Morgunblaðið - 18.01.2003, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 18. JANÚAR 2003 43
✝ Eiríkur Marteins-son fæddist hinn
19. júlí 1948 á Húsa-
vík. Hann varð bráð-
kvaddur um borð í
Sigurði VE 15 hinn 9.
janúar síðastliðinn.
Móðir hans var
Hermína Eiríksdóttir
húsmóðir, f. 13. októ-
ber 1913, frá Miðfirði
á Langanesströnd, d.
24. júlí 1993. Faðir
hans er Marteinn
Steingrímsson verk-
stjóri, f. 2. ágúst 1913
á Húsavík. Systur Ei-
ríks eru Halldóra Kristín, f. 30.
júní 1940, eiginmaður hennar er
Hreiðar Steingrímsson, f. 17.12.
1942. Sólveig Birna, f. 2.11. 1942,
eiginmaður hennar er Geir Garð-
arsson, f. 3.6. 1942. Tvíburasystir
Eiríks er Steingerður, eiginmað-
ur hennar er Hlífar Karlsson, f.
15.5. 1946.
Hinn 31.12. 1968 kvæntist Ei-
ríkur Sigrúnu K. Harðardóttur, f.
7.6. 1951, og eignuðust þau þrjú
börn, Guðrúnu, f.
5.7. 1967, sambýlis-
maður er Jón Ólafur
Sigfússon, f. 24.9.
1964. Þau eiga tvö
börn, Eirík Fannar
og Þórunni Birnu.
Hörður, f. 17.5. 1970,
sambýliskona Jóna
Fríða Kristjánsdótt-
ir. Þau eiga eina
dóttur saman, Kristu
Eik, en fyrir á Hörð-
ur dótturina Guð-
rúnu Lísu, móðir
hennar er Sonja B.
Hauksdóttir. Heim-
ir, f. 13.1. 1973, d. 15.5.1994.
Leiðir þeirra Eiríks og Sigrún-
ar skildu árið 1987. Hinn 22.9.
2001 kvæntist Eiríkur eftirlifandi
eiginkonu sinni, Björk Breiðfjörð
Helgadóttur, f. 19.2. 1959.
Eiríkur var sjómaður allan sinn
starfsaldur bæði á stórum skipum
og einnig átti hann trilluútgerð.
Útför Eiríks verður gerð frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Látinn er kær vinur minn langt
um aldur fram. Í sjóði minninganna
birtast margar góðar og fallegar
myndir um ljúfan dreng. Við kynnt-
umst þegar ég flutti af Hringbraut-
inni á Reykjaheiðarveginn. Á milli
okkar var Búðaráin hin mikla móða
okkar sem ólumst upp á Húsavík.
Áin, vatnasvæðið og skrúðgarður-
inn mynda í dag ævintýraland og
ber fagmennsku vitni. Varla leið sá
dagur um bjarta sumartíð að við fé-
lagarnir færum ekki á vit árinnar til
að veiða. Þá gengum við gjarnan
upp að Botnsvatni sem er í sínum
fjallasal ákaflega fallegt umhverfi.
Á veturna renndum við okkur á
skíðum og sprengdum hengjur á ár-
bakkanum. Fáa menn þekki ég sem
hafa í bókstaflegri merkingu oftar
heimsótt árbotninn en Eika. Í þá
gömlu góðu daga bjó fjölskyldan í
Túnsbergi.
Marteinn faðir hans var lengi
verkstjóri í frystihúsinu og margir
sem nú eru á miðjum aldri muna
efalaust eftir ljúfri handleiðslu hans
þegar þeir voru unglingar. Líkt og
tíðkaðist víða á Húsavík hér áður
fyrr voru margir með fjárbú og í
þeim hópi var Marteinn. Ekki tókst
Eika vini mínum þrátt fyrir tals-
verða fyrirhöfn að kenna mér að
þekkja rollurnar. Ég dreg það þó
ekki í efa að Eiki hefði orðið góður
bóndi. En það þurfti engum að
koma á óvart að hann skyldi gera
sjómennsku að ævistarfi. Hann var í
rauninni náttúrubarn sem hafði
metnað og allt til að bera sem prýð-
ir góðan sjómann.
Eiríkur var tvígiftur, með fyrri
konu sinni, Sigrúnu Harðardóttur,
átti hann þrjú mannvænleg börn en
tvö þeirra lifa foreldra sína, Guðrún
og Hörður. Heimir, sem var yngst-
ur, lést ungur af slysförum og var
öllum mikill harmdauði. Seinni kona
Eiríks er Björk Breiðfjörð Helga-
dóttir og var mjög kært með þeim
hjónum. Þau keyptu sér sérhæð á
Ásgarðsveginum og fallegur garð-
urinn náði að ánni. Þar sat hann oft
og horfði í strauminn og ekki var
laust við að brosi brygði fyrir þá
lonturnar lúrðu undir lækjarbækk-
anum.
Eiríkur átti og gerði út smábáta á
Húsavík og reri til fiskjar á Skjálf-
anda oft með sonum og tengdasyni.
Samviskusemi hans og dugnaði var
við brugðið. Þegar kallið kom var
Eiki um borð í aflaskipinu Sigurði
RE en á því skipi var hann frá því
að hann var kornungur maður.
Við leiðarlok vil ég þakka honum
samfylgdina. Eiginkonu, fjölskyldu
og öðrum aðstandendum sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Þórhallur Björnsson.
Samfélag sem telur 15 manns er
ekki stórt. Því meiri eru áhrifin þeg-
ar einn fellur frá. Eiríkur Marteins-
son er látinn langt á undan þeim
tímamörkum sem maðurinn hefur
ósjálfrátt sett upp. Við gerum ætíð
ráð fyrir að ná vissum aldri og tíma-
mörkum, en þegar dauðinn knýr
dyra verðum við sár út í almættið
því við skiljum ekki tilganginn.
Eiríkur var glaðlyndur og góður
félagi, hann var snar og lipur og af-
bragðs sjómaður. Hann byrjaði á
Sigurði 1975 svo að starfsárin voru
orðin æði mörg, og samveran með
skipverjum sennilega lengri en
samveran með fjölskyldunni sum
árin. Hann tók þátt í veiðum við Ný-
fundnaland, í Barentshafi og við
Máritaníu. Allt voru þetta söguleg-
ar veiðiferðir. Hann lét ekki sjó-
mennskuna á Sigurði nægja því
hann átti lítinn bát sem hann reri á
þegar langt varð á milli úthalda á
Sigurði. Við munum minnast hans
sem glaðlegs og góðs skipsfélaga,
einnig sem vinar og frænda.
Við viljum senda eiginkonu, börn-
um, barnabörnum, tengdabörnum,
föður og öðrum aðstandendum inni-
legustu samúðarkveðjur okkar og
við biðjum góðan Guð að styrkja
þau í þeirra söknuði og sorg.
Áhöfn Sigurðar VE 15.
Föstudaginn 9. janúar varð bráð-
kvaddur um borð í Sigurði VE 15
Eiríkur Marteinsson skipverji hér
um borð meðan hann var við störf
sín eins og svo oft áður, eða um 28
ára skeið hér um borð í Sigurði VE
15. Með Eiríki er genginn einn af al-
vöru sjómönnum síðustu aldar. Ei-
ríkur hafði stundað sjómennsku frá
unga aldri og alltaf verið eftirsóttur
sjómaður, einnig gerði Eiríkur út
trillubát í mörg ár og stundaði það
stíft á milli úthalda á Sigurði VE 15
og gerði það bara gott. Eiríkur var
góður félagi, ávallt gamansamur og
bjartsýnn og kastaði gjarnan fram
mörgum gullkornum um borð. Með
Eiríki er genginn góður drengur.
Ég votta eiginkonu börnum og öðr-
um ættingjum samúð mína og
þakka Eiríki samfylgdina á liðnum
árum.
Óskar Már Ólafsson.
Í örfáum orðum viljum við minn-
ast Eiríks Marteinssonar sem varð
bráðkvaddur við skyldustörf á hafi
úti. Eiríkur hafði verið háseti á
nótaskipinu Sigurði VE 15 í 28 ár
eða frá árinu 1974 þegar Sigurði VE
var breytt í nótaskip. Hann var einn
af þessum rólegu hetjum hafsins
sem ávallt skilaði sínu hlutverki
með stakri prýði. Allan þennan tíma
hefur Kristbjörn Árnason, vinur Ei-
ríks frá Húsavík, verið skipstjóri á
Sigurði VE.
Það fór ekki mikið fyrir honum
Eiríki en alltaf var hann tilbúinn að
sinna þeim störfum sem honum
voru falin. Úthald nótaskips eins og
Sigurðar VE hefur verið mjög mis-
langt á ári hverju og til að mynda
var Sigurður VE aðeins gerður út í
15 daga eitt árið þegar loðnuveiði-
bann var í gildi. En þegar kallið
kom mætti Eiríkur til skips eins og
alltaf, tilbúinn til glíma við loðnuna
eða síldina eftir því sem við átti.
Sigurður VE hefur verið eitt
fengsælasta fiskiskip landsins og til
að vel gangi þarf góða og samhenta
áhöfn. Þar var Eiríkur einn af hin-
um traustu hlekkjum í keðjunni og
þegar Ísfélagið hélt upp á 100 ára
afmæli sitt í desember 2001 var
honum færð viðurkenning fyrir 25
ára starf í þágu þess.
Ísfélag Vestmannaeyja hf. vill
þakka Eiríki fyrir langt og farsælt
starf í þágu félagsins og mikill er
einnig missir Kristbjarnar og
áhafnarinnar á Sigurði VE sem sjá
á eftir traustum félaga og vini og
verður skarð hans vandfyllt.
Ísfélag Vestmannaeyja hf. sendir
eftirlifandi eiginkonu Eiríks og fjöl-
skyldu hans sínar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Megi minningin um
góðan dreng lifa.
Ísfélag Vestmannaeyja hf.
EIRÍKUR
MARTEINSSON
í mig því ég lendi stundum í því að
„kunna“ altraddir í sálmum sem ég
hef ekki sungið áður. Þú hafðir mikið
yndi af því að spila eftir eyranu á org-
elið og man ég sérstaklega eftir því
þegar þú spilaðir sálminn „Í fornöld á
jörðu var frækorni sáð“. Sá sálmur
mun alltaf minna mig á þig. Þú hvattir
mig mikið til tónlistarnáms og sagðir
mér að grípa þau tækifæri sem mér
stæðu til boða – tækifæri sem þú
hafðir aldrei, þrátt fyrir mikinn vilja.
Eitt reyndir þú að kenna mér með
góðri viðleitni og það var að prjóna.
En ég, þessi litli óþekktarormur,
hafði ekki nógu mikla eirð í mér til að
fullnema listina enda með tíu þumal-
putta og frekar klaufsk. Þú hafðir allt-
af eitthvað á milli handanna, í minn-
ingunni situr þú á rúminu prjónandi
ullarsokka og vettlinga og þótt þú
þyrftir að fara fram í eldhús, tókstu
prjónana með þér, hnykilinn undir
handlegginn og prjónaðir á leiðinni.
Alltaf þekkti ég göngulagið þitt og
glamrið í prjónunum þegar þú gekkst
eftir ganginum í nýja húsinu í Þór-
isholti. Þú varst alltaf einstaklega
handarhlý og oft græddi ég vel á því
þegar ég kom inn með kaldar tær. En
ef þú varst með prjónana, gat komið
fyrir að þú kitlaðir mig undir iljarnar
með prjónunum, sposk á svip.
Þú áttir það oft til að glettast við
fólk enda voru nokkrir litlir púkar oft
í þér, þótt skaðlausir væru. Ef við
systkinin komum að matarborðinu og
lítið var eftir þá fengum við að heyra
það frá þér að sein kýr fær skitið gras.
Hefur þetta orðtak lengi verið í há-
vegum haft í okkar fjölskyldu. Þú
varst yfirleitt glaðlynd að eðlisfari,
þótt þú hefðir þína breyskleika og erf-
iðu stundir eins og aðrir og hafðir
þurft að kyngja mörgu um ævina sem
þér var þvert um geð. Líf þitt hafði
ekki alltaf verið dans á rósum. Þið afi
bjugguð við þröngan kost og fyrstu 12
búskaparár þín þurftir þú að elda við
erfiðar aðstæður á hlóðum í útihúsi
þar sem ekki var pláss fyrir ykkur í
eldhúsinu í Þórisholti. Það hefur ef-
laust ekki verið neinn leikur í þá daga
að hafa í sig og á, hvað þá að koma inn
á stórt sveitaheimili þar sem fyrir var
fjöldi manns. Þú þurftir að glíma við
ýmis veikindi á þínum yngri árum og
þurftir oft að leita læknishjálpar, jafn-
vel til Reykjavíkur. En á móti varstu
hin hressasta á efri árum, enda
kannski tekið út þinn skammt. Hins
vegar trúi ég því að þar hafi ýmsir
hinum megin haft hönd í bagga, enda
sagðir þú að Einar heitinn læknamið-
ill á Einarsstöðum hefði komið til þín
og sagst hafa ætlað að hugsa um þig.
Það kæmi mér ekki á óvart. Og þar
sem þú varst svo hress bæði líkam-
lega sem andlega, vissir þú alltaf hvað
þú vildir og hafðir mjög ákveðnar
skoðanir á hlutunum sem ég var ekki
alltaf sammála.
Mér er það oft minnisstætt hvað þú
komst oft með önnur sjónarmið á
hluti sem mér þóttu sjálfsagðir en þú
varst af þeirri kynslóð sem hefur upp-
lifað stórtækar breytingar á íslensku
samfélagi. Ég man vel hvað þú hrós-
aðir þvottavélunum mikið og fannst
gaman að setja í þvottavél – hvílíkur
lúxus að þurfa ekki að handþvo þvott-
inn og skola af honum í bæjarlækn-
um. Þegar ég hugsa um þetta skamm-
ast ég mín yfir því þegar ég dæsi yfir
því að setja í þvottavél! En skemmti-
lega þver og þrjósk varstu að því leyti
að ekki léstu segja þér hvað sem er og
stóðst alltaf föst á þínu, sama hversu
einkennilegt það var, oftar en ekki til
þess að stríða viðkomandi. Að um-
gangast fólk, flakka og taka þátt í ým-
iss konar samkomum voru þínar ær
og kýr og flestar skemmtanir sóttir
þú á meðan þú gast. Sérstaklega
fannst þér gaman að fara á spilakvöld
og á þorrablót. Síðast fórstu á þorra-
blót í Eyrarlandi þegar þú varst á 100.
aldursári og geri aðrir betur! Já,
amma, það er margs að minnast þeg-
ar þú ert annars vegar, enda áttu að
baki langa, stranga en margbrotna
ævi í samfélagi sem tekið hefur hver
stórstökkin á fætur öðru. Ég varð
þess heiðurs aðnjótandi að alast upp
með þig inni á heimili þar sem á tíma-
bili bjuggu fjórir ættliðir. Ég átti hjá
þér athvarf á erfiðum stundum og þú
varst mér sem önnur móðir. Frá þér
fékk ég ómetanlegan arf – sýn inn í
horfið sveitasamfélag og áhuga á bók-
menntum, sögu, þjóðlegum fróðleik
og tónlist. Þú kenndir mér að meta
hið ritaða orð og af þér lærði ég gott,
ómengað, íslenskt sveitamál sem hef-
ur komið sér vel fyrir mig á mörgum
sviðum. Tónlistina fékk ég frá þér og
mun syngja sérstaklega fyrir þig í
dag, á undan útför þinni. Ég á þér því
margt að þakka og hlakka til að hitta
þig og alla hina þegar minn dagur
verður að kveldi kominn.
Þín ömmustelpa,
Sigrún Lilja.
 Fleiri minningargreinar um Þor-
gerði Einarsdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu næstu
daga.
frá, hann þreif byssuna og arkaði nið-
ur að sjó! Mér fannst það galdri líkast
og algerlega óskiljanlegt, þegar hann
stundu síðar, kom röltandi heim með
tófuna. Hann vissi að hún væri á leið
niður að sjó í ætisleit. Út frá þessu
spunnust miklar umræður og vanga-
veltur um eðli og atferli lágfótu.
Oft var það að þegar mér brast
minni ef rifja þurfti upp gamalt vísu-
brot, kvæði eða annan fróðleik, að
hringt var í öldunginn frænda minn
og þar brugðust ekki svörin.
Þórður var mikið náttúrubarn. Það
var eitthvað í svip hans og fasi sem
gerði það að verkum að oft fannst
mér eins og hann væri hluti af Snæ-
fellsnesinu og náttúrunni sjálfri. Og
nú, að leiðarlokum, fær hann að sam-
einast sveitinni sinni sem hann unni
svo heitt.
Ég og fjölskylda mín kveðjum nú
Dodda frænda með virðingu og þökk.
Það er ferskleiki og birta yfir minn-
ingu Þórðar Halldórssonar frá Dag-
verðará. Það var gott að eiga hann að.
Aðalheiður Hallgrímsdóttir.
Rauður jeppi skríður virðulega
fyrir eldhúsgluggana á Staðastað.
Þeir sem inni fyrir eru líta upp og
brosa. Þórður er kominn. Þetta er
orðinn árviss viðburður. Nú er sum-
arið komið.
Þórður á Dagverðará er kominn
norðan frá Akureyri til að kenna
prestinum að veiða. Ég vissi aldrei
hvort sökin var kennarans eða nem-
andans, en seint varð hann fullnuma
og alltaf þurfti kennarinn að koma
aftur – og dvaldi stundum lengi. Eitt-
hvað þurfti hann víst líka að kenna
mínum „hraustu sonum“ eins og hann
kallaði strákana mína, og sumt svo
heimullegt að eyru móðurinnar máttu
helst ekki heyra. Samt fullvissaði
hann mig um að hann færi aldrei með
neitt nema fallegt fyrir þá.
Þórður var eins og heima hjá sér á
Staðastað, alinn upp á næsta bæ og
kunni sögur af hverjum hól og þúfu
og auðvitað af fólkinu í sveitinni fyrr
og síðar, bæði af vígðum mönnum og
óvígðum, ríkum og fátækum, lærðum
og ólærðum. Sjálfur var hann mennt-
aður í háskólum lífsins og hafði lokið
þaðan prófgráðum með láði – og gat
sannað það! Hann þreyttist seint á að
segja sögur og aldrei neitaði ég að
leggja trúnað á sögurnar hans Þórð-
ar, enda hefði honum ekki líkað það.
Það var notalegt að hafa hann á heim-
ilinu, hann var hlýlegur og greiðvik-
inn og sögurnar hans voru ekki ill-
kvittnar heldur bara skemmtilegar.
Og auðvitað allar sannar. Mesta hrós
sem hann hafði uppi um nokkurn
mann var þetta: „Hann rengir aldrei
sögu!“
Og ekki ætla ég að rengja sögurnar
hans Þórðar, en verð bara að reyna að
muna þær því oftar verða þær ekki
sagðar. Sumar hafa raunar verið
færðar í letur og birst á prenti, eitt-
hvað leynist kannski á segulböndum í
skúffu hjá mér og „mínum hraustu
sonum“ ef vel er gáð. – Ég er viss um
að hann hefur farið af þessum heimi
sáttur og óttalaus, því eins og hann
sagði sjálfur þá hræðist sá maður
ekkert sem hefur lifað það af að vera
bundinn við mastur.
Ég minnist Þórðar frá Dagverðará
með gleði, hann tengist mörgum góð-
um minningum að vestan sem ég mun
varðveita alla tíð.
Kristín R. Thorlacius.
 Fleiri minningargreinar um Þórð
Halldórsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu daga.
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð og vinarhug við andlát og útför okkar
elskulegu móður, tengdamóður, ömmu, lang-
ömmu og langalangömmu,
ÓLÍNU AUSTFJÖRÐ,
Bakkahlíð 39,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til starfsfólks í Bakkahlíð fyrir
hlýja og góða umönnun.
Guð blessi ykkur öll.
Erla Austförð,
Jóhanna Austfjörð,
ömmubörnin öll og fjölskyldur.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför sambýlismanns míns, föður,
tengdaföður, fósturföður, afa og langafa,
JÓNS BENEDIKTSSONAR,
Höfnum á Skaga.
Sigurlaug Magnúsdóttir,
Birna Jónsdóttir, Eiríkur Jónmundsson,
Guðrún Blöndal,
Lára Bjarnadóttir,
Sigvaldi Thordarson, Ingibjörg Gunnarsdóttir,
afabörn og langafabörn.