Morgunblaðið - 17.10.2002, Blaðsíða 42

MINNINGAR
42 FIMMTUDAGUR 17. OKTÓBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
✝ Þorleifur Björns-son fæddist í
Reykjavík 28. sept-
ember 1952. Hann
lést í Glasgow í Skot-
landi hinn 7. október
síðastliðinn. Foreldr-
ar hans eru Björn
Valtýr Hermannsson
hæstaréttarlögmað-
ur, fv. tollstjóri og
síðar ríkistollstjóri í
Reykjavík, f. að Ysta-
Mói, Fljótum í Skaga-
firði, 16. júní 1928, og
kona hans Ragna
Þorleifsdóttir hjúkr-
unarfræðingur í Reykjavík, f. í
Hrísey á Eyjafirði 3. apríl 1929.
Systkini Þorleifs eru Þóra, f. 26.
júlí 1955, maki Jón H. B. Snorra-
son, Gústaf Adolf, f. 29. júní 1957,
maki Guðrún Gunnarsdóttir, Her-
mann, f. 15. febrúar 1963, maki Ei-
ríka Ásgrímsdóttir og Jónas, f. 3.
janúar 1967, sambýliskona María
Markúsdóttir.
25. júní 1977, læknanema við Há-
skóla Íslands, hún er gift Guð-
mundi Hauki Jörgensen lækni, f.
16. apríl 1975, og Kára Björn
grunnskólanema, f. 10. nóvember
1987.
Þorleifur vann ýmis störf til sjós
og lands á námsárum sínum. Hann
varð stúdent frá Menntaskólanum
á Akureyri 1973. Hann stundaði
nám í flugumferðarstjórn og hóf
störf hjá Flugmálastjórn Íslands á
Keflavíkurflugvelli 1975. Hann var
yfirflugumferðarstjóri á Keflavík-
urflugvelli frá 1. apríl 1998. Þor-
leifur lagði stund á viðskiptafræði-
nám í Háskóla Íslands og varð
cand. oecon. árið 1993. Þorleifur
vann ýmis félags- og trúnaðarstörf
fyrir Félag íslenskra flugumferð-
arstjóra, var í stjórn félagsins
1981–83, formaður félagsins 1993–
98, sat í réttarstöðunefnd FÍF og
samgönguráðuneytisins 1995 og
var fulltrúi FÍF á mörgum alþjóða-,
Evrópu- og Norðurlandaþingum
flugumferðarstjóra. Þorleifur var
mikill dýravinur og vann ýmis sjálf-
boðaliðastörf fyrir Hundavinafélag
Íslands og var í stjórn félagsins.
Útför Þorleifs verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin kl. 15.
Föðurafi Þorleifs
var Hermann Jónsson
verslunarmaður á
Hofsósi og Sauðár-
króki, bóndi á Ysta-
Mói og hreppstjóri í
Fljótum, f. á Bíldudal
12. desember 1891, d.
30. september 1974.
Föðuramma, Elín Lár-
usdóttir húsmóðir, f. á
Hofsósi 27. febrúar
1890, d. 26. mars 1980.
Móðurafi, Þorleifur
Tryggvi Ágústsson,
sjómaður og bóndi í
Hrísey á Eyjafirði, síð-
ar frystihússtjóri þar og loks yfir-
fiskimatsmaður á Norðurlandi, f. 7.
október 1900, d. 17. september
1984. Móðuramma, Þóra Magnús-
dóttir húsmóðir, f. 22. júlí 1901, d.
22. ágúst 1989.
Þorleifur kvæntist árið 1976 Að-
albjörgu Hlín Brynjólfsdóttur við-
skiptafræðingi, f. 6. ágúst 1953.
Þau eiga tvö börn, Rögnu Hlín, f.
Í dag kveðjum við Þorleif
Björnsson sem varð bráðkvaddur á
erlendri grundu 7. október sl.
Fréttin um fráfall Þorleifs mágs
míns var mér og konu minni, Þóru,
mikið áfall enda var Þorleifur á
besta aldri. Þessi fregn var fyrir
okkur í fyrstu óraunveruleg og með
öllu óbærileg. Minningar streyma
fram. Í fyrstu auka þær á sorgina,
en eftir því sem hugurinn dvelur
lengur við þær fylgir þeim þakk-
læti fyrir að hafa átt Þorleif. Þótt
mér finnist tíminn frá því ég kynnt-
ist Þorleifi eins og örskotsstund
eru árin orðin tæplega þrjátíu. Vin-
átta okkar teygir sig langt aftur,
allt til þess er við Þóra bjuggum
með Þorleifi og Hlín í Álftamýrinni,
en fyrstu búskaparár okkar deild-
um við íbúð saman. Á þessum sam-
býlisárum var lagður grunnur að
innilegri vináttu okkar. Við slíkar
aðstæður bindast menn nánum
böndum og kynnast vel persónu-
leika hver annars og mannkostum.
Þessi vinátta leiddi til þess að
Berglind dóttir okkar og Ragna
Hlín dóttir Þorleifs og Hlínar
bundust miklum tryggðaböndum.
Er það okkur hjónum mikils virði
hve sú vinátta sem ríkir milli þeirra
er innileg. Í okkar huga hafa Berg-
lind og Ragna Hlín ávallt verið sem
systur.
Þorleifur og Hlín voru strax fal-
legt og samheldið par. Þau voru
einstaklega samhent og með sam-
vinnu sín í milli komu þau miklu í
verk. Þau byggðu fjölskyldu sinni
hús af mikilli atorku og smekkvísi.
Þau gengu saman til þessara verka
og það var lærdómsríkt að fylgjast
með einingu þeirra við að undirbúa
börn sín Rögnu Hlín og Kára Björn
fyrir framtíðina.
Þorleifur var ríkulega búinn
mannkostum. Hann var nákvæmur
maður og stefnufastur. Hann helg-
aði sig viðfangsefnum sínum svo
mörgum fannst nóg um. Hann hafði
ríka kímnigáfu og fór ég ekki var-
hluta af henni enda lét hann ekkert
tækifæri ganga sér úr greipum að
gera góðlátlegt grín að athöfnum
mínum. Ekki undanskildi hann
sjálfan sig í þessum efnum.
Það er gömul saga og ný að árin
líða fljótt. Þegar litið er til baka
rifjast upp skemmtilegar samveru-
stundir í Granaskjóli 66, í sumarbú-
stað og fjölmörgum ferðalögum.
Allar þessar stundir voru ánægju-
legar. Með gestrisni sinni, örlæti
og skemmtilegum uppátækjum
lagði Þorleifur ávallt sitt af mörk-
um við að gera þær eftirminnilegar
og innihaldsríkar.
Ég vil að lokum þakka Þorleifi
fyrir vináttu hans. Ég kveð hann
með virðingu og söknuði.
Jón H. Snorrason.
Læknir getur stundum afvopnað mann-
inn með ljáinn, en hann ræður ekkert við
sandinn í stundaglasinu.
(Hester Lynch Piozzi.)
Þau hjón, Þorleifur og Hlín,
höfðu dvalist í nokkra daga ásamt
syni sínum Kára Birni, í Skotlandi.
Ferðin var farin í tengslum við
fimmtugsafmæli bóndans þann 28.
september s.l. Dvölinni var lokið,
og þau biðu brottfarar í anddyri
gistihússins. Þá kom höggið.
Stundaglas Þorleifs tæmdist, hann
hné niður, og var þegar örendur.
Þar féll mikill ljúflingur.
Dauðinn er lækur, en lífið er strá,
skjálfandi starir það straumfallið á.
(Matthías Jochumsson.)
Þorleifur bar nafn móðurafa síns
og hjá honum og ömmu sinni Þóru í
Hrísey dvaldi hann mikið fyrstu
æviár sín. Þá voru ofin bönd ást-
úðar og umhyggju, sem entust
meðan gömlu hjónin lifðu. Hann
nam við Menntaskólann á Akureyri
og brautskráðist 1973. Hann var
glæsilegur ungur maður og mikill
unnandi útivistar og íþrótta. Á
skólaárum sínum lék hann körfu-
bolta með KA og þótti frábær leik-
maður. All-stóran frændgarð átti
hann á Akureyri, og sýndi mikla
ræktarsemi bæði fyrr og síðar. Það
ríkti mikil kátína og gleði, þegar
hann birtist, og börnin hændust að
frænda, og dáðu hann. Hann var
spaugsamur og glettnin skein úr
augunum. Þó var hann fremur dul-
ur að eðlisfari, einn þeirra, sem
ekki hugsa upphátt. Ég kynntist
honum vel á skólaárunum, og naut
návistar hans. Að loknu stúdents-
prófi hóf hann nám í flugumferð-
arstjórn og það varð hans ævistarf.
Þar reyndist hann bæði vandvirkur
og traustur. Kvaddur er hinstu
kveðju kær frændi og góður dreng-
ur.
Samúðarkveðjur til syrgjandi
ástvina.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
Eg veit einn,
að aldrei deyr:
dómur um dauðan hvern.
(Úr Hávamálum.)
Ágúst Þorleifsson,
Auður Ólafsdóttir.
Þorleifur Björnsson eða Leddi
frændi eins og hann var alltaf kall-
aður af okkur frændfólkinu er dá-
inn.
Erfið og illskiljanleg staðreynd.
Við vorum þeirrar gleði aðnjót-
andi að hann kom hingað í Mennta-
skólann á Akureyri. Ég áleit mig
heppna samanborið við systkini
mín og frændsystkini, því hann
leigði herbergi hjá foreldrum
Rögnu, æskuvinkonu minnar. Eftir
að ég komst til fullorðinsára hef ég
nú stundum dæst og roðnað með
sjálfri mér yfir öllum uppátækjun-
um sem við Ragna buðum Ledda
frænda uppá. Aldrei man ég samt
eftir því að hann hafi reiðst eða
skammað okkur, hvað þá klagað.
Við að földum okkur inni í baðher-
bergisskáp þegar við höfðum veður
af því að hann væri að fara í bað. Á
einhvern óskiljanlegan hátt vissi
hann a lltaf af því ... Gleði og heiður
var þegar hann bauð okkur að
koma að spila matador. Stærstu
stundirnar okkar voru þó þegar
Leddi fékk vini sína í heimsókn.
Þeim var boðið til stofu að horfa á
frumsaminn dans okkar vinkvenn-
anna undir dúndrandi Boney M
tónlist. Síðar höfum við hlegið að
ýmsu frá þessum tíma, en aldrei
sagðist hann hafa verið leiður eða
þreyttur á okkur, hann var vanur
allskonar uppátækjum, kom sjálfur
úr stórum systkinahópi.
Þegar ég flutti til Reykjavíkur
voru það Þorleifur og hans ynd-
islega kona Hlín sem voru mér inn-
an handar.
Kæra Hlín, Ragna Hlín og Kári
Björn sorg ykkar er mikil, hugur
minn er hjá ykkur. Ragna frænka
og Björn og fjölskyldan öll, ég
votta ykkur mína innilegustu sam-
úð.
Minningin um góðan frænda
mun ætíð lifa í hjarta mínu.
Vala.
Eitthvað er það
sem engin hugsun rúmar
en drýpur þér á augu
sem dögg – þegar húmar.
(Hannes Pétursson.)
Við vorum krakkar, hann
menntaskólapiltur. Hann vann hug
og hjarta okkar allra, frændsystk-
inanna á Akureyri og í lífi okkar
skipar hann stóran sess. Alltaf
brosmildur, glettinn, barngóður.
Fegursta blómið, elsta barnabarn
ömmu og afa úr Hrísey, skyndilega
bráðkvaddur. Við minnumst hans
eingöngu með gleði, hann var sá
sem við vildum öll líkjast.
Sorg Hlínar og barnanna, Rögnu
Hlínar og Kára Björns er mikil.
Elskulega fjölskylda, við sendum
ykkur okkar innilegustu samúðar-
kveðjur,
Elfa, Arna, Þorleifur,
Birna og fjölskyldur.
Kynni mín af Þorleifi hófust í
nóvember 1986 þegar ég kom heim
úr námi í flugumferðarstjórn og
lenti í þjálfun í Keflavík á sömu
vakt og hann. Vesturbæjarvaktin
var hún kölluð af sumum en við
sögðumst alltaf vera A-vaktin.
Fljótlega eftir að ég byrjaði var
Þorleifur orðinn varðstjóri yfir A-
vaktinni. Í vaktavinnu reynir mikið
á samvinnu, þá getur auðveldlega
myndast spenna en undir stjórn
Þorleifs var andinn á vaktinni frá-
bær. Alltaf var stutt í grín og glens
þegar það átti við en fyrst og
fremst var unnið af vandvirkni og
samviskusemi. Þorleifur reyndist
mér frábærlega, var góður leið-
beinandi og vinur. Ég þurfti oft að
biðja hann um greiða vegna áhuga-
máls míns utan vinnu og var það
alltaf leyst með bros á vör.
Þetta leiddi til þess, að þegar
Þorleifur var orðinn formaður Fé-
lags ísl. flugumferðarstjóra og leit-
aði til mín um að koma í stjórn með
honum þá gerði ég það með
ánægju. Í stjórnartíð Þorleifs lenti
FÍF í hörðum deilum við ríkið sem
enduðu með uppsögnum allra flug-
umferðarstjóra. Þetta var gríðar-
lega erfiður tími sem reyndi mikið
á Þorleif. Ég fullyrði að samstaða
félagsmanna FÍF hafi aldrei verið
meiri og betri.
Þorleifur hefur verið yfirflugum-
ferðarstjóri í Keflavík frá 1998.
Hann tók við þegar margt þarfn-
aðist lagfæringa og endurnýjunar
og starfsmenn margir orðnir lang-
þreyttir á því hvað hlutir taka lang-
an tíma að gerast. Þar eð bæði her-
inn og ísl. ríkið koma að rekstri
flugvallarins virðast mál geta
flækst því sem næst endalaust. Of-
an á þetta bættust yfirmannaskipti
hjá Flugmálastjórn í Keflavík sem
þýddi aukið álag og nú var Þorleif-
ur kominn hinum megin við borðið í
deilum FÍF við ríkið. Hann tók
þessi mál mikið inn á sig og lenti
oft á milli okkar starfsmannanna
og sinna yfirmanna. Þetta fór ekki
vel með hann.
Þorleifur var mikill gæfumaður í
sínu einkalífi, það fyrsta sem ég tók
eftir þegar ég fór að koma heim til
Þorleifs var hvað hann, Hlín og
börnin voru samrýnd. Þorleifur og
Hlín voru dugleg að bjóða okkur
vaktfélögunum og síðar stjórnar-
félögunum heim. Það voru miklar
gleðistundir.
Hugur minn og Fanneyjar er all-
ur hjá Hlín, Rögnu og Kára. Missir
þeirra er ólýsanlegur og ósanngirn-
in að missa manninn sinn og pabba
svona ungan er algjör. Megi minn-
ingin um Þorleif vera ljós í lífi
þeirra.
Egill Már Markússon.
Við svo óvænt og ótímabært frá-
fall vinar okkar og starfsfélaga,
Þorleifs Björnssonar, verður manni
orða vant. Á stundu sem þessari fer
margt í gegnum hugann, af hverju
maður í blóma lífsins er hrifsaður
svo snögglega frá ástvinum sínum.
Við samstarfsmenn Þorleifs minn-
umst góðs félaga með söknuði.
Hugur okkar er með Hlín, börn-
unum og öðrum aðstandendum um
leið og við sendum þeim innilegar
samúðarkveðjur. Megi guð styrkja
ykkur í sorginni.
Flugumferðarstjórar
á Keflavíkurflugvelli.
Í dag kveð ég vin minn og sam-
starfsmann, Þorleif Björnsson. Við
kynntumst fyrir 28 árum þegar
Þorleifur hóf nám og störf á Kefla-
víkurflugvelli en ég var þar fyrir.
Við urðum fljótlega góðir vinir og
hefur sú vinátta styrkts í gegnum
árin. Saman höfum við fagnað
áföngum í lífi okkar, þegar við
gengum í hjónabönd okkar, börn
fæddust, voru skírð, fermd og gift.
Makar okkar voru einnig samrýnd-
ir og mikill samgangur á heimilum
okkar.
Þeir sem þekktu okkur höfðu á
orði að við styrktum hvorn annan
og það tel ég rétt vera. Við leit-
uðum ráða hvor hjá öðrum í starfi
og leik og ekki man ég að skugga
hafi borið á vináttu okkar öll þessi
ár.
Það er með þungum trega og
sorg sem ég kveð þann góða dreng,
Þorleif Björnsson, og ég bið guð að
styrkja Hlín, Rögnu Hlín, Kára
Björn og aðra ættingja, tengdafólk
og vini.
Lúðvík Vilhjálmsson.
Elsku Þorleifur, minningar
hrannast upp. Hlátursköstin í próf-
törnum í stofu 4 í Odda. Stundum
bara af einhverju einu orði. Óstöðv-
andi hlátur sem hætti ekki fyrr en
Hlín var búin að fá upp í háls og
hundskammaði okkur fyrir að láta
eins og smábörn. Þegar ég ætlaði
eitt sinn að hætta við próf því það
voru bara 3 dagar til stefnu og ég
hafði varla mætt í neinn tíma. Þá
sagðir þú: „Á nú skrá sig úr, Bryn-
dís?“ í þessum sérstaka tón, sem
pabbi notaði alltaf á mig ef ég ætl-
aði að bakka. Það fauk í mig, ég
sagði við sjálfa mig að ég skyldi sko
sýna honum, spýtti í lófana og náði.
Þegar við fórum í sama prófið,
bæði í annað sinn, skjálfandi á
beinunum höktandi á staðinn á
rauða Skodanum. Þegar einkunn-
irnar loks komu ætlaði hvorugt að
þora að kíkja á þær en er við kom-
umst að því að við höfðum bæði
rétt sloppið tókum við stríðsdans
með tilheyrandi hljóðum, en átt-
uðum okkur svo á að það var fjöldi
„barna“ nálægur sem starði á tvo
gamlingja sem létu eins og kjánar.
Ferðin á NBA-leik í Ameríku. Við
sátum saman í miðjunni, Hlín og
Þorsteinn sitt hvorum megin við
okkur, „Aðmírállinn“ meiddur á
bekkum en Rodman inni á allan
tímann og þau voru ófá skiptin sem
við litum hvort á annað gapandi eða
með hljóðum yfir tilþrifunum og
makarnir hrutu nánast sitt hvorum
megin við okkur!
Öll skiptin sem þú reyndir að
gera mig kjaftstopp – í próftörn,
við að lesa upp á „Gettó“ – „eru
lærin á fótboltastrákunum svolítið
flott?“ Ég setti upp ljóskusvip og
sagði: „Nú, er það þess vegna sem
allir kallarnir far’á völlinn?“ Þá
varðst þú kjaftstopp!
Þúsundir minninga kitla hlátur-
taugarnar innan í mér og snerta
væntumþykjuþráðinn, ég veit að
þær eiga eftir að hlýja mér áfram
en fjárinn, þær áttu að verða svo
miklu, miklu fleiri! Elsku Hlín,
Ragna, Kári og aðrir aðstandendur
Þorleifs, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð.
Bryndís.
ÞORLEIFUR
BJÖRNSSON
Þá er komið að kveðjustund, Þor-
leifur minn. Margar ljúfar og
góðar minningar á ég frá því að
þú varst ungur drengur og til
hinstu stundar. Día frænka
þakkar traust og vináttu sem þú
sýndir mér og fjölskyldu minni
gegnum árin. Þinni góðu fjöl-
skyldu votta ég mína dýpstu
samúð.
Þórdís Þorleifsdóttir.
Látinn er Þorleifur Björnsson,
yfirflugumferðarstjóri á Kefla-
víkurflugvelli, langt um aldur
fram. Þorleifur hóf störf hjá
Flugmálastjórn árið 1975 sem
flugumferðarstjóri og starfaði
sem slíkur til ársins 1998 er hann
tók við stöðu yfirflugumferðar-
stjóra. Sinnti hann störfum sín-
um af mikilli natni og samvisku-
semi. Það er með miklum trega
og söknuði að við kveðjum góðan
dreng. Viljum við flytja eigin-
konu, börnum og fjölskyldu hins
látna okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Blessuð sé minning Þor-
leifs Björnssonar.
Starfsfólk á skrifstofu
Flugmálastjórnar á
Keflavíkurflugvelli.
Ágætur starfsfélagi, Þorleifur
Björnsson, yfirflugumferðar-
stjóri á Keflavíkurflugvelli, er
fallinn frá.
Þorleifur var ötull baráttu-
maður fyrir hagsmunum
flugumferðarstjóra og flug-
umferðarþjónustu. Hann var í
stjórn Félags íslenskra flug-
umferðarstjóra í 7 ár, þar af 5
sem formaður. Við söknum vinar
og starfsbróður sem ávallt lét
gott af sér leiða og ánægjulegt
var að starfa með. Við kveðjum
hann með virðingu og þökk.
Við vottum eiginkonu og börn-
um, foreldrum, systkinum og
fjölskyldum þeirra svo og öllum
aðstandendum og vinum einlæga
samúð okkar.
Félag íslenskra
flugumferðarstjóra.
HINSTA KVEÐJA
 Fleiri minningargreinar um
Þorleif Björnsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.