Morgunblaðið - 19.04.2002, Qupperneq 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. APRÍL 2002 47
Í síðustu viku var mér brugðið
þegar ég sá að vinur minn Halldór
Pálsson hafði kvatt þennan heim
langt um aldur fram. Minningar leit-
uðu á hugann og mörg atvik voru rifj-
uð upp. Leiðir okkar lágu fyrst sam-
an þegar ég hóf störf í Skipa-
smíðastöð Njarðvíkur árið 1974 en
þar var Halldór lengi verkstjóri. Í
Slippnum unnu fjölmargir á þeim
tíma og þar ríkti ánægjulegur starfs-
andi sem ekki síst var að þakka ágæt-
um yfirmönnum þeim Bjarna, Dan-
íel, Dóra og Oddbergi. Það er ekki
auðveldur rekstur að reka skipa-
smíðastöð en öllu var tekið með jafn-
aðargeði og hindrunum mætt sem
tækifæri til að yfirstíga. Þarna var
Dóri fremstur meðal jafningja,
traustur, orðheldinn og kom til dyr-
anna eins og hann var klæddur.
Hann var sérstaklega létta lund enda
var gaman að umgangast hann.
Hann svaraði öllum spurningum
mínum ljúflega og var tilbúinn til að
veita alla þá aðstoð sem þurfti. Þar
sem ég var mjög ung og þekkti ekk-
ert til skipasmíða áður en ég kom þar
til starfa, hafa sjálfsagt sumar spurn-
ingarnar hljómað kjánalega en hann
lét ógert að nefna það. Nokkrir slipp-
arar höfðu gaman af því að stríða
þessari nýju á skrifstofunni og það
var ekki alltaf auðvelt að skilja vinnu-
seðlana eins og hvar er svínahryggur
á skipi og til hvers er svitakista not-
uð? Dóri hafði gaman af þessu en það
féll í hans hlut að útskýra hvað við
væri átt. Hann sýndi okkur á skrif-
stofunni tillitssemi og þolinmæði og
það var alltaf gaman þegar Dóri leit
við því honum tókst ætíð að vera já-
kvæður og fá fólk til að brosa.
Seinna lágu leiðir okkar einnig
saman á vettvangi bæjarmálanna og
hjá Sparisjóðnum.
Dóri hafði ákveðnar skoðanir á því
hvernig ætti að reka bæjarfélagið og
hvaða verkefnum ætti að sinna en
fylgdi frekar málum en sérstökum
flokkslínum. Hann var á sínum tíma
valinn til starfa hjá Sparisjóðnum í
Keflavík vegna mannkosta sinna en
hann var einlægur Sparisjóðsmaður.
Það fylgir því söknuður að geta ekki
lengur hitt Dóra, fylgst með glettnu
augnaráðinu um leið og hlustað er á
hans skoðanir á málunum.
Ég kveð góðan dreng og minnist
góðra daga um leið og ég sendi eig-
inkonu, sonum, tengdadætrum,
barnabörnum og barnabarnabörnum
mínar innilegustu samúðarkveðjur.
Drífa Sigfúsdóttir.
Kveðja frá Púttklúbbi
Suðurnesja
Halldór Pálsson skipasmiður er
látinn eftir harða baráttu við illvígan
sjúkdóm.
Halldór valdist til margháttaðra
félagsmálastarfa enda hafði hann
klárar skoðanir á málum og var
ófeiminn við að halda þeim fram og
rökstyðja mál sitt við hvern sem í
hlut átti.
Hér stendur ekki til að rekja lífs-
hlaup Halldórs heldur aðeins að
þakka honum fyrir störfin og fé-
lagsskapinn í Púttklúbbi Suðurnesja.
Halldór gekk í Púttklúbb Suðurnesja
strax og hann settist í „helgan stein“
eins og sagt er. Hann fann sig vel í
þessum félagsskap og varð fljótt
áhugasamur um framgang klúbbs-
ins. Fljótlega féllst hann á að taka að
sér að vera gjaldkeri, sem ekki er eft-
irsótt staða, en það var alla tíð að
hans skapi að glíma við erfiðleika og
sigrast á þeim. Félagsskapur eins og
Púttklúbbur Suðurnesja berst oftast
í bökkum fjárhagslega og það veltur
því á miklu hvernig á fjármálum er
haldið. Ekki skal vanmeta störf for-
vera Halldórs og á engan er hallað
þótt fullyrt sé að hann leysti fjármál
PS best allra. Halldór átti framtíð-
arsýn fyrir klúbbinn, sem án nokkurs
vafa hefur náð lengra en nokkurt
annað starf á vegum aldraðra hér um
slóðir, þótt margt sé vel gert.
Halldóri var vel ljóst að langlífi er
ekkert takmark ef ekki fylgir lífsfyll-
ing. Við í Púttklúbbi Suðurnesja
hörmum að njóta ekki lengur fé-
lagsskapar og starfa Dóra Páls. Við
vottum Helgu konu hans og allri fjöl-
skyldunni okkar dýpstu samúð og
biðjum þann sem öllu ræður að
styðja þau og styrkja. Minning um
góðan dreng lifir.
Nú þegar frænka
mín Ísleif Ingibjörg
Jónsdóttir frá Bjarka-
landi, hefur lokið sín-
um langa starfsdegi,
verður mér hugsað til bernsku
minnar.
Á þessum tíma var farskóli og
hvergi skólahús fyrir Hólmabæjar-
börnin og varð því að koma börn-
unum fyrir á bæjum fyrir austan
Markarfljót eða í Landeyjum. Árni
og Leifa kusu heldur að taka skól-
ann inn á heimilið en að senda
drengina sína burtu og af því nutum
við börnin á Hólmabæjunum góðs
af. Því gekk ég í barnaskóla að
Bjarkalandi, í litla bænum þeirra
Árna og Leifu, eins og hún var allt-
af kölluð. Þar var rúm fyrir skólann
okkar, þótt húsið væri aðeins þrjú
herbergi og eldhús. Skólastofan var
með gluggum mót suðri og austri.
Leifa bætti því á vinnu sína við bú-
störf og barnauppeldi að þrífa eftir
okkur og umbar vel ærslafullan og
fjörugan hópinn.
Stundum hef ég hugsað um hvort
ég lærði meira, mér til góðs í lífinu
uppi á lofti í skólastofunni eða niðri
í kjallara í eldhúsinu hennar Leifu.
Þar sem ég var aldrei fyrir, þótt
margir sætu við hennar borð og töl-
uðu um landsins gagn og nauðsynj-
ar. Hún talaði við börnin meðan
hún veitti þeim góðgjörðir eins en
fullorðna vini sína. Vinahópurinn
hennar var ekki síður þeir sem hall-
oka fóru í lífinu en þeir sem betur
máttu sín. Þetta var aðeins lítill
partur af hennar starfsdegi, því hún
stjórnaði heimilinu meðan Árni
bóndi hennar stundaði vinnu utan
ÍSLEIF
INGIBJÖRG
JÓNSDÓTTIR
✝ Ísleif IngibjörgJónsdóttir fædd-
ist 9. júní 1910 á
Borgareyrum. Hún
lést á Dvalarheim-
ilinu Lundi á Hellu,
20. mars síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Stóra-Dals-
kirkju í V-Eyjafjalla-
hreppi 30. mars.
heimilis til að afla
tekna.
Henni var snyrti-
mennska í blóð borin
og hagsýni í verkum,
einnig mat hún mann
sinn mikils, enda
studdi hann hana til
allra góðra verka. Hún
var tilfinningarík og
fann ég það glöggt vet-
urinn sem 5 ára systir
mín dó. Þá tóku þau
hjónin okkur tvær
systurnar sem vorum í
skóla, inn á heimilið í
viðbót við skólann og
kennarann sem hjá þeim var.
Á uppvaxtarárum frænku minnar
var mikið félgslíf á Hólmabæjunum,
enda mannmargt eða um 50 manns
á 7 bæjum, börn og fullorðnir.
Á Brúnum bjó Sigurður Vigfús-
son, hann var organisti í Dalskirkju
og barnakennari. Faðir minn sagði
mér að hann hefði stuðlað að áhuga
fyrir tónlist og kveðskap hjá nem-
endum sínum og var Ísleif ein af
þeim sem lærðu ung á orgel. Söng-
ur og músík var hennar yndi alla
tíð. Í þá daga fór unga fólkið bæja á
milli spilaði á spil og tók í hljóðfæri,
söng og tók dansspor ef pláss leyfði.
Hvorki var útvarp né sími, en
sitthvað gerðist í þessu litla sam-
félagi.
Stundum var sendur fyrripartur
af vísu á næsta bæ eins og nokkurs
konar frétt, bætt við á þeim næsta
og botnaður þar og sent svo áfram
koll af kolli á misjöfnu bréfsefni.
Oft var létt yfir þessum leik og
gjarnan var góð saga ekki látin
gjalda sannleikans. Þegar bragur-
inn hafði gengið um Hólmabæina
var hann tekinn til Dalskirkju þeg-
ar messað var og barst að Stóru-
Mörk, en þar voru hagyrðingar sem
sendu til baka nýjar fréttir frá
eystri byggð.
Í þakklæti minnist ég hennar
sem frænkunnar sem veitti mér
hlýju í bernsku og sýndi mér
tryggð alla tíð.
Eygló Markúsdóttir.
Einar Gunnarsson
málarameistari er
einn af þeim sem
koma fram í hugann
þegar horft er yfir farinn veg. Við
fráfall hans finn ég hvöt til að setja
orð á blað.
Við Einar kynntumst fyrst
haustið 1943, ég þá staddur í
Reykjavík. Einar var þá á reynslu-
tíma í rafvirkjun hjá manni sem ég
þekkti, en hætti og gerðist nemandi
í málarafaginu hjá Bjarna Karls-
syni málarameistara. Einu og hálfu
ári síðar flutti ég til Reykjavíkur og
hóf nám í sömu iðngrein hjá Hákoni
Jónssyni málarameistara.
Samskipti okkar voru í fyrstu
tengd félagsmálum, fyrst í Málara-
félaginu þar sem hann var í stjórn.
Í gjörðabók þessa félags má finna
tillögu frá Einari um að félagið
fjárfesti í peningaskáp. Þessi skáp-
ur, sem raunar var lítill blikkkassi,
er nú safngripur hjá félaginu. Ein-
ar gegndi lengi gjaldkerastöðu
Málarameistarafélagsins og gegndi
EINAR GUÐBJÖRN
GUNNARSSON
✝ Einar GuðbjörnGunnarsson
fæddist í Akurseli í
Öxarfirði 20. júlí
1922. Hann lést á
Hrafnistu í Hafnar-
firði 31. mars síðast-
liðinn.
Útför Einars fór
fram frá Fossvogs-
kirkju 9. apríl síðast-
liðinn.
þar ýmsum trúnaðar-
störfum sem tengdust
samskiptum þess fé-
lags við Málarasveina-
félagið þar sem mitt
starf var mælinga-
fulltrúi beggja félag-
anna.
Við Einar áttum
sameiginleg áhugamál
utan félagsgeirans.
Þegar ég var að reyna
að rækta tré á sum-
arbústaðarlandi í ná-
grenni Reykjavíkur
birtist Einar með trjá-
plöntur sem hann
gróðursetti og þeim fylgdu góð ráð
um hvernig hlúa ætti að gróðri á
stað þar sem jarðvegur væri ekki
vel fallinn til ræktunar. Við sum-
arbústað okkar hjóna, þar sem Ein-
ar gróðursetti smáasparkríli fyrir
tuttugu árum, má nú sjá tré sem er
næstum 5 m á hæð.
Einar var mikill atorkumaður,
heiðarlegur og traustur vinur og fé-
lagi. Hann var óragur að setja fram
skoðanir sem féllu í grýtta jörð hjá
viðmælendum. Samskipti okkar
rofnuðu að mestu þegar ég gerðist
starfsmaður hjá Reykjavíkurborg,
við hittumst aðeins stöku sinnum,
en vissum hvor af öðrum. Ég talaði
við Einar í síma sl. haust og þá var
mér ljóst að hann gekk ekki heill til
skógar.
Ég sendi afkomendum hugheilar
samúðarkveðjur.
Hjálmar Jónsson.

 


 
 

 





 






 


  

  ! " #
 $$ %&'#
 ! "#


 
 

 
 





 
!
    "  
 ! 

 #
  $$%

% "( 
% !)) #
 "
( ) #

) %
( ) # (* +!   #
 %
( ) #  
,
  #

% "( 
( ) #

% 
( ) # )%  -)  #
(* 
(  # + %. ) #
/ /0  %/ / /0 ,

 &
 
.+1 12
31.44  5*6 #1   (#
1 / 7#
 ! "#
' ()
(


 *+



+

 

 ,

-

!

. 
"&
 (!




 

          )") 80,
/ 0 +
 
 
+







+
1 21
.
+1
.44  ,9 !
 1 "3% #
' *)
()
*
  



  "1 ) # 5%  %) #
! 3  # 1( ,:% #
% 
,3  #
"(8,+!  ) #

 % ;
,3 ) #   " #
+3 ) #
/ /0  %/ / /0 ,
1
 (
 0



 +
   
0

 ,
.31
<533<53


$ )   * " #
+) %0=&#
 ! "#


  2
3 4.


 




5

-

!
  
 
  6&
 1,1, < #
- /!0 %<) # 1 ;5* #
.0<) #
% ( 8!  #
(6, " )
% > ,

 0 


 
   

 



 


8145,.


$  #
- ( %=?#
+  (#
 

! (
  
  7



 



 #9
  $$%
4
  


 (
  
 
 
* &
'
 

8

)


+

 % ;3 ")) #
(6(/! ) #
)(/! ) # )8!0 
% %   #
5%  )(/!  # 2 (*)
%/ /0 ,