Morgunblaðið - 18.01.2003, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. JANÚAR 2003 35
✝ Anna Vilmund-ardóttir fæddist
í Löndum í Staðar-
hverfi í Grindavík
30. júlí 1916. Hún
lést á elliheimilinu
Grund 7. janúar síð-
astliðinn. Foreldrar
Önnu voru Guðrún
Jónsdóttir, f. 12. júlí
1891, d. 3 ágúst
1958, og Vilmundur
Árnason f. 12. mars
1884, d. 23. jan.
1975. Systkini Önnu:
Guðvarður, f. 29.
mars 1912, d. 31.
janúar 1984, Árni, f. 22. janúar
1914, d. 11 október 1983, Magnús
f. 17. október 1918, d. 29. apríl
1988, Borghildur f. 12. maí 1921,
d. 29. september 1987, Guðni f.
23. mars 1923, d. 23. október
1995., Sigríður f. 2. nóvember
1924, Gísli f. 25. febrúar 1927, d.
12. febrúar 2002, Erlendur f. 26.
október 1928, d. 13. janúar 1992,
Eyjólfur f. 29. ágúst 1930, d. 26.
apríl 1991, Eðvarð, f. 2. október
1932, Kristinn f. 24. mars 1934, d.
24. des 1937, Hjálmar f. 30. jan-
úar 1936, d. 10. júní 1977.
Anna var í sambúð með Krist-
jáni Halldórssyni, f. 20. mars
1963, Sigríður Kristín, f. 21. sept-
ember 1966, Kristjana, f. 24. sept-
ember 1967, Sigurjón Gunnar, f.
12. júní 1970, Anna Ágústa, f. 18.
maí 1972, og Vilmundur Rúnar, f.
3. október 1976. 3) Ólafur Þór, f.
9. janúar 1938. Alinn upp hjá
Þórdísi Ólafsdóttur og Geir Guð-
mundssyni á Lundum í Stafholts-
tungum. Ólafur er kvæntur Erlu
Svanhildi Ingólfsdóttur, f. 4. apríl
1938. Börn þeirra: Kristján Geir,
f. 2. júlí 1963, Þórdís, f. 11. jan-
úar 1966, og Katrín, f. 11. júlí
1972.
Anna ólst upp í Staðahverfi í
Grindavík. Þar hóf hún búskap
með Kristjáni Halldórssyni að
Reynistað, tómthúsi sem þau
byggðu, í Staðarhverfi 1934. Þeg-
ar hún og Kristján slitu samvist-
um flutti hún til Reykjavíkur.
Hún réðist til vinnu á Keldum í
Mosfellsveit. Þar kynntist hún
Torfa Siggeirsyni sem hún seinna
giftist. Árið 1947 réðust þau til
vinnu á Reykjalundi þar voru þau
þangað til þau fluttu til Grinda-
víkur 1951. Árið 1963 fluttu þau
til Keflavíkur þar lést Torfi 1983
en Anna bjó áfram í Keflavík til
1986 að hún flutti til Reykjavík-
ur. Þar hóf hún sambúð með
Steinólfi Jóhannessyni og héldu
saman heimili, þar til þau fóru á
dvalar og hjúkrunarheimilið
Grund.
Útför Önnu verður gerð frá
Grindavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
1906, d. 11. janúar
1944, þau slitu sam-
vistum. Börn þeirra
eru: 1) Lúther Stein-
ar, f. 12. október
1934. Fyrri kona:
Helga Ásdís Wal-
dorff, f. 23. apríl
1937, d. 30 apríl
1966. Börn þeirra:
Anna Dóra, f. 8. apríl
1956, Torfi, f. 8. apríl
1958, og Margrét
Lára, f. 24. ágúst
1959. Seinni kona:
Elín Ásta Káradóttir,
f. 19. nóvember 1942.
Börn þeirra: Kári Steinar, f. 14.
janúar 1969, Sigurjón, f. 23 mars
1971, og Hildur Helga, f. 30. mars
1975. 2) Halldór Kristján, f. 7. júlí
1936. Alinn upp hjá Sigríði Sig-
urðardóttur og Valdemar Einars-
syni er síðast voru búsett að Felli
í Grindavík. Fyrri kona Halldórs
var Munda Pálín Enoksdóttir, f.
18. desember 1939, þau skildu.
Börn þeirra: Kristján Valdemar,
f. 22. júlí 1957, María, f. 15. sept-
ember 1958, d. 19. september
1958, Kári, f. 15. desember 1959.
Seinni kona: Guðný Guðjóns-
dóttir, f. 2. febrúar 1943. Þeirra
börn: Guðjón Júlíus, f. 3. júlí
Kær vinkona mín og mágkona
Anna Vilmundardóttir frá Löndum í
Staðarhverfi verður til moldar borin
í dag.
Okkar fyrsti fundur var dálítið
skondinn. Fyrir tæplega hálfri öld
var ég afgreiðslustúlka á Hressing-
arskálanum í Reykjavík. Dag einn
sat Anna þar án þess að ég vissi af og
fylgdist með mér. Einhver hafði
hvíslað því að henni að þar væri að
vinna stúlka sem Elli bróðir hennar
væri að skjóta sér í. Þegar hún yf-
irgaf salinn vatt hún sér að mér, leit
á mig með þessum kankvísu augum
og sagði: „Ég verð að segja honum
Ella bróður að fara vel með þig“.
Ekki voru fleiri orð sögð í þetta
skipti en vinkonur vorum við upp frá
þessu.
Anna var alin upp í stórum systk-
inahópi. Þau voru 13 talsins. Eitt
þeirra, drengur dó í frumbernsku.
Aðeins tvö þeirra eru enn á lífi. Sig-
ríður og Eðvarð. Þar sem Anna var
þriðja elst þeirra systkina, tveir
bræður voru eldri, kom það fljótlega
í hennar hlut að sjá um þau sem
yngri voru og hlúa að þeim og sjá um
heimilisstörfin og fórst henni það
fljótt vel þó ekki væri hún há í loft-
inu. Hún var einstaklega barngóð og
ávallt reiðubúin þar sem þurfti á
hjálpa að halda, hvort sem í hlut áttu
menn eða málleysingjar.
Árið 1934 hóf Anna sambúð með
Kristjáni Halldórssyni og byggðu
þau sér hús að Reynisstað í Stað-
arhverfi. Þau eignuðust 3 syni. Lúth-
er Steinar, Halldór Kristján og Ólaf
Þór. Þau Anna og Kristján slitu sam-
vistum. Árið 1938 fór Anna með
Lúther son sinn að Keldum sem
vinnukona hjá Ólafi Jónssyni og
Guðrúnu konu hans. Þar var vinnu-
maður Torfi Siggeirsson. Þau felldu
hugi saman og giftust.
Sumarið 1947 fóru þau að Reykja-
lundi, Torfi sem vinnumaður og
Anna sem starfsmaður í mötuneyti
hjá Snæfríði Jónsdóttur forstöðu-
konu. Anna var orðin aðstoðarráðs-
kona þegar hún lét þar af störfum.
Árið 1950 flytja þau Anna og Torfi
að Tóftum í Staðarhverfi. Þá var hún
komin aftur á heimaslóðir. Þau flytja
síðan tveim árum seinna ásamt
Lúther Steinari syni hennar austur í
Járngerðarstaðahverfi og byggðu
ásamt honum hús að Staðarholti og
bjuggu þar til ársins 1963. Það ár
fluttu þau til Keflavíkur og bjuggu
að Kirkjuvegi 13. Á þessum árum
vorum við Anna í nágrenni hvor við
aðra og er það mér dýrmætur tími er
ég nú minnist hennar. Torfi létst á
árinu 1983 og Anna fluttist til
Reykjavíkur 1987 og bjó þar til
dauðadags. Þar átti hún góð ár í
sambúð með sómamanninum Stein-
ólfi Jóhannessyni, sem lifir hana.
Önnu var tíðrætt um sína æsku og
æskuvini úr Staðarhverfinu. Hverfið
var að mestu farið í eyði kringum
1960 og íbúar þess fluttir burt vítt og
breitt um landið. Það var því ákveðið
á árunum 1961 og 1962 að gera eitt-
hvað í málinu. Anna var ein af þeim
sem stofnuðu félag burtfluttra Stað-
hverfinga. Stofnun slíra átthaga-
félaga var þá í algleymingi. Stað-
hverfingafélagið lifði mjög góðu lífi í
20–30 ár. Það er ábyggilegt að marg-
ir eiga góðar minningar frá starfi fé-
lagsins á þessum tíma. Það voru
haldin þorrablót sem voru öllum til
sóma. Nú sumarskemmtun var
venjulega haldin á Stað en það hús
hafði félagið á leigu í nokkur ár. Þá
var farið í óvissuferðir, kannske að
Þingvöllum en helst varð Staðar-
hverfið fyrir valinu. Þar undum við
okkur heilu og hálfu dagana, geng-
um fjörur, tíndum sprek, fórum í
leiki eða sungum.
Þær eru ógleymanlegar margar
ferðirnar, sem við fórum til þess að
afla félaginu fjár. Ekki minnist ég
þess að neinn hafi tekið okkur illa,
frekar að sagt væri þegar okkur bar
að gerði að mikið væri gaman að sjá
okkur. Og jafnvel að farið hafi verið
að óttast um að við kæmum ekki
þetta árið. Án þess að á neinn sé hall-
að tel ég að óhætt sé að þakka henni
Önnu mest hve góður andi var í þess-
um félagsskap og hve vinsæll hann
var. Anna var alls staðar vel liðin,
jafnt af samstarfsfólki sem yfir-
mönnum .Hún var mikill snillingur í
matargerð. Það var hrein unun að
búa út smáar sem stórar veislur með
henni. Hún vitnaði þá gjarnan í áð-
urnefnda Snæfríði sér til fulltingis.
Til marks um kjark og áræði
Önnu skal þess getið að 64 ára gömul
keypti hún sér sinn fyrsta bíl og þá
bílprófslaus. Ekki var annað að gera
en að drífa sig í prófið. Það hafðist.
Ekki man ég hver ökukennarinn var
en vísast var hann úr Keflavík og
náði þeim tökum á nemandanum að
aldrei kom neitt fyrir Önnu á bíln-
um, þó nú færi vítt og breitt um land-
ið t.d. norður á Akureyri til Dísu vin-
konu sinnar. Þá er eftir að minnast á
allar ferðirnar austur fyrir Fjall.
En öll eigum við okkar skapadæg-
ur og þitt var 7. janúar 2003 elsku
vinkona. Okkur öllum sem sakna þín
votta ég innilega samúð.
Vertu Guði falin að eilífu, elsku
Anna mín. Við sjáumst.
Helga Sigurðardóttir.
Ég verð að skrifa kveðjuorð um
hana ömmu mína. Þegar mamma
mín lést var ég 10 ára. Þú gekkst
mér í móðurstað. Mér finnst eins og
partur af hjarta mínu hafi dáið. Erf-
itt var að sjá á eftir þér þegar þú
fórst inn á Grund og ég var í langan
tíma að sætta mig við það að geta
ekki séð um þig eins og ég bjóst við
að ég myndi gera, en lífið fer stund-
um á annan veg en maður ætlar.
Elsku amma mín, verst fannst mér
að horfa uppá að þú skyldir missa
sjónina og varðst rúmföst fljótlega
eftir það. Þakka þér fyrir að opna
arma þína og umvefja mig af svo
sannri ást. Núna veit ég hvað það er
að elska skilyrðislaust, þannig elsk-
aðir þú mig og allt sem að mig snerti,
börnin mín og hann Hrein þinn. Lífs-
gleði þín gjafmildi og hjálpsemi var
ómetanleg. Gestrisni var þér í blóði
borin. Það var alltaf svo gaman og
gott að vera í kringum þig. Þér
fannst svo gaman að fara í bíltúr út á
land. Engum hefði dottið í hug að þú
ættir eftir að fá bílpróf 62 ára gömul.
Hún amma var svo kjörkuð að ég dá-
ist að henni. Ég verð að minnast
hans Torfi afa sem var mér ekki síð-
ur góður. Þegar afi lést varð amma
mjög langt niðri sem gefur að skilja.
En sem betur fer hélt lífið áfram og
amma náði lífsgleðinni sinni aftur.
Nokkrum árum seinna hitti hún
Steinólf sinn. Ég er honum Steina
mjög þakklát fyrir það hvað hann
var góður við hana ömmu mína og
börnin mín finna svo mikið til með
honum Steina afa á þessari erfiðu
stundu. Alltaf var gott og gaman að
heimsækja ömmu og Steina afa á
Hraunteignum. Elsku amma mín,
þakka þér fyrir allt.
Elsku Steinólfur, söknuður okkar
er mikill. Megi góður Guð styrkja
okkur í sorginni.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi, hin ljúfu og góðu kynni af
alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi, og gæfa var það öllum, er
fengu að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Anna Dóra.
Amma er yndislegasta kona sem
til hefur verið. Alltaf hefur hún verið
reiðubúin að hjálpa og leggja sitt af
mörkum fyrir sína nánustu. Hún
hefur alltaf átt hjörtu allra í kringum
sig því hún hefur alltaf sýnt þeim
hlýju og umhyggju sem þurft hafa á
því að halda. Það er afar sorglegt að
missa svona duglega og hjartgóða
manneskju þrátt fyrir að aldurinn
hafi verið farinn að segja til sín. Að
sjálfsögðu hefur það verið hennar
þrá að fá að svífa á brott til betri
heims, og ég samgleðst henni fyrir
það eins mikið og ég vorkenni okkur
sem þurftum að sjá af henni. Hún
sagði mér eitt sinn að það eina sem
hún væri hrædd um væri að hún
myndi deyja alein, en það gerði hún
ekki. Ég vil þakka móður minni fyrir
að hafa haldið í hendi hennar alveg
fram á síðustu stundu. Þetta var það
eina sem hún vildi.
Ég man alltaf þegar ég var lítill
þegar mamma og pabbi voru ekki
heima og amma var að passa mig og
stórabróðir minn hvað það var alltaf
gaman. Gamla konan keyrði sig al-
veg út við það að leika við okkur því
þetta var alls enginn kubbaleikur
heldur hélt hún á okkur á bakinu og
við vorum kúrekar og hún var hest-
urinn. Þannig var þetta þar til
mamma og pabbi komu heim. Þau
skildu aldrei hvers vegna amma var
svona lúin og þreytt en núna skilja
þau það vel.
Þegar amma var orðin of gömul til
þess að standa í þessum hasar
kenndi hún okkur að spila kana.
Okkur þótti frábært að spila með
henni sérstaklega þegar maður var
orðinn ágætur spilamaður og amma
vann ekki alltaf. Amma var aldrei
sátt við að tapa og þess vegna lærði
maður nokkur brögð til þess að
svindla pínulítið, því ömmu fannst
betra að vinna með svindli heldur en
að tapa.
Því miður lærði hún aldrei að tapa
því hún var of tapsár en þrátt fyrir
það var gaman að spila við hana.
Spilamennskunnar mun ég sakna
mjög mikið en hennar mun meira.
Elsku Steini afi, guð styrki þig í
sorginni.
Torfi.
Elsku amma mín, þú varst alltaf
svo hress, skemmtileg, lífsglöð og
svona gæti ég haldið endalaust
áfram. Það sem ég man lengst aftur
eru minningar frá heimili þínu á
Kirkjuvegi 13 þar sem þú baðaðir
mig, huggaðir mig, lékst við mig og
gerðir allt í þínu valdi til að halda
litla sólargeislanum þínum glöðum
og brosandi. Mömmu fannst það
skrítið hvað þú varst alltaf þreytt
þegar hún kom að sækja mig en auð-
vitað varstu þreytt eftir að hlaupa
um allt húsið með mig á hestbaki þar
til þú bara gast ekki meira. Svo þeg-
ar ég varð eldri þá kenndir þú mér
að spila og við spiluðum hverja mín-
utu sem til þess gafst og okkur
systkinunum fannst það svo fyndið
þegar þú skammaðist í afa fyrir að
eiga ekkert nema þessa bölvuðu
hunda! Þú varst allt í öllu þegar það
kom að jólabakstrinum og sömuleið-
is þegar við tókum slátur. Þetta voru
góð ár sem að gleymast seint og
skilja eftir fullt hjarta af dýrmætum
minningum sem án efa munu fylgja
mér í gegnum lífið og hjálpa mér að
verða góð og hjartahlý manneskja.
Það veit Guð og allir sem voru svo
lánsamir að kynnast þér, að betri og
hjartahlýrri manneskju er erfitt að
finna. Þess vegna var mjög erfitt að
horfa á eftir þér inn á Grund. Ég veit
það ekki fyrir víst, en ég held að þú
hafir ekki verið ánægð með það held-
ur. Þar hrakaði heilsu þinni dag frá
degi og við horfðum á þig veslast upp
og smámsaman deyja. Þá eins og svo
oft áður komu ráð þín að góðum not-
um og ég studdi mig við það sem þú
hafðir svo oft sagt mér: að maður
ætti alltaf að ríghalda í góðu stund-
irnar því að það væri það dýrmæt-
asta sem maður ætti.
Elsku amma mín, þú tókst á móti
mér inn í heiminn með svo mikilli ást
og hlýju að það mun endast mér ævi-
langt. En nú kveð ég þig með það
fremst í hjarta hvað ég var lánsamur
að fá að hafa þig í mínu lífi.
Elsku Steini afi, megi Guð veita
þér styrk.
Daði.
Elsku amma, þakka þér fyrir allt
sem þú hefur gert í lífi okkar. Við
munum ennþá þegar við komum til
þín í heimsókn í pössun, þá fengum
við alltaf að horfa á Tomma og
Jenna. Þú kenndir okkur flestar
bænir sem við kunnum, þú kenndir
okkur að spila á spil og þegar við
spiluðum þá svindlaði Elsa, hún
horfði í gleraugun og sá spilin sem
þú varst með í hendinni. Við viljum
þakka þér fyrir alla þá ást og um-
hyggju sem þú hefur gefið okkur.
Amma okkar elskaði okkur með sínu
stóra hjarta, amma var alltaf til stað-
ar þegar maður þurfti á að halda.
Þó að amma sé látin mun hún lifa í
hjarta okkar alla ævi.
Elsku Steini afi, söknuður okkar
er mikill, en megi góður Guð styrkja
þig í sorginni.
Okkur langar að kveðja elsku
ömmu með þremur versum sem eiga
svo vel við.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Vald. Briem.)
Elsa Dóra og Hreinn.
Kær vinkona mín í langan tíma,
Anna Vilmundardóttir, lést 7. janúar
sl. Með söknuð í huga skrifa ég þessi
fáeinu minningarorð um Önnu.
Ég hefði viljað heimsækja hana
oftar og vera í návist hennar, en ein-
hvern veginn varð minna um sam-
band eftir að hún fór á Elliheimilið
Grund. Síðustu árin hafa verið henni
mjög þung og erfið, sjónin og þrekið
horfið. Léttleiki Önnu var hennar
einkenni og hefur hann ábyggilega
oft fleytt henni í ólgusjó áranna. Það
var eins og Anna væri síung og fersk
og hún kunni að láta manni líða vel í
návist sinni. Oft fannst mér sem
þessi léttleiki Önnu væri til að dylja
eitthvað sárt, eitthvað sem hún vildi
ekki að sæist á yfirborðinu. Hún
sagði líka oft eins og skáldið „lífið er
lotterí og ég tek þátt í því“. Ávallt er
við hittumst rifjuðum við gömlu
góðu dagana og gleymdum okkur á
slóð minninganna t.d. þegar við
stofnuðum spilaklúbb. Við spiluðum
bridge einu sinni í viku, svona líkt og
aðrar konur sem voru í saumaklúbb.
Okkur fannst gáfulegra að koma
saman og spila, því það fylgdi með í
spilinu t.d. að þegja og hugsa pínulít-
ið. Ekki má gleyma eldmóði Önnu
þegar hún hafði frumkvæði að stofn-
un Staðhverfingafélagsins. Hún var
vakin og sofin yfir velgengni þess og
lagði ómælda vinnu þar til. Það var
meiriháttar viðburður að koma á há-
tíðir Staðhverfingafélagsins, og
seint gleymi ég þorrablótunum
þeirra. Anna var „aðalmótorinn“ í
þeim efnum. Nú er þetta félag ekki
lengur til, frumherjarnir urðu gaml-
ir og lúnir eða týndu tölunni og Anna
saknaði þess svo mjög. Ég gæti
haldið áfram að rifja upp öll þau
hlutverk sem Anna tók þátt í á lífs-
leiðinni, þau voru ótalmörg og ávallt
gaf hún sig alla til verkanna.
Ég kveð þessa mætu konu með
söknuði, hún Anna var einstök,
trygg og vinsæl. Fjölskyldu hennar
sendi ég mínar innilegustu samúðar-
kveðjur og bið henni Guðs blessun-
ar.
Guðveig Sigurðardóttir.
ANNA
VILMUNDARDÓTTIR
Afmælis- og minningargreinum má skila í tölvupósti, netfangið er minning@mbl.is, svar er
sent sjálfkrafa um leið og grein hefur borist. Ef greinin er á disklingi þarf útprentun að
fylgja. Nauðsynlegt er að símanúmer höfundar og/eða sendanda (vinnusími og heimasími)
fylgi með. Þar sem pláss er takmarkað getur þurft að fresta birtingu greina, enda þótt þær
berist innan hins tiltekna frests. Nánari upplýsingar eru á mbl.is. Um hvern látinn ein-
stakling birtist formáli og ein aðalgrein af hæfilegri lengd á útfarardegi, en aðrar greinar
skulu ekki vera lengri en 300 orð, u.þ.b. 1.500 slög (með bilum) eða um 50 línur í blaðinu (17
dálksentimetrar). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt til þrjú erindi. Einnig er
hægt að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5–15 línur, og votta virðingu án þess að
það sé gert með langri grein. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki
stuttnefni undir greinunum.