Morgunblaðið - 17.10.2002, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 17. OKTÓBER 2002 43
Í örfáum orðum langar mig að
minnast frænku minnar hennar Tínu
sem er á brott kölluð úr þessum heimi
eftir baráttu við erfiðan sjúkdóm.
Þegar Tína greindist fyrst með
krabbamein tók hún því með æðru-
leysi og hetjuskap. Ég man það hvað
við Magga systir vorum slegnar yfir
þessum fréttum og undruðumst oft
hversu dugleg hún Tína var. Fyrir
tæpum tveim árum þegar sjúkdóm-
urinn tók sig upp aftur undruðumst
við enn á ný dugnað hennar.
Elsku frænka, þinni lífsins glímu er
lokið. Sú glíma var síður en svo auð-
veld, margar hindranir og erfiðleikar
urðu á veginum og margt þurfi að
leysa sem við ræddum oft um. Þótt
við værum nú ekki alltaf sammála um
leiðir að markmiðum, náðum við þó
alltaf að vera sammála um markmið-
in. Ég var mikið fyrir að fara einföld-
ustu og stystu leiðina til að leysa mál
en þú hafðir lag á að velja lengri leið-
ina. Gat það tekið langar og strangar
rökræður að ná niðurstöðu. En núna
finn ég einhvern veginn fyrir tóma-
rúmi að eiga ekki von á símtali frá þér
þar sem við þurfum að leysa einhver
TÍNA
ZIMMERMANN
✝ Tína Zimmer-mann fæddist í
Kaupmannahöfn 2.
maí 1955. Hún lést á
Krabbameinsdeild
Landspítalans 11.
október síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Svava Jónat-
ansdóttir og Jörgen
Zimmermann, bæði
látin. Dóttir Tínu og
Elfars Jónssonar er
Svava, f. 1978.
Tína giftist James
Newton, þau slitu
samvistum. Dóttir
þeirra er Sara Berglind, f. 1991.
Útför Tínu verður gerð frá Ás-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
mál. Okkar samninga-
viðræður byrjuðu
snemma. Minningarnar
verða einhvern veginn
ljóslifandi þessa dag-
ana. Ég, Magga systir
og Tína frænka eyddum
æskunni saman. Þú átt-
ir athvarf hjá okkur í
Mávahlíðinni og í flest-
um minningum okkar
úr bernsku er mynd af
þér. Þó að þú og Magga
væruð meiri vinkonur,
enda Magga bara
tveimur árum yngri en
þú, og ættuð því meiri
samleið, þá var ég samt meiri uppá-
haldsfrænka. Ég er ekki frá því að við
höfum gert samning um það. Þess
samnings naut ég meðan þú lifðir.
Samningahæfni þín var sérstök og
er ég ekki frá því að þú hafir kennt
mér sitt lítið þar. Þegar þú tókst eitt-
hvað í þig hafðir þú lag á að fá þitt
fram með samblandi af þrjósku og
staðfestu.
Ég man þegar þú samdir við mig
um að ég færi heim með mömmu og
pabba úr sveitinni frá afa, en þú og
Magga fengjuð að vera eftir í heila
viku. Þetta þótti mér fúlt hlutskipti og
maldaði í móinn. En þið voruð orðnar
unglingar og nenntuð ekki að hafa sjö
ára krakka hjá ykkur. Magga reyndi
að koma tauti við mig en ekkert gekk,
ég skyldi líka verða eftir í sveitinni.
Þú varst ekki lengi að semja við mig
um heimferð með því að lána mér tví-
buradúkkurnar þínar, en þeim fylgdu
rólur, rúm og fleira flott dót. Með
gleði í hjarta fór ég heim vitandi það
að ég fengi að vera handhafi þessa
flotta dóts í heila viku, því enginn á Ís-
landi átti flottara dót en þú.
Ég man þegar þú samdir við mig
um að ganga á 15 cm hæla háum
skónum þínum fyrir þig út allan
Langholtsveginn. En það voru langar
samningaviðræður, því áður en við
lögðum af stað grátbað ég þig að fara í
öðrum skóm þar sem ég treysti ekki
þessu skótaui í svo langa göngu. En
staðföst varst þú og arkaðir af stað í
skónum. Við vorum vart komnar
nema 400 metra þegar þú grátbaðst
mig að skipta um skó. Lausn mín að
hlaupa heim og ná í aðra skó á þig var
ekki uppi á samningsborðinu, svo ég
skipti við þig á skóm og gekk Lang-
holtsveginn á enda á þeim mestu
skvísuskóm sem ég hef á ævi minni
gengið í.
Ég man allar þær ferðir sem þú
sendir mig út í búð fyrir þig. Og alltaf
notaðir þú sama samningsformið ef
ég neitaði, þá samdir þú um að taka
tíma á mér og alltaf hljóp ég út í búð
fyrir þig enda hafði ég lúmskt gaman
af að reyna að bæta tímann minn.
Að þessum litlu minningarbrotum
höfum við frænkur oft hlegið. Í seinni
tíð þegar við þurftum að ræða erfiðari
mál þá gripum við oft til þessara
minninga til að hlæja okkur í gegn um
vandamál. Mín sterkasta minning um
þig er hláturinn sem var svo innilegur
og smitandi að argasti fýlupoki hefði
ekki getað annað en skellihlegið þeg-
ar þú fékkst þín frægu hlátursköst.
Mikið skelfing höfum við hlegið mikið
saman. Þegar við sátum saman á
Rauðakrossheimilinu í ágúst og
ræddum veikindi þín og ræddum
lausnir á vandamálum fyrir komandi
vetur, gripum við í gömlu góðu minn-
ingarnar og hlógum. Ég lék fyrir þig
nýleg atriði úr umræðum við sam-
ferðamenn og þú veltist um af hlátri.
En einmitt þarna ræddum við ýmis
alvarleg mál sem þurfti að leysa. Og
nú finnst mér eins og í undirmeðvit-
undinni hafir þú vitað að lítill tími
væri til stefnu. Þú settir þínar óskir til
hliðar og ákvaðst að skilja við dætur
þínar á beinu brautinni. Þú varst búin
að búa Söru þinni traust og gott heim-
ili í Englandi hjá James föður sínum
og Mary konu hans. Einnig hjálpaðir
þú Svövu þinni að eignast sitt eigið
heimili.
Ég get ekki látið staðar numið án
þess að þakka þér þá hlýju sem þú
sýndir dætrum okkar Þráins, Helgu
og Hönnu. Ef ég var einhvern tíma
uppáhaldsfrænka var ég búin að tapa
titlinum til þeirra. Hversu blíð og góð
þú varst við þær verður seint full-
þakkað. Þú hafðir einstakan áhuga á
dóti sem þær fengu ríkulega notið.
Gjafirnar sem þú gafst þeim voru
stórar og flottar. Allt var vandlega og
smekklega valið. Og bak við hverja
gjöf var mikil natni og vandvirkni og
hugsun um að þessi föt eða þetta dót
þyrftu þær endilega að fá. Það var um
síðustu jól að þú komst deginum fyrir
Þorláksmessu hlaðin gjöfum og gafst
þeim sí svona rétt fyrir jólin. En
komst svo með jólapakkana líka.
Þessari stundu munu þær aldrei
gleyma. Aldrei misstir þú úr afmæl-
isgjöf og aldrei kom einn pakki frá
þér, alltaf margir. Minningin um Tínu
frænku vakir með þeim í gegn um
góðar minningar.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefi blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Samfylgdinni er lokið og það er viss
tómleiki og sorg sem umlykur okkur
fjölskylduna. En minningin vakir hjá
okkur, minningin um góða frænku lif-
ir.
Elsku Svava og Sara Berglind,
ömmusystur ykkar Sigga og Inga,
Magga frænka, Þráinn, Helga,
Hanna og ég biðjum ykkur að varð-
veita í huga ykkar góðu stundirnar,
hláturinn, gjafmildina, gleðina sem
einkenndi mömmu ykkar. Og við biðj-
um góðan guð að styrkja ykkur í sorg-
inni.
Þórdís Lilja Gísladóttir.
Hlæjandi Tína, flissandi Tína, Tína
sem gat fengið ótrúlegustu börn til að
syngja, Tína með allt á hornum sér,
Tína með fullar ferðatöskur af barna-
fötum, Tína að fara til útlanda, Tína
að koma frá útlöndum. Rauðhærða
Tína, í bláu kápunni. Svona birtist
Tína mér þegar ég fékk póst að heim-
an um að hún væri dáin. Þegar ég
byrjaði á Ásborg 1988 var þar fyrir
nokkuð af starfsfólki, þar á meðal hún
Tína. Í mörg ár vann hún á fastri vakt,
fyrstu vaktinni. Henni fannst gott að
vera mætt snemma og var venjulega
komin 15-20 mínútum fyrir opnun og
var viðbrugðið ef hana vantaði til
vinnu. Að sama manneskjan taki á
móti börnum og foreldrum skapar
ákveðið öryggi og rytma í daginn.
Fyrir leikskólastjóra er það ómetan-
legt. En Tína átti annað til og stærra,
hún náði til barna sem aðrir áttu erfitt
með að ná til. Á Ásborg vorum við
með sýningu fyrir foreldra í byrjun
desember hvert ár, hver starfsmaður
hafði sinn hóp og vann að ákveðnu
verkefni fyrir sýninguna. Tína valdi
venjulega að syngja með sínum hópi,
hún var lagviss og átti gott með að fá
börnin í lið með sér. Það voru stoltir
starfsmenn sem fylgdust með hópn-
um hennar Tínu á foreldraskemmt-
ununum. Á tíu ára starfsafmælinu
færðum við henni sérstaklega
skreytta tertu í tilefni dagsins. Sjald-
an hef ég séð nokkurn gleðjast jafn
mikið yfir svo litlu eins og Tínu þá.
Eftir að hún átti Söru vann hún til
að byrja með í Ásborginni, en ákvað
svo að flytja sig nær heimilinu og fara
vestur í bæ. Eftir það lágu leiðir
minna saman, ég frétti samt alltaf af
henni. Hin seinni ár í gegn um Svövu
dóttur hennar. Síðast þegar ég hitti
Tínu nú í byrjun september, voru hún
og Svava að fylgja Söru út á flugvöll,
Sara að fara heim til pabba, til Eng-
lands. Tína í bókunarsalnum, að end-
urraða í töskurnar hjá Söru. Við töl-
uðum stutt saman og það var eins og
við hefðum rabbað saman síðast í
gær. Þegar ég kvaddi vissi ég að
sennilega yrði það í síðasta sinn.
Elsku Svava ég veit að orð fá engu
lýst. Þinn missir er mikill, en þú átt
minningar og Söru. Megi það vera
styrkur þinn á þessum erfiðu tímum.
Ykkur systrum votta ég mína dýpstu
samúð.
Kristín Dýrfjörð.
✝ Anna MargrétHauksdóttir
fæddist í Sandgerði
28. apríl 1932. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnun Suðurnesja
hinn 1. október síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Jenný
Lovísa Einarsdóttir,
f. 9. maí 1912, d. 2.
janúar 2002, og Ein-
ar Haukur Jónsson,
f. 2. október 1906, d.
23.3. 1935. Seinni
maður Jennýjar var
Árni Þorsteinsson, f.
14. nóvember 1908, d. 10. mars
1986. Systkini Önnu Margrétar
eru Jóna Margrét, f. 21.10. 1930, d.
11.12. 1931, Sigurveig Einarína, f.
29.4. 1934, Haukur, f. 16.8. 1935,
Már, f. 26.4. 1984. 2) Guðbrandur
Arnar, f. 26.11. 1954, kvæntur
Bryndísi Margréti Sigurðardóttur,
f. 8.7. 1959. Þeirra börn eru Sigríð-
ur Gerður, f. 1.6. 1978, Sandra Sif,
f. 27.5. 1989, og Birta Sól, f. 25.1.
1994. 3) Árni Þór, f. 1.6. 1958,
kvæntur Stefaníu Gunnarsdóttur,
f. 31.10. 1971. Þeirra börn eru Hel-
ena Ósk, f. 2.6. 1996, og Andri Þór,
f. 13.3. 2001. Dóttir Árna og Að-
albjargar D. Aðalsteinsdóttur er
Eva Kristín, f. 27.2. 1988. 4) Hulda
Dagmar, f. 22.1. 1965, sambýlis-
maður Aðalsteinn Hallbjörnsson, f.
28.9. 1976. Dóttir Huldu og Einars
Ásbjörns Ólafssonar er Emma
Hanna, f. 17.4. 1986, og dóttir
Huldu og Kristmundar Carter er
Aníta, f. 12.11. 1995.
Anna Margrét bjó öll sín hjú-
skaparár í Njarðvík og lengst af á
Hraunsvegi 4. Hún starfaði um
áratugaskeið við verslunarstörf á
Keflavíkurflugvelli.
Útför Önnu Margrétar var gerð
frá Ytri-Njarðvíkurkirkju 12.
október.
Þorbjörg Ágústa, f.
1.11. 1937, d. 10.4
1955, Guðný Helga, f.
1.11 1937, Inga Eygló,
f. 27.12. 1938, Þor-
steinn, f. 16.9. 1940,
Brynja, f. 17.10. 1944,
Guðrún, f. 26.10. 1948,
og Árni, f. 30.8. 1957.
Anna Margét giftist
Lárusi Arnari Guð-
brandssyni, f. 22.4.
1934. Börn þeirra eru:
1) Jenný Lovísa, f.
13.9. 1953, gift Smára
Friðjónssyni, f. 13.6.
1950. Þeirra börn eru
Anna Margrét, f. 8.9. 1978, sam-
býlismaður Benedikt R. Guð-
mundsson, f. 19.8. 1972, og dóttir
þeirra er Jenný Lovísa, f. 6.3. 2001;
Arnar Þór, f. 2.5. 1982; og Aron
Jæja, nú hefur þú fengið að fara.
Þú ert laus úr þessum líkama sem þú
varst föst í. Þetta varst ekki þú,
þetta var ekki amma okkar.
Við barnabörnin vissum alltaf að
við áttum vísan samastað hjá ömmu
og afa á Hraunsvegi. Hraunsvegur-
inn var ávallt okkar stoppistöð og
skipti ekki máli þótt við værum orðin
unglingar, við vildum alltaf vera hjá
þér. Þú komst mjög oft í heimsókn í
Starmóa og varstu þá alltaf að koma
í heimsókn til að hitta okkur. Það
kom líka fljótt í ljós með hverjum þú
stóðst ef það var eitthvað verið að
skamma okkur. Þá sagðir þú alltaf
við mömmu eða pabba: ,,Svona, hvað
er þetta,“ og þá varstu alltaf búin að
beina athyglinni að þér.
Við vorum náttúrulega alltaf með
þér á rúntinum og var þá Sandgerð-
isrúnturinn iðulega fyrir valinu. Bíll-
inn var fylltur af barnabörnum,
stórum sem smáum, og keyrt var af
stað. Tilhlökkunin í augum þeirra
litlu, því þau vissu að það fylgdi allt-
af rúnti með ömmu ís eða bland í
poka. Þú fékkst þér alltaf bland í
poka, mikið sterkt og súrt.
Við nutum þess alltaf að koma
með þér í vinnuna, því að þar varstu
svo vel liðin og áttir marga vini. Þú
varst aðstoðarverslunarstjóri í Navy
exchange uppi á velli og naust þín
vel í því starfi. Þú áttir það til að
monta þig svolítið af okkur við sam-
starfsfólkið þitt og náðir alltaf að
láta okkur fara hjá okkur.
Oft stakkstu upp á því að við fær-
um til Reykjavíkur og var þá alltaf
stoppað í Njörvasundinu til að ná í
fleiri barnabörn. Oft var nú eitthvað
keypt í Kringlunni og var þá enginn
skilinn útundan.
Það er ekki hægt að segja annað
en að þú hafir verið ótrúlega hress
og nokkuð frökk! Þú áttir það til að
ganga algjörlega fram af okkur eldri
barnabörnunum en varst auðvitað
alltaf ljúf og góð við þessi litlu. Það
var enginn undanskilinn stríðni
þinni hvort sem það vorum við, vinir
okkar eða fólk sem við hittum úti á
götu. En það vissu allir hvernig þú
varst og hlógu alltaf með og höfðu
gaman af.
Þú varst alltaf stolt af okkur og
við vorum stolt af að eiga þig sem
ömmu. Þú varst okkar besti vinur.
Með söknuði og ást kveðjum við
þig.
Anna Margrét Smáradóttir,
Arnar Þór Smárason,
Aron Már Smárason.
Elsku amma mín. Nú ertu horfin á
braut, því fylgir alveg hræðilegur
söknuður. Það er alltaf jafn erfitt að
missa svona mikilvæga persónu í líf-
inu. Þú varst mér allt. Ég á mjög erf-
itt með að trúa þessu. Allar þær
stundir sem við áttum saman voru
svo skemmtilegar og góðar og eru
mér mikilvægar. Allt sem ég hef
gert með þér er yndislegt, við áttum
svo vel saman. Ég man þegar ég var
að koma upp á spítala að kveðja þig,
það var svo sárt. Það var svo erfitt
að sætta sig við að þú værir að fara
frá mér, því mér þykir svo vænt um
þig, og þú þessi lífsglaða kona svona
veik því þú varst svo hraust og með
svo gott og sterkt hjarta. Þú fékkst
þennan hræðilega sjúkdóm, alz-
heimer, sem leiddi þig til dauða.
Ég á svo margar góðar minningar
um þig, eins og þegar þú gafst mér
mitt fyrsta tvíhjól, ég var svo montin
af nýja, rauða hjólinu mínu. Amma
mín, takk fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig, og varst alltaf til staðar
fyrir mig, tókst alltaf upp hanskann
fyrir mig. Vinkonur mínar voru allt-
af velkomnar heim til þín og afa og
þú bauðst þeim líka á rúntinn þegar
við fórum í bíltúr. Þú skildir aldrei
neinn útundan, elsku amma. Mér
leið alltaf svo vel að koma upp á
Hraunsveg til þín og afa. Þar voru
ykkar eigin reglur og maður mátti
gera allt.
Elsku amma mín, daginn sem þú
lést leið mér alveg hræðilega, ég gat
ekki trúað því að þú værir farin.
Þetta var versti dagur í lífi mínu. Ég
vona að þér líði betur núna en það er
svo sárt að horfa á eftir þér fara, það
er stórt skarð í hjarta mínu.
Amma mín, ég lofa þér að við
hugsum vel um afa minn. Amma
mín, ég elska þig af öllu hjarta og þú
lifir í mínu hjarta alla tíð. Þú ert
besta amma í öllum heimi.
Elsku afi minn, megi guð og engl-
arnir vera hjá þér alla tíð.
Þín
Emma Hanna.
Elsku besta amma mín í öllum
heimi er dáin. Elsku amma mín, mig
langaði að þakka þér fyrir allar þær
stundir sem að við áttum saman,
mér fannst alltaf svo gaman að fá að
fara með þér út á rúntinn og að
kaupa bland í poka og ís. Amma, þú
varst alltaf svo góð og glöð. Mér
fannst alltaf svo gaman að leika mér
heima hjá þér og afa, þú nenntir allt-
af að leggjast í gólfið og fíflast með
mér, það var svo gaman.
Amma mín, þú varst langbest, ég
sakna þín svo mikið, ég fer stundum
að gráta því ég sakna þín svo.
Mamma segir að það sé svo gott að
gráta, að það hreinsi sálina mína.
Jæja, amma mín, þá verð ég að
kveðja þig, en þú lifir í hjarta mínu
alltaf og ég kyssi þig alltaf góða nótt
á myndinni af þér. Ég elska þig af
öllu hjarta, við pössum afa vel. Megi
englarnir vaka yfir þér og passa þig
alltaf, amma mín.
Þín
Aníta.
ANNA MARGRÉT
HAUKSDÓTTIR