Morgunblaðið - 18.01.2003, Blaðsíða 37

ar góðar minningar frá heimsóknum
okkar til þeirra. Móttökurnar voru
ávallt stórkostlegar og var það sama
hver í hlut átti. Gestrisnin og hlýtt
viðmót var ávallt til staðar.
Það er mikil eftirsjá og ég vil segja
sjónarsviptir fyrir Borgarnes að
kveðja Olgu. Hún og hennar fjöl-
skylda hefur markað sín spor á lífið í
Borgarnesi seinni hluta síðustu ald-
ar.
Eftir að Kristján fór að missa
heilsuna fluttu þau í íbúð, sem þau
keyptu í þjónustuíbúðum aldraðra
við Borgarbraut, og má segja að þar
áttu þau rólegt ævikvöld í góðri
umsjá starfsfólks Dvalarheimilisins í
Borgarnesi.
Það var góð stund og ánægjuleg,
er við afkomendur Guðnýjar og Þor-
bjarnar frá Hraunsnefi hittumst að
Varmalandi í Borgarfirði sl. sumar.
Systurnar Svava og Olga voru spil-
andi kátar og mikið sungið og rifj-
aðar upp gamlar minningar.
Elsku Ásdís, Gunnar, tengdabörn
og barnabörn, við Erna og fjölskylda
sendum ykkur samúðarkveðjur og
við gerum okkur grein fyrir missi
ykkar, en eftir sitja góðar minningar
um mikla sómakonu.
Halldór Sturla Friðriksson.
Nokkur fátækleg orð til minning-
ar um stórkostlega konu. Í dag kveð
ég Olgu. Fyrstu kynni mín af henni
voru árið 1962. Það sumar dvaldist
ég í Borgarnesi á heimili dóttur
hennar Ásdísar og uppeldisbróður
míns Sævars. Þau bjuggu þá í kjall-
aranum hjá Olgu og Kristjáni. Það
voru ófáar ferðirnar upp til Olgu og
Kristjáns þetta sumar enda sam-
gangurinn mikill. Frá þessu sumri á
ég yndislegar og hlýjar minningar
um Olgu, reyndar þau bæði hjónin.
Sérstaklega reyndist Olga mér vel.
Á þessum árum bjó fjölskylda mín
í Ólafsvík. Þegar leið lá um Borg-
arnes annaðhvort á leið suður eða
vestur var oftast komið við hjá Olgu
og Kristjáni. Þá beið alltaf hjá Olgu
borð hlaðið girnilegu brauði og góm-
sætum kökum. Já, hlaðborðið henn-
ar Olgu ásamt hlýjum og vingjarn-
legum móttökum er mér ógleyman-
legt.
Fjölskylda mín þakkar henni fyrir
góðar móttökur og samverustund-
irnar í gegnum árin.
Leiðir okkar Olgu lágu aftur sam-
an síðar þegar ég fluttist í Borgarnes
1972 og bjó þar til ársins 1978. Við
hittumst oft í kaupfélaginu þar sem
ég starfaði í nokkur ár. Þá tókum við
oft tal saman og ræddum um fjöl-
skyldur okkar og rifjuðum upp göm-
ul kynni, sérstaklega sumarið sem
ég á svo góðar minningar um.
Það var ávallt mikil reisn yfir
þessari konu. Olga, innilegar þakkir
fyrir allt.
Elsku Ásdís, Sævar, Gunnar, Auð-
björg og fjölskyldur, mínar dýpstu
og innilegustu samúðarkveðjur.
Hjördís Harðardóttir.
Látin er öldruð kona í Borgarnesi,
Olga Guðrún Þorbjarnardóttir að
nafni. Hún var frá Hraunsnefi í
Norðurárdal í Mýrasýslu. Ég sá
hana aldrei, en átti við hana samtal í
síma fyrir fjórum árum. Olga vildi
hafa tal af mér, þar sem ég væri son-
ur manns, er sent hefði sér ljóð sem
þakkarvott fyrir gerðan greiða.
Ljósrit af ljóðinu sendi hún mér
fljótlega eftir símtalið, en dagsetn-
ingin er 6. apríl 1934, og ritstaðurinn
er Sneis á Laxárdal, A-Hún.
Þannig var mál með vexti, að
Sveinn Hannesson frá Elivogum, var
gangandi á ferð úr Borgarnesi (hefur
sjálfsagt komið þangað úr Reykjavík
með skipi) og hugðist ganga norður
fyrir Holtavörðuheiði, en lenti í hríð-
arveðri og villtist af leið. Til hans
sást í hríðarkófinu frá bænum
Hraunsnefi og náð var sambandi við
hann og honum fylgt heim á bæinn.
Þar dvaldi hann, þar til óveðrið var
um garð gengið og hann gat haldið
för sinni áfram. Naut einnig ágætrar
aðhlynningar á allan hátt. Ekki man
ég raunar eftir, að faðir minn minnt-
ist á þetta heima, en sama er. Ljóðið,
sem hann orti, er gott vitni um það,
að hann dvaldi á Hraunsnefi í góðu
yfirlæti, og heimasætan á bænum
naut góðs af því, með því að fá fagurt
ljóð sent í pósti. Þessu gleymdi Olga
Guðrún ekki og sendi mér afrit af
ljóðinu, eins og fyrr sagði. Skömmu
eftir að fyrrnefnt bréf barst mér,
hugðist ég heimsækja Olgu Guðrúnu
þar sem hún bjó í húsakynnum aldr-
aða í Borgarnesi, en þá var hún því
miður ekki heima. Allt í einu heyri ég
í útvarpinu, að hún sé látin. Og bless-
uð sé minning hennar.
Ljóðið til Olgu Guðrúnar Þor-
bjarnardóttur er á þessa leið:
Braga orð í skýrum skorðum
skyldugt væri þér að færa,
Olga góða, rósin rjóða,
réttnefnd mætust heimasæta.
Prýði fjallsins, djásnið dalsins,
dyggðum skreytist, ei sem breytast.
Skipi um ævi – eins og hæfir –
auðnusess, er Herrann blessi.
Auðunn Bragi Sveinsson.
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. JANÚAR 2003 37
✝ Kristín Gríms-dóttir fæddist á
Ísafirði 28. september
1914. Hún lést á
Hjúkrunarheimilinu
Eir hinn 11. janúar
2003. Foreldrar henn-
ar voru Grímur Jóns-
son (1855–1919) og
Kristín Eiríksdóttir
(1884–1980). Alsystk-
ini Kristínar voru
séra Grímur (1912–
2002) og tvíburasystir
hans Hildur (1912–
2001). Hálfsystkini
samfeðra voru Jón
(1887–1977), Sigríður (1892–1973)
og Sigurður (1896–1975).
Hinn 25. apríl 1942 giftist Krist-
ín Áka Péturssyni fulltrúa á Hag-
stofu Íslands, f. 22. september
1913, d. 10. september 1970. Dóttir
hans er Guðrún Ákadóttir, f. 3.
nóvember 1936. Kjördóttir þeirra
er Soffía Ákadóttir hjúkrunar-
fræðingur, f. 26. október 1947.
Eiginmaður hennar
er Jón Þóroddur
Jónsson verkfræð-
ingur, f. 11. nóvem-
ber 1945. Börn
þeirra eru: 1) Kristín
Jónsdóttir, f. 4. októ-
ber 1969, sambýlis-
maður Arnaud
Genevois, f. 23. des-
ember 1971. Dóttir
þeirra er Sólrún
Pauline, f. 3. febrúar
2002. 2) Guðlaug
Jónsdóttir, f. 22.
september 1971,
maki Guðrún Ósk-
arsdóttir, f. 5. febrúar 1968. Dóttir
Guðrúnar er Sigurbjörg Guð-
mundsdóttir, f. 1. maí 1985. 3) Áki
Jónsson, f. 5. október 1985.
Kristín vann ýmis störf um æv-
ina, lengst af hjá Krabbameins-
félagi Íslands við ættfræðirann-
sóknir.
Jarðarför Kristínar fór fram í
kyrrþey.
Þá er hún amma Kristín sofnuð í
hinsta sinn. Það er ekki auðvelt
verkefni að líta yfir farinn veg ömmu
okkar. Hún var ekki mikið fyrir að
velta sér upp úr fortíð sinni svo við
höfum ekki nema úr sundurlausum
brotum að moða. Brotum sem að vísu
urðu skýrari og fleiri á síðustu árum
þegar hún, eins og svo margir aðrir
hafa gert, flýði ellina á vit æskunnar.
Líf ömmu var ekki alltaf dans á rós-
um. Hún var send mjög ung í burtu
frá móður sinni og systkinum í fóstur
til Vilmundar Jónssonar læknis á Ísa-
firði. Þetta er erfið reynsla fyrir barn
en það var mikið lán fyrir ömmu að
hún lenti hjá góðu fólki og ekki að
ástæðulausu sem hún hélt sambandi
við fósturfjölskylduna alla tíð. Hún
var hjá þeim fram á unglingsárin, en
þá fluttist hún til móður sinnar í
Reykjavík og fór að vinna ýmis störf.
Hún smitast af berklum og á við
þau veikindi að stríða í um það bil ára-
tug.
Tæplega þrítug kynnist hún afa
Áka og giftist honum. Þau ferðuðust
víða, bæði innan lands og utan. Einnig
deildu þau miklum spilaáhuga og
ættfræðigrúskið var ástríða beggja.
Með afa fylgdi einnig stór fjölskylda
sem var ömmu bæði dýrmæt og kær.
Ekki áttu þau börn saman, en ör-
lögin færðu þeim litla þriggja mánaða
stúlku, Soffíu móður okkar og gengu
þau henni í foreldra stað. Ef amma
hefði ekki átt Soffíu, er eins víst að
áfallið við skyndilegt andlát afa 1970
hefði bugað hana endanlega. En hún
sigraðist enn einu sinni á sorginni.
Hún fór mikið í leikhús, las, spilaði
bridge og prjónaði dýrindis peysur á
okkur.
Hin síðustu ár fór heilsunni að
hraka og smátt og smátt missti amma
löngunina og getuna til að njóta lífs-
ins. Hún var á ýmsum sjúkrastofn-
unum og var eiginlega farin að hlakka
til að komast yfir móðuna miklu. Við
getum ekki annað en vonað að nú sé
hún aftur orðin ung og sterk og sé
komin í faðm afa.
Nú held ég gamall heim til þín
og heilsa þér.
Í lotnum herðum liggur það
sem liðið er.
(Sigurður Grímsson.)
Blessuð sé minning ömmu Krist-
ínar.
Kristín, Guðlaug og Áki.
KRISTÍN
GRÍMSDÓTTIR
✝ Guðmundur Sig-urjón Hjálmars-
son, Nonni, fæddist á
Grænhól á Barða-
strönd 7. september
1917. Hann lést 11.
janúar síðastliðinn.
Hann var sonur
hjónanna Hjálmars
Guðmundssonar og
Sigríðar Guðrúnar
Jónsdóttur sem
bjuggu á Grænhól.
Hann var yngstur af
fimm systkinum en
aðeins þrjú þeirra
komust á legg. Auk
hans Ólafía Hjálmarsdóttir og
Hjálmfríður Hjálmarsdóttir sem
lifir systkin sín.
Hinn 14. júlí 1945 kvæntist Sig-
urjón Klöru Jónsdóttur, f. á Lamb-
eyri í Tálknafirði, 7. nóvember
1921. Hún var dóttir hjónanna Jóns
Guðmundssonar og Ingibjargar
Helgu Guðmundsdóttur. Klara lést
hinn.16. febrúar 1995. Börn Sigur-
jóns og Klöru eru: 1) Guðmundur
Snorri Guðmundsson, f. á Grænhól
24. janúar 1946. Maki hans er Ást-
ríður Jónsdóttir. Þau eiga fimm
börn. 2) Samúel Jón Guðmundsson,
f. á Grænhól 28. júlí 1947. Maki
hans er Guðfinna Sigríður Sigurð-
ardóttir, þau eiga fjögur börn. 3)
Hjálmar Jón Guð-
mundsson, f. á Græn-
hól 8. maí 1954. Maki
hans er Linda Björk
Halldórsdóttir, þau
eiga eina dóttur.
Hjálmar á einnig
tvær stjúpdætur
(Lindu) og fjögur
börn úr fyrri sam-
búð. 4) Ingi Gunnar
Guðmundsson, f. á
Patreksfirði 4. októ-
ber 1955. Maki hans
er Gróa Guðmunds-
dóttir. Þau eiga þrjú
börn. Gunnar á einn-
ig son úr fyrra sambandi. 5) Hug-
rún Ósk Guðmundsdóttir, f. á Pat-
reksfirði 3. júlí 1958. Hugrún á tvo
syni. Langafabörnin eru 16.
Sigurjón ólst upp við sveitastörf.
Hann fór sem ungur maður á ver-
tíð til Grindavíkur og var þar á sjó.
Hann var ennfremur á bátum og
togurum frá Patreksfirði á vetr-
um. Hann vann að bústörfum á búi
foreldra sinna og tók síðan við
búinu af þeim og bjó á Grænhól uns
þau hjónin fluttu til Hafnarfjarðar
árið 1995. Í Hafnarfirði bjó hann í
Suðurhvammi 4.
Útför Sigurjóns verður gerð frá
Hagakirkju á Barðaströnd í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Í dag mun ég kveðja afa minn í
hinsta sinn.Við svona tímamót koma
upp margar minningar eins og til
dæmis þegar ég var lítill drengur í
sveitinni hjá afa og ömmu. Þegar ég
skrapp út í fjós til hans og fékk að
hjálpa honum við að gefa kálfunum
þótt ég gæti varla borið föturnar. Svo
var maður auðvitað kúarektor. Mér
er mjög minnisstætt þegar pabbi og
afi voru að smíða þakið á hlöðuna eftir
að það fauk um veturinn. Þá var ég
svona fimm eða sex ára gutti. Þá fékk
ég að keyra litlu grænu dráttarvélina
og raka saman heyinu á túninu og þá
fannst mér ég vera orðinn stór og klár
dráttarvélakall og stalst til að fara
upp á bæjarhólinn. Afi var dálítið
smeykur en skammaði mig ekki, og
svo eftir þetta var ég í sveitinni til tíu
ára aldurs. Svo flutti afi til Hafnar-
fjarðar. Þá var ég ánægður því þá var
styttra hjá mér að heimsækja hann.
Það var yndislegt að kynnast honum
betur. Hann hafði gaman af að segja
frá ýmsu sem á daga hans hafði drifið
og svo var hann víðlesinn og fylgdist
með öllu þó að hann sofnaði stundum
yfir sjónvarpsfréttunum. Oft minntist
hann á þegar hann var á bátum í
Grindavík og á síðutogurum og hvað
allt hefði breyst síðan. Þegar ég var á
nótaskipunum hringdi ég alltaf í hann
þegar ég var á landleið og við vorum
farnir að kalla það skylduna, og hvað
hann var ánægður með það. Og svo
kom það oft fyrir að ég fékk að leggja
mig í sófann hjá honum þegar ég var
að skemmta mér í bænum. Hann var
mjög feginn og þakklátur þegar ég
færði honum fisk í soðið.
Þegar ég bjó í Hafnarfirði og
Reykjavík kom hann fyrstu árin með
mér á aðfangadag til Grindavíkur.
Hafði hann mikla ánægju af því eins
og alltaf þegar hann lyfti sér upp. Síð-
ast þegar hann kom til Grindavíkur
var í afmælið hennar Viktoríu í sum-
ar. Hann var mjög laghentur og gerði
við allar vélar heimilisins, eiginlega
var hann þúsundþjalasmiður. Hann
hafði óendanlega þolinmæði og aldrei
man ég eftir að hann breytti skapi.
Elsku afi, minning þín lifir í okkar
minni um ókomna framtíð.
Sigurjón Már.
Elsku „tálausi“ afi. Þetta nafn gáfu
tvö langafabörnin þín þér af því að
það vantaði á þig nokkrar tær. Nú
kveðjum við þig í hinsta sinn með
söknuði. Mikið er nú samt gott að vita
að þú sért kominn aftur til ömmu. Við
eyddum öll stórum hluta af okkar
bernsku í sveitinni hjá þér og ömmu á
Grænhól og áttum þar margar af okk-
ar bestu stundum. Við hjálpuðum þér
í fjósinu, í heyskapnum, fórum saman
niður í fit og hlustuðum á allar sög-
urnar sem þú hafðir að segja okkur.
Þær sögur geymum við nú í hjarta
okkur. Þú hafðir einstakt lag á dýrum
og þér leið best með þau í kringum
þig. Reyndar lék allt í höndum þér.
Þú varst rólyndur en hafðir samt
lúmskan húmor sem skein í gegnum
allt sem þú gerðir. Þess eigum við
einnig eftir að sakna. Við erum þakk-
lát fyrir að börnin okkar fengu að
kynnast þér og með okkar hjálp munu
þau alltaf muna eftir þér og ömmu í
sveitinni.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Sjáumst í Nangiala.
Sædís, Særún, Hafþór, Hafliði
Samúelsbörn og fjölskyldur.
Er sorgir heims í burtu ber,
Þótt blæði hjartans sár.
Mér himneskt ljós í hjarta skín
í hvert sinn, er ég græt,
því Drottinn telur tárin mín
ég trúi og huggast læt.
(Kristján Jónsson.)
Með þessu ljóði vil ég kveðja,
Nonni minn, með söknuði og þökk
fyrir góð kynni. Guð geymi þig.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Magnea Vattnes, Viktoría Líf.
GUÐMUNDUR
SIGURJÓN
HJÁLMARSSON
Elskuleg móðir okkar, amma og langamma,
MARÍA GUÐBJÖRG JÓNSDÓTTIR,
áður til heimilis á
Suðurgötu 14,
Keflavík,
lést á Garðvangi, Garði, mánudaginn 13. janúar.
Jarðarförin fer fram frá Keflavíkurkirkju mánu-
daginn 20. janúar kl. 14.00.
Jón Hensley,
Sóley Sigursveinsdóttir,
Jóhann Ósland Jósefsson,
Guðlaugur Smári Jósefsson,
Bergsteinn Ingi Jósefsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Ástkær faðir minn, tengdafaðir og afi,
ÓLI ÞORSTEINSSON,
Akurgerði 4,
Reykjavík,
andaðist á hjartadeild, 14G, Landspítala við
Hringbraut, miðvikudaginn 15. janúar.
Jarðarför auglýst síðar.
Sigrún Óladóttir, Hafsteinn Stefánsson,
Ívar Hauksson,
Óli Hrafn Olsen,
Katrín Tinna Hafsteinsdóttir,
Stefán Haukur Hafsteinsson.