningalista og hlýddir mér yfir.
Þú fylgdist alltaf vel með, hvernig
mér gekk í skólanum og í öllum próf-
um.
Alltaf varstu til í að spila við mig.
Við gátum endalaust spilað, og höfð-
um báðar gaman af. Brids var í miklu
uppáhaldi hjá þér, og minntist þú
gömlu góðu daganna þegar fólk hitt-
ist og spilaði brids. Þú hafðir mjög
gaman af tónlist og söng og fannst
yndislegt þegar þú söngst með Frí-
kirkjukórnum. Ég man líka þegar
við fórum saman einn vetur í einka-
tíma, tvær saman að læra á orgel.
Þið afi keyptuð þetta fína orgel, sem
við æfðum okkur á. Þá kom ég til þín
og við æfðum okkur saman. Við
lærðum nóturnar og fullt af fallegum
lögum. Þú varst náttúrulega klárari
en ég, og þú spilaðir eins og besti
orgelleikari og slóst varla feilnótu.
Við áttum líka góðar stundir í
sjoppunni hennar Dísu. Þá gat ég
ekki beðið eftir að fara til þín eftir
skóla og „hjálpa þér“ að afgreiða.
Það fannst mér voða mikið sport.
Allt var svo sjálfsagt þegar ég var
hjá ykkur afa. Manstu, þegar ég var
hjá ykkur í rúma viku þegar mamma
og pabbi fóru austur? Þá stóð fyrir
dyrum tveggja daga skíðaferðalag
með skólanum. Það var eins og þú og
afi væruð að fara, þið voruð svo
spennt fyrir mína hönd. Það var líka
þvílíkt verslað, maður átti sko ekki
að svelta í ferðalaginu. Sviðakjammi,
lifrarpylsa, samlokur, salöt og gott-
erí. Krásirnar hefðu dugað í heila
viku. Þú sagðir að það væri alltaf
betra að hafa of mikið en of lítið. Svo
skutlaði afi mér í skólann með svo
mikinn farangur, að það lá við að við
þyrftum að fara tvær ferðir.
Þegar ég var að fara að fermast,
sátum við saman við eldhúsborðið og
fórum yfir fermingarfræðsluna og
reyndum að finna ritningargrein, en
síðan ákvað ég að fara með þá sömu
og þú, þegar þú fermdist, og vorum
við báðar mjög ánægðar með þá nið-
urstöðu.
Elsku amma, mér leið alltaf svo
vel hjá ykkur afa. Manstu allar sund-
ferðirnar okkar? Þær voru svo
skemmtilegar. Sund var þitt líf og
yndi. Þú slepptir ekki degi úr, og átt-
ir orðið marga góða vini og kunn-
ingja úr lauginni. Manstu hvað við
hlógum mikið þegar við vorum, einu
sinni sem oftar, að hjóla heim úr
sundi, endurnærðar, og mættum
litlum strákum, sem horfðu á okkur,
hlógu og kölluðu: sjáiði; konan er á
litla hjólinu, en stelpan á stóra. Svo
hlógu þeir aftur, og við náttúrulega
líka. Við gátum svo sannarlega hleg-
ið saman. Stundum litum við bara
hvor á aðra, og fórum að hlæja.
Ég man líka hvað við dunduðum
okkur oft saman í garðinum. Þér
þótti svo yndislegt að vera úti í garði.
Þú varst alltaf eitthvað að snyrta,
gróðursetja, reyta arfa eða klippa
tré, afi sló svo grasið og stundum
hjálpaði ég svo til við að raka. Stund-
um lágum við bara í sólbaði og höfð-
um það huggulegt. Oft sátum við svo
í hrauninu eftir góða garðvinnu,
horfðum á sólarlagið og þú spilaðir
fyrir mig á munnhörpuna.
Draumur þinn var að geta farið
oftar í sumarbústaðinn ykkar afa að
Laugarvatni, planta þar trjám, fara í
gönguferðir, og vera þar öllum
stundum. Þú elskaðir útsýnið þar,
sem er stórkostlegt. Þar þótti þér
yndislegt að vera.
Fjölskyldan var þér alltaf ofarlega
í huga og jólaboðið á jóladag var fast-
ur liður hjá þér frá því ég man eftir
mér. Þar hittist stórfjölskyldan yfir
heitu súkkulaði, og tertum sem
bráðnuðu í munni og voru sannkall-
aðar sælkeratertur. Þú spurðir alltaf
frétta, og sýndir áhuga á því sem all-
ir í fjölskyldunni höfðu fyrir stafni.
Þú talaðir líka alltaf af mikilli hlýju
um Siglufjörð, bernsku þína, for-
eldra og systur. Síldarævintýrið á
Siglufirði var líka sterkt í minning-
unni, sem og allar góðu minningarn-
ar úr Dúllabúð, þar sem þú og Sól-
veig áttuð góða tíma, alltaf kátar og
síhlæjandi.
Gaman var að heyra um gömlu
dagana þegar þú varst ung og hafð-
irðu frá mörgu að segja. Þegar ég fór
að búa komstu yfirleitt alltaf eftir
sundið um helgar í kaffisopa og
spjall, og með góðgæti í poka fyrir
Kristínu Sunnu. Þið hafið alltaf borið
mikla umhyggju fyrir mér og verið
miklir vinir mínir, þú og afi, og alltaf
boðin og búin. Þið voruð iðin við að
heimsækja okkur og spjalla og oftar
en ekki fylgdi eitthvað gómsætt með
úr bakaríinu. Iðulega fórum við
Kristín Sunna líka til ykkar í heim-
sókn. Það var alltaf tekið vel á móti
okkur og alltaf var eitthvað gott með
kaffinu. Þú dáðist að hvað Kristín
Sunna var dugleg að lesa og mikill
bókaormur. Þú sagðir að bókin væri
besti vinur mannsins. Þú elskaðir að
lesa, varst víðlesin og sagðir að ekk-
ert jafnaðist á við góða bók.
Elsku amma, þú varst sérlega ljúf
og góð kona, skiptir aldrei skapi við
mig og varst svo góður hlustandi. Ég
saknaði þess að hafa ykkur afa ekki í
mat á aðfangadagskvöld og um
páskana, eins og síðustu ár. Það
vantaði svo mikið. Ég vildi að allt
væri eins og það var, og hélt að þú
yrðir alltaf til staðar – eins og alltaf.
Ég saknaði þín svo þegar hugur þinn
fór að fjarlægjast okkur smátt og
smátt vegna veikinda þinna. Síðustu
mánuðir voru erfiðir fyrir okkur öll.
Það er alltaf sárt að missa nákominn
ættingja, sem hefur alla ævi manns
verið til staðar. Fyrir nokkrum dög-
um, þegar við mamma og Kristín
Sunna heimsóttum þig á Landakot,
tókum við myndir af þér og af okkur
öllum saman, þú varst svo hress, en
vildir fara heim. Þegar ég kvaddi
þig, kyssti ég þig og knúsaði eins og
alltaf, og sagði „við sjáumst svo
kannski á morgun“. En enginn veit
hvað morgundagurinn ber í skauti
sér, en þetta var í síðasta sinn sem ég
sá þig.
Elsku amma, þú varst mér og
Kristínu Sunnu svo góð. Þú kallaðir
mig alltaf Steinku, afi gerir það alltaf
líka, og þykir mér vænt um það. Ég
verð alltaf Steinkan þín og hans afa.
Ég veit að þér líður vel núna, elsku
amma, laus úr erfiðum hugarheimi,
þar sem ekkert er eins og það sýnist.
Ég veit að þú ert hvíldinni fegin. Ég
sakna þín elsku amma og mun aldrei
gleyma þér.
Elsku afi, þú hefur staðið eins og
klettur í veikindum ömmu, og alltaf
séð vel um hana, þó að þú sjálfur eig-
ir við veikindi að stríða. Þú hefur
misst mikið. Megi guð veita þér
styrk og blessun í sorg þinni. Ég
kveð nú elskulega ömmu mína með
söknuði.
Nú ertu leidd, mín ljúfa,
lystigarð Drottins í,
þar áttu hvíld að hafa
hörmunga’ og rauna frí,
við Guð þú mátt nú mæla,
miklu fegri en sól
unan og eilíf sæla
er þín hjá lambsins stól.
(Hallgrímur Pétursson.)
Guð geymi þig, elsku amma, og
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín
Steinþóra.
Elsku Júlla amma mín. Ég trúi því
varla að þú sért dáin. Þú varst alltaf
svo góð við mig. Þú spilaðir stundum
við mig og last fyrir mig og stundum
las ég fyrir þig. Svo sungum við líka
oft saman. Það var alltaf gaman að
koma í heimsókn til þín og Bjarna
afa. Alltaf bauðstu mér upp á ís eða
annað góðgæti. Svo hafðirðu líka
alltaf svo gaman af því að hlusta á
allar sögurnar mínar og brandarana.
Það var svo gaman þegar þú hlóst og
varst kát og glöð.
Elsku Júlla amma, takk fyrir allar
samverustundirnar.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson.)
Þín
Kristín Sunna.
Ljúfust minning lifir í hjörtum,
lýsir leiðina mína.
Þú blíðust í himninum björtum
nú breiðir út vængina þína.
(G.J.)
Í dag kveðjum við elskulega
ömmu okkar með sorg og söknuð í
hjarta.
Amma, það er svo sárt að kveðja
þig svona brátt, þig sem hefur verið
hjá okkur alla okkar ævi. Ekki grun-
aði mig síðast þegar ég og litli minn
komum til þín að þetta væri kveðju-
stundin. Þú varst svo glöð að sjá okk-
ur, labbaðir með þann litla út um allt
og sýndir ykkur. Minningarnar
hrannast upp í huganum og það er
svo erfitt að koma þeim öllum á blað.
Þú varst alltaf svo mikill dugnað-
arforkur og það skipti þig alltaf
miklu máli að hafa garðinn ykkar afa
fallegan. Þegar maður kom til ykkar
upp í Efstadal varstu svo mætt með
poka til að labba um og tína rusl, svo
varstu komin á næstu lóðir en þér
þótti það ekki tiltökumál. Svona
varstu, elsku amma. Það var alltaf
opið hús hjá ykkur afa og er enn og
þegar við systkinin komum, hvort
sem við komum saman eða hvert í
sínu lagi, varstu alltaf til í að spila við
okkur og var þá yfirleitt spilað
rommý og allar reglur vel skil-
greindar. Alltaf þegar við komum
var boðið upp á ís og meira góðgæti,
svo ekki sé minnst á jólaboðið sem
var fastur liður hjá ykkur á jóladag.
Elsku amma, þetta er bara brot af
minningunum um þig. Megir þú
hvíla í friði, elsku hjartans amma
okkar, og elsku afi, megi góður guð
styrkja þig í þessari miklu sorg.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Guðríður og Einar Ragnar.
Hún Júlla mágkona mín er öll.
Hún dó skyndilega og mjög óvænt.
Síðustu tvö árin hafði hún átt við
vaxandi veikindi að stríða og fyr-
irsjáanlegt var að um bata yrði ekki
að ræða í hennar lífi. Hvað var þá lík-
ara Júllu en að álykta sem svo:
„Þetta er búið. Ég ætla ekki að verða
einhverjum byrði mín síðustu ár. Ég
nenni ekki að ræða þetta.“
Og svo var hún farin. Æðri forsjón
tók í taumana.
Ég kynntist Júllu fyrst þagar ég
kom ungur til Siglufjarðar að stíga í
vænginn við litlu systur hennar.
Júlla hafði þá um stórt heimili að
hugsa, þar sem eiginmaður hennar
var sjómaður og fjarri heimilinu
langtímum saman. Það var strax
auðfundið að Júlla var góðum gáfun
gædd og kunni að njóta líðandi
stundar, las mikið og var því mjög
fróð um menn og málefni. Henni
hefði reynst auðvelt að ganga
menntaveginn, enda var hún hvött til
þess á unglingsárum. Aðstæður og
tíðarandi þeirra tíma urðu hins veg-
ar til þess að ekki varð úr. Ef til vill
átti vanmat Júllu þá á eigin getu
einnig þátt í því. Hún var ung og
ómeðvituð um hæfileika sína og
möguleika.
Júlla var ákaflega greiðvikin.
Henni var í blóð borið að rétta þeim
hjálparhönd sem minna máttu sín.
Ef henni var hins vegar gerður smá-
greiði varð það henni ævarandi
þakkarefni. Þetta var það viðmót til
samferðafólksins sem Júlla ólst upp
við í litlu húsi í Siglufirði.
Um miðjan aldur fluttist Júlla til
Hafnarfjarðar og fór þá fljótlega að
vinna utan heimilis við verslunar-
störf. Hún var einstaklega heiðarleg
og samviskusöm, enda varð vinnu-
veitendunum ákaflega hlýtt til henn-
ar. Lengst vann Júlla í Dúllabúð og
síðar í versluninni Fjarðarkaupum.
Á báðum stöðum þótti henni gott að
vera og hún varð fljótlega vinsæll
starfskraftur, ósérhlífin og jákvæð.
Það fór alltaf gott orð af Júllu á
vinnustað. Hún var trú sinni vinnu.
Júlla var gleðimaður. Hún naut
sín í veislum og á samkomum, sér-
staklega samkomum fjölskyldunnar
þar sem hægt var að syngja, hlæja
og tala mikið. Það er margra slíkra
samverustunda að minnast, bæði á
heimilum og í sumarbústöðum. Júlla
átti líka lítinn sumarbústað austur í
Biskupstungum, sem hún fékk að
njóta nokkur sumur. Það voru sæl-
ustundir fyrir Júllu að fá að vera ein
með sjálfri sér í náinni snertingu við
móður náttúru, snyrta umhverfið og
dytta að gróðri. Standa svo á verönd
bústaðarins í kvöldblíðu og taka lag-
ið. Já, vissulega sakna ég þess að
geta ekki framar notið slíkra kvöld-
stunda með Júllu.
Ekki fór á milli mála að Júlla var
höfuð fjölskyldu sinnar, hún var
ráðagóð og drífandi, stundum um of!
Ekki fer hjá því að með skaphöfn og
fas eins og Júlla hafði fer maður
stundum yfir strikið. En Júlla var
bara þannig persóna að hún þoldi
það.
Að lokum langar mig til að þakka
þá ræktarsemi, sem Júlla sýndi jafn-
an fjölskyldu okkar. Þær systur voru
vinir, töluðu mikið saman og nutu
samveru.
Það er viss úttekt að horfa til baka
á líf sitt og samferðafólk. Mér finnst
að samferð mín með Júllu hafi þrosk-
JÚLÍANA
SÍMONARDÓTTIR