Morgunblaðið - 28.06.2002, Side 42

Morgunblaðið - 28.06.2002, Side 42
MINNINGAR 42 FÖSTUDAGUR 28. JÚNÍ 2002 MORGUNBLAÐIÐ Elsku afi, nú ertu farinn frá okkur. Sem betur fer leið stuttur tími frá því að okkur var sagt að nú væri baráttu þinni lokið þangað til þú fékkst að fara. Og nú ertu kominn á betri stað og örugglega búinn að hitta alla þá sem voru farnir á undan þér. Þú komst alltaf með eitthvað gott þegar þú komst að heimsækja okk- ur, oftast eitthvað úr bakaríinu. Heima á Þorragötu áttirðu alltaf til tyggjó handa okkur uppí skáp og það var alltaf einn pakki á mann í hvert skipti sem við heimsóttum þig. Meira að segja litlu krakkarnir fengu tyggjó, því afi gerði aldrei upp á milli okkar barnabarnanna. Þú söngst mikið fyrir okkur og það sem við minnumst helst er „Fljúga hvítu fiðrildin“. Afi, þú mátt vita það að þín er sárt saknað og við munum aldrei gleyma góðum stundum með afa Kolla. Hvíldu í friði, elsku afi. Erna Kristín og Andrea Lilja. Ég hef líklega verið átta eða níu ára þegar ég kynntist Kolla fyrst. Otti bróðir minn og Ella dóttir hans EYJÓLFUR E. KOLBEINS ✝ Eyjólfur E. Kol-beins fæddist í Bygggarði á Sel- tjarnarnesi 31. maí 1929. Hann lést á Landspítalanum við Hringbraut 14. júní síðastliðinn og var útför hans gerð frá Seltjarnarneskirkju 24. júní. höfðu fellt hugi saman og ég skrapp oft í heimsókn með Otta í Tjarnarbólið. Það spillti ekki fyrir að Árni, sonur Ernu og Kolla, var á mínu reki svo að þar eignaðist ég einn af mínum bestu og traustustu vinum. Í Tjarnarbólinu eignað- ist ég í raun annað heimili og í Ernu og Kolla nokkurs konar fósturforeldra. Einn fagran sumardag sát- um við í garðinum í Tjarnarbólinu og sleiktum sólskinið, ég var að velta því fyrir mér hvernig ég myndi tengjast þeim eftir að Otti og Ella giftu sig og spurði Kolla hvort hann yrði bróðurtengdapabbi minn. Ég gleymi eflaust aldrei hvað Kolli hló mikið, hann rifjaði þetta líka oft upp þegar við hittumst. Það sem stendur mér efst í minni er ég rifja upp kynnin við Kolla er hve hreinskiptinn og drífandi hann var. Hann hafði skýrar og ákveðnar skoðanir á þjóðmálum og pólitík, enda reyndi ég aldrei að rökræða svoleiðis nokkuð við hann. Hann var einstakt snyrtimenni, það mátti sjá hvort sem var á heimilinu, í bílnum eða á vinnustaðnum. Ef einhver verkefni voru til úrlausnar dreif hann í því að klára þau. Og af því að hann var af Seltjarnarnesinu og var svona fljótur kölluðu vinnufélagar hans á Hótel Sögu hann oft Nes- quick. Kolli var duglegur að rækta fjöl- skyldubönd, hann hugsaði mikið um móður sína sem bjó á Kolbeinsstöð- um, hann var einstaklega barngóður og ávallt reiðubúinn að líta eftir barnabörnunum. Ef einhver í fjöl- skyldunni var að mála eða vinna í hýbýlum sínum var hann einnig oft og iðulega þar við störf. Eitt sinn skruppum við Árni á rúntinn við þriðja mann á bílnum hans Kolla. Við vorum að skoða stelpur í Bankastrætinu, reyndar vorum við allir að skoða stelpurnar, og auðvitað lentum við í árekstri neðst í götunni. Skemmdirnar voru ekki miklar. Við komum heldur sneyptir í Tjarnarbólið og vorum snupraðir af karlinum, en hann glotti í laumi og fannst þetta líklega frekar spaugilegt. Kolli sagði okkur oft sögur af samferðamönnum sínum og vinnu- félögum, hann lýsti mönnum þannig að þeir urðu ljóslifandi í hugskots- sjónum mínum og kom mér til að hlæja dátt. Ég kynntist Hrefnu konunni minni í gegn um Árna, þau unnu saman í ísgerð MS. Kolli og Erna tóku henni mjög vel og vorum við ávallt velkomin inn á heimilið. Ég komst ekki til að líta til Kolla eftir að hann var lagður inn, síðast hitti ég hann fyrir nokkrum vikum í afmæli hjá Andreu Lilju, dóttur- dóttur hans. Hann var þreytulegur eftir meðferðina en þó mátti sjá vilj- ann brenna í augum hans. Þegar ég kvaddi hann tók hann þétt í höndina á mér og brosti. Skömmu áður en hann lagðist inn á sjúkrahús í síð- asta sinn fóru þau hjónin ásamt börnum og barnabörnum út að borða á Grillið á Hótel Sögu. Eflaust hefur hann notið þess að verja nota- legri kvöldstund í faðmi fjölskyld- unnar með fallegu útsýni og góðum veitingum. Ég kveð Kolla með trega og sökn- uði en með því að rifja upp allar þær skemmtilegu stundir sem ég átti með honum og fjölskyldunni birtir heldur til í sinninu. Hvíl í friði, kæri vinur. Guðjón Guðjónsson og fjölskylda. Amma mín, Anna Pálsdóttir frá Neðra- Dal í Biskupstungum kom ung til Reykjavík- ur til að dveljast hjá systur sinni Jónínu og Kristni mági sínum í Ána- naustum vestast í vesturbæ Reykja- víkur. Það er haft fyrir satt að það fyrsta sem Björn bróðir Kristins hreifst af í fari Önnu hafi verið hlát- urinn. Anna amma hreifst líka af þessum myndarmanni, ættuðum úr Hvítársíðu, sem var eins og enskur lord í fasi og klæðaburði þegar hann gekk austur Vesturgötuna í land- legu. Björn afi minn var farsæll skipstjóri, lengst af á kútter Sigríði, og það var ánægjulegt þegar ég hitti fyrir nokkrum árum bræður frá Súluholti í Flóa sem sögðu mér frá því hvað afi minn hafði verið mikils metinn þar á bæ, en Guðmundur faðir bræðranna var um árabil með honum til sjós eða þangað til kútt- erinn strandaði við Stafnestanga. – Auðbjörg föðursystir mín sagði mér að alltaf hefði verið ákaflega hlýtt á milli foreldra hennar, hjónanna Önnu og Björns í Ánanaustum, og áttu þau miklu barnaláni að fagna. Börnin urðu þrettán, sjö synir og sex dætur, sem öll komust á legg, og var Ásta þeirra elst. – Á árunum 1937 til 1946 létust fimm barna þeirra hjóna og loks dó afi í ágúst 1946 á besta aldri. Þetta voru erfiðir tímar en ég veit að amma, Ásta, ÁSTA L. BJÖRNSDÓTTIR ✝ Ásta LaufeyBjörnsdóttir fæddist í Ánanaust- um í Reykjavík 24. nóvember 1908. Hún lést á hjúkrunardeild Hrafnistu í Hafnar- firði 17. júní síðast- liðinn og var útför hennar gerð frá Dómkirkjunni í Reykjavík 27. júní. yngri systkini hennar og tengdabörnin stóðu þétt saman og studdu hvert annað þótt ekki hafi verið höfð mörg orð um það. Það reyndi á styrk Ástu þegar hún missti Hjört eiginmann sinn 1985 og elsta son sinn Björn í blóma lífsins í júní 1992. Grétar yngsti sonur hennar lést svo til nákvæm- lega 10 árum síðar í lok maí sl., en þá var hún sjálf að þrotum komin. Ásta föðursystir mín var sterk kona, greind, glaðlynd og víðsýn. Ég heyrði hana aldrei halla orði á nokk- urn mann. Hún tók frekar upp hanskann fyrir þá sem minna máttu sín. Ásta lét sér mjög annt um börn sín og aðra afkomendur auk þess sem hún hugði að velferð systkina- barna sinna. Um síðustu jól töluðum við Ásta saman í síðasta sinn og var þá augljóst að hún var orðin þreytt en hún ljómaði við að sjá Önnu Þór- unni dótturdóttur mína og hafði mikinn áhuga á því hvað hún hefði fyrir stafni. Þannig var Ásta. Áhugasöm um menn og málefni og lét sér annt um stórfjölskylduna. Ég minnist þess með einlægu þakklæti hvað hún sýndi mér og mínum ein- staka ræktarsemi og ég veit að þar mæli ég fyrir munn fjölda frænd- systkina minna. Þegar ég var tíu ára dvaldist ég á Bræðraborgarstígnum hjá þeim hjónum Ástu og Hirti í nokkrar vik- ur. Þá var sól alla daga og þegar ég hugsa til baka fyllist ég þakklæti yf- ir að hafa fengið að dveljast hjá og kynnast þessum samhentu hjónum. Oftar en ekki leyfði Hjörtur mér að vinna í búðinni og fólst starfið mest í því að raða í hillur. Stundum fékk ég líka að vigta en Kristín Jóns, frænka, var nú samt aðalbúðarstúlk- an og bar ég auðvitað takmarka- lausa virðingu fyrir henni enda hún „miklu“ eldri. Þessi tími var upphaf ævilangrar vináttu við hjónin Ástu og Hjört. Hjónabandið var ástríkt og þau sýndu hvoru öðru virðingu í hvívetna. Það er ekki vandalaust að vera skyldur góðu fólki og vilja líkjast því í sem flestu. Guð blessi minningu Ástu Laufeyjar Björnsdóttur. Anna Pálsdóttir. Ég ákvað að setjast niður og skrifa minningar mínar um eina uppáhaldsfrænku mína, Ástu ömmusystur. Ég mun minnast Ástu sem glaðr- ar, fallegrar og góðrar konu. Þótt farið væri að líða undir lok hjá henni fannst mér alltaf gott að sjá hana og bros hennar sem sást undir næstum hvaða kringumstæðum sem var. Ásta frænka var ávallt góð við alla sem í kringum hana voru og mér og örugglega mörgum fleirum leið vel í návist hennar. Alveg fram á það síð- asta var hún að búa eitthvað til. Fyrir tveimur árum fékk ég fallegan kross í jólagjöf frá henni og hann hangir nú fyrir ofan rúmið mitt þar sem hún sagði mér að hengja hann upp. Það sem ég mun helst sakna, þar sem hún er farin til betri heima, eru heimsóknir til Ástu frænku á að- fangadag. Það komu ekki jól nema farið væri til hennar og alltaf var hún fín og bauð okkur krökkunum upp á sælgæti og fullorðnum upp á sérrí. Þetta var það notalegasta sem hægt var að upplifa á aðfangadag, enda hefur þetta verið gert síðan Reynir stóri bróðir minn var lítill. Hann hætti ekki að mæta þótt hann væri löngu fluttur að heiman. Þó að Ásta hafi verið orðin lasburða um síðustu jól var alveg jafn gott að koma í heimsókn til hennar. Það verður skrítið að hefja jólahátíðina þegar engin verður heimsóknin til Ástu frænku. Ég held að allir sem þekktu Ástu á einn eða annan hátt munu sakna hennar sárt en við vitum öll að núna er hún komin á betri stað. Kvalir hennar eru horfnar og hugsað er vel um hana. Svo hittum við hana öll aftur seinna meir, eitt af öðru. Lifi minning Ástu frænku. Kristín Ýr Sigurðardóttir. Mig langar að minnast Ástu elstu móðursystur minnar í nokkrum orð- um. Ásta frænka var alltaf höfuð ættarinnar í mínum augum, enda náði ég aldrei að kynnast afa Birni og amma Anna dó þegar ég var 10 ára. Æskuminningarnar sem tengjast Ástu eru ljúfar. Hlýlegt viðmót, glaðværð og alltaf eitthvað til að stinga upp í litla munna. Það líður að jólum, ys og þys, inn- kaupum lokið, búið að taka til, pakka inn gjöfum, skreyta. Aðfanga- dagur rennur upp, skipt á rúmum, jólasteikin komin í ofninn. Farið með pakkana og endað hjá Ástu. Heimili Ástu gaf fagurkeranum sem í henni bjó gott vitni. Hún vel til höfð og fallega klædd. Þar var allt smekklega skreytt og borðstofu- borðið svignaði undan fallega inn- pökkuðum jólagjöfum, sem flestar innihéldu fagra muni sem Ásta hafði lagt mikla vinnu í. Alltaf var mein- ingin að draga úr gjöfunum en ekki tókst það því þetta var hennar líf og yndi. Spjallað var um heima og geima, Ásta víðlesin og fróð. Nú voru jólin komin, margir úr fjölskyldunni litu inn og glatt var á hjalla. Nú var hún Ásta frænka í essinu sínu. Við héld- um síðustu árin að hún treysti sér ekki að taka á móti öllu þessu fólki en hún lét boð út ganga að allir væru velkomnir. Gat ekki án þess verið. Hafði áhuga á mönnum og málefnum og gat gefið góð ráð. Mundi afmælisdaga og fæðingarár allra í stórfjölskyldunni svo undrum sætti. Við sem fengum að njóta samvista við Ástu erum lánsöm og munum geyma minningu hennar um ókomna tíð. Blessuð sé minning hennar. Magnea Antonsdóttir. Móðursystir mín, Ásta Björns- dóttir frá Ánanaustum, er fallin frá á 94. aldursári, og vil ég hér með nokkrum fátæklegum orðum minn- ast frænku minnar, en Ásta var svo langt aftur sem ég man höfuð ætt- arinnar og foringi til flestra verka, enda elst þeirra Ánanaustasystkina, en þau voru þrettán en í þeim hópi eru nú aðeins fjögur á lífi, þau Hild- ur, Auðbjörg, Haraldur og Valdi- mar. Ef litið er til æskuáranna þá voru heimsóknir í Reynimel við Bræðra- borgarstíg til þeirra hjóna Ástu og Hjartar Hjartarsonar ævinlega ánægjuefni fyrir ungan svein, en þar var tekið á móti manni þannig að í minningunni er þakklæti og virðing við þau hjón í efsta sæti. Ásta skar sig úr fjöldanum á margan máta, m.a. naut hún þess að hafa gengið í Kvennaskólann í Reykjavík sem ekki var hlutskipti margra kvenna á fyrri hluta síðustu aldar. Gagngóð menntun ásamt meðfæddum forustuhæfileikum gerðu þessa frænku mína afar eft- irminnilega sama hvort verið var í fámenni eða á góðum stundum með fjölda manna. Aldrei fór á milli mála hvar Ásta var stödd í hópnum slíkir voru persónutöfrar þessarar ágætu konu. Þrátt fyrir háan aldur hélt hún reisn sinni og óskertu minni allt fram undir sína síðustu daga og mörgum eru eflaust minnisstæðir spjallþættir sem Jónas Jónasson sá ágæti útvarpsmaður var með á föstudagskvöldum, fyrir tveimur ár- um eða svo, þá kallaði hann Ástu til spjalls um gömlu Reykjavík og menn og málefni á fyrri hluta síð- ustu aldar, og er skemmst frá að segja að Ásta fór þannig á kostunum að ekki dugði til einn þáttur heldur var nægjanlegt efni í tvo þætti, og er mér kunnugt um að fleiri en ég nutum þess að hlusta á þau Jónas ræða saman um menn og málefni. Um leið og ég kveð þessa öldnu heiðurskonu hinstu kveðju þakka ég henni fyrir hönd móður minnar og systra öll góðu árin og alla hennar vináttu og umhyggju sem okkur féll í skaut er faðir minn féll frá langt um aldur fram. Blessuð sé minning Ástu Björnsdóttur. Anton Örn Kærnested. ; !'0  /  ( /(      !  ! 6 !!58 ! )2)%)BC  '%(2 2)  ( *  %"(  '%(2  2  '( ') - " !   *  * (                     5 / - &+3    A? 4(% "(  ,9" ''  9  ,    , '  .  ,  '    %    '  <  + BC ,    # '    & 2    &   ! &    !  !  /2) .(') 3(" !  )      6  "#$$ ;+%( ;$ + 0  ( %'':) 4 4 +%4 4 4 

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.