Morgunblaðið - 04.10.2002, Qupperneq 42

MINNINGAR
42 FÖSTUDAGUR 4. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Hulda Sigurjóns-dóttir fæddist 3.
júlí 1919 í Gesthúsum
í Hafnarfirði (nú
Vesturgata 16). Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 27. sept-
ember síðastliðinn.
Hún var elsta barn
hjónanna Sigurjóns
Einarssonar skip-
stjóra, f. 25.1. 1897,
d. 3.1. 1968, og Rann-
veigar Vigfúsdóttur,
f. 5.1. 1898, d. 7.10.
1991. Systkini Huldu
eru Vigfús, f. 19.11.
1920, d.1.7. 1983, Bára, f. 20.2.
1922, Sjöfn, f. 8.7. 1923, d. 9.9.
2000, og Einar, f. 2.4. 1930, d.
27.10. 1996.
Ellefu ára fluttist Hulda á Aust-
urgötu 40 í Hafnarfirði og bjó þar
þar til hún giftist Páli Guðjónssyni
kaupmanni, f. 8.1. 1918. Foreldrar
hans voru Guðjón Jónsson frá
Hellukoti, f. 4.9. 1886, d. 18.1.
1972, og Jóhanna Pálsdóttir, f.
20.6. 1893, d. 23.12. 1966. Hulda
og Páll giftu sig 26.10. 1940,
fyrsta vetrardag, sem nú ber upp
á sama dag, og þá hefðu þau því
verið gift í 62 ár. Hulda og Páll
eiga fjögur börn: 1) Sigurjón, f.
6.8. 1941, kvæntur
Þuríði Gunnarsdótt-
ur, f. 7.8. 1943, og
eiga þau tvo syni,
Gunnar og Einar
Bjarka. 2) Jóhanna
Ingibjörg, f. 30.7.
1943. Fyrrverandi
eiginmaður Paul
Hansen, f. 26.1. 1936,
þau eiga fjögur
börn, Huldu Barböru
(látin), Pál Eirík,
Karl Emil (látinn) og
Kristján. Núverandi
eiginmaður hennar
er Axel Lund, f. 27.7.
1938, þau eiga einn son, Martin. 3)
Kjartan, f. 30.11. 1945. Fyrrver-
andi eiginkona Björg Karlsdóttir,
f. 20.10. 1946, þau eiga þrjár dæt-
ur, Guðnýju, Báru og Huldu Krist-
ínu. Núverandi eiginkona hans er
Ástrún Lilja Sveinbjarnardóttir, f.
14.9. 1951. 4) Rannveig, f. 3.9.
1950, gift Sumarliða Guðbjörns-
syni, f. 2.2. 1951, þau eiga þrjár
dætur, Huldu, Valgerði Dagbjörtu
og Lindu Björk. Alls eiga Hulda
og Páll átján langömmu/afabörn
og eitt langalangömmu/afabarn.
Útför Huldu verður gerð frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Elsku tengdamamma, með þessum
fáu línum kveð ég þig með söknuði,
um leið og ég þakka þér góð kynni.
Okkar stundir urðu kannski ekki
mjög margar en þær voru góðar.
Þegar við Kjartan komum til ykkar
Palla þá bauðst þú ævinlega upp á
sérrístaup og við sátum og spjölluð-
um saman og nutum þess báðar.
Þakka þér fyrir þessar góðu stundir,
þessum samverustundum gleymi ég
ekki og geymi þær í minningunni.
Þegar þið Palli og mágkona þín
komuð kvöldstund til okkar tæpri
viku áður en þú kvaddir, átti ég ekki
von á því að þetta yrði síðasta skiptið
sem við hittumst í þessu lífi. Þó viss-
um við að þú gætir farið hvenær sem
væri þar sem þú hafðir oft verið mikið
veik undanfarin ár. Þú fórst með
þeirri reisn sem hafði einkennt þig í
gegnum tíðina. Hafðu þökk fyrir allt.
Elsku tengdapabbi, missir þinn er
mikill. Ég bið Guð að gefa þér og
börnum þínum styrk til að takast á
við sorgina.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Blessuð sé minning þín.
Þín tengdadóttir
Lilja.
Að morgni föstudagsins 27. sept-
ember síðastliðins lést tengdamóðir
mín Hulda Sigurjónsdóttir. Ég
kynntist Huldu síðsumars 1969 þegar
mér var boðið inn á heimili hennar og
Páls tengdaföður míns á Hverfisgötu
56 í Hafnarfirði og síðan þá höfum við
verið tengd sterkum fjölskyldubönd-
um. Hulda var einstök, glæsileg kona
sem bar af hvar sem hún kom. Hún
tók á móti mér sem ungum manni
með hlýhug. Hún ásamt Páli hafði
skapað fallegt heimili fyrir fjölskyld-
una, þangað sem gott var að koma.
Hulda starfaði sem verslunarkona
lengst af og hún var virk í félagsmál-
um, sem hún sinnti af miklum áhuga
og einlægni. Áhugi á slysavarnamál-
um var henni í blóð borinn, enda voru
foreldrar hennar, þau Rannveig Vig-
fúsdóttir og Sigurjón Einarsson,
bæði í framvarðasveitum Slysavarna-
félags Íslands á árum áður og því var
ekki að undra þótt Hulda gegndi for-
mannsstöðu í Slysavarnadeildinni
Hraunprýði í Hafnarfirði til margra
ára. Hún var um tíma varaforseti
Slysavarnafélags Íslands og sat þar í
stjórn í nokkur ár. Hulda var hug-
sjónamanneskja á þessu sviði eins og
í svo mörgu öðru sem við kemur
mannlegum samskiptum. Hún var
einnig virk í bæjarstjórnarmálum í
Hafnarfirði og hafði mikinn áhuga á
velferð bæjarins og þá sérstaklega
fjölskyldumálum og umferðaröryggi.
Mér eru minnisstæðar þær stundir
þegar við sátum saman og ræddum
bæjarmálefni eða slysavarnamál, það
voru oft fjörugar umræður. Hulda
var málefnaleg og greind kona sem
gott var að eiga sem tengdamóður.
Hún var sérstaklega góð amma og
dætur mínar unnu ömmu sinni af öllu
hjarta, þar var ekkert kynslóðabil.
Þær voru meira vinkonur en ömmu-
börn og gátu setið og rætt við hana
um öll þau mál sem unglinga snertir
og komu aldrei að tómum kofunum.
Síðustu tíu árin bjuggu þau Hulda
og Páll í Miðvangi 16 hér í bæ og fór
vel um þau, en þá voru veikindi henn-
ar farin að segja til sín þótt hún léti
aldrei deigan síga. Þar sem við hjónin
bjuggum í sama húsi var að sjálf-
sögðu mikill samgangur og nú þegar
horft er til baka þá er mikið að þakka
því við slíkar aðstæður fengum við að
njóta mikilla samvista við þau hjón og
erum við forlögunum þakklát.
Það er mikill sjónarsviptir að þess-
ari einstæðu konu en hún skilur eftir
sig svo margar góðar minningar sem
ekki er hægt að rifja upp hér en ylja
mér nú á þessari kveðjustund.
Frá því í mars síðastliðnum dvaldi
Hulda á hjúkrunardeild 4b á Hrafn-
istu í Hafnarfirði og naut þar mjög
góðrar umhyggju og hjúkrunar. Hún
hafði oft orð á því hversu góð dvölin
væri á Hrafnistu og ekki síst eftir að
þau hjónin fengu að vera þar saman
við góðan aðbúnað síðustu mánuðina.
Ég vil þakka fyrir þann tíma sem við
áttum saman og mun minnast þín
með þakklæti og virðingu.
Sumarliði Guðbjörnsson.
Elsku Hulda amma. Nú er komið
að þinni hinstu hvíld. Okkur langar að
þakka þér fyrir allt sem þú hefur
kennt okkur. Engin okkar væri hálf
sú manneskja sem við erum í dag ef
það væri ekki fyrir þig, lífsgleði þína
og útgeislun sem þú berð alltaf með
þér. Þú varst alltaf vinamörg og trú
þeim sem þú áttir að, gafst svo mörg-
um styrk í erfiðleikum og gladdist
með þeim á gleðistundum.
Þótt við höfum allar stundum glott
út í annað munnvikið, þegar þú varst
að kenna okkur góða og kurteisa
framkomu, erum við þér óendanlega
þakklátar. Á stundu sem þessari get-
um við ekki annað en þakkað guði
fyrir að eiga ömmu eins og þig. Þegar
við systurnar rennum yfir stundir
okkar með þér vitum við að þú verður
alltaf hjá okkur og passar okkur.
Minningar okkar um þig munu ávallt
lifa og dafna í hugum okkar og í frá-
sögnum til barnabarna þinna.
Ást þín og afa er fyrirmynd sem á
margskilið að lifa áfram, fáir hafa
getað það sem þið gátuð, fegurri og
hreinni ást er ekki auðfundin.
Okkur langar að þakka þér elsku
amma, þér eigum við svo margt að
unna.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Þetta er ein af þeim fjölmörgu
bænum sem þú kenndir okkur og
mun alltaf eiga sérstakan stað hjá
okkur. Þínar
Linda Björk, Valgerður
og Hulda.
Nú hallar að hausti, vetur nálgast,
sumri hallar lauf falla. Grenitrén
standa eftir sígræn og minna okkur á
líf.
Mannlífið er laufblað, á vorin
myndast brumhnappar sem springa
út og breytast í laufblöð, að hausti er
tíma þeirra lokið.
Hulda er fallin af tré lífsins og
greinin orðin auð.
Bernskuheimili Huldu, sjómanns-
heimilið, líf sjómannsfjölskyldunnar
var háð náttúruöflunum. Ekki náðu
allir bátar landi á þessum árum, ekki
skiluðu allir fjölskyldufeður sér í
höfn. Hulda var mikil pabbastelpa.
Hún tók snemma að gæta yngri
systkinanna og bar mikla umhyggju
fyrir þeim. Í foreldrahúsum Huldu
voru höfð mikil afskipti af félagsmál-
um og snemma beygðist krókurinn.
Hulda var mjög virk í Slysavarna-
félaginu Hraunprýði. Hún sat lengi í
stjórn þess bæði sem meðstjórnandi
og formaður. Varaforseti Slysavarna-
félags Íslands var hún um nokkurra
ára skeið. Þessum trúnaðarstörfum
sinnti hún af trúmennsku og alúð.
Ég man fyrst eftir mér á heimili
Huldu og Palla á Kirkjuvegi. Sást hve
vel hún sinnti húsmóðurhlutverkinu.
Hver hlutur á sínum stað og allt tand-
urhreint. Gestrisin fram úr hófi.
Þrátt fyrir langan vinnudag í Palla-
búð tók við stór ungahópur er heim
var komið. Eftir að þau hjónin fluttu
á Hverfisgötu var samgangur meiri á
milli fjölskyldna á Austurgötunni og
Hverfisgötunni. Í yfir tuttugu ár
starfaði Hulda hjá systur sinni í
versluninni ,,Hjá Báru“.
Hvern dag á leið til vinnu kom hún
við á Austurgötunni til að heimsækja
móður sína og mágkonu, Hulda rækt-
aði fjölskylduböndin af stakri ást og
umhyggju. Pál og börnin og barna-
börnin vafði hún sínum hlýju örmum
eiginkonu móður, ömmu og lang-
ömmu.
Nú hallar haustsins dögum
hrímhvítur verður sær.
Sumarið senn á förum
siglir út yfir sæ.
Lauf sem falla að foldu,
eru fleiri í dag en gær.
Maður er borinn að moldu,
– meistarinn um sárin grær.
Í gegnum laufakransinn stendur hið
helga tré,
sem lýsir og leiðir veginn
og veitir oss lífsins yl.
(Svig.)
Sigurjón Vigfússon.
Kveðja frá slysavarnadeildinni
Hraunprýði í Hafnarfirði
Hafnarfjörður er mikill útgerðar-
bær og þar var ein af fyrstu kvenna-
deildum Slysavarnafélags Íslands
stofnuð 7. desember 1930. Starfsemin
í Hafnarfirði varð strax mjög öflug og
þær eru ómældar fjárhæðirnar sem
þessi félagsskapur hefur safnað og
lagt til slysavarna og björgunarstarf-
semi í áranna rás, bæði til heildar-
samtakanna og til stuðnings góðum
málum heima í Hafnarfirði.
Það er göfugt málefni að starfa í
slysavarnadeild, en Hraunprýði er
einnig afar lifandi og skemmtilegur
félagsskapur. Hulda Sigurjónsdóttir
var þar líf og sál í fjöldamörg ár. Hún
starfaði raunar innan Hraunprýði allt
frá því hún var barn að aldri, en for-
eldrar hennar voru í hópi stofnenda
Slysavarnafélagsins, og 16 ára að
aldri varð hún formaður sérstakrar
unglingadeildar innan Slysavarna-
félags Íslands í Hafnarfirði, sem
stofnuð var að tilstuðlan Hraunprýði,
og sat fyrst sem slík landsþing hjá
heildarsamtökunum. Hún tók við for-
mennsku í Hraunprýði árið 1969 og
sat á formannsstóli í 19 ár og var í
hópi heiðursfélaga deildarinnar.
Hugsjón hefur alltaf knúið áfram
HULDA
SIGURJÓNSDÓTTIR
✝ Kristjana Alex-andersdóttir
fæddist í Neðri-Mið-
vík í Aðalvík 31. maí
1923. Hún lést á
Landakotsspítala
hinn 28. september
síðastliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Alex-
ander Halldórsson,
bóndi í Neðri-Mið-
vík, f. 5. janúar 1880,
d. 13. október 1959,
og kona hans Jóna
Georgína Bjarna-
dóttir húsfreyja, f.
12. júlí 1893, d. 21. febrúar 1933.
Systkini Kristjönu og afkomendur
þeirra eru: 1) Gróa, f. 25. júlí 1924,
d. 19. september síðastliðinn, m.
Gísli Hilmar Hansen, f. 2. júní
Einnig átti Kristjana tvö systkini
er dóu á unga aldri.
Er móðir Kristjönu lést árið
1933 urðu faðir hennar og bróðir,
Halldór, eftir í Neðri-Miðvík og
neyddist faðir hennar til að setja
tvö börn sín í fóstur til frændfólks.
Þá var Kristjana aðeins tíu ára
gömul. Er Kristjana var 16 ára fór
hún í vist til Ísafjarðar, Björnsbúð.
Kristjana lauk almennu barna-
skólanámi og stundaði nám við
húsmæðraskólann á Ísafirði. Hún
fluttist til Reykjavíkur um tvítugt
og bjó með föður sínum og Hall-
dóri bróður sínum. Kristjana vann
hin ýmsu störf á sínum starfsferli,
m.a. í Farsóttahúsinu hjá Maríu
Maack, saumastofu hjá Andrési
klæðskera, á síldarvertíð á Siglu-
firði, veitingahúsinu Múlakaffi,
Borgarspítalanum og frystihúsinu
Kirkjusandi. Kristjana bjó síðustu
ár í Logalandi í Reykjavík.
Útför Kristjönu verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
1927, d. 28. ágúst
1969. Þeirra börn eru:
Alexander Björn, f. 2.
september 1963; og
Gunnar Hilmar, f. 20.
desember 1966, maki:
Gyða Traustadóttir, f.
17. desember 1965. 2)
Halldór Alexander, f.
19. nóvember 1927, d.
14. júlí 1986, m. Eygló
Guðjónsdóttir, f. 12.
febrúar 1935. Börn
þeirra eru: Sigríður, f.
28. nóvember 1963;
Jóna Kristjana, f. 2.
desember 1966; Hrafnhildur, f. 26.
september 1969; Sólveig, f. 20.
mars 1971. Grétar Örn Magnús-
son, f. 29. maí 1961 (sonur Eygló-
ar). 3) Magnús, f. 27. janúar 1930.
Elsku Jana, við munum ávallt varð-
veita þær dýrmætu stundir er við átt-
um saman. Þú varst órjúfanlegur
hluti af tilveru okkar og munt ávallt
vera.
Jana var sterkur og litríkur per-
sónuleiki sem eftir var tekið. Hún var
alltaf mjög góð við okkur systurnar,
sem hún kallaði „drottningarnar“, og
bar hag okkar alltaf fyrir brjósti. Hún
sagði okkur ófáar sögurnar í okkar
barnæsku og gæddi persónurnar lífi.
Einstök kímnigáfa og skarpar og
hnitmiðaðar athugasemdir hennar
Jönu eru efni í nokkra bókaflokka og
alltaf veltist maður um af hlátri.
Jana var listræn og hugmyndarík
og málaði hún meðal annars olíumál-
verk. Jana var ávallt mjög trúuð og
trúði jafnframt á hið góða í lífinu. Hún
var barngóð, hjartahlý, trygglynd,
frændrækin, hrókur alls fagnaðar og
mátti ekkert aumt sjá. Ófá skiptin
kíkti hún í bolla fyrir ættingja og vini
og var mjög vinsæl í þeim efnum sem
og öðrum. Æskustöðvar Jönu voru
ávallt efst í huga hennar, en henni var
afar annt um þær og sagði hún okkur
ófáar sögur þaðan.
Jana var afar ósérhlífin og kapp-
söm í vinnu. Stjórnmálaskoðanir
hennar voru ávallt fastmótaðar og
urðu því ófáar kappræður á milli
hennar og viðmælandans.
Sjálfstæði var hennar hjartans mál
og henni fannst að allir væru ábyrgir
fyrir sínu eigin lífi.
Jana ferðaðist víða um heiminn og
á þeim tíma er það tíðkaðist ekki. Hún
ferðaðist einnig um hálendið og var
mjög annt um hina óspilltu náttúru
Íslands.
Jana var skarpgreind, óeigingjörn
og stolt kona er bar höfuðið hátt og
hélt sínum andlega styrk, þrátt fyrir
erfiðleika og veikindi í lífi sínu.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt,
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Kæra frænka og mágkona, við
minnumst þín með söknuði, þökk, ást
og virðingu.
Eygló, Sigríður, Jóna Krist-
jana, Hrafnhildur og Sólveig.
Jana frænka eins og hún var alltaf
kölluð er nú farin í sína hinstu ferð.
Jana var hinn eini sanni Horn-
strendingur. Hún var níu ára þegar
móðir hennar lést og leystist þá heim-
ilið upp að nokkru leyti og við tók
ábyrgð Jönu við heimilisrekstur og
uppeldi Halldórs bróður hennar.
Jana er okkur systkinunum
ógleymanleg frænka. Það var ekki
alltaf auðvelt að fá barnapössun fyrir
fjögur börn sem voru öll sitt á hverju
árinu. Jana lét það nú ekki á sig fá og
kom í ófá skiptin og passaði okkur
krakkana. Þær stundir verða öllum
gullmolar sem við gleymum ekki.
Hún var nefnilega til í allt. Hún var
einstaklega listræn, málaði myndir og
sagði sögur. Fyrir nokkrum árum dró
hún úr veski sínu gamla mynd sem
hún teiknaði fyrir 35 árum um salt-
kisu, sögu sem hún annað hvort
skáldaði eða setti í ævintýrabúning.
Teikningin var á gömlu umslagi
teiknuð með brúnum augnabrúna-
blýanti. Ekki þarf alltaf dýran og fín-
an pappír til að úr verði ævintýri.
Jana kunni að leika sér við krakka og
brá sér í öll þau líki sem okkur datt í
hug, hún var kúreki, indíani, dýr og
hvaðeina sem hugmyndaflugið náði
að fanga. Svona gat hún ólmast heilu
og hálfu tímana án þess að blása úr
nös. Hún fór í ófá skiptin með allan
skarann í Grasagarðinn í Laugardal
og rölti síðan um dalinn og sagði okk-
ur sögu kvennanna við þvottalaug-
arnar. Jana var ekki auðug af verald-
legum gæðum en því mun meira hafði
hún upp á að bjóða af hjartagæsku og
góðu skapi. Hún tók stundum hlát-
ursrokur og sló á lær sér svo undir
tók. Ógleymanlegar eru líka heim-
sóknir hennar á jólunum með jóla-
pakka og innihaldið var sælgæti í
KRISTJANA ALEX-
ANDERSDÓTTIR