Morgunblaðið - 22.11.2002, Blaðsíða 51

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 22. NÓVEMBER 2002 51
✝ Jónas EiríkurNordquist fædd-
ist 11. ágúst 1925 í
Bolungarvík. Hann
lést á Kanaríeyjum
hinn 10. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Jón Nord-
quist sjómaður á
Ísafirði og Ása Sig-
ríður Vigfúsdóttir.
Systkini Jónasar
eru: Jón, f. 20. jan
1920, d. 2. júlí 1939,
Viggó, f. 20. sept.
1921, kvæntur
Kristjönu Jónsdóttur, f. 2. okt.
1926, Elín Þórunn Benson, f. 18.
júlí 1929, d. 27. ágúst 1997, fyrri
maður Warren H. Smith, f. 10.
apríl 1910, d. 10. okt. 1974, seinni
maður David Benson, látinn.
Theodór, f. 3. júlí 1933, d. 18.
des. 1994, kvæntur Ingibjörgu
Marinósdóttur, f. 10. apríl 1936.
Hálfbróðir Jónasar sammæðra
var Sverrir Torfason, f. 20. okt.
1916, d. 30. júní 1999, kona hans
var Halldóra S. Guðlaugsdóttir,
f. 18.6. 1920, d. 21.2. 1998.
Hinn 11. ágúst 1950 kvæntist
Jónas Höllu Sigríði Jónsdóttur
húsfrú, f. 21. júní 1921. Foreldr-
ar hennar voru hjónin Jón Vig-
fússon bóndi í Vatnahjáleigu í A-
Reykjavík árið 1943 og lagði
stund á nám í stjórnunar- og
skipulagsfræðum og stjórnunar-
bókhaldi við University of Mary-
land í Bandaríkjunum þaðan sem
hann lauk prófi árið 1969. Hann
sótti ýmis stjórnunarnámskeið á
vegum varnarliðsins á Íslandi og
árið 1976 hóf hann nám í fjár-
málastjórnun við Air University
for Professional Development,
Maxwell AFB í Alabama og í
fjármálastjórnun við Naval
Postgraduate School í Monterey
í Kaliforníu árið 1979. Jónas var
loftskeytamaður á skipum frá
1943-1951 og vann skrifstofu-
störf á vegum bandarískra verk-
taka um byggingu radarstöðvar-
innar á Stokksnesi á árunum
1952-1957. Loftskeytamaður á
skipum var hann hjá Eimskipa-
fél. Rvíkur frá 1958-1961. Hann
starfaði hjá varnarliðinu frá
1962 sem deildarstjóri í fjármála-
bókhaldi, fulltrúi yfirmanns fjár-
mála, yfirmaður endurskoðunar-
deildar og frá 1968 sem
forstöðumaður fjármálabók-
halds. Jónas tók við starfi fram-
kvæmdastjóra fjármálastofnunar
varnarliðsins frá 1. janúar 1978
og gegndi því til ársins 1996.
Jónas var forseti Kiwanisklúbbs-
ins Brúar á Keflavíkurflugvelli
veturinn 1975-1976 og formaður
Félags íslenskra stjórnunar-
starfsmanna á Keflavíkurflug-
velli árin 1976 og 1977.
Útför Jónasar verður gerð frá
Dómkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Landeyjum og Árný
Oddsdóttir.
Börn Jónasar og
Höllu eru: 1) Jón
Nordquist, f. 20. apr-
íl 1950, kvæntur Pál-
ínu Friðgeirsdóttur,
f. 8. maí 1951. Börn
þeirra eru: Íris Halla
Nordquist, gift Ragn-
ari Guðmundssyni og
eiga þau tvö börn,
Patrek og Andreu,
Jónas Eiríkur Nor-
dquist og Ásgeir Örn
Nordquist. 2) Brynja
Nordquist, f. 13. apr-
íl 1953, í sambúð með Þórhalli
Gunnarssyni, f. 11. nóvember
1963. Sonur Brynju er Róbert
Aron Magnússon, í sambúð með
Maríu Grétu Einarsdóttur. Dóttir
Þórhalls er Gunnur. Jónas átti
einnig dótturina Þórdísi Ólafs-
dóttur sem síðar var ættleidd.
Dóttir hennar er Sigríður Berg-
mann Gunnarsdóttir. Halla á
dótturina Eddu G. Ólafsdóttur, f.
13. febrúar 1946, gift Árna Hall-
dóri Sófussyni og eiga þau Gunn-
ar og Guðrúnu.
Jónas lauk gagnfræðaprófi frá
Ísafirði árið 1942. Á stríðsárun-
um stundaði Jónas sjómennsku á
ýmsum togurum. Hann lauk prófi
frá Loftskeytaskólanum í
Kæri Jónas minn.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem.)
Þín tengdadóttir
Pálína Friðgeirsdóttir.
Ég get ekki neitað því að kvíði
heltók mig þegar ég hitti Jónas og
Höllu í fyrsta skipti fyrir tæpum níu
árum. Við Brynja höfðum búið sam-
an í tæpa tvo mánuði og Jónas og
Halla voru nýkomin til landsins eftir
dvöl í útlöndum. Ég man eftir rann-
sakandi augnaráði Jónasar þegar
hann greip þéttingsfast í höndina á
mér og nokkrar beinskeyttar spurn-
ingar fylgdu í kjölfarið. Mér leist
ekkert á blikuna og reyndi að svara
eftir bestu getu.
En þá sá ég glampann í augum
hans. Þennan stríðnisglampa sem
sló mig alveg út af laginu. Síðan
brosti hann hlýlega og yfirheyrsl-
unni var lokið. Ég var tekinn í sátt.
Þegar þau kvöddu hvíslaði Jónas að
Brynju: „Hann var nú dálítið þvalur
á höndunum.“
Eftir þetta tókst með okkur vin-
átta sem hefur reynst mér afar dýr-
mæt. Það var ákaflega skemmtilegt
að rökræða við Jónas enda hafði
hann mikinn áhuga á stjórnmálum.
Hann var rökfastur og fylginn sér
og hafði ákveðnar skoðanir á flestu
sem var að gerast í þjóðlífinu. Jónas
var mikill sjálfstæðismaður og hefur
flokkurinn við fráfall hans misst úr
sínum röðum góðan liðsmann.
Jónasi leið vel þegar fjölskyldan
kom saman í matarveislum. Hann
var hrókur alls fagnaðar og kímni-
gáfa hans naut sín á slíkum kvöld-
um. Hann hélt miklar ræður við
þessi tækifæri og oft flutti hann
heilu ljóðabálkana á ensku eftir
bresku höfuðskáldin sem hann hafði
lært utanbókar. Það var stutt í
stríðnina hjá honum. Þegar Jónas
setti fram hugmynd sem hann vissi
að myndi vekja áköf mótmæli byrj-
aði hann jafnan á því að segja: „Frú
Halla segir að...“ eða: „Frú Höllu
finnst að...“ Síðan beið hann eftir
viðbrögðunum með stríðnisblik í
augum og bros á vör.
Við Brynja eigum eftir að sakna
þess að fá ekki lengur SMS frá Jón-
asi með hlýjum kveðjum eða fallegu
ljóði. Við söknum einnig stundanna
með Jónasi og Höllu frá síðasta
sumri þegar við sátum á útikaffi-
húsum Reykjavíkur á sólbjörtum
dögum og ræddum allt milli himins
og jarðar.
Það er erfitt að kveðja þennan
góða mann og margir standa sárir
eftir.
Fjölskyldan var ávallt efst í huga
Jónasar og hann vakti yfir velferð-
hennar. Ég er sannfærður um að
hann mun áfram vaka yfir ástvinum
sínum.
Þórhallur Gunnarsson.
Elsku afi, ég átti erfitt með að
trúa því þegar mamma hringdi í mig
og sagði mér að þú værir látinn. Ég
bjóst við því að sjá þig um jólin,
Sókó og Kókos voru farnir að hlakka
til að fá spænskan sælkera-kisumat
frá afa. Ég vil þess vegna þakka þér
fyrir allt sem þú hefur gefið og veitt
mér í gegnum ævina, allan stuðning-
inn sem þú hefur sýnt mér og ég á
sannarlega eftir að sakna þín. Við
fjölskyldan pössum vel uppá ömmu.
Ástarkveðjur
Róbert Aron og
María Greta.
Elsku afi minn.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Með söknuði.
Þín sonardóttir
Íris.
Jónas er fallinn frá og bar andlát
hans brátt að, staddur á Kanarí. Þau
Jónas og Halla höfðu dvalist þar
undanfarin ár yfir vetrarmánuðina
og notið veðurblíðunnar. Við hjónin
áttum því láni að fagna að kynnast
þeim á Kanarí fyrir nokkrum árum.
Það var fyrir tilstilli Brynju dóttur
þeirra að fundum okkar bar saman
en hún og sonur okkar Þórhallur
höfðu þá ruglað saman reytum sín-
um. Okkur varð strax vel til vina og
var það engu líkara en við hefðum
þekkt þau Jónas og Höllu alla ævi.
Jónas var fágaður í fasi og afar hlýr
í viðmóti með ríkt skopskyn og sagði
skemmtilega frá liðnum atburðum.
Hann bar sig eins og heimsborgari,
enda farið víða og vissi hvað við átti
hverju sinni. Það var vel þegið að fá
að vera í fylgd þeirra hjóna þennan
tíma sem við dvöldum á Kanarí og
njóta félagsskapar þeirra. Þessir
samfundir voru endurteknir tveimur
árum síðar á sama stað og sama
tíma árs og voru þeir ekki síðri en
hinir fyrri. Við höfum átt skemmti-
legar stundir á glæsilegu heimili
þeirra hjóna og ferðin í límósínunni
á leið í 75 ára afmælið hans Jónasar
var einstök upplifun. Jónas naut
þess að vera veitandi og skemmst er
að minnast veislunnar sl. vor sem
þau hjón héldu til að gleðjast með
vinum og vandamönnum. Nú dettur
mér í hug að Jónas hafi þá verið að
kveðja okkur. Við þökkum öðling-
smanninum Jónasi fyrir samfylgd-
ina sem var einkar ánægjuleg.
Höllu, Brynju, Jóni, tengdabörn-
um, barnabörnum og barnabarna-
börnum, svo og öðrum ættingjum
vottum við okkar dýpstu samúð.
Guð blessi ykkur öll.
Lillý Guðbjörnsdóttir og
Gunnar Þór Þórhallsson.
Í dag sitjum við Colin og lútum
höfði. Jónas Nordquist, vinur okkar,
var kallaður burt og við vorum
hvergi nærri nema í huganum eins-
og svo oft og svo oft. Við eigum þó
línurnar frá honum sem sögðu að
hann vissi hvert förinni væri heitið.
Maður veit sinn næturstað sagði
hann og við vitum núna að hann
hafði rétt fyrir sér enda var hann
bæði snjall og fróður maður.
En veröld okkar hljóð og tóm.
Eðlilega! Við minnumst líka manns
með sterkar og einbeittar skoðanir,
manns sem elskaði skáldskap, naut
lista, unaðssemda, kyrrðar og gleði
og alls þess sem lífið hafði upp á að
bjóða. En hann elskaði fólkið sitt
mest þótt hann hafi kannski aldrei
beinlínis sagt það. „Það þarf ekki
JÓNAS E.
NORDQUIST
Hinsti bjarmi dagsins dvín,
dimman foldu vefur.
Ástarfaðir, upp til þín
önd vor glöð sig hefur.
Send oss vernd, af himni hljótt,
helgra máttarvalda.
Láttu engla nú í nótt
náttvörð um oss halda.
(Vald. V. Snævarr.)
Kærar kveðjur til aðstandenda.
Aðalbjörg, Hermann,
Björn, Sigríður, Pétur
og fjölskyldur.
Það telst sjaldnast héraðsbrestur
þegar gömul kona deyr. Gamalt fólk
er oft komið út úr hringiðu lífsins
þegar það hefur náð þeim aldri sem
Laufey frænka mín náði. Þeim
fækkar sem muna eftir því og sumt
býr við miður gott atlæti. Það var
ekki svo með frænku. Að vísu færð-
ist hún lengra og lengra frá hring-
iðunni en bjó við gott atlæti síðustu
árin og átti góða að sem héldu við
hana góðu sambandi með heimsókn-
um og hringingum.
Samt er það nú svo að það eina
sem öruggt er í lífinu kemur við
mann þá það gerist og jafnvel þó
svo að segja megi að við því hafi
mátt búast um alllanga hríð. Henn-
ar verður lengi saknað. Hún var
stór hluti af lífi fjölskyldu minnar
og get ég ímyndað mér að síðustu
15 - 20 árin hafi fáir dagar liðið án
þess að samband væri haft í síma
eða frétta leitað.
Laufey Guðrún en svo hét hún
fullu nafni var fædd á fremur efna-
litlu heimili af veraldlegum gæðum
en ríku af þeim andlegu. Hún ólst
upp hjá foreldrum sínum Stefaníu
Erlendsdóttur og Valdemar V.
Snævarr, skólastjóra og sálma-
skáldi og stórum systkinahópi, með
bræðrunum Gunnsteini, Árna Þor-
valdi, Stefáni Erlendi, Gísla Sigurði,
Gunnsteini Ármanni og fóstursyst-
urinni Guðrúnu. Gunnsteinn og
Gísli létust þegar þeir voru 12 og 13
ára en af hinum systkinunum lifa
Ármann og Guðrún.
Laufey var skemmtileg kona, vel
gefin, góð, dugleg og umfram allt
heiðarleg og hún var svo sannarlega
móðir barnanna sinna og amma
barnabarnanna. Þetta segi ég ekki
af því að ég haldi að hún þurfi á
þessum meðmælum mínum að
halda við Gullna hliðið heldur vegna
þess að þetta voru fyrstu orðin sem
mér duttu í hug þegar ég fór að
hugleiða þessi minningarorð. Ég
veit að henni verður heldur ekki
orðavant á hlaðinu við hliðið þegar
Lykla - Pétur svarar bankinu.
Sennilega hallar hún þar lítillega
undir flatt, kiprar augun lítillega og
segir upp á austfirsku og eins og ör-
lítið afsakandi: ég er komin, gæskur
og Pétur mun opna upp á gátt.
Ég veit að áhrif frá heimili henn-
ar á Neskaupstað hafa mótað hana
sterkt og systkinum hennar, sem ég
hef upptalið, má einnig lýsa með
þessum fáu lýsingarorðum. Oft fer
reyndar best á því að nota einföld
orð við lýsingar, þau lýsa oft betur
en uppskrúfaðar lýsingarorðaþulur.
Ég veit að frænku hefði ekki líkað
eitthvert upphafið og hátíðlegt mál-
far. Orðið sem lýsir frænku best
finnst mér vera: góð. Hún var góð
kona og það má líka segja: hún var
drengur góður.
Laufey gekk ekki langskólabraut.
Hennar beið stofnun heimilis með
Stefáni Péturssyni, bílstjóra og kór-
stjóra frá Bót í Hróarstungu. Að
heimilisstörfum gekk hún með elju
eins og henni var einni lagið og
nutu þess margir að dvelja hjá þeim
hjónum um lengri eða skemmri
tíma. Þau eignuðust börnin Birnu
Helgu, Pétur, Stefaníu Valdísi og
Gunnstein auk þess sem þau misstu
eina dóttur, Sigríði Ingibjörgu.
Heimili þeirra stóð lengst í Bót og í
Birkihlíð á Egilsstöðum áður en þau
fluttu á Hjarðarhagann í Reykjavík.
Þá voru börnin komin suður, fyrstu
barnabörnin komin og önnur á leið-
inni, og umhyggjan fyrir þeim varð
austfirsku átthagaböndunum yfir-
sterkari. Mér fannst stundum af
Hjarðarhaginn væri félagsheimili
brottfluttra Austfirðinga og víst er
að húsráðendur tóku gestum ljúf-
lega, húsmóðirin reiddi fram veislu-
borð og húsbóndinn vildi gjarna
taka lagið og stjórnaði af myndug-
leik með ljúfum orgelleik og traust-
um bassatónum og menn urðu eilít-
ið upphafnir á svipinn þegar þeir
sungu: Gleðinnar strengi eftir Inga
T. og fleiri góð lög.
Þá má segja að um tíma hafi
Laufey, að nokkru leyti, gengið
okkur systkinum í móðurstað eftir
að við fluttumst til Reykjavíkur og
áður en foreldrar okkar fluttu suð-
ur. Hjá þeim hjónum áttum við
öruggt hæli alla tíð. Fyrir það hefur
aldrei verið þakkað almennilega.
Staður frænku var heimilið með-
an bóndinn var oft fjarri við vinnu
og söngæfingar. Heimilið bar henni
fagran vott. Allir muna matseldina
hennar, pottsteikur og annað góð-
gæti sem hún töfraði fram og það
jafnvel eftir að sjónin brást henni
að miklu leyti. Hún var yfirveguð
og róleg þó stundum gæti gustað af
henni ef henni þótti þurfa.
Saga frænku er saga íslenskra al-
þýðukvenna og margir geta vafa-
laust séð móður sína eða ömmu í
þeim orðum sem ég hef haft um
Laufeyju. Nú þegar sögulokin eru
komin hefur syrt um stund en viss-
an um birtuna og endurfundina
leggur líkn á lífsins sár. Gömul
kona hefur lokið löngu og farsælu
dagsverki og á skilið að fá að hvílast
og þótt tár falli af hvarmi og hugur
sé meyr er það skylda okkar að
gleðjast. Blinda og döpur sjón
heyra nú sögunni til, eilífðin með
sínum fyrirheitum hefur tekið við.
Ég minnist orða föður míns þegar
hann vissi að ólifaðir dagar lífs hans
voru taldir á fingrum annarrar
handar og hann sagði við mig :
Bráðum dey ég inn í himininn og
það er sko ekki í kot vísað! Þessi
fullvissa birtist og í eftirfarandi orð-
um Valdemars afa:
Þú lætur efnisþokur þynnast
svo það sé hægra elskendum að finnast
og jafnvel heljarhúmið svart
þín heilög ástúð gjörir bjart.
(V. V. Snævarr.)
Eftir að hafa stýrt rausnar- og
myndarbúi á Hjarðarhaga 38 fluttu
þau hjón sig um set inn á Dalbraut
21 en þar lést Stefán árið 1992.
Laufey fluttist þá til á Dalbrautinni
og þar átti hún síðari æviár sín við
tiltölulega góða heilsu framan af.
Þrátt fyrir hnignandi líkamlega
heilsu, og mjög slæma sjón hin síð-
ustu árin, var andinn óbugaður og
hress allt fram á síðustu stund.
Börn hennar og afkomendur reynd-
ust henni vel, heimsóttu móður,
ömmu og langömmu.
Ég veit að frænka tekur nú til við
himneskar pottsteikur og sýður
saltkjöt í nestið. Þannig man ég
hana mettandi aðra og hugsandi um
hag þeirra. Hjá henni voru aðrir
númer eitt og svo kom hún.
Mér finnst fara vel á því að
kveðja Laufeyju með ljóði föður
hennar til konu sinnar á efri árum.
Ljóðið er fögur ástarjátning og öll-
um þörf lesning. Þetta eru orð hins
trúaða manns sem efaðist aldrei um
öruggt hæli og endurfundi. Með því
þakka ég og fjölskylda mín öll, ævi-
langa vináttu og umhyggju.
Ellin þunga bakið beygir
bleik er kinn og silfrað hár
enda líður lífs á daginn,
lamast þrek og fækka ár.
Engu síður ertu jafnan
æskubjarti geislinn minn,
fögur eins og forðum daga
fer þér eins vel kvöldljóminn.
Fornar ástir fyrnast eigi
fegurðin þótt breyti sér,
þar um ræður ellin engu
ástin sinnar leiðar fer.
Látum dag að kveldi koma
kvíðum engu vina mín.
Þó að allt hið ytra hrörni
innra morgunbjarmi skín.
Skuggar lengjast, húmið hnígur
hægt og markvisst yfir fold.
Þrekið dvínar, þreytan magnast
þæg mun hvíld í fósturmold.
Þegar dauðinn dyra kveður
dýra æskuvina mín,
ganga skulum glöð til dyra,
Guð mun annast börnin sín.
(Valdemar V. Snævarr.)
Gunnlaugur.
SJÁ NÆSTU SÍÐU