Morgunblaðið - 01.06.2002, Qupperneq 50

MINNINGAR
50 LAUGARDAGUR 1. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Geir Axelssonfæddist í Þverár-
dal í A-Húnavatns-
sýslu hinn 23. nóvem-
ber 1922. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun-
inni á Sauðárkróki
aðfaranótt mánu-
dagsins 20. maí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Valgerður
Sigríður Stefánsdótt-
ir, f. 8. september
1892, d. 16. desem-
ber 1994, frá Hall-
dórsstöðum á Lang-
holti, og Axel
Jóhannesson, f. 1. janúar 1897, d.
17. nóvember 1970, bóndi á Torf-
um í Eyjafirði. Systkini Geirs
voru Jóhannes, Hannes, Aðalheið-
ur, Aðalgeir, Örlygur, Valgeir
Hólm og Ólafur, en þrjú þeirra
eru látin.
Kona Geirs var Ingunn Björns-
dóttir, f. 18. júlí 1922 á Stóru-Ökr-
um í Blönduhlíð. Foreldrar henn-
ar voru Björn Sigurðsson bóndi
og símstöðvarstjóri þar og kona
hans, Sigríður Gunnarsdóttir.
Geir og Ingunn eignuðust sjö
börn. Þau eru: 1) Sigrún, f. 20.
maí 1945, gift Gunnari Helga
Magnússyni. 2)
Gerður, f. 16. októ-
ber 1946. 3) Grétar,
f. 20. mars 1948,
kvæntur Sigrúnu
Lóu Jósefsdóttur. 4)
Herdís Aðalheiður,
f. 26. september
1951, sambýlismað-
ur hennar er Jóhann
Ólafsson. 5) Gísli
Hólm, f. 3. júlí 1953,
kvæntur Sólveigu
Sigríði Einarsdótt-
ur. 6) Erna, f. 22.
mars 1956, gift Gísla
Frostasyni. 7) Val-
gerður Sigríður, f. 12. desember
1960, sambýlismaður hennar er
Birgir Valdimarsson. Barnabörn
Geirs og Ingunnar eru 20 og
barnabarnabörnin 25.
Geir og Ingunn hófu búskap í
Bakkaseli í Öxnadal, en bjuggu
síðan lengst af í Litladal og
Brekkukoti í Akrahreppi, eða þar
til þau fluttu til Sauðárkróks árið
1982. Geir vann allan sinn búskap
utan heimilis sem vörubifreiða-
rstjóri.
Útför Geirs fer fram frá Mikla-
bæjarkirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 14.
Kær faðir minn er látinn eftir
margra ára baráttu við parkinson-
sjúkdóm, sem tók þó skjótan endi.
Mig langar til að gera þetta ljóð, Um
sundin blá, að hans orðum, því það á
svo vel við þær síðustu tvær nætur
sem við áttum saman, þegar dimm
þokan læddist inn með fjallinu, allt
varð svo hljótt og við biðum þess sem
koma skyldi:
Um vorkvöldin síðla ég sigli einn
um sundin blá.
Til hvíldar er heimurinn genginn
og hljómarnir þysmiklu fallnir í dá.
Um sofanda varir fer viðkvæmt bros
meðan vornóttin gengur hjá.
Hve fley mitt svífur við svalan blæinn
um sundin blá –
Í kvöldmóðu fjöll eru falin
og fölnandi gylling slær vötnin á.
Og draumljóð í kyrrðinni dulrænt berst
djúpinu sofandi frá –
– – –
Ó, hvaðan ber sönginn, er svífur í nótt
yfir sundin blá?
Hver leggur í leik sinna strengja
svo ljúfsáran trega og djúpa þrá?
Það er sem heyri ég hjarta mitt
í hörpunnar ómum slá –
Á burtu með söngvunum sál mín líður
um sundin blá – – –
Í líðandi niði vorblárra vatna
vaggaðu, húmnótt, sorg minni og þrá –
Lát hægan drjúpa af dularhönd þinni
draumveig á syrgjandans brá.
( Tómas Guðmundsson.)
Hvíl þú í friði.
Þín dóttir
Erna.
Það er alveg magnað hvað ég á
margar minningar úr Brekkukoti þó
svo ég hafi aldrei verið þar sumar-
langt, aðeins viku og viku á hverju
sumri frá því ég man eftir mér og
fram á fullorðinsár. Kannski er það
einmitt þess vegna. Þetta var jú
skemmtilegasti tími ársins, að fara í
frí með mömmu og pabba og heim-
sækja afa og ömmu.
„Afi, hreyfðu eyrun!“ var það sem
við sögðum helst við afa á þessum ár-
um. Afi sat þá við kvöldverðarborðið
eftir að hafa keyrt möl í vegi Skaga-
fjarðar allan daginn og sló skeiðinni í
borðið þar til amma kom með graut í
eftirmat. Það var alltaf sætur graut-
ur og mjólk og súkkulaðikaka í eft-
irmat. Maður man eftir því þó maður
muni ekki hvað var annars í matinn.
Svo voru jú líka alltaf gráfíkjur í
skápnum bak við eldhúshurðina sem
maður læddi sér í jafnt og þétt yfir
daginn.
Eftir kvöldmat fór afi alltaf út á
tröppur með kíkinn sinn og leit yfir
sveitina. Úr Brekkukoti sást vel yfir
nágrannabæina og allan fjörðinn.
Ekkert rauf kyrrðina sem mér finnst
enn vera besta kyrrð í heimi. Þessi
kyrrð er nefnilega langt frá því að
vera þögul vegna niðsins frá Djúpa-
dalsá. Oft sat ég úti á túni seint um
kvöld og hlustaði á ána og einstaka
jarm í rollu og bí í fugli.
Það var líka helgistund hjá okkur
krökkunum þegar afi rakaði sig.
Hann gerði það eftir kvöldmat. Þá
sauð amma vatn og hann sat við eld-
húsborðið með spegilinn og burstann
og sápuna og heitt vatn í bolla. Við
sátum stjörf í kringum hann og
horfðum á hann gera þetta óendan-
lega hægt og yfirvegað.
Það færðist fjör í húsið þegar
langamma flutti inn í herbergið inn
af eldhúsinu og beið eftir að komast
á elliheimili. Þar sat hún frammi á
rúminu í flókainniskónum og spilaði
á munnhörpuna. Ég sat á gólfinu og
fylgdist með hvernig hún steig takt-
inn á víxl: þegar hæll var á lofti ann-
ars fótar var tá á lofti hins fótarins
og svo öfugt og svona gekk þetta
hratt og lengi og ég skildi ekki að
hún skyldi aldrei ruglast.
Amma var bóndinn eins og hún
áréttaði víst sjálf nú um daginn. Fyr-
ir utan heimilishaldið sá hún um
kýrnar á meðan afi keyrði græna
Bensann með mölina á pallinum. Ég
fór með ömmu í fjósið og horfði á
hana handmjólka þessar tíu kusur og
hella mjólkinni í gegnum sigti oní
brúsa. Svo stillti hún brúsanum und-
ir fjósvegg þar til afi kæmi á vélinni
og keyrði brúsann niður á þjóðveg.
En eina fötu af mjólk fór amma alltaf
með heim og þá hélt ég í litla puttann
á henni svo ég hefði það upp brekk-
una, sem virtist vera brattasta
brekka í heimi á þessum árum.
Afi var húsbóndinn og naut þess
þegar hann hvíldi sig eftir langan
vinnudag. Alltaf hljóp maður niður
brekkuna þegar hann var kominn
upp fyrir Skriðuhliðið til að sjá hann
handdæla olíunni á þann græna svo
allt væri klárt fyrir næsta dag. Svo
fékk maður að sitja í upp að húsi.
Síðasta sem ég man eftir afa í
Brekkukoti áður en hann brá búi og
flutti út á Krók var þegar við geng-
um á björtu sumarkvöldi upp í Litla-
Dal og hann sýndi mér jörðina sína í
fyrsta skipti. Ég var jú búinn að
stökkva yfir alla skurði og vaða í
hverri mýri í fjölda ára en hafði aldr-
ei spáð neitt alvarlegar í hlutina en
það. Þarna vorum við báðir búnir að
gera okkur grein fyrir að þessi sæla
mundi taka enda og því átti alvar-
leikinn ágætlega við þennan daginn.
Alla daga fram að þessum varð
maður aldrei var við neitt nema glott
og grín og glens frá afa. Maður
þurfti bara að vera viðbúinn að halla
sér vel í áttina að honum til að missa
ekki af skotunum því aldrei talaði
hann hátt en það var alltaf jafn mein-
fyndið. Þá hristist afi þegar prakk-
arahláturinn kraumaði í honum og
hrukkur drógust saman í kringum
augun og skein í tönn.
Svo fluttu afi og amma út á Krók
og afi var eitthvað að snudda með
vörubílinn þar en svo seldi hann
hann líka og þá var fátt eftir annað
en að taka á móti afkomendum í
heimsóknum og skiptast á fréttum
og einstaka glotti yfir bullinu í heim-
inum.
Farðu vel, afi minn, og takk fyrir
þetta allt og allt hitt líka sem ég er
búinn að gleyma.
Geir Gunnarsson.
Elsku afi, nú máttu hægt um
heiminn líða. Þegar pabbi hringdi í
mig og sagði mér að þú værir dáinn
rifjaðist allt upp fyrir mér, þegar ég
fór með þér í Bensanum eftir að þú
sóttir féð í Hóla og ég fékk að koma
með til að fara í Brekkukot og vera
hjá ykkur ömmu. Þú sagðir mér hvað
allir bæirnir á leiðinni hétu og hvaða
fólk ætti heima á þeim. Þegar við fór-
um í fjósið gekkst þú á undan okkur
alltaf með hendurnar fyrir aftan bak
og svo komum við krakkarnir og
gerðum eins og þú. Ég geri þetta enn
þann dag í dag og alltaf þegar ég
stend mig að því hugsa ég til þess
þegar ég gekk með þér niðureftir
brekkunni að fjósinu. Svo komu
Dúdda og Hólmi og við spiluðum ól-
sen ólsen fram eftir kvöldi. Þá var ég
fimm ára og hélt upp á afmælið mitt
hjá ykkur. Ég lék mér í fjárkörfunni
og að gömlum leggjum sem amma
geymdi í eldhússkápnum. Svo fannst
mér alltaf skemmtilegast þegar
amma sauð rabarbaragrautinn og
hún lét þig hafa endana af rabarbar-
anum og þú grettir þig yfir því hvað
það var súrt og svo hlógum við að
öllu saman.
Elsku afi, takk fyrir síðustu stund-
ina á föstudaginn og stelpurnar biðja
að heilsa afa sem er núna engill uppi
hjá Guði milli stjarnanna; þær eru
alltaf að reyna að sjá þig.
Nú sefur jörðin sumargræn.
Nú sér hún rætast hverja bæn
og dregur andann djúpt og rótt
um draumabláa júlínótt.
Við yztu hafsbrún sefur sól
og sofið er í hverjum hól.
Í sefi blunda svanabörn
og silungur í læk og tjörn.
Nú dreymir allt um dýrð og frið
við dagsins þögla sálarhlið.
Og allt er kyrrt um fjöll og fjörð
og friður drottins yfir jörð.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku amma, Guð geymi þig og
styrki á þessari stundu.
Kolbrún Erla.
Það er skrýtið, afi, að setjast niður
og skrifa minningargrein um þig, en
eins og Vilhjálmur Vilhjálmsson
söng þá verða allir menn að deyja.
Þú varst búinn að vera veikur
lengi svo við vorum öll búin undir
þetta.
Þegar við hittum þig um páskana
og þú sást Ástrós Hind í fyrsta skipti
sá ég að þú varst orðinn veikari og ég
er glaður yfir að þú skyldir fá að
hitta litlu stelpuna mína einu sinni.
Ég man að þú tókst í höndina á henni
og sagðir: „Óskaplega eru þetta litlir
puttar.“
Undanfarna daga hafa svo rifjast
upp fyrir mér ýmsar stundir sem ég
átti með þér, en þær voru nú ófáar. Í
Brekkukoti meðan þið bjugguð þar, í
norðurherberginu þínu var ýmislegt
forvitnilegt og ekki síst í gamla
brúna skápnum, þar var margt for-
vitnilegt fyrir lítinn dreng eins og
mig.
Þitt helsta áhugamál voru bílar,
þú áttir alltaf vörubíl og varst í hin-
um ýmsu verkefnum á þeim. Ég man
best eftir nokkrum apabenzum sem
þú áttir, í Brekkukoti var honum
alltaf bakkað aftur fyrir hús ef ske
kynni að það þyrfti að renna honum í
gang. Karfan til að flytja lömbin á
vorin og haustin stóð alltaf niðri við
ræsi á síldartunnum. Um tíma eftir
að þið amma fluttuð í Krókinn áttir
þú tvo bíla og þá var nóg að gera við
lambaflutninga, þú á öðrum bílnum
og Diddi frændi á hinum.
Þínir bestu vinir voru „kallarnir á
Stöðinni“ eins og við amma sögðum
alltaf. Þangað fór ég stundum með
þér og þar var rætt um heima og
geima. Seinasti vörubíllinn sem þú
áttir var Volvo, ég og Einar Bjarki
fórum með þér og Halla til að sækja
hann í Borgarnes og ég man hvað
mér fannst það flott að hafa koju aft-
urí, svona hafði ekki verið í bílunum
þínum áður.
Ég man líka eftir lyktinni úr nest-
isboxinu þínu, hún er eitthvað sem
ekki er hægt að lýsa en maður
gleymir aldrei.
Eftir að þú lagðist inn á Heilbrigð-
isstofnunina tók ég líka enn betur
eftir því hvað þú hafðir mikinn áhuga
á bílum, þú vissir alltaf hvernig bíl ég
átti og röltir út að glugga til að sjá
bílinn.
Þótt bifreiðastörfin hafi verið
númer eitt hjá þér þá varstu alltaf
með eitthvert bú og ég man þegar
búið var að raka heyinu saman í
bólstra þá voru settir kaðlar utan um
og þú dróst þá heim á Ursusnum og
einhver þurfti að standa aftan á
bólstrinum svo kaðlarnir færu ekki
af. Mest spennandi fannst mér þó að
tína það upp sem við krakkarnir köll-
uðum vindla en það voru uppvafn-
ingar sem komu undan bólstrinum.
Ég man líka eftir því að við gerð-
um jólakökurnar hennar ömmu allt-
af endalausar, okkur þótti báðum
endinn bestur.
Eftir að þú lagðist inn fór ég líka
að kynnast þér öðruvísi, fann betur
hver voru þín áhugamál, eitthvað
sem maður hafði ekki tekið eftir í
hinu daglega amstri. Þú vildir alltaf
vita hvernig færðin hefði verið á leið-
inni, spurðir frétta af hestum og
söng en af því hafðir þú mjög gaman.
Húmor þinn var líka einstakur, al-
veg fram á það síðasta, glettin svör
sem ekki eru eftir hafandi en ég mun
þó hlæja að um aldur og ævi.
Afi, það var yndislegt að fá að
alast upp undir þínum verndarvæng
og ég mun segja afkomendum mín-
um margar sögur af þér, hversu frá-
bær maður þú varst.
Elsku amma, megi guð vera með
þér.
Rúnar.
GEIR
AXELSSON
✝ Magnús ÞórirJónasson fæddist
á Hellu í Akrahreppi
11. maí 1921. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Skagfirðinga 21. maí
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans voru Jónas
Kristjánsson, f. á
Þverbrekku í Öxna-
dal, og Stefanía Sig-
urðardóttir, f. í
Flugumýrarhvammi í
Blönduhlíð. Magnús
var yngstur í sex
systkina hópi: Egill, f.
1901, lést ungur, Ágústa, húsmóð-
ir á Sauðárkróki, f. 1904, Snorri,
loftskeytamaður í Reykjavík, f.
1905, d. 1987, Jón, verkamaður á
Sauðárkróki, f. 1909, og Brynhild-
ur, húsmóðir á Sauðárkróki, f.
1911.
Magnús kvæntist árið 1960 eft-
irlifandi eiginkonu sinni, Þóreyju
Guðmundsdóttur frá Ytri-Ána-
stöðum á Vatnsnesi.
Foreldrar hennar
voru Guðmundur
Jónsson frá Ánastöð-
um og Helga Sigurð-
ardóttir frá Bakka í
Öxnadal. Dóttir
Magnúsar og Þóreyj-
ar er Helga Stefanía,
aðstoðarskólastjóri
við Heiðarskóla í
Leirársveit. Maður
hennar er Björn Jó-
hannesson frá Hóli í
Lundarreykjadal og
eiga þau tvær dætur,
Þóreyju Birnu og Agnesi Helgu.
Magnús flutti fimm ára með for-
eldrum sínum til Sauðárkróks og
gekk í skóla þar. Hann vann mörg
ár við vitabyggingar víðsvegar um
landið og síðar hjá Kaupfélagi
Skagfirðinga, m.a. við trésmíðar.
Útför Magnúsar verður gerð frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 16.
Er ég sest niður og ætla að
skrifa nokkur fátækleg orð til
minningar um þig elsku pabbi
kemur margt upp í hugann. Ég ólst
upp við ástúð og öryggi hjá ykkur
mömmu og skorti aldrei neitt,
nema þá helst systkini að mér
fannst stundum. Ég man eftir þér
sívinnandi hjálpandi þessum og
hinum eða að stússast í rollum eða
hestum. Hrekkjóttur varstu og
þótti mér oft nóg um þegar vinkon-
urnar voru að fara frá mér og
fundu ekki skóna sína eða fundu þá
fulla af kartöflum eða einhverju
öðru. Þegar afastelpurnar komu til
sögunnar naustu þín vel í afahlut-
verkinu og þó við byggjum ekki
nærri var hvert tækifæri notað til
að hitta afa og ömmu. Þegar heils-
an brást breyttist mikið. Nú ertu
búinn að fá hvíldina sem þú hafðir
þráð svo lengi.
Við minnumst þín með hlýju og
virðingu elsku pabbi og afi. Við vit-
um að vel hefur verið tekið á móti
þér á nýjum stað.
Nú hefur sólguð aftur ægi hitt
og undið hinstu geisla í rauðan hnykil,
þvegið í öldum þræði sína alla.
En dökkbrýnd nóttin ber við belti sitt
að blárri höllu dagsins nýjan lykil.
Og enginn veit hvað í þeim sölum býr
sem opnast þegar húmið burtu snýr
og stjarnan bjarta bliknar yfir hjalla.
(Ólafur Jóhann Sigurðsson.)
Helga Stefanía
og dætur.
MAGNÚS ÞÓRIR
JÓNASSON
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins eru birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar eru birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.
Birting afmælis-
og minningargreina