Morgunblaðið - 28.06.2002, Síða 38

MINNINGAR
38 FÖSTUDAGUR 28. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Ester LáraMagnúsdóttir
fæddist á bænum
Kjarna í Eyjafirði 29.
apríl 1917. Hún lést á
St. Jósepsspítala í
Hafnarfirði 20. júní
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Guð-
finna Guðmunds-
dóttir, frá Felli í
Árneshreppi í
Strandasýslu, f. 6.9.
1895, d. 19.5. 1973,
og Magnús Hanni-
balsson skipstjóri,
frá Múlaseli í Gufu-
dalssveit, f. 14.4. 1874, d. 3.3. 1963.
Alsystkini Esterar voru: Trausti
Breiðfjörð, Vilborg og Emma
Breiðfjörð, og er Trausti sá eini
sem enn er á lífi. Hálfsystkini Est-
erar voru: Klara, Guðrún, Vilma,
Magnús, Helga og Lára og lifir
hún systkini sín.
Ester giftist 27. okt. 1939 Guð-
harður en fyrir átti Ester soninn
Magnús Arturo. b) Ragnar Ólafur,
f. 1977, maki Edna Sólrún Birg-
isdóttir. Sonur þeirra er Gabríel
Daði en áður hafði Ragnar eignast
dótturina Guðrúnu Sunnu. c) Jó-
hann Skagfjörð, f. 1981, unnusta
hans er Ingibjörg B. Bjarnadóttir.
Þegar Ester var u.þ.b. eins árs
fluttu foreldrar hennar að Kúvík-
um í Árneshreppi og þar fæddust
alsystkini hennar. Þegar hún var
átta ára flutti fjölskyldan að
Gjögri í sömu sveit. Þegar hún var
á tíunda ári lamaðist móðir hennar
skyndilega og lenti þá heimilishald
að miklu leyti á Ester. Síðar var
hún í vist í sveitinni, á Ísafirði og í
Reykjavík. 1938 hóf hún störf við
matsöluna við síldarverksmiðjuna
í Djúpuvík. Þau Guðmundur áttu
heima í Djúpuvík til ársins 1959,
en þá fluttu þau til Hafnarfjarðar,
þar sem þau áttu heima til ævi-
loka.
Í Hafnarfirði stundaði hún
lengst af fiskvinnu, en síðustu
starfsár sín vann hún í þvottahúsi
St. Jóepsspítala.
Útför Esterar verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
mundi Ágústssyni, úr
Kjós, f. 11.12. 1912, d.
30.10. 1997. Synir
þeirra eru: 1) Ágúst, f.
1942, búsettur í Vest-
mannaeyjum, maki
Ása Sigurjónsdóttir.
Börn þeirra eru: a)
Ester Fríða f. 1963,
maki Guðlaugur
Ólafsson, börn þeirra
eru Ólafur Ágúst og
Stella, b) Guðmundur,
f. 1964, maki Andrea
Sigurðardóttir. Börn
þeirra eru Sigurður
Ingi, Ása Guðrún, Ás-
dís Ósk og Daníel.
c) Ágúst Grétar f. 1973, sonur
hans er Ágúst Einar. d) Sæþór, f.
1979.
2) Magnús, f. 1945, búsettur í
Hafnarfirði, maki Jóhanna Ragn-
arsdóttir. Börn þeirra eru: a) Ester
Lára, f. 1972, maki Ólafur T. Her-
mannsson. Sonur þeirra er Rík-
Mig langar til að minnast Esterar,
tengdamóður minnar, í nokkrum orð-
um.
Eitt af því fyrsta í fari hennar sem
vakti athygli mína var hvað hún var
glaðvær og hafði gaman af að syngja.
Ekki var ég búin að vera lengi í fjöl-
skyldunni þegar ég heyrði talað um
Djúpuvík og Strandir. Það var greini-
legt að þangað lágu sterkar rætur.
Eins og títt var um börn á fyrri hluta
tuttugustu aldar þurfti hún fljótlega
að fara að vinna. Þegar hún var tíu
ára lamaðist móðir hennar skyndi-
lega og lenti þá að miklu leiti á Ester
að annast heimilið og yngri systkini
sín. Þetta hlýtur að hafa verið mikið
álag á barn á hennar aldri. Hugsan-
lega hefur þetta haft þau áhrif á
hana, að hún var alla tíð mjög vinnu-
söm og féll sjaldan verk úr hendi.
Allt frá því að við Magnús byrj-
uðum að búa bjuggum við í nágrenni
við Ester og Guðmund og var því
mikill samgangur milli heimilanna.
Kannski má segja að í byrjun hafi
kynslóðabilið valdið smáárekstrum í
samskiptum, því stundum fannst
henni að ég ætti að stilla hlutum
öðruvísi upp en ég gerði. En með ár-
unum fórum við að virða sjónarmið
hvor annarrar.
Alltaf var gott að leita til Esterar
ef okkur vantaði pössun fyrir börnin.
Þá var nú sungið fyrir börnin eða
með þeim og spilað á spil. Hún vildi
vera í hlutverki veitandans og þekkja
margir kleinurnar og flatkökurnar
hennar, sem hún var ósínk á.
Ester var barn síns tíma. Henni
fannst synd að kasta mat og blöskr-
aði sóun neysluþjóðfélagsins. Hún
hlífði sér aldrei í vinnu og var því orð-
in slitin og þreytt. Síðustu árin átti
hún við sjóndepru að stríða, en lét
það ekki aftra sér frá að fara ferða
sinna um bæinn.
Ester gisti aldrei í húsinu í Djúpu-
vík eftir að það varð íbúðarhæft á ný
og átti hún þó svo mikinn þátt í því að
okkur tókst að koma því í stand. Hún
fylgdist af áhuga með hverjum
áfanga. Draumur okkar var sá að hún
gæti gist þar þegar hún kæmi í af-
mælið hans Gústa.
Síðan um páska dvaldi Ester að
mestu leyti á St. Jósepsspítalanum í
Hafnarfirði. Vil ég færa starfsfólki
spítalans alúðarþakkir fyrir þá hlýju
og vinsemd sem það sýndi henni.
Mér þykir við hæfi að kveðja
tengdamóður mína með orðum
Stephans G. Stephanssonar um eik-
ina: „Bognar aldrei, brotnar í bylnum
stóra seinast.“
Jóhanna.
Elsku amma mín. Mig langar í
fáum orðum að minnast þín. Ég veit
að þú vildir ekkert vol eða væl en allt-
af er erfitt að kveðja ástvin. Þú þurft-
ir sem betur fer ekki að liggja lengi á
sjúkrahúsi og fékkst að fara á þann
hátt sem flestir óska sér.
Nú þegar þú hefur kvatt okkur
hrannast upp góðar minningar. Þú
varst eldklár og hörkudugleg sem
sást best í því að þó svo að sjónin þín
hafi verið orðin mjög slæm þá bak-
aðir þú flatkökur úti á svölum í há-
vaðaroki, bjóst til fiskibollurnar þín-
ar góðu og bakaðir kökur og kleinur.
Þið afi voruð mjög söngelsk og vor-
uð alltaf raulandi og syngjandi. Þið
kunnuð svo margar vísur, þulur og
skemmtilegar sögur sem þið kennd-
uð okkur barnabörnunum og síðan
okkar börnum.
Þið voruð mjög vinamörg og oft
var mikill gestagangur hjá ykkur og
oft var spilað á spil. Og eitt var víst að
enginn fór svangur frá ykkur.
Fyrir nokkrum árum hitti ég mann
frá Djúpuvík og hann sagði: Hún
amma þín er svo hress og skemmti-
leg kona og þar sem hún og Emma
systir hennar voru saman komnar í
gamla daga þá var sko stuð. Þetta
voru orð að sönnu.
Þú sagðir mér fyrir stuttu að þig
langaði svo mikið til að sjá nýja húsið
mitt í Eyjum og líka gamla húsið ykk-
ar afa á Djúpuvík, sem er orðið svo
fallegt. En því miður gat ekki orðið af
því.
Og mikið hefði verið gaman ef þú
hefðir getað komið með okkur í af-
mælið hans pabba á Ströndunum, þín
var sárt saknað þar. En þú varst orð-
in lasin en sagðist vera svo fegin að
þú skyldir „tóra“ fram yfir afmælið
því þú vissir svo sem að hverju
stefndi.
Elsku amma, nú eruð þið afi aftur
saman og syngið á himnum. Takk
fyrir allt. Guð geymi þig.
Þín
Ester Fríða.
Nú er elsku amma okkar búin að
kveðja þennan heim. Undanfarna
daga höfum við systkinin verið að
rifja upp þær góðu stundir sem við
áttum með henni, bæði í bernsku og á
fullorðinsárum, og viljum við minnast
hennar í nokkrum orðum.
Sem börn eyddum við miklum tíma
með ömmu enda bjuggu hún og afi í
Hafnarfirði eins og við. Þau voru ætíð
tilbúin að passa okkur og höfðum við
gaman af því. Það var nefnilega aldr-
ei lognmolla í kringum ömmu, alltaf
var nóg að gera. Með þeim fórum við
í gönguferðir um slippinn og smá-
bátahöfnina, hreinsuðum dún niðri í
kjallara, lékum okkur með leggi og
skeljar eins og hún í gamla daga og
margt fleira.
Það fyrsta sem amma gerði þegar
gestir komu var að leggja á borð allt
það bakkelsi sem til var í húsinu og
bjóða. Hún passaði upp á að allir
fengju alveg örugglega nóg, og varla
er til sá maður sem hefur labbað
svangur út frá ömmu. Enda var
amma líka feiknadugleg við bakstur-
inn og hringdi hún oft í okkur og bað
um aðstoð, sem við vorum meira en
til í að veita. Hún var afar dugleg við
að virkja okkur í öllu sem hún gerði,
en passaði sig jafnframt á að láta
okkur ekki spila stærra hlutverk en
við réðum við.
Amma var einstaklega kát og ljúf
kona sem var góð við allt og alla. Við
eigum aldrei eftir að gleyma þegar
hún raulaði gamlar vísur fyrir okkur
eða sagði sögur, eða þeim ótalmörgu
stundum sem við eyddum í eldhús-
króknum að spila við hana á spil og að
hjálpa henni við baksturinn. Eftir að
við fórum að fara í heimsóknir á
Djúpuvík og mamma og pabbi fóru
að gera upp húsið fengum við líka að
heyra sögur frá lífinu þar í gamla
daga. Við vildum óska þess að amma
hefði fengið að gista eina nótt í hús-
inu á Djúpuvík enda á hún stóran
þátt í því að það kláraðist.
Við viljum þakka þér, elsku amma,
fyrir allar góðu minningarnar. Við
biðjum að heilsa afa.
Ester, Ragnar og Jóhann.
Mínar fyrstu minningar eru frá
Djúpuvík á Ströndum. Inni í víkinni
trónaði tignarleg síldarverksmiðjan,
þar voru byggjurnar og önnur mann-
virki sem tilheyrðu síldarárunum, en
fyrir ofan á litlu holti stóð ofurlítil
húsaþyrping. Efst á holtinu var lítið
hús sem skar sig aðeins frá hinum
húsunum vegna staðsetningar sinn-
ar. Þetta hús kölluðum við börnin
Esterarhús. Þangað sótti ég margt á
mínum ungdómsárum, fyrst og
fremst félagsskapinn við frændfólk
mitt en ekki síður viðurværi í mat og
drykk, hlýju og umhyggju.
Í dag eru bryggjurnar horfnar,
síldarverksmiðjan hrörleg og húsun-
um á holtinu hefur fækkað til muna.
En Esterarhús stendur á sínum stað
nýuppgert og reisulegt. Því miður
lifði Ester frænka mín það ekki að
gista í húsinu sínu fulluppgerðu,
standa við eldhúsgluggann eins og
forðum daga og upplifa miðsumarið á
Djúpuvík, spegilsléttan fjörðinn þar
sem fjöllin speglast í haffletinum.
Þegar síldarævintýrinu á Djúpu-
vík lauk fór fólkið á staðnum að tínast
á braut. Þó að systkinin Ester,
Trausti og Emma og makar þeirra
sem öll höfðu fasta búsetu á Djúpuvík
reyndu að lifa áfram á því sem landið
gaf var ljóst að þarna voru tækifærin
ekki lengur til staðar. Ester og
Emma fluttu til Hafnarfjarðar með
stuttu millibili og Trausti tók að sér
vitavörslu á Sauðanesi við Siglufjörð.
Ekki fækkaði heimsóknunum til
Esterar eftir að við fluttum í Fjörð-
inn, stutt var á milli okkar og enn á
ný naut ég samvista við mitt kæra
frændfólk og allra þeirra viðurgjörn-
inga sem ávallt voru í boði á þeirra
heimili.
Ester frænka mín var kát og lífs-
glöð kona, dugnaður og kraftur var
henni í blóð borinn, þar sem hún hafði
strax á barnsaldri kynnst lífsbarátt-
unni á Ströndum. Að því bjó hún alla
sína tíð og hún var ekki gefin fyrir að
láta verk úr hendi falla.
Fyrir tæpum fimm árum lést Guð-
mundur eiginmaður Esterar, en
þeirra hjónaband hafði ávallt verið
einkar farsælt og þau hjónin sam-
stiga í öllum sínum gjörðum. Saman
eignuðust þau tvo syni Ágúst og
Magnús, mikla mannkostamenn sem
hafa látið til sín taka í þjóðfélaginu.
Ég var þeirra gleði aðnjótandi að
eyða helginni með bræðrunum norð-
ur á Ströndum á 60 ára afmæli Gústa
og fékk ég að gista í nýuppgerðu
„Esterarhúsi“ mér til mikillar
ánægju. Þá var mjög af Ester dregið,
en hún virtist ákveðin að lifa fram yf-
ir þessi tímamót og fylgjast með úr
fjarska, sem hún og gerði. Nokkrum
dögum síðar eða hinn 20. júní sofnaði
hún síðan vært og rótt í faðmi sona
sinna södd lífdaga.
Við eigum Ester margt að þakka.
Umhyggja hennar og ræktarsemi við
mína fjölskyldu gleymist aldrei og er
af nógu að taka sem seint verður full-
þakkað. Fyrir hönd systur minnar,
mágkonu og eiginkonu vil ég þakka
Ester samfylgdina. Einnig vil ég
koma á framfæri þökkum og kveðj-
um frá börnum okkar, hún reyndist
þeim öllum svo vel.
Elskulegu frændur og vinir Magn-
ús og Ágúst. Við Ella sendum ykkur
og fjölskyldum ykkar okkar dýpstu
samúðarkveðjur. Minningin um góða
og skemmtilega konu mun orna okk-
ur öllum um ókomin ár.
Guð geymi þig, kæra frænka.
Gunnlaugur Sveinsson
og fjölskylda.
Elsku Ester. Við vorum góðar vin-
konur eftir áralöng kynni. Það var
eftirminnilegt fyrir okkur í fásinninu
á Sauðanesi við Siglufjörð þegar Est-
er og Emma frænkur okkar komu
með fríðu föruneyti alla leið frá Hafn-
arfirði. Þið Emma eruð sennilega
skemmtilegustu konur sem ég hef
kynnst næst á eftir ömmu Guðfinnu.
(Mamma, þú fyrirgefur en eru
„mömmur“ nokkurntíma skemmti-
legastar? Þær eru einfaldlega best-
ar). Eins þegar þú og Mundi komuð í
berjamó það var oft gaman og alltaf
kom eitthvað gott upp úr töskunni
hjá Ester frænku, lakkrís, brjóstsyk-
ur og annað góðgæti sem við fengum
að njóta og það ríkulega.
Einnig var ásamt öðrum sveita-
störfum tekið á í heyskap, rifjað, rak-
að og hirt. Ester var nefnilega kona
sem frá barnæsku hafði unnið hörð-
um höndum við öll þau störf sem
þekktust á heimilum þeirra daga úti
sem inni, þar sem amma Guðfinna
fékk lömunarveiki og gat ekki sinnt
heimilinu fyllilega af þeim sökum frá
því Ester var 10 ára. Ester kunni vel
til verka, var ósérhlífin og gaman var
að sjá hve samhent hún og Mundi
voru í hverju því sem þau tóku sér
fyrir hendur. Ester var einstaklega
hjálpsöm, stundum fékk ég fullan
kleinudunk eða annað góðgæti sent
frá henni til að létta undir þegar ég
var að kljást við mín veikindi. Þeir
eru ófáir sem nutu gestrisni og gjaf-
mildi Esterar frænku.
Ester var sú sem ræktaði ættar-
tengslin hvað mest, eins konar höfuð
ættarinnar sem allir leituðu til,
trygglynd og staðföst.
Mikið var gaman þegar við fórum
öll saman til Ameríku að heimsækja
Magga frænda og „Ameríkufólkið“,
en Klara hálfsystir ykkar pabba flutti
þangað ung að árum ásamt manni
sínum Þórði og Maggi hálfbróðir
ykkar með henni. Þessi ferð styrkti
enn frekar vina og ættarböndin og
gaman að hafa ykkur Munda sem
ferðafélaga. Bæði áhugasöm um hagi
ættingjanna úti og þú hafðir sérstak-
lega gaman af því að sjá með eigin
augum hvernig þau búa. Strákarnir
okkar voru mjög ánægðir að fá að
kynnast ykkur betur og var mikið
skrafað og skeggrætt, í þessari ferð
var meðal annars stofnuð útgerð um
áhugamál strákanna sem var tengt
sjónum og pabbi munstraði sig í
áhöfnina, Mundi gerðist útgerðar-
stjóri, markið sett hátt og haft gaman
af öllu saman um leið. Þess má til
gamans geta að sonur okkar sem
hvað áhugasamastur var um þau út-
gerðarmál er nú sjómaður og hyggst
leggja sjómennskuna fyrir sig.
Gamansöm varstu alltaf og mörg
gullkorn komu frá þér og mun ég
geyma þau með mér um ókomin ár.
Það er stórt tómarúmið sem þú
skilur eftir en það eru þín eigin orð
sem hugga þegar á reynir. Þér fannst
eðlilegt að nú væri komið að þér og
sagðir það hreint út. Því ætla ég að
taka mark á orðum þínum þó ég leyfi
mér auðvitað að vera dálítið eigin-
gjörn í laumi og óska þess að við hefð-
um haft meiri tíma með þér.
Þú varst hins vegar tilbúin að fara
og ég get alveg séð þig fyrir mér þar
sem vel er tekið á móti þér og heyrt
þig í anda flytja fréttir af okkur, eins
og þér einni er lagið.
Ég sakna þín, þín frænka
Vilborg Traustadóttir
og fjölskylda.
Ég minnist þess þegar Ester, þessi
lífsglaða frænka mín, kom í heimsókn
norður á Sauðanes nánast á hverju
sumri þegar foreldrar mínir bjuggu
þar. Það var svo gaman þegar hún
kom, alltaf syngjandi falleg íslensk
gömul lög en hún kunni ógrynni af
textum og gömlum vísum. Svo dró
hún alltaf eitthvað spennandi upp úr
töskum sínum, lakkrís og súkkulaði,
niðursoðna ávexti og annað góðgæti
sem hún hafði sankað að sér fyrir
ferðina. Við krakkarnir á Sauðanesi
vorum nú heldur betur hrifin en mest
var þó gaman að hafa Ester nálægt
sér, hún var alltaf glöð, þurfti alltaf
að hafa eitthvað að gera og þau voru
ófá skiptin sem hún stóð við bakstur
meðan hún staldraði við.
Allt virtist henni svo létt og lífs-
gleði hennar var smitandi. Það var
mikið hlegið þegar Ester var nálægt,
henni var einkar lagið að tala við fólk
og leggja því lífsreglurnar án þess að
vera dómhörð, glettnin var alltaf í
fyrirrúmi. Hún minnti mig oft á Guð-
finnu ömmu mína sem hafði þessa
sömu kosti.
Þau Ester og Guðmundur voru
sérstök hjón, afar samrýnd og báru
mikla virðingu hvort fyrir öðru. Þeg-
ar þau komu norður komu þau oftast
í ágúst til þess að fara í berjamó, þá
komu þau gjarnan með berjatínur og
tíndu mikið. Svo var búin til saft og
sulta og þegar verið var að hreinsa
berin var oft glatt á hjalla á nesinu.
Ég minnist frænku minnar með virð-
ingu og þökk fyrir ánægjulegar sam-
verustundir sem áfram munu lifa í
minningunni. Innilegar samúðar-
kveðjur til Gústa, Ásu og fjölskyldu
og Magnúsar, Hönnu og fjölskyldu
svo og annarra aðstandenda.
Guð blessi minningu Esterar
Magnúsdóttur.
Margrét.
Við sem á ströndinni stöndum
starandi á æviskeið
genginna karla og kvenna
oss kunnug á farinni leið.
Minningar mætar, kærar,
merlast og fanga hug,
einkum ef ævistarfið
var unnið af fórnandi dug.
Við burtkall frænku minnar og vin-
konu gegnum tíðina, Esterar Magn-
úsdóttur, er gengin kona sem vissu-
lega hefur skilað sínu lífsstarfi með
frábærri reisn og dugnaði. Ester var
aðeins 11 ára þegar móðir hennar
veiktist af lömunarveiki og varð að
dveljast hér syðra á sjúkrahúsi um
árabil. Féll það þá í hennar hlut að
taka að sér umsjón heimilisins og
rækti hún það hlutverk þannig að eft-
ir var tekið. Karveli Ögmundssyni út-
gerðarmanni, sem reri frá Gjögri
eina vor- og sumarvertíð og dvaldi á
heimili hennar, var hugstæður dugn-
aður þessarar 11 ára stúlku og fer um
það viðurkenningar- og aðdáunar-
orðum í einni minningabók sinni.
Já, hún Ester var virkilegur vinnu-
víkingur og gaf sig alla í það sem fyr-
ir lá hverju sinni og þá gjarnan raul-
andi eða syngjandi. Hafði hún góða
söngrödd og kunni ógrynni ljóða og
texta. Heimili sitt kunnu þau hjón að
prýða með smekkvísi og myndar-
brag. Þangað var jafnan gott að
koma, bæði í Djúpuvík og Hafnar-
firði. Húsfreyjan lagði sig alla fram
um að veita gestum góðan beina, létt í
máli og gædd góðri samræðulist, og
húsbóndinn hógvær húmoristi með
sérlega geðþekka frásagnarhæfi-
leika.
Frændsemi okkar Esterar var á
þann veg að móðir hennar og ég vor-
um systrabörn en kona mín systur-
dóttir Guðmundar, bónda hennar.
Voru hún og Ester sérlega góðar vin-
konur. Heimilin voru þannig tengd
frændsemis- og vináttuböndum sem
aldrei bar skugga á. Eftir að þau hjón
fluttust til Hafnarfjarðar var það
okkur sérleg ánægja að fá þau í sum-
arheimsókn að Krossnesi. Var þá
ESTER LÁRA
MAGNÚSDÓTTIR