Morgunblaðið - 18.12.2002, Side 38

MINNINGAR
38 MIÐVIKUDAGUR 18. DESEMBER 2002 MORGUNBLAÐIÐ
Hugur einn það veit,
er býr hjarta nær,
einn er hann sér um sefa.
(Úr Hávamálum.)
Elsku litla systir. Það
er erfitt að ímynda sér
að þú sért dáin, það var svo mikið líf í
kringum þig. Ég sé þig og Gunnu
systur alltaf fyrir mér sem litlu syst-
urnar mínar. Þú varst ekki lítil í þeim
skilningi heldur stórhuga og
hjartahlý með afbrigðum. Ósjálfrátt
hugsa ég um ykkur systurnar báðar í
einu, þið voruð svo mikið saman þeg-
ar þið voruð litlar og svo núna síðustu
tíu árin, þið hittust daglega eða a.m.k.
töluðuð saman í síma. Gunna hefur
misst sína bestu vinkonu, Guð gefi
henni styrk.
Minningabrotin eru mörg og það
sem kemur upp í hugann í dag er ekki
það sama og kom upp í hugann í gær.
Ég sé fyrir mér litla, glaðlega, krull-
inhærða stelpuhnátu sem alla heillaði
með glaðværð, brosi og uppátækja-
semi. Sem krakkar prófuðum við auð-
vitað margt og þú varst meiri hrak-
fallabálkur en ég. Hver man ekki eftir
teygjutvistinu sem við stelpurnar
kepptum í og við systurnar vorum
góðar í. Þú þurftir bara aðeins að æfa
þig betur og „æfðir“ að hoppa yfir
baðkarið og endaðir í fatla á báðum
höndum. Manstu þegar við stálumst í
Vesturbæjarlaugina þegar við vorum
unglingar og löggan kom. Eða þegar
við gengum upp Laugaveginn bros-
andi og heilsuðum öllum sem urðu á
vegi okkar. Eða þegar við systurnar
þóttumst vera söngkonur og sungum
í þriggja arma kertastjaka á kvöldin.
STEINUNN NÓRA
ARNÓRSDÓTTIR
✝ Steinunn NóraArnórsdóttir
fæddist í Reykjavík
12. október 1958.
Hún lést 30. nóvem-
ber síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Fossvogs-
kirkju 11. desember.
Eða þegar við vorum að
spila undir sæng með
vasaljós að vopni svo
pabbi heyrði ekki í okk-
ur. Ég get enn hlegið að
þessum uppátækjum og
mörgum svipuðum sem
við brölluðum. Ég
minnist útileikjanna
okkar á Meistaravöllun-
um sem „allir“ krakk-
arnir tóku þátt í.
Brenniboltinn var vin-
sæll og þú spændir upp
fleiri pör af strigaskóm
á sumri. Þarna kynnt-
umst við mörgum
krökkum sem við höldum tryggð við
enn í dag. Það er einmitt þetta trygg-
lyndi þitt og hlýja sem hafa gert það
að verkum að þú átt svo marga vini í
dag. Upp í huga mér koma Bára og
Randý vinkonur þínar og Steini mað-
urinn minn. Svona brot á ég til í
hundraðatali.
Tveimur dögum áður en þú dóst
ræddum við saman og upp kom um-
ræðan um vináttu okkar systra. Við
vorum sammála um það að þó svo að
við þrjár værum ekki alltaf einhuga
þá værum við mjög góðar vinkonur
og reyndum að styðja hver aðra eftir
bestu getu. Allar eigum við fjölskyldu
sem hlúa þarf að og sinna og ekki allt-
af hægt að hittast, vorum meira sam-
an í huganum.
Ég minnist nokkurra atburða sem
mér eru kærir þegar þú Steina mín
með stórhug og hlýju hjálpaðir mér,
stóru systur þinni. Óborganleg er
sagan þegar þú varst hjá mér þegar
ég átti mitt fyrsta barn og þú gast
ekki hugsað þér að ég kæmi heim
með barnið og ekki væri til neitt sófa-
sett. Þú fórst því í húsgagnaverslun
til þess að sækja „sófasettið“ sem þú
hélst að ég væri búin að kaupa. Kaup-
maðurinn var sammála þér að kona
með barn á brjósti yrði að hafa sæti
og sendi sófasettið heim til mín í eigin
reikning. Við höfum oft hlegið saman
að þessari sögu. Ég minnist þess hve
gott var að leita til ykkar Tómasar ef
maður átti í vanda. Það varst þú sem
bauðst húsrými þegar ég, með tvö
börn, varð skyndilega húsnæðislaus.
Enn saga af þér. Þú varst á fæðing-
ardeildinni nýbúin að eiga Rikka og
ég í námi og vanfær af Ara. Ég átti
ekki fyrir jólamatnum og þú og Tóm-
as rukuð af stað og keyptuð í jólamat-
inn og eina jólaseríu, síðan lagðist þú
aftur inn á fæðingardeild. Svona hefði
enginn gert nema þú. Getur verið að
vinátta sona okkar hafi byrjað þarna?
Ég hef a.m.k. ekki enn kynnst meiri
vinum en þeim.
Þú lagðir mikið á þig til þess að
öðrum liði vel og fannst manni stund-
um nóg um. Ég veit að þú studdir
stúlku í Indlandi til mennta og eflaust
eru börnin fleiri. Elsku Steina, ég veit
að þú varst gædd góðum gáfum, leik-
list, tónlist og málaralist voru í blóði
þínu. Þú hafðir áhuga á bóklestri,
menntun, menningu og listum og öllu
sammannlegu. Þú menntaðir þig á
ýmsan hátt, fórst á námskeið, í skóla,
tókst þátt í listsköpun og þróunar-
starfi því tengdu. Þú hafðir ófáar list-
sýningar heima hjá þér og víðar og
tókst að þér að kynna sjálfa þig og
aðra listamenn. Það var með ólíkind-
um hvað þú gast búið til fallega hluti
úr einföldum efnivið. Ég man þegar
þú eitt árið varst frekar blönk um jól-
in og ákvaðst að gefa aðeins eina jóla-
gjöf, mömmu. Þú bjóst til skúlptúr úr
trékolli sem þú áttir. Ég var samferða
þér í lyftunni í blokkinni þinni þegar
maður á miðjum aldri snýr sér að þér
og spyr hvar þú hafir fengið þetta
verk. Þú segir sem var og hann bauð
þér háa upphæð fyrir verkið sem þú
þáðir og næstu daga varstu komin á
fullt við að hanna og smíða ýmiss kon-
ar listaverk til sölu. Einnig man ég
eftir fallegum skreytingum hönnuð-
um af þér í blómabúðum í bænum.
Ekki má gleyma heimili þínu sem er
mjög fallegt og ber listfengi þínu gott
vitni. Húmor var þér í blóð borinn og
hef ég oft furðað mig á hvernig þú
getur endalaust munað alla þessa
brandara, það var á stundum eins og
þú værir á kaupi við að læra þá. Ekki
var líf þitt dans á rósum og áttir þú
við langvarandi sjúkdóm að etja. Eins
var með baráttuna við hann eins og
annað að þú varst stórhuga og ætlaðir
að sigra hann. En sjúkdómar eru læ-
vísir og hopa undan þegar reynt er að
sigrast á þeim. Þú lagðir mikið á þig
til þess að upplýsa fólk um geðsjúk-
dóma og skrifaðir ófáar greinar um
þessi efni í blöð og fórst og hélst fundi
bæði heima og heiman til stuðnings
geðfötluðum. Vegna þess hve ábyrg
þú varst í þínum veikindum finnst
mér með ólíkindum hve sjúkrastofn-
unin sem þú varst á sýndi litla
ábyrgð. Eins og hlutirnir snúa að mér
þá varst þú mesti fagmaðurinn í þín-
um veikindum, sérfræðingarnir og
við öll hin hlustuðum ekki nógu vel á
þig.
Steina mín, þrátt fyrir veikindi þín
hefur þú átt marga góða og ham-
ingjuríka daga. Þrjú falleg og greind
börn og eiginmann sem hefur elskað
þig í gegnum þunnt og þykkt. Þín er
sárt saknað og vona ég að góður Guð
styrki fjölskyldu þína í sárri sorg.
Elsku Tómas, Laufey, Oddur og
Rikki, megi Guð leiða ykkur í gegn-
um sorgina og gefa ykkur hugarró.
Mig dreymdi hamingjuna.
Hún kom til mín
sveipuð svartri blæju,
strauk höfuð mitt
löngum hvítum höndum
og hvíslaði þýðlega í eyra mér:
Þú mátt sofa barnið mitt.
(Vilborg Dagbjartsdóttir.)
Ég elska þig litla systir, kveðja
Elsa.
Örlagadísir
sem spunnuð mér örlög úr þrumum og
eldingum
svörtu og gylltu
nótt og mána
nóttinni þegar ást mín var ennþá
gullin
Mér flugu í hug þessar ljóðlínur
Ragnhildar Pálu úr „Örlagadísirnar“
sem slepptu ekki hendinni af vinkonu
minni Steinunni Arnórsdóttur sem
lést 30. nóvember sl.
Ég kynntist Steinu þegar hún varð
unnusta eldri bróður míns heitins,
Sturlu. Steina var áberandi falleg og
glæsileg kona, þá ung og feimin sem
fór henni vel. Hún var vel greind, orð-
heppin, ljóðelsk og glaðlynd. Hún
hafði góða kímnigáfu. Illmælgi var
henni ekki að skapi. Hún kom oft í
heimsókn til skrafs og ráðagerða. Við
urðum fljótt vinkonur og tengdumst
fjölskylduböndum. Sturla og Steina
eignuðust tvö börn, Laufey Lind og
Odd.
Steina varð svo gæfusöm að kynn-
ast og fella hug til Tómasar Ríkharðs-
sonar tölvunarfræðings. Ást og virð-
ing þeirra hvor til annars varð
drifkrafturinn í lífi Steinu. Þau eign-
uðust saman soninn Ríkharð.
Steina og Tómas voru mjög sam-
hent en fyrst of fremst bestu vinir og
góðir foreldrar barna sinna.
Steina barðist hetjulegri baráttu
við erfiðan sjúkdóm og leitaði sér
samviskusamlega hjálpar. Betri
mann og föður en Tómas, þolinmóðan
og umhyggjusaman, gátu börnin þá
ekki fengið. Er það sérstaklega þakk-
arvert.
Laufey Lind var stoð og stytta
móður sinnar.
Elsku Tómas, Laufey Lind, Oddur
og Rikki. Ykkar missir er mikill og
bið ég algóðan Guð að veita ykkur og
fjölskyldunni styrk í sorg ykkar og
lýsa ykkur fram á veginn.
Fallegar minningar um fjölhæfa,
hlátursmilda og kærleiksríka konu og
móður lifir og mun græða sárin.
Elsku Steina mín. Líf mitt varð
ríkara af að þekkja þig.
Auður Pétursdóttir.
Ég kynntist Steinu fyrir um 25 ár-
um síðan, þá vorum við ungar og
trúðum á lífið og samferðafólk okkar.
Steina var vel gefin, ótrúlega fjölhæf
en hún var veik og oft mikið veik, en
alltaf þorði hún að vera manneskja
með öllu sem því fylgir.
Ég vil þakka henni fyrir húmorinn,
dillandi hláturinn og tryggðina í
gegnum öll þau ár sem okkar leiðir
lágu saman.
Elsku Tómas það var gæfa Steinu
að verða þinn lífsförunautur.
Elsku Laufey, Oddur, Rikki og
Tómas megi minningar um góða
manneskju lifa.
Ásta.
Elsku Steina mín, þakka þér fyrir
allt. Þakka þér fyrir einlægni þína,
hjartahlýju og húmorinn sem þú
geislaðir svo oft af. Það er þungt áfall
þegar ástvinur tekur líf sitt, svo
þungt að því er ekki hægt að lýsa með
orðum. Við sem eftir lifum erum ekki
bara harmi slegin, heldur erum við
máttlaus af vanmætti. Þannig líður
mér núna. En þegar ég hugsa um
stundir okkar saman þá gleðst ég og
finnst ég vera miklu ríkari af því að ég
kynntist þér. Þú gafst mér verðmæti
sem ryð og mölur fær ekki grandað.
Elsku Tómas, Laufey Lind, Oddur
og Ríkharð, ég votta ykkur mína
dýpstu samúð, guð veri með ykkur.
Drottinn er ljós mitt og fulltingi,
hvern ætti ég að óttast?
Drottinn er vígi lífs míns,
hvern ætti ég að hræðast?
(27. Davíðssálmur.)
Elsku vinkona, þakka þér fyrir að
vera þú.
Þín vinkona
Anna.
Elsku Steina. Það er ofsalega sárt
að þurfa að kveðja þig núna, ég er
nýbúin að kynnast þér, en mér finnst
eins og ég hafi þekkt þig heillengi. Þú
gafst svo mikið frá þér, Steina mín,
meira en þig nokkurn tímann grunar.
Þessi fáu kvöld sem við hittumst eru
mér eftirminnileg, við deildum
reynslu og sögum, góðum og erfiðum
og ég dáðist að því hvað þú varst opin.
Þú varst svo hlý við mig, fyrsta skipt-
ið þegar ég kom heim til þín tókstu
utan um mig og sagðir vertu velkom-
in, og mér leið líka þannig. Elsku
Steina mín, þín verður saknað.
Kveðja
Fanney Marín.
Fyrst þegar ég heyrði í þér, Stein-
unn, var það þessi innilegi hlátur.
Þessi hlátur kom oft við sögu í sam-
skiptum okkar í gegnum árin og ómar
enn í höfði mér og mun gera um
ókomin ár.
Þú varst sterkur persónuleiki,
stórvel gefin, listræn og fram-
kvæmdasöm atorkukona í eðli þínu.
Veikindin komu því miður í veg
fyrir að þú gætir notið allra þessara
hæfileika til fullnustu, annars værir
þú án efa í fremstu röð athafna-
kvenna.
Göngutúrarnir með þér voru sko
engin lognmolla, öðru nær. Það var
fátt sem ekki bar á góma.
Flest sjónarhorn mannlegs lífs
voru brotin til mergjar og skalinn
sprengdur á sviði heimspekinnar.
Þrátt fyrir erfið veikindi varst þú
ávallt að hugsa um líðan annarra og
hvað mest þegar þú varst hvað veik-
ust sjálf.
Nærtækt dæmi er hversu vel þið
Tómas hafið reynst sameiginlegri
vinkonu okkar og dóttur hennar.
Síðastliðið haust þegar við hjálp-
uðumst að við að flytja þær mæðgur í
nýtt húsnæði gekkst þú til verka af
röggsemi þótt sjúkdómurinn lægi í
leyni.
Eftirminnilegt er síðan matarboðið
sem haldið var í nýja húsnæðinu sem
heppnaðist einstaklega vel, enda
samansafn af kærleiksríku og
skemmtilegu fólki.
Að lokum vil ég þakka þér þær
gjafir sem þú gafst mér á sl. tveimur
árum sem lýsa ekki síst hvaða mann
þú hafðir að geyma.
Einnig vil ég þakka þér fyrir ljóðið
góða sem þú ortir fyrir nokkrum ár-
um sem bar vott um að hæfileikarnir
leyndust víða.
Nú ertu laus úr jarðneskum ham
og getur óhikað brett upp ermar í
nýjum heimkynnum og verður ef-
laust snögg að átta þig á staðháttum.
Þér Tómas og börnunum, sem og
öðrum aðstandendum, votta ég mína
dýpstu samúð. Hvíldu heil og njóttu
friðar.
Heimir Guðmundsson.
Elsku vinkona, Steina mín, mikið
óskaplega er sárt að kveðja þig en ég
trúi því að það sé bara í bili. Kæra vin-
kona, þegar ég sest niður og hugsa
um allar okkar samverustundir sl. 37
ár þá er ýmislegt sem kemur upp í
hugann, útileikirnir, leikþættirnir,
ferðalögin og ekki má gleyma spröng-
unni, þar hafði nú enginn roð við okk-
ur. Svona mætti nú lengi telja.
Hjartans Steina, ljúfa Steina, árin
liðu, við urðum fullorðnar og alvara
lífsins tók við. Við stofnuðum fjöl-
skyldur. Mikið var gaman að fylgjast
með og horfa á þig þegar þú eignaðist
börnin þín. Hvílíkur dugnaður, allt
soðið niður og barnamaturinn heima-
gerður. Steina mín, þú varst svo stolt
af börnunum þínum, enda full ástæða
til.
Síðustu árin áttir þú við veikindi að
stríða. Þetta var oft mjög erfiður tími
fyrir þig og fjölskyldu þína, en þú átt-
ir góða að þar sem Tómas og börnin
ykkar voru.
Elsku Steina mín, ég á svo margar
minningar um þig sem ég geymi í
hjarta mínu.
Steina mín, fyrir fáum vikum skrif-
aði ég í gestabókina þína: Takk fyrir
að vera þú.
Elsku Tómas, Laufey, Oddur og
Rikki, megi góður guð styrkja ykkur
og blessa.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta,
þá sælt er að vita af því.
Þú laus er úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margt að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfin úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sig.)
Góða nótt, elsku ljúfa. Guð geymi
þig.
Þín vinkona,
Rannveig (Randý).
Hún Heiða okkar,
konan hans frænda
míns, er fallin frá. Haf-
liði Jónsson, móður-
bróðir minn, átti því láni að fagna að
kynnast ungur Heiðu sinni og áttu
þau saman farsælt og gott hjóna-
band í 62 ár. Þau bjuggu allan sinn
hjúskap á Njálsgötu 1. Fljótlega eft-
ir giftingu þeirra féll amma mín,
Ingibjörg Þorláksdóttir, frá og tóku
þau að sér móður mína, Kristínu
Jónsdóttur sem þá var 14 ára og ólst
hún upp hjá þeim eftir það. Hún er
Heiðu ævinlega þakklát fyrir allt
sem hún gerði fyrir hana og hennar
fólk.
Heiða var mikill dugnaðarforkur,
hún tók ekki einungis að sér móður
mína, heldur bjuggu einnig í húsinu
ýmsir ættingjar sem allir voru undir
verndarvæng hennar. Eftir giftingu
foreldra minna, sem einnig hafa búið
allan sinn hjúskap á Njálsgötu 1, átt-
um við því láni að fagna að vera í ná-
vistum við Heiðu, Hafliða og dætur
þeirra þrjár. Voru samskipti okkar
mikil og farsæl alla tíð, við vorum
sem ein stór fjölskylda þar sem
Heiða var driffjöður í öllu sem gert
var.
Minningarnar hrannast upp og
verða ljóslifandi fyrir hugskotssjón-
JÓNHEIÐUR
NÍELSDÓTTIR
✝ Jónheiður Níels-dóttir fæddist á
Æsustöðum í Saur-
bæjarhreppi í Eyja-
firði 21. maí 1916.
Hún andaðist á Elli-
og dvalarheimilinu
Grund 5. desember
síðastliðinn og var
útför hennar gerð
frá Bústaðakirkju
12. desember.
um mínum. Yndislegar
voru stundirnar á
heimili þeirra á að-
fangadagskvöldum
þegar við komum öll
saman við flygilinn og
sungum jólasálma við
undirleik Hafliða. Á
eftir fengum við ekta
súkkulaði og smákökur
hjá Heiðu. Dásamlegar
voru ferðirnar í sumar-
hús Hafliða og Heiðu,
Hraunskóga. Þar var
dekrað við okkur á alla
lund, það var svo sann-
arlega sveitin mín.
Gestrisni Heiðu voru engin takmörk
sett, ávallt var tekið upp úr nestis-
boxum ef nýja gesti bar að garði, þó
að það væri löngu búið að pakka nið-
ur og jafnvel verið að leggja af stað í
bæinn.
Alltaf var kátt á hjalla við laufa-
brauðsgerð hjá Heiðu, sem stjórnaði
okkur unga fólkinu af stakri prýði og
kenndi okkur réttu handtökin við
þennan norðlenska sið, sem er orð-
inn að fastri venju hjá okkur.
Lokið er farsælli ævi góðrar konu.
Megi fegurð og hlýja umlykja Heiðu
þar sem hún er nú. Við Hilmar, for-
eldrar mínir, bróðir og fjölskyldur
okkar vottum Hafliða, dætrum og
fjölskyldum þeirra samúð okkar í
söknuði þeirra. Blessuð sé minning
Jónheiðar Níelsdóttur.
Hverju sem ár
og ókomnir dagar
að mér víkja,
er ekkert betra
en eiga vini,
sem aldrei svíkja.
(D. St.)
Ingibjörg Þóra Marteinsdóttir.