Morgunblaðið - 18.01.2003, Blaðsíða 36

MINNINGAR
36 LAUGARDAGUR 18. JANÚAR 2003 MORGUNBLAÐIÐ
✝ HólmfríðurHildimundar-
dóttir fæddist í
Stykkishólmi 15.
nóvember 1911. Hún
lést á St. Francisk-
usspítalanum í
Stykkishólmi 8. jan-
úar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Ingibjörg Jón-
asdóttir frá Helga-
felli og Hildimundur
Björnsson vegaverk-
stjóri, þau bjuggu í
Stykkishólmi. Bræð-
ur Hólmfríðar voru
Björn og Jónas og eru báðir
látnir.
Eiginmaður Hólmfríðar var
Gestur Guðmundur Bjarnason
bifvélavirki, f. 22.5. 1904, d.
15.2. 1970. Þau eignuðust tíu
börn. Þau eru: 1) Kristinn, f.
23.11. 1932, kvæntur Ingveldi
Sigurðardóttir, þau eiga þrjá
syni. 2) Ingibjörg, f. 9.2. 1935,
gift Gísla Birgi Jónssyni, þau
eiga tvær dætur. 3) Hildimund-
ur, f. 9.8. 1936, d. 2.1. 1988,
kvæntur Þórhildi Halldórsdótt-
ur, þau eiga tvö
börn. 4) Jónas, f.
10.6. 1940, kvæntur
Elínu S. Ólafsdótt-
ur, þau eiga þrjú
börn, Jónas á son
frá fyrra hjóna-
bandi. 5) Ólafía, f.
29.7. 1941, gift
Þórði Á. Þórðar-
syni, þau eiga tvö
börn, áður átti
Ólafía dóttur. 6)
Hulda, f. 26.9. 1943,
gift Kjartani Þor-
grímssyni, d. 20.11.
1992, þau eiga tvö
börn, áður átti Hulda son. 7)
Brynja, f. 25.8. 1945, gift Einari
Halldórssyni, d. 11.1. 1999, þau
eiga þrjú börn. 8) Ævar, f. 14.9.
1947, kvæntur Ölmu Diego, þau
eiga tvö börn, áður átti Alma
dóttur. 9) Júlíana, f. 19.6. 1949,
gift Hermanni Bragasyni, þau
eiga dóttur, áður átti Júlíana
son. 10) Hrafnhildur, f. 7.2. 1952
og á hún þrjár dætur.
Útför Hólmfríðar verður gerð
frá Stykkishólmskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Þú áttir þrek og hafðir verk að vinna
og varst þér sjálfri hlífðarlaus og hörð.
Þú vaktir yfir velferð barna þinna.
Þú vildir rækta þeirra ættarjörð.
Frá æsku varst þú gædd þeim góða
anda,
sem gefur þjóðum ást til sinna landa
og eykur afl og trú.
En það er eðli mjúkra móðurhanda
að miðla gjöfum – eins og þú.
(Davíð Stef.)
Elsku mamma, þessi orð eiga svo
vel við þig.
Minningarnar hrannast upp við
þessi tímamót en þær ætlum við að
eiga með okkur sjálfum.
Við viljum þakka yndisleik þinn
og allt sem þú gafst okkur.
Minningin um þig mun ávallt
hlýja okkur, ekki síst öllum litlu
ungunum okkar sem þótti amma og
langamma svo skemmtileg og glöð,
eins og ein lítil langömmustelpa
sagði þegar við heimsóttum þig á
spítalann í Reykjavík fyrir stuttu:
„Hún langamma er alltaf svo bros-
andi og sæt, það er svo gaman að
hitta hana.“
Góðar minningar geyma,
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Þér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Ólafía og Þórður.
Elsku amma. Nú ertu komin til
guðs, þangað sem afi og pabbi hafa
búið til fallegan stað, þar sem þér
líður vel og getur horft niður til okk-
ar hinna. Það sem við getum huggað
okkur við eru allar þær minningar
sem við eigum um þig. Þær minn-
ingar sem við eigum eru ótal margar
og hver annarri betri. Þú varst ein-
stök. Þolinmæði þín var endalaus,
góðmennskan var ótakmörkuð og
kímnigáfan alltaf til staðar. Við
systkinin erum þakklát fyrir árin
sem þú bjóst hjá okkur í Lágholtinu
og síðar á Skúlagötunni. Það var
ómetanlegt að fá að alast upp með
konu eins og þér.
Þegar við horfum til baka þá rifj-
ast upp svo margt, ótrúlegustu hlut-
ir sem okkur þótti ekkert merkilegir
þá en eru gulls ígildi í dag. Þú sagðir
okkur sögur um hvernig lífið var í
gamla daga, og kenndir okkur svo
margt sem við munum búa að alla
ævi. Það er sárt að hugsa til þess að
þú skulir vera dáin, að heimsókn-
irnar til þín á dvalarheimilið verði
ekki fleiri, en við vitum það að þú
verður alltaf hjá okkur.
Elsku amma, við viljum þakka
þér fyrir allar stundirnar sem við
áttum með þér. Við erum stolt af því
að hafa átt ömmu eins og þig. Við
söknum þín sárt, elsku besta amma.
Þín barnabörn,
Halldór og Hólmfríður.
Elsku besta amma nú ertu burtu kvödd,
við ætíð munum þína minningu geyma.
Í hugarfylgsnum okkar við heyrum þína
rödd
og höldum því að okkur sé að dreyma.
Í hjörtu okkar sáðir þú frækornum fljótt
og fyrir það við þökkum þér af hjarta,
en þó í hugum okkar nú ríki niðdimm
nótt,
þá nær samt yfirhönd þín minning
bjarta.
Nú svífur sál þín, amma, á söngvavæng
um geim,
svo sæl og glöð í hlýja og betri heima,
við þökkum fyrir samveruna, þú ert
komin heim
og við biðjum Guð að blessa þig og
geyma.
(Una Ásmundsdóttir.)
Með þessum línum langar okkur
til að þakka þér allt það sem þú
gerðir fyrir okkur og það sem þú
varst okkur.
Minning þín lifir í hjörtum okkar.
Elfa, Þórður og Sædís.
Elsku amma, nú ert þú farin yfir
móðuna miklu. Fyrir mig var þetta
ómetanlegur tími að fá að kynnast
þér og eyða stundum með þér og
fylgjast með hvað þú gast föndrað
með skeljar og kuðunga og öllu því
sem þú tókst þér fyrir hendur.
Mig langar að kveðja þig með
þessu ljóði:
Þú ert farin. Ferjan mikla
flutti þig á lífins strönd.
Röddin hljóðnuð, hvílist loksins
hlý og sterk og iðin hönd.
Hönd sem jafnan huggun veitti,
hirti um blóm og stein og skel,
bjó til mynstur, breiddi úr litum,
byggði upp heild svo færi vel.
Ég flyt þér, amma, ástarkveðju,
eflaust seinna finn ég þig
eilífðar á óskafjörum
með öðuskeljar fyrir mig.
(Ragna Steinunn Eyjólfsdóttir.)
Kveðja.
Kolbrún Diego.
Kæra amma. Nú skiljast leiðir um
sinn.
Við trúum því að nú sért þú komin
til áður genginna ættmenna og vina.
Til foreldra þinna og bræðra, til afa
og Bóa sem fóru frá þér alltof fljótt
og allra þeirra sem á undan þér
kvöddu þessa jarðvist.
Á langri ævi sem þinni hefur þú
oft þurft að kveðja hinstu kveðju.
Nú er það okkar að kveðja þig og
þakka fyrir allt.
Minninguna um glaðlynda og
góða konu geymum við í hjörtum
okkar.
Þangað til við hittumst aftur.
Hólmfríður og Katrín.
Elsku besta langamma. Við þökk-
um þér fyrir stundir sem þú gafst
okkur. Ég vildi að þú gætir verið
lengur hjá okkur. Ég gleymi aldrei
þegar þú söngst Undir bláhimni í af-
mælinu þínu.
En þú varst alltaf sami spaugar-
inn.
Þegar ég kom heim úr skólanum
daginn sem þú dóst náði ég strax í
mynd af þér. Núna er mynd af þér
inn í stofu og kertaljós hjá. Ég varð
að setja uppáhaldslagið þitt hér:
Undir bláhimni blíðsumars nætur
barst í arma mér rósfagra mey.
Þar sem döggin í grasinu grætur,
gárast tjörnin í suðrænum þey.
Ég var snortinn af yndisleik þínum,
ástarþráin er vonunum felld.
Þú ert ljósblik á lífshimni mínum,
þú ert ljóð mitt og stjarna í kveld.
Ég vil dansa við þig, meðan dunar
þetta draumblíða lag, sem ég ann.
Meðan fjörið í æðunum funar
af fögnuði hjartans, er brann.
Að dansa dátt, það er gaman,
uns dagur í austrinu rís.
Þá leiðumst við syngjandi saman
út í sumarsins paradís.
Minningu þinni munum við aldrei
gleyma.
Guð geymi þig, langaamma.
Ólafur Þór og Snæþór Bjarki,
Borgarnesi.
Hún Fríða var burtkölluð nokkuð
skyndilega. Hún var þó orðin 91 árs
gömul. Fríða var sannur og gegn
Hólmari, fædd þar og uppalin. Allan
sinn aldur bjó hún í Stykkishólmi.
Ég kynntist þeim hjónum, Hólm-
fríði og Gesti Bjarnasyni bifvéla-
virkja, fljótt eftir að ég kom hingað í
Hólminn veturinn 1942. Ég kom oft
inn á heimili þeirra og þar var
manni jafnan tekið með bros á vör.
Þau Gestur voru samhent hjón,
eignuðust stórt heimili og komu öll-
um sínum börnum til manns. Fríða
vann lengst af heima. Heimilisstörf-
in voru fjölmörg á stóru heimili.
Fríða hafði listamannshendur sem
sást þegar hún saumaði á börnin og
bjargaði sér á annan hátt í þágu
heimilisins.
Fríða bjó á dvalarheimilinu síð-
ustu æviárin og undi þar hag sínum
vel. Við vorum þar borðfélagar og
við hana var gaman að ræða því
minnið var sterkt. Listrænir hæfi-
leikar Fríðu nutu sín þegar hún var
komin á efri ár. Listmunir sem
Fríða vann vöktu víða athygli og eru
skrautmunir á fjölmörgum heimil-
um. Hún skapaði listaverk sín úr
hörpuskeljum og kuðungum sem
hún raðaði á þann hátt að einstakt
þótti. Það var sem allt léki í höndum
hennar.
Já, ég fékk sannarlega að njóta
vináttu Fríðu eftir að ég flutti á
dvalarheimilið.
Rétt fyrir áramótin fór ég suður
til Reykjavíkur í heimsókn. Ég
kvaddi þá Fríðu í seinasta sinn hér á
jörðu. Ekki grunaði mig þá að hún
ætti svo fáa daga eftir í vinahóp.
Mér fannst hún Fríða vera hress á
þessari stundu og nánast ungleg.
Við óskuðum hvort öðru gleðilegs
árs. Rétt eftir áramótin barst mér
fregnin af andláti hennar.
Ég vil með þessum fáu orðum
þakka henni Fríðu fyrir góða sam-
fylgd öll þessi ár sem við höfum
þekkst og óska henni alls hins besta
á nýjum vegum. Guð blessi hana og
veri hennar styrkur.
Árni Helgason,
Stykkishólmi.
HÓLMFRÍÐUR
HILDIMUNDAR-
DÓTTIR ✝ Olga Guðrún Þor-bjarnardóttir
fæddist á Hraunsnefi
í Norðurárdal 8.
ágúst 1914. Hún lést á
sjúkrahúsi Akraness
12. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar henn-
ar voru Þorbjörn
Ólafsson bóndi á
Hraunsnefi og Guðný
Bjarnadóttir hús-
freyja. Þau fluttust í
Borgarnes 1938.
Systur Olgu eru Stef-
anía, f. 14 maí 1910,
d. 31. maí 2002, og
Svava, f. 13. jan. 1917.
Hinn 16 maí 1936 giftist Olga
Kristjáni Gestssyni frá Hóli í Norð-
urárdal, f. 15. apríl 1909, d. 27.
ágúst 1996. Þau bjuggu lengst af á
Gunnlaugsgötu 6 í Borgarnesi.
Börn þeirra eru: 1) Ásdís, f. 17. júlí
1940, gift Sævari Þórjónssyni, f.
27. apríl 1940, þau
eiga þrjú börn, a)
Sigrún, gift Sigurði
Jónssyni, þau eiga
þrjá syni, b) Lovísa
Olga, gift Pétri Pét-
urssyni, þau eiga tvö
börn og c) Kristján,
sambýliskona hans
er Ásrún Ólafsdóttir,
þau eiga tvær dætur.
2) Gunnar, f. 1. maí
1942, kvæntur Auð-
björgu Pétursdóttur,
f. 28. júlí 1945, börn
þeirra eru: a) Pétur
Jóhann, hann á þrjú
börn, b) Berglind Björg, hún á tvö
börn, c) Olga Guðrún, gift Jens
Brynjólfssyni, þau eiga tvo syni og
d) Halldóra Guðríður, unnusti
hennar er Guðjón Karl Þórisson.
Útför Olgu Guðrúnar verður
gerð frá Borgarneskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Olga móðir mín kvaddi þennan
heim kl. 12 sunnudaginn 12. janúar.
Það var mikill styrkur fyrir okkar
fjölskyldu hvað hún var andlega
sterk og minnisgóð og með fulla
rænu fram á síðustu stund. Ekki
finnst mér hægt að minnast mömmu
án þess að minnast ekki pabba um
leið, því þau voru eitt í orðsins fyllstu
merkingu, þvílíkan kærleik og ástúð
báru þau hvort til annars.
Í þessu umhverfi ólumst við Gunn-
ar bróðir minn upp á Gunnlaugsgöt-
unni, með öllu þessu yndislega fólki
sem bjó í götunni og öllum skemmti-
legu krökkunum sem ólust þar upp
líka öll árin þar. Í kjallaranum hjá
okkur bjuggu föðuramma og -afi
ásamt Dóra frænda, föðurbróður
mínum. Einnig bjuggu móðuramma
og -afi ekki langt frá og kærar eru
minningarnar um allt þetta fólk.
Mikil vinátta og tryggð ríkti alla
tíð á milli mömmu og systra hennar,
Stebbu og Svövu, og voru þær mér
sem aðrar mömmur. Ég man aldrei
eftir ósætti þeirra á milli og ríkti allt-
af mikil gleði þegar þær hittust.
Norðurárdalurinn skipaði alltaf
stóran sess í lífi foreldra minna, og
voru ófáar ferðirnar farnar þangað í
gegnum tíðina. Fyrsta minning mín
af þeim ferðum var þegar þau voru
að hjálpa til við heyskapinn hjá
ömmu og afa á Hóli.
Eftir að systur mömmu voru orðn-
ar ekkjur, komu þær oft saman í
heimsókn upp í Borgarnes. Keyrði
þá pabbi þær systurnar gjarnan
fram í Norðurárdal og voru þá allar
minningarnar frá Hraunsnefi forð-
um daga rifjaðar upp. Þegar mamma
var ung heimasæta á Hraunsnefi var
mjög mikill gestagangur þar. Póst-
urinn að norðan gisti þar alltaf ásamt
fylgdarfólki. Einnig var þar bensín-
afgreiðsla þegar vegasamband
komst á norður í land. Einn af þess-
um mörgu gestum var Sveinn Hann-
esson skáld frá Elivogum. Þegar
hann kvaddi sagði hann við mömmu,
„ég sendi þér kveðju“. Stuttu seinna
kom ljóðabók eftir hann með eftir-
farandi kvæði ritað fremst í hana:
Braga orð í skýrum skorðum
skyldugt væri þér að færa,
Olga góða, rósin rjóða,
réttnefnd mætust heimasæta.
Prýði fjallsins, djásnið dalsins,
dyggðum skreytist, ei sem breytast.
Skipi um ævi – eins og hæfir –
auðnusess, er Herrann blessi.
Þakka ég og fjölskylda mín for-
eldrum mínum samfylgdina í gegn-
um árin og felum þau góðum Guði.
Megi englar alheimsins vaka yfir
þeim.
Ásdís Kristjánsdóttir.
Fyrr var oft í koti kátt ... eru línur
sem bera mann til ömmu. Það var
alltaf svo gott að koma í heimsókn og
hvað þá að eyða nóttinni hjá henni og
að ógleymdu kvöldkaffinu, rúmið
sem við sváfum í var engu líkt, fyrst
var það mjúka teppið sem hún setti
undir lakið og svo stóra dúnsængin
sem var svo mjúk og góð lykt af. Svo
settist amma á rúmstokkinn og fór
með bænir með okkur, þegar þeim
var lokið voru alltaf sungin nokkur
lög. Já það var notalegt að vera á
hennar bæ, alltaf jafn hlýleg og góð,
hún var amma eins og þær gerast
bestar.
Þegar gesti bar að garði var hún
alltaf með eitthvað gómsætt á borð-
um og maður fór ekki frá henni nema
með velfullan maga og helst vasa líka
ef ekki fullan poka, ef möguleiki var
á. Þegar við fórum að eldast og kom-
um við í Borgarnesi var hún snögg
að baka pönnukökur og hrista fram
úr erminni litla veislu, þetta fengu
margir vinir barna og barnabarna að
upplifa.
Það var alltaf kátt á hjalla þegar
þær systurnar (amma, Stebba og
Svava) hittust, þá var ósjaldan gripið
i spilastokk og spilað langt fram á
kvöld og oft fengum við barnabörnin
að hjálpa til við að stokka. Ekki
gleymdi amma okkur barnabörnun-
um í sambandi við spil og kenndi hún
okkur hin ýmsu spil og var iðin við að
spila við okkur, heima og að heiman.
Elsku amma, margar eru þær og
góðar minningarnar sem við eigum
af þér og nú vitum við að þú ert á
góðum stað, komin til hans afa, eruð
þið loks saman á ný. Ást ykkar og
virðing var mikil á hvort öðru og
okkur öllum sem í kringum ykkur
voru. Það var erfitt fyrir þig þegar
afi fór, en þú komst á gott ról, en allt-
af varstu þó tilbúin að fara til hans,
og hvað mest þessa síðustu daga.
Með ást þína og hlýju í hjarta
kveðjum við þig elsku amma.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Þýð. Sveinbjörn Egilsson.)
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson.)
Við munum aldrei gleyma þér.
Halldóra, Olga,
Berglind og Pétur.
Síðastliðin sunnudag andaðist á
Sjúkrahúsi Akraness, móðursystir
mín Olga Guðrún Þorbjarnardóttir,
eftir skamma legu þar.
Olga var fædd og uppalin að
Hraunsnefi í Norðurárdal ásamt
tveimur systrum sínum, Stefaníu,
sem dó 31. maí sl. og Svövu, sem er
búsett í Reykjavík og heldur heimili
sitt þar.
Árið 1936 giftist Olga Kristjáni
Gestssyni, frá Hóli í Norðurárdal, d.
í sept. 1996, og fluttu þau til Borg-
arness og stofnuðu heimili þar. Árið
1945 byggðu þau sér nýtt hús við
Gunnlaugsgötu í Borgarnesi og
bjuggu þar tæp 50 ár.
Ég og fjölskylda mín eigum marg-
OLGA GUÐRÚN
ÞORBJARNARDÓTTIR
 Fleiri minningargreinar
um Hólmfríði Hildimundardóttur
bíða birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.